ตอนที่ 29(ฟรี 13/06/64)
ผมแปลถึงตอนที่ 50 แล้วนะครับ เดี๋ยวจะทยอยอัพเรื่อยๆ
ไอ้บ้า?
ทันทีที่เสี่ยวหลิงเซียนตะโกนคำนี้ออกมา การทะเลาะวิวาทรอบตัวเขาก็หายไป
ดวงตาของทุกคนรอบตัวเขาจ้องมองตรงไปที่เสี่ยวหลิงเซียนและเซิ่นเทียนโดยมีอาการสอดรู้สอดเห็นเปล่งประกายในดวงตา
เป็นท่านนั้นเอง?
ใช่ ข้าเอง
ไอ้บ้าเอ๊ย!
นี่คือสิ่งที่เสี่ยวหลิงเซียนและปรมาจารย์พูดเมื่อพบกัน
เมื่อเชื่อมโยงควบคู่ไปกับการแสดงออกอย่างเขินอายของเสี่ยวหลิงเซียนในเวลานี้...
ฟู่!
ทั้งสองต้องมีลับลมคมในบางอย่างแน่ๆ!
แฟนๆ ผู้หญิงรอบๆ เซินเทียน ได้คิดเกี่ยวกับสิ่งที่เป็นไปได้ในทุกๆวินาทีในหัว
“ข้ารู้สึกว่าเสี่ยวหลิงเซียนดูเหมือนจะรู้จักท่านพี่เซียน?”
“มันต้องเป็นมากกว่าคนรู้จัก ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความโกรธ ข้าเกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆ !”
“เป็นไปได้ไหมที่เสี่ยวหลิงเซียนเคยไล่ตามพี่ชายเซียนแต่ถูกปฏิเสธ?”
“ฮ่าฮ่า เป็นไปได้มาก พี่ชายของพวกเราก็หล่อเหลาและมีความสามารถมาก!”
“หรือว่าเสี่ยวหลิงเซียนถูกท่านพี่เซียนทิ้ง? ไม่น่าจะเป็นไปได้!”
“พี่ชายเซียนหล่อมาก แม้ว่าข้าจะถูกทอดทิ้งในตอนท้าย ข้าก็เต็มใจ!”
...
เมื่อได้ฟังการพูดคุยของผู้คนรอบๆ ตัว เสี่ยวหลิงเซียนก็ยิ่งเสียใจมากขึ้น
ใครถูกทิ้ง ข้ายังไม่แต่งงานเลย เข้าใจไหม?
นางแทบอยากดึงเซิ่นเทียนออกมาและด่าเขา แต่เจ้าของศาลาเฟิงหลิงก็ออกมาก่อน
เสี่ยวหลิงเซียนระงับความโกรธในใจของนาง จับเจ้าของร้านหยกแล้วเดินออกไปก่อนกล่าวถามด้วยเสียงต่ำ
“พี่หยู ท่านไม่ได้บอกว่าท่านจะร่วมมือกับข้าเหรอ?”
เจ้าของร้านหยูตะลึง: “ใช่!”
"แล้วทำไมท่านร่วมมือกับผู้ชายคนนี้? นี่ไม่เท่ากับว่าท่านทุบป้ายของข้าหรือ!"
เจ้าของร้านเจดหัวเราะหรือร้องไห้ไม่ได้ และพูดว่า “เจ้าหมายถึงปรมาจารย์เซิ่นเหรอ ข้าไม่ได้จ้างเขา”
มุมปากของ เสี่ยวหลิงเซียนกระตุกเล็กน้อย: "ปรมาจารย์เซิ่น ท่านบอกว่าชายคนนั้นเป็นปรมาจารย์เหรอ?"
เจ้าของร้านพยักหน้า และจ้องมองไปที่ เซิ่นเทียนเต็มไปด้วยความชื่นชม: “ใช่ นักพรตเต๋าเซิ่นเป็นปรมาจารย์เซียนตัวจริง!”
“เป็นไปได้ยังไง!”
“ทำไมล่ะ เจ้ารู้จักเขาเหรอ”
เจ้าของร้านหยูมองไปที่เสี่ยวหลิงเซียน: "มาเถอะ เล่าเรื่องของเจ้าให้ข้าฟังหน่อย"
“ไม่มีอะไร” เสี่ยวหลิงเซียนกัดฟัน “ข้าแค่โชคร้ายที่เจอผู้ชายคนนี้!”
