[Rewrite,อ่านฟรี] Special District 9 ตอนที่ 26 งานเลี้ยงแต่งงาน
ตอนที่ 26 งานเลี้ยงแต่งงาน
“ผู้หญิงคนนั้นมีภูมิหลังบางอย่าง คุณรู้ไหม” หยวนเค่อถามอย่างเย็นชา
เสือใหญ่ตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ฉันไม่รู้มาก่อน”
“คุณไม่รู้ว่าภูมิหลังของเธอเป็นอย่างไร แล้วพาคนไปวุ่นวายกับเธอ มันไม่ประมาทไปหน่อยหรือ?” หยวนเค่อขมวดคิ้ว “ถ้าไม่ใช่ฉินหยู่ที่คุณพบในวันนี้ และคุณไปรังแกหญิงสาวคนนั้นอีกที รู้ไหมผลที่ตามมามันจะเป็นยังไง?
เมื่อพี่ชายของฉันจับเธอไป เขาไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของหญิงสาวคนนี้ นั่นเป็นเหตุว่าทำไมชะตากรรมของมัตสึชิตะถึงน่าสมเพชขนาดนั้น นับประสาอะไรกับคุณ”
“ฉัน... ฉันไม่ได้คิดให้ถี่ถ้วนพอ”
“อีกอย่าง ตอนนี้กองกำกับการตำรวจทั้งหมดกำลังปราบปรามคดีค้ายาเสพติด และเราเป็นคนริเริ่มโครงการปราบปรามคดียานี้ขึ้นมา ถ้าคุณแตะยาตอนนี้ คุณต้องการให้ยาหยอดตาพวกระดับสูงทั้งกรมใช่ไหม? ตอนนั้นฉันบอกคุณว่ายังไง หา?” หยวนเค่อถามมาตามสายโทรศัพท์
เสือใหญ่แตะผ้าก๊อซบนหัว “ไม่ใช่ว่าจะแตะยาตอนนี้หรอก แต่เพราะตอนนี้สินค้าค้างสต๊อกมาก แล้วพี่น้องเราต้องทิ้งมันไปเปล่าๆ เยอะ...”
“พี่เสือ อย่าทำให้งานของคุณยุ่งเหยิงเพราะผลกำไรเพียงเล็กน้อย คนที่อยู่เหนือเรื่องนี้จะสนับสนุนคุณ ทำไมคุณถึงตื่นตูมนักล่ะ?” หยวนเค่อสั่งอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่ว่าคุณจะมีเหตุผลอะไร ตอนนี้คุณต้องทำตามจังหวะข้างบน อย่าหาว่าฉันไม่เตือนถ้าคุณส่งเสียงดัง จะไม่มีใครช่วยคุณได้”
“อืม เข้าใจแล้ว” เสือใหญ่พยักหน้า
“อีกอย่าง ฉินหยู่เป็นคนของฉัน เขาทำสิ่งต่างๆ ให้ฉัน อย่าไปยั่วยุเขาในวันหน้า แต่คุณต้องร่วมมือกับเขา เข้าใจไหม?” หยวนเค่อรู้ว่าเสือใหญ่เป็นคนใจแคบ และต้องถูกลงโทษ เขาจึงย้ำเป็นพิเศษ
“เสี่ยวเค่อ ฉันไม่เข้าใจ คุณอยู่ในกรมตำรวจมานาน และมีมือปราบเก่งๆ มากมายภายใต้คำสั่งของคุณ ทำไมคุณถึงต้องจ้างไอ้หนุ่มหน้าโง่คนนี้” เสือใหญ่กัดฟันและก่นด่าอย่างโกรธแค้น “ซวยบรรลัย ฉันอยู่ในถนนสีดำมานาน ไม่มีใครกล้าเอาด้ามปืนมาตบหัวฉันเลย ไอ้เด็กนี่...”
