ตอนที่36 พ่อมดมักเกิ้ล

ตอนที่36 พ่อมดมักเกิ้ล

วันที่ 3 กันยายน วันแรกของการเปิดเรียนที่ฮอกวอตส์ วันนี้ฝนตกแสนอึมครึมก็หายไปแล้ว

　　 อัลเบิร์ตเพิ่งลืมตาและตื่นขึ้นจากการนอนหลับสนิท เขาค่อยๆ ลุกจากเตียง เดินเท้าเปล่าไปที่หน้าต่าง เปิดหน้าต่างให้ลมเช้าพัดเข้ามาในห้อง

　　 เพื่อนร่วมห้องสามคนยังคงนอนหลับอยู่ พวกเขาคุยเรื่องเดลี่พรอเฟ็ต เกี่ยวกับเกม Quiet Earth ในตอนกลางคืนและผล็อยหลับไป ดังนั้นอัลเบิร์ตจึงไม่คิดที่จะปลุกพวกเขาในตอนนี้

　　 ท้ายที่สุด ชั้นเรียนยังไม่เริ่มจนกว่าจะเก้าโมง และการตื่นตอนนี้ก็โหดร้ายเกินไปสำหรับผู้ที่เข้านอนดึก

　　 หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จอัลเบิร์ตก็ดูตารางเรียน ตรวจหนังสือ ปากกาขนนก หมึกและกระดาษในกระเป๋านักเรียน จากนั้นหยิบกระเป๋านักเรียนขึ้นแล้วไปที่ห้องนั่งเล่นของกริฟฟินดอร์

　　 มีคนอยู่ในห้องนั่งเล่นอยู่แล้ว และพวกเขายังคงเป็นนักเรียนในชั้นเรียนเดียวกันกับเขาด้วย

“อรุณสวัสดิ์ วิลสัน” อัลเบิร์ตกล่าวทักทายเด็กสาวระดับเดียวกันที่กำลังอ่าน "คาถามาตรฐาน ระดับประถมศึกษา" ของมิแรนดา โกแซก ซึ่งน่าจะเป็นบทเรียนคาถาแรกในตอนเช้า นี่คือการเตรียมความพร้อมสำหรับการเรียน

　　 “อรุณสวัสดิ์...” แชนน่า วิลสันอายเล็กน้อย เพราะเธอไม่รู้จักชื่อเด็กชายที่ทักทายตัวเอง แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขาเป็นนักเรียนชั้นปีเดียวกับเธอก็ตาม

　　 “อัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน เรียกฉันว่าอัลเบิร์ตก็ได้” อัลเบิร์ตเห็นความอับอายของแชนน่า วิลสันและแนะนำตัวกันเองอย่างเป็นกันเอง และเขาพูดอีกครั้งว่า "เราไปทานอาหารที่ห้องโถงด้วยกันไหม"

　　 “โอเค...ก็ได้ อัลเบิร์ต!” แชนน่าพูดอย่างลังเลเล็กน้อย หยิบหนังสือขึ้นมาและรีบตามอัลเบิร์ตและออกจากห้องนั่งเล่นไป

　　 ระหว่างทาง แชนน่าไม่พูดอะไร แต่เดินตามอัลเบิร์ตอย่างใกล้ชิด ดูเหมือนยังคงมองไปรอบ ๆ อยู่ เหมือนพยายามจำให้ได้ว่าเธอกำลังไปที่ไหน

　　 อัลเบิร์ตสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของแชนน่า และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: "เธอยังจำทางไม่ได้เหรอ?"

　　 เป็นแบบนั้นจริงๆ

　　 เมื่อก่อนที่ฉันเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง ฉันเองก็เกือบไปผิดที่เหมือนกัน

　　 ฮอกวอตส์นั้นซับซ้อนกว่ามหาลัยอย่างไม่ต้องสงสัย และเป็นเรื่องปกติสำหรับผู้ที่ไม่ชินทางที่จะแสดงออกแบบนั้น

　　 ตามที่อัลเบิร์ตคาดไว้ แชนน่าไม่รู้ว่าจะไปที่ห้องโถงได้อย่างไร เธอจึงรอให้คนอื่นๆ ไปที่ห้องโถงในห้องนั่งเล่น

　　 ด้วยความสัตย์จริง นักเรียนกริฟฟินดอร์ไม่ค่อยกระตือรือร้นที่จะเป็นผู้นำ และนักเรียนรุ่นพี่ส่วนใหญ่ชอบมองดูเด็กใหม่ที่กำลังหลงทาง นิสัยเสียนี้มาจากข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเขาเคยมีประสบการณ์แบบเดียวกันในตอนแรก และเมื่อเวลาผ่านไปพวกเขาก็ปล่อยให้มีรสนิยมแย่ๆ ในการมองคนอื่นโชคร้าย