เจ้าของร้านยิ้มและพูดว่า "ทำไม! เจ้ามีชะตากรรมกับปรมาจารย์เซียน คนมากมายแม้จะอยากแต่ก็ไม่มีใครได้รับ"
จากนั้นเจ้าของร้านหยูบอกหลิงเซียนว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงสองวันที่ผ่านมา
หลังจากฟังแล้ว เสี่ยวหลิงเซียนก็ยืนนิ่งและมึนงง
...
ช่วยหลี่เหลียนเอ๋อร์แห่งถ้ำสวรรค์สีขาวตัดแร่สีเขียวสีม่วงด้วยหินวิญญาณ 10,000 ก้อน และดึงเมล็ดน้ำเต้าเซียนออกมา
ช่วยคนเจ็ดคนที่ถูกลิขิตเลือกหินและไม่มีคนใดมีที่ผลกำไรน้อยกว่า 10 เท่าสูงที่สุดร้อยเท่า!
และวันนี้เขาจะช่วย 13 คนที่ถูกลิขิตให้ผ่าแร่?
ผู้ชายคนนี้รู้วิธีเลือกหินและผ่าหินหรือ?
เป็นไปได้ยังไง!
แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญแร่ที่แท้จริงก็ไม่สามารถช่วยให้ผู้คนหาแร่ 20 ชิ้นต่อวันได้!
ท้ายที่สุดแล้ว การค้นหาแร่วิญญาณนั้นต้องใช้พลังอย่างมาก
ยิ่งไปกว่านั้น เสี่ยวหลิงเซียนยังเห็น ซิ่นเทียนเมื่อวานนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้ว่าจะหาแร่วิญญาณอย่างไร!
มิฉะนั้น เขาสามารถมองผ่านวิธีการของเสี่ยวหลิงเซียนได้
“เป็นไปได้ไหมที่ผู้ชายคนนี้ตั้งใจแกล้งข้าเมื่อวานนี้!”
“เขาเป็นสุดยอดปรมาจารย์ในการหาแร่วิญญาณจริงๆ เหรอ?”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวหลิงเซียนก็รู้สึกขุ่นเคืองมากขึ้น
คุณชายผู้สง่างามผู้เชี่ยวชาญการค้าหาแร่ได้ลวนลามเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อย่างข้า
มโนธรรมของเจ้ายังมีไหม?
...
เสี่ยวหลิงเซียนรู้สึกว่าความโกรธของนางกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
นางหันศีรษะมองไปที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเซิ่นเทียนอีกครั้ง
เขาหัวเราะ ผู้ชายคนนี้กำลังหัวเราะเยาะข้า!
ท่านหญิงผู้นี้ขอเป็นศัตรูกับเจ้า!
เสี่ยวหลิงเซียนรู้สึกว่ารอยยิ้มของเซิ่นเทียนราวกับเป็นน้ำเย็นที่กำลังเทลงมาบนหัวของนาง!
เป็นเรื่องยากมากที่จะสร้างภาพลักษณ์ของนางฟ้าที่ไม่ธรรมดาต่อหน้าสาธารณชน และภาพลักษณ์นี้ไม่สามารถพังทลายลงได้
มิฉะนั้น เสี่ยวหลิงเซียนจะสู้เป็นตายกับเซิ่นเทียนด้วยทุกอย่างที่มี!
“พี่หยู วันนี้ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย ดังนั้นข้าจะไม่ผ่าแร่ ขอเป็นวันอื่นเถอะ!”
เเจ้าของร้านยิ้มและส่ายหัว: “ไม่เป็นไร วันนี้ปรมาจารย์เซียนมาที่ร้านของเราเพื่อเปิดแร่ และผลลัพท์ก็ดีขึ้น”
เสี่ยวหลิงเซียน#: "……"
นางบังคับความโกรธของนางจาการ 'มีโอกาสที่จะถูกปล้นธุรกิจ' เสี่ยวหลิงเซียนปั้นรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า
“วันนี้หลิงเอ๋อร์ไม่สบาย ข้าขอตัวลา”
หลังจากพูดจบ เสี่ยวหลิงเซียนก็หันหลังกลับและเดินออกไป
ยามนางจากไปนางดูเหมือนจะเขินอายเล็กน้อย
และการจากไปของนางก็ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนดูลึกลับมากขึ้นในสายตาของทุกคน
“ข้าขอตัวลา เจ้ารู้สึกว่าเสี่ยวหลิงเซียนรู้สึกว่างเปล่าและอยากหนีไปจากทที่นี่ไหม!”
“ข้าไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเสี่ยวหลิงเซียนกัยพี่ชายเซียนต้องมีลับลมคมในบางอย่างแน่ๆ!”
“เมล็ดแตงโมพร้อมแล้ว มีคนวงในไหม ข้ารอฟังอยู่!”