“พี่เสือ เมื่อไหร่คุณจะเข้าใจสักประโยคหา?” หยวนเค่อถอนหายใจ “มีคนเหนือคน และมีฟ้าเหนือฟ้า คุณคิดเสมอว่าคุณสามารถทำได้ แต่คุณรู้ไหมว่ามัตสึชิตะซึ่งมีความเหี้ยมโหดกว่าคุณ กลับตกไปอยู่ในกำมือของฉินหยู่ ตอนนี้มันปีอะไรแล้ว เป็นเวลาที่ผู้คนหิวโหยมากจนกล้าที่จะแย่งเสบียงจากกองทหาร เป็นยุคที่คนมากมายบนเส้นทางคับแคบ และมีคนจรจัดมากมาย... คุณไม่รู้หรอกว่าคนเก็บขยะคนไหนในวันนี้ อาจร่ำรวยในพรุ่งนี้ ดังนั้น ถ้าไม่มีการขัดผลประโยชน์กัน ก็ไม่มีความขัดแย้งเลย เข้าใจไหม?”
เสือใหญ่เม้มริมฝีปาก “คำพูดของคุณช่างมีพลัง ฉันไม่ค่อยเข้าใจหรอก แต่... ตกลง เมื่อคุณไม่ลงโทษมัน ฉันจะฟังคุณ ไม่งั้นละก็ ฉันอยากจะกระทืบมันจริงๆ”
“แค่นี้แหละ” หยวนเค่อทิ้งประโยคและวางสายโทรศัพท์
...
ในคืนถัดมา
ฉินหยู่และแมวแก่ รีบไปที่ร้านอาหารพี่สาวคนรองตามที่ตกลงกันไว้ล่วงหน้า เพราะวันนี้ฉีหลินจัดงานเลี้ยงต้อนรับสำหรับงานแต่งงานกับภรรยาในวันนี้ แม้จะเรียกว่างานแต่งงาน แต่แท้จริงแล้วเป็นการเชิญเพื่อนบางคนที่ฉันรู้จักมาร่วมทานอาหารเย็นและสนุกสนานกันเท่านั้น ท้ายที่สุด ฉีหลินมีงบประมาณจำกัด ต่อให้คุณขอให้เขาทำอะไรมากมาย เขาก็ไม่สามารถทำได้
เมื่อเขามาถึงโรงแรมก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว ฉินหยู่ยืนอยู่บนชั้นสองและกวาดสายตามองไปทั่ว คนส่วนใหญ่ที่เขาเห็นคือใบหน้าที่คุ้นเคยจากกองกำกับการตำรวจที่เขาสังกัดอยู่ เพื่อนบ้านของฉีหลิน และน้องสาวของเขาเอง
“แม่ไม่มาเหรอ” แมวแก่ถามขณะที่ยืนอยู่ในห้องโถง
“นางสุขภาพไม่ดี เลยไม่ได้มา” ฉีหลินยิ้มและแนะนำน้องสาวตาบอดให้ฉินหยู่ “นายยังไม่เคยเห็นเธอนี่นา นี่คือน้องสาวของฉัน ฉีหยู่”
“สวัสดี พี่ชายฉินหยู่” ฉีหยู่อายุประมาณสิบเอ็ดหรือสิบสองปี เธอมีหน้าตาคมคายสวยงามอย่างวีรสตรี แต่เป็นเหมือนชะตากรรมทำให้เธอตาบอดทั้งสองข้าง ช่างเป็นการเสียโอกาสในชีวิตของเด็กหญิงคนหนึ่งเสียจริง
“สวัสดี” ฉินหยู่ทักทายสาวน้อย แล้วหันไปมองเจ้าสาวเบลล่า “วันนี้เธอสวยมาก!”