　　 เมื่อวานนี้ อัลเบิร์ตกลับมาจากครัวและเห็นนักเรียนรุ่นพี่สองสามคนที่มองดูนักเรียนใหม่ตกบันได และในที่สุดก็เดินจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะ โดยไม่ได้ตั้งใจจะออกมาช่วยเหลือ

　　 แน่นอนว่านี่ถือเป็นกรณีพิเศษบางกรณีเท่านั้น!

　　 นักเรียนส่วนใหญ่จะช่วยเหลือกัน อย่างน้อยนักเรียนฮัฟเฟิลพัฟจะช่วยเหลือคนอื่น

　　 มาถึงห้องโถงได้สำเร็จ แชนน่า วิลสันดูโล่งใจ

　　 อัลเบิร์ตนั่งที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ เทนมแก้วให้ตัวเองแล้วดื่มโดยเงยหน้าขึ้นหายใจ เขาเงยหน้าขึ้นและพบว่าแชนน่ากำลังจ้องมองเขาอยู่ ปากของเธอเปิดขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่าเธอต้องการจะพูดอะไร?

　　 เขาถามว่า: "มีอะไรเหรอ?"

　　 “ไม่มีอะไรหรอก อัลเบิร์ตชอบดื่มนมเหรอ” แชนน่าพยายามสื่อสารกับเด็กที่อยู่ข้างหน้าเธอ

　　 ท้ายที่สุดไม่มีใครไม่อยากมีเพื่อนเลย และอัลเบิร์ตดูเหมือนจะเป็นคนพูดมาก

　　 "ชอบ?" อัลเบิร์ตส่ายหัว “ฉันพูดเรื่องความชอบไม่ได้ แต่ฉันชินแล้ว ฉันดื่มมาตั้งแต่อายุ 7 ขวบ ฉันดื่มมันทุกเช้าและเคยชินกับการดื่มแล้ว”

　　 แชนน่าเปิดปากของเธอ และทันใดนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร อันที่จริง เธอยังคงชื่นชมอัลเบิร์ตมากจนไม่สามารถพูดได้

อัลเบิร์ตทาแยมบนแผ่นขนมปังแล้วกัดคำใหญ่ ขณะที่แชนน่าฝั่งตรงข้ามกำลังกินไข่เจียวซึ่งเป็นสไตล์อังกฤษที่ปรุงแล้วปอกเปลือกออกจากเปลือกห่อแป้งแล้วทอดในน้ำมันจนเหลือง . ... เอ่อ..ไข่ดาว.

ตกลง! อัลเบิร์ตคิดว่ามันน่าจะเหมาะกว่าที่จะเรียกไข่ดาวสีทอง ตัวเขาเองไม่สนใจไข่เจียวอังกฤษอันเป็นเอกลักษณ์นี้ ไข่ต้มธรรมดาดีกว่าเยอะ

　　 หลังจากกำจัดขนมปังที่อยู่ในมือแล้ว อัลเบิร์ตก็เตรียมขนมปังอีกสองแผ่น แซนวิชสลัดผัก และใส่เบคอนและไส้กรอกด้านบนเพื่อทำแซนวิช

　　 แน่นอนว่ามีโพเลนต้าชามเล็กด้วย โพเลนต้าที่เรียกว่าจริง ๆ แล้วเป็นซุปข้าวโพด ซึ่งเป็นอาหารที่ทำจากข้าวโพดป่นต้มกับน้ำและนมเล็กน้อย

　　 เมื่อเทียบกับซุปข้าวโพดของเดซี่ โพเลนต้าในโรงเรียนถือว่าพอใช้ได้เท่านั้น อันที่จริงนี่ไม่น่าแปลกใจเลย ซุปข้าวโพดของเดซี่เป็นหนึ่งในอาหารที่เธอทำได้ดีที่สุด

　　 หลังอาหารเช้า แชนน่าและอัลเบิร์ตคุยกันเรื่องคาถา

　　 “ฉันได้ยินมาว่าแองเจลิน่าบอกว่าเธอเชี่ยวชาญเวทย์มนตร์มากมาย มันจริงไหม เธอเรียนรู้เวทมนตร์เหล่านั้นในเวลาอันสั้นได้ยังไง” แชนน่าพูดช้าๆ ราวกับว่าเธอกำลังพิจารณาคำพูดของเธออย่างระมัดระวัง