“ฮ่าฮ่า ข้าอยากหัวเราะให้ตาย 'เสี่ยวหลิงเซียนของข้า' แค่คำเดียว เสี่ยวหลิงเซียนก็เป็นแฟนของพี่ชายเซียน บางทีอาจเป็นความรักที่ไม่สมหวังก็ได้!”
“พี่ชายเซียน ท่านแค่ยอมรับเสี่ยวหลิงเซียน! พวกเราเต็มใจยอมรับเสี่ยวหลิงเซียนและจะไม่อิจฉา”
...
กลุ่มแฟนคลับผู้หญิงคุยกันอย่างมีความสุขมากขึ้น
และแฟนตัวผู้ของเสี่ยวหลิงเซียน ในเวลานี้ เหมือนกับถูกทุบด้วยค้อน ต่างคนต่างตกตะลึง
ไม่มีทาง แม้แต่เสี่ยวหลิงเซียนก็หนีไปแล้ว พวกเขาจะเถียงอะไรได้อีก?
สำหรับ เซิ่นเทียนเองก็ตกตะลึงเช่นกัน
ข้าเป็นใคร ข้าอยู่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้น
เมื่อเห็นเสี่ยวหลิงเซียน เขากล่าวอย่างสุภาพว่า “ใช่ ข้าเอง”
นี่เป็นเรื่องปกติ!
ผู้หญิง จู่ๆนางก็ด่า ไอ้บ้า!
หลังจากสาปแช่ง นางก็วิ่งหนีไปด้วยความเสียใจ
เจ้าควรให้ฝ่าบาทผู้นี้ด่ากลับ!
เจ้าด่าข้าและวิ่งหนี?
นางมีเหตุผลบ้างไหม?
เซิ่นเทียนกำลังรู้สึกขุ่นเคือง
ความรู้สึกของเขาต่อหญิงสาวคนนี้กำลัง -1 -1 -1...
...
การปรากฏตัวของ เสี่ยวหลิงเซียนเป็นเพียงฉากหนึ่งของ เซิ่นเทียน
ในครึ่งวันถัดไป เซิ่นเทียนได้ค้นหาแร่วิญญาณที่เกี่ยวกับโชคชะตาอย่างเป็นระบบ
หลังจากที่ทุกคนที่ถูกลิขิตผ่าแร่วิญญาณสำเร็จแล้ว โชคบนศีรษะของเขาจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก
พลังงานสีดำที่อยู่บนหัวของ เซิ่นเทียนก็ลดลงอย่างต่อเนื่อง และพื้นที่สีขาวบนรัศมีก็ค่อยๆ ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
นอกจากนี้เนื่องจากการแพร่กระจายและการพัฒนาของทฤษฎี "แบ่งเงินและชะตากรรม"
คนเหล่านี้สร้าง "ปรมาจารย์เซียน" ขึ้นเองและตั้ง "50%" เป็นค่าบูชา!
เซิ่นเทียนย้ำว่าไม่ต้อง แต่ทุกคนปฏิเสธอย่างหนักแน่น!
พวกเขาบอกว่ามันเป็นการเคารพ
มันเกือบจะเหมือนลัทธิ
ในท้ายที่สุดด้วยความสิ้นหวัง เซิ่นเทียนรับเพียง 20 ผู้ที่ถูกลิขิตเหล่านี้ รวมเป็นหินวิญญาณทั้งหมด 14,000 ก้อน
ทุกอย่างกำลังพัฒนาไปในทางที่ดี
หลังจากเปิดแร่วิญญาณของ 20 คนที่ถูกลิขิตแล้ว เซิ่นเทียนก็ไม่อยากทำต่อ
ท้ายที่สุดท้องฟ้าก็มืดแล้ว
และถ้าข้าทำต่อไปอีก เจ้าของร้านของแร่วิญญาณคงจะร้องไห้จริงๆ
...
เซิ่นเทียนลากร่างกายที่เหนื่อยล้ากลับมายังโรงแรม
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือเมื่อเขาเพิ่งเปิดประตูห้องพักแขก เงาที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา
ผู้หญิงคนนี้มีรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของนางและมีถ้วยชาอยู่ในมือ
“พี่เซิ่น เหนื่อยไหม!”
“หลิงเอ๋อร์ชงชาให้ท่านโดยเฉพาะ ดื่มเถอะ!”
เขามองดูผู้หญิงที่กำลังยิ้มอยู่
เซิ่นเทียนตกตะลึง: “เจ้า…”
"เจ้าต้องการอะไร!"