เบลล่าสวมกี่เพ้าสีแดงเรียบง่าย ยิ้มและพยักหน้าให้ฉินหยู่ “สวัสดีค่ะ”
แมวแก่มองเบลล่าที่อยู่ท่ามกลางบรรยากาศสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ และยิงฟันหยอกล้อว่า “มันชุ่มชื้นมากอย่างเห็นได้ชัด”
“ไปให้พ้นเจ้าทะลึ่ง” ฉีหลินหน้าแดงสาปแช่งแมวแก่เล่นๆ โบกมือแล้วพูดว่า “มานั่งที่โต๊ะหลัก นายจะนั่งตรงไหนตามสบายเลยนะ”
ฉินหยู่และแมวแก่ได้ยินเช่นนั้นจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะหลัก และกินของว่างง่ายๆ ระหว่างรอให้งานเลี้ยงเริ่มขึ้น
ประมาณสิบนาทีต่อมา หยวนเค่อรีบรุดขึ้นไปที่ชั้นสองพร้อมกับเสือใหญ่
“โอ้ กัปตันหยวน”
“เชิญนั่งครับ กัปตัน”
“...!”
เกือบสามสิบคนที่นั่งอยู่ในห้องทั้งหมดต่างลุกขึ้นกล่าวสวัสดีหยวนเค่อ เมื่อเห็นเขาเข้ามาที่โต๊ะงานเลี้ยง
“หึหึ มาเดินเล่นที่นี่ นั่งลง นั่งลง” หลังจากที่หยวนเค่อโบกมือให้ทุกคนและกล่าวคำทักทายไม่กี่คำ เขาก็ก้มลงและนั่งที่โต๊ะเดียวกับฉินหยู่ “พวกนาย แทนที่จะทำงานในมือ กลับหนีมางานฉลองแต่งงานกันหมดใช่ไหม?”
ฉินหยู่ยิ้มเห็นฟันขาว “ฉันมาหลังจากการพิจารณาคดีเสร็จแล้ว”
หยวนเค่อตบต้นขาของฉินหยู่ หันกลับมาและรีบไปหาเสือใหญ่แล้วถามฉินหยู่ว่า “คุณรู้จักเขาไหม”
“ทำไมคุณจำไม่ได้แล้วเหรอ? ที่เราเจอกันเมื่อวานไงล่ะ” เสือใหญ่ชี้ไปที่ผ้าก๊อซบนหัวของเขา ยิ้มและพูดกับฉินหยู่ “น้องชาย ความประทับใจที่คุณฝากไว้กับพี่น้องของฉันเมื่อวานนั้นลึกซึ้งเกินไปจริงๆ”
ฉินหยู่เห็นทัศนคติที่มีแสดงออกมาที่เขา เลยยื่นมือออกไปให้จับทันทีและพูดว่า “ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่รู้จริงๆว่าคุณรู้จักกัปตันหยวน”
“เสี่ยวเค่อบอกฉันเมื่อวานนี้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเขา ดังนั้นที่คุณหยุดฉัน จึงเป็นการช่วยฉันไว้” เสือใหญ่จับมือกับฉินหยู่อย่างสุภาพมาก “สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานมันจบแล้ว มาทำความรู้จักกันอีกครั้งในวันหน้า กับหยวนเค่อที่นี่ เราถือว่าเป็นคนในครอบครัว จากนี้ไปเมื่อเรารู้จักกันมากขึ้น คุณจะรู้ว่าฉันเป็นคนแบบไหน”
“ยอดเยี่ยม!” ฉินหยู่พยักหน้าและพูดว่า “วันหลังมาดื่มกันอีก”
“แน่นอน!”
ทั้งสองพูดคุยกันอย่างเป็นมิตรที่ดีต่อกัน แมวแก่ขมวดคิ้วและเอนตัวไปถามข้างๆ หูของฉินหยู่เบาๆ “คุณรู้จักคนคนนี้ได้ยังไง?”
“ฉันตีเขาเมื่อวานนี้” ฉินหยู่ตอบเรียบๆ
แมวแก่เหลือบมองเสือใหญ่ด้วยความขยะแขยง และเตือนด้วยเสียงแผ่วเบา “อย่าไปพูดกับมันอีกเลย ชายคนนี้ไม่ใช่คนดีหรอก”
“ยังไง?”