　　 “นี่...เธอต้องสนใจมันก่อน แล้วจากนั้น...” อัลเบิร์ตคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "...ต้องใช้เวลาศึกษาและฝึกฝน"

　　 เขารู้สึกว่าความสนใจเป็นสิ่งสำคัญมากจริงๆ เฉพาะเมื่อเขาสนใจเท่านั้นที่เขาจะเต็มใจที่จะใช้เวลาและเรียนรู้หัวข้อนี้อย่างจริงจัง

　　 "สนใจ?" แชนน่าคิด

　　อันที่จริง นักเรียนจากครอบครัวมักเกิ้ลอย่างแชนน่าไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะได้เป็นพ่อมดแม่มด ตอนนี้เธอเองก็ยังคงสับสนในหลายๆ อย่าง อย่างไรก็ตาม พ่อมดมักเกิ้ลจำเป็นต้องเรียนรู้สิ่งต่างๆมากเกินไป

　　 ไม่ต้องสงสัยเลยว่านักเรียนของตระกูลพ่อมดกำลังเดินนำหน้าพวกเขา

　　 “อันที่จริง เธอไม่ต้องกังวลมากเกินไป ทุกคนอยู่ห่างไปเพียง 50 ก้าวเท่านั้น ใช้เวลากับหลักสูตรให้มากขึ้น แล้วเธอจะสามารถตามพวกเขาทันได้ในไม่ช้า” อัลเบิร์ตรู้สึกว่าคำพูดของเขาดูไร้สาระ

　　ฉันทำให้นักเรียนกริฟฟินดอร์รักการเรียนรู้ได้จริงหรือ?

　　 ไม่ใช่นักเรียนทุกคนที่เป็นเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ และบุคคลนั้นเกือบจะได้รับมอบหมายให้เป็นเรเวนคลอ

"เธอก็ด้วยเหรอ?"

　　 “แน่นอนฉันก็ต้องพยายามด้วย หรือเธอคิดว่าไงล่ะ” อัลเบิร์ตตอบอย่างเป็นธรรมชาติ

　　 อย่างไรก็ตาม เมื่อฉันพูดแบบนี้ ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกไร้สาระอยู่เสมอ ท้ายที่สุด อัลเบิร์ตแตกต่างจากคนอื่นๆ ตรงที่เขามีเป็นคนชอบเรียนรู้และต้องการเรียนรู้ความรู้ประเภทต่างๆ นอกเหนือจากการเรียนรู้แล้วด้วยความเชี่ยวชาญของเขาเองแล้ว เขายังสามารถอัพเกรดทักษะของเขาผ่านระบบได้อีกด้วย

　　 หากสายเลือดของพ่อมดมีระดับมากขึ้น ความเร็วในการเรียนรู้เวทมนตร์ของอัลเบิร์ตนั้นจะอยู่ห่างจากผู้อื่นไปมาก แต่เขาก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น และแม้แต่ภารกิจของวิถีแห่งเวทย์มนตร์เขาก็ยังไม่รับรางวัล(สายเลือดพ่อมด+1)

　　 อัลเบิร์ตยังคงพิจารณาว่าจะรอให้ระดับสายเลือดของพ่อมดเพิ่มขึ้นก่อนจะรับรางวัล ซึ่งเป็นวิธีที่คุ้มค่าที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

　　 แต่ปัญหาคืออัลเบิร์ตยังคงคิดเกี่ยวกับงานในอนาคตของเขา และเขาไม่ต้องการอยู่ในโลกแห่งเวทมนตร์จริงๆ

　　ถ้าเขาตัดสินใจที่จะพัฒนาในโลกของมักเกิ้ลในอนาคต เขาต้องสำรองค่าประสบการณ์และคะแนนทักษะไว้มากมายสำหรับตัวเองเพื่อยกระดับทักษะต่างๆ ในด้านเศรษฐศาสตร์

　　 ลืมมันไปเถอะ อย่าพึ่งคิดเกี่ยวกับปัญหาเหล่านี้

หลังกำจัดความคิดที่วอกแวกเหล่านี้ออกไป และนำ "คำสาปที่ถูกเลือกของศตวรรษที่สิบเก้า" มาอ่านอย่างช้าๆ เขาค่อนข้างพอใจกับสถานการณ์ปัจจุบัน สำหรับค่าประสบการณ์และคะแนนทักษะที่เก็บไว้ เขสสามารถรอจนกว่าจะต้องการใช้ในภายหลัง