“ปีที่แล้ว มันทะเลาะกับเจ้านายที่ถนนสีดำของเรา และมันแอบขับรถชนและฆ่าภรรยาของเจ้านาย” แมวแก่พูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “ผู้หญิงคนนั้นตั้งท้องได้หกเดือนกว่าแล้ว คอของเธอก็หักเมื่อรถมันชนเธอ... …”
ฉินหยู่ตกตะลึงไปชั่วขณะเมื่อเขาได้ยินเรื่องจากปากแมวแก่ “แล้วเขายังไม่ถูกจับขึ้นศาลงั้นเหรอ?”
“ขึ้นศาลหอกอะไรล่ะ เจ้านายยังมีลูกสองคนที่โดนมันกำราบอีก จนเจ้านายไม่กล้ายืนกรานเอาเรื่องนี้... ในที่สุดมันก็กลายเป็นอุบัติเหตุสุดวิสัยทางรถยนต์ และมันแค่เสียเงิน” แมวแก่พูดเสียงแหบลง “เจ้านี่มันสัตว์ร้ายชัดๆ”
เมื่อฉินหยู่ได้ยินอย่างนี้ เขาเหลือบมองเสือใหญ่อย่างเย็นชา และไม่ได้สื่อสารกับเขาอีก
ไม่นานหลังจากที่หยวนเค่อมาถึง งานเลี้ยงก็เริ่มขึ้น ทุกคนทั้งดื่มทั้งกินและสนทนากันอย่างสนุกสนานมีชีวิตชีวามาก
ในระหว่างมื้ออาหารและเครื่องดื่ม หยวนเค่อพูดคุยกับฉินหยู่ “น้องชาย ฉันไม่ค่อยชื่นชมใครง่ายๆ แต่นายเป็นคนเดียวที่โดดเด่นออกมา... ทุกวันนี้ คนที่มีความกล้าหาญและมีสมองเป็นที่นิยมทุกที่ ตราบใดที่นายทำดีแล้ว ฉันจะไม่ปฏิบัติต่อนายอย่างเลวร้ายในวันข้างหน้าแน่นอน”
“ฉันรู้ กัปตัน” ฉินหยู่พยักหน้าและแสดงสีหน้ายินดีอย่างมาก
“รอเดี๋ยว” หยวนเค่อตบแขนฉินหยู่ แล้วหันไปรินไวน์หนึ่งแก้ว ยืนขึ้นและตะโกน “ทุกคนเงียบ”
เมื่อหยวนเค่อพูดจบ ญาติและเพื่อนทั้งสามโต๊ะต่างก็หันมองไปที่หยวนเค่อเป็นตาเดียว
“วันนี้ ฉีหลินเพื่อนร่วมทีมของเรามีความสุขมาก เราทุกคนเป็นทีมเดียวกัน มาเคารพเขาด้วยกันเถอะ” หยวนเค่อยกถ้วยขึ้นและตะโกนบอกทุกคนด้วยรอยยิ้ม
หยวนเค่อนำ ทุกคนทำตาม ลุกขึ้นยืนและอวยพรฉีหลินกันอย่างท่วมท้น
คู่บ่าวสาวเข้ารินไวน์ให้กับทุกคน และร่วมดื่มด้วยกันกับทุกคนด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข
หยวนเค่อกระดกคอดื่มรวดเดียวหมดแก้ว และเขาก็รินไวน์อีกแก้วและตะโกน “เอาละ ขอฉันพูดอีกสองสามคำ แม้ว่าเสี่ยวหยู่จะไม่ได้อยู่ในทีมเป็นเวลานาน แต่เขาก็มีความประพฤติดีกับฉัน และเขายังช่วยกองกำกับการของเราจัดการกับคดีต่างๆ หลายคดีในระยะหลังนี้ ทำให้ผู้กำกับหลี่พอใจมาก... การเลื่อนตำแหน่งของเขา จึงเป็นเพียงรอเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น ดังนั้นทุกคนควรช่วยดูแลเขาในการทำงานในวันข้างหน้าด้วย”
ด้วยคำพูดของหยวนเค่อนี้ ฉินหยู่เกือบจะกลายเป็นตัวเอกของงานเลี้ยงไป และเพื่อนร่วมงานของกองกำกับการตำรวจ ไม่ว่าจะรู้จักกันหรือไม่ก็ตาม ต่างก็เริ่มยกแก้วอวยพรให้เขาทีละคน
หากเป็นคนอื่นได้รับการสนับสนุนจากหยวนเค่อเช่นนี้ เขาอาจจะเหลิงไปเล็กน้อย แต่สุดท้ายแล้ว ฉินหยู่ก็เป็นแค่เด็กหนุ่มที่ลื่นเป็นปลาไหล ผู้ซึ่งผ่านชีวิตโชกโชนมาพอสมควรในพื้นที่โครงการพัฒนา ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย โดยหาสาเหตุไม่ได้
ฉินหยู่กลายเป็นจุดศูนย์รวมความสนใจมาระยะหนึ่งแล้วตอนนี้ การปิดคดีของมัตสึชิตะได้สำเร็จ และคดีค้ายาเสพติดมีความก้าวหน้าไปอย่างมาก ทั้งสองกรณีนี้มีศูนย์กลางอยู่ที่ฉินหยู่ เขาจึงรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลแล้วที่เขาจะได้รับการดูแลจากผู้บังคับบัญชา ท้ายที่สุด ผู้นำชอบผู้ใต้บังคับบัญชาที่สามารถทำสิ่งต่างๆ ได้ลุล่วง แต่ทว่า ตอนนี้ฉินหยู่รู้สึกว่าการดูแลของหยวนเค่อที่มีต่อเขานั้น เกินขอบเขตของการชื่นชม ค่อนข้างพิเศษเกินไป... และเขากับหยวนเค่อไม่ได้เป็นญาติพี่น้องกัน แต่เป็นเพราะทั้งสองคดีนั้น เขาจึงสามารถปฏิบัติตนเช่นนี้ได้ มันไม่ผิดปกติไปหน่อยหรือ?
ฉินหยู่งงงวยอย่างช่วยไม่ได้
...
หลังจากมีการเสิร์ฟไวน์ไปสามรอบและอาหารห้ารสชาติผ่านไป
หยวนเค่อก้มมองดูนาฬิกาข้อมือ แล้วบอกฉินหยู่เบาๆ “ตามฉันมา”
“หา?!” ฉินหยู่พยักหน้าและลุกจากเก้าอี้เดินตามหยวนเค่อลงไปข้างล่าง
ในบริเวณจัดเลี้ยง เสือใหญ่ที่เมามาย ดึงฉีหลินเข้ามาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “ฉันขอถามอะไรนายหน่อย”
ฉีหลินเป็นคนเก่าในทีม นั่นหมายถึงว่าเขาก็รู้จักเสือใหญ่ด้วย ดังนั้นเขาจึงถามอย่างสุภาพว่า
“มีอะไรเหรอพี่เสือ?”
เสือใหญ่จ้องตรงไปที่เจ้าสาวเบลล่า แล้วถามออกมาเต็มปากด้วยฤทธิ์เหล้า “นายเจอนังนี่ที่ไหน?”
ฉีหลินผงะ หันกลับมามองเบลล่า แล้วกระซิบว่า “ฉันจะบอกตรงๆ ฉันซื้อเธอมาจากย่านชุมชนอยู่อาศัย ทางเหนือของซงเจียง”
“นายควักไปเท่าไหร่?” เสือใหญ่ถามด้วยแววตาเป็นประกาย
“4,500”
“ไอ้ห่า มีม้าสวยๆ ให้ขี่ไปตลอดชีวิตในราคาแค่ 4,500 หยวน คุ้มฉิบหาย!” เสือใหญ่พูดหยาบคายอย่างไม่เกรงใจ
ฉีหลินยิ้มแต่ไม่ตอบอะไร
“เฮ้ นายบอกฉันได้ไหมว่าติดต่อใคร พรุ่งนี้ฉันจะไปดู”
“...!” ฉีหลินตกตะลึง “พี่เสือ คุณไม่มีภรรยาแล้วเหรอ?”
“ฉิบ! เมียฉันมันคงกลัวเล่นมันมากไป” เสือใหญ่พ่นน้ำลายเห็นฟันเหลืองใหญ่ของเขาแล้วพ่นต่อว่า “ถ้าเงินมันกองอยู่เฉยๆ ก็ไร้ประโยชน์ เอามาใช้ซื้อของเล่นสนุกๆ ดีกว่า”
“โอเค งั้นฉันจะบอกพี่ทีหลังนะ”
“ได้เลยไอ้น้อง!” เสือใหญ่มองเบลล่า พยักหน้าพลางพูดเหมือนจะชม “นังนี่ดูดีจริงๆ ขาว ขาเรียวยาว”
ฉีหลินรู้สึกขายหน้าเล็กน้อย จึงเอื้อมมือไปหยิบขวดไวน์ทันทีและพูดว่า “พี่ชาย เบลล่าและฉันขอดื่มอวยพรคุณ”
“ดี!”
“เบลล่า! มานี่หน่อย มาดื่มอวยพรให้พี่เสือ” ฉีหลินตะโกนหลังจากรินไวน์เสร็จ
เบลล่าเดินเข้ามาอย่างสง่างาม พยักหน้าและพูดว่า “พี่เสือ สวัสดีค่ะ”
“พี่น้องทั้งหลาย ฉันอยากจะบอกว่า ชีวิตของฉีหลิน น่าสมเพชเสมอ...” เสือใหญ่จับแขนของเบลล่าด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์พร้อมพ่นความมึนเมาออกมาจากปากของเขาอย่างไม่เกรงใจใคร
...
ที่ชั้นล่าง หยวนเค่อเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับในรถพร้อมพูดกับฉินหยู่ “นายขับ กลับไปที่ออฟฟิศทีม แล้วคุยกัน”
“ตกลง” ฉินหยู่ขับรถออกไป
...
กว่าหนึ่งชั่วโมงต่อมา
หลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุดลง ฉีหลินและคนอื่นๆ กลับถึงบ้านแล้ว น้องสาวก็ไปที่ห้องของแม่ และคู่บ่าวสาวก็เข้านอนเพื่อ “คุยเรื่องชีวิตกัน”
“ทุบ ทุบ!”
ฉีหลินเพิ่งปลดเข็มขัด กำลังจะเริ่มการประชุมที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น เขาชะงักเมื่อได้ยินเสียงคนเคาะหน้าต่างข้างนอก
“ใครน่ะ?”
“ออกมา” เงาตะคุ่มดำที่เคยมาที่บ้านเมื่อคืนก่อน ตะโกนเรียกเสียงต่ำ
ฉีหลินผงะ สวมเสื้อผ้าแล้วเดินออกจากห้องไป
ภายใต้แสงจันทร์สลัว อาหลง ซึ่งถูกทางการซงเจียงทั้งหมดต้องการตัว หันมองรอบๆ อย่างระแวดระวังพลางพูดว่า
“น้องเล็ก หาที่เงียบๆ คุยกันสักหน่อยสิ”
ฉีหลินตกตะลึงอยู่เป็นเวลานาน ทันใดนั้นดวงตาก็เริ่มแดงก่ำ เขาเค้นเสียงเบาๆ ในลำคอด้วยความโกรธ “แกบ้าไปแล้วใช่ไหม ไอ้ระยำ แกเกือบฆ่าฉันแล้วรู้ไหม?”
………………………………………………………..