[Rewrite,อ่านฟรี] Special District 9 ตอนที่ 16 ในวันหนึ่งของชีวิตหมาขี้ประจบ
ตอนที่ 16 ในวันหนึ่งของชีวิตหมาขี้ประจบ
ในขณะที่ฉินหยู่กำลังวุ่นอยู่กับคดีค้ายาเสพติดอย่างมาก ฉีหลินเห็นอยู่แต่ไม่ได้ใส่ใจกับมัน เพราะในขณะนี้ คนที่มุ่งมั่นอย่างยิ่งคนนี้กำลังศึกษาว่าเขาจะได้รับการเลื่อนขั้นเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจระดับสองได้อย่างไร
...
นอกสำนักงานกองกำกับการหน่วยปราบปรามพิเศษทีม 1 ฉีหลินกำลังถือถุงของขวัญสองถุง และเคาะประตูอย่างประหม่า
“เข้ามา!”
มีคนตะโกนอยู่ในห้อง
ฉีหลินเปิดประตูพร้อมกับรอยยิ้มเห็นฟันขาวเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับก้มหัวและพยักหน้าแล้วตะโกนว่า “กัปตันไรอัน คุณยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ?”
ที่โต๊ะทำงาน ชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าแบบยุโรปเงยหน้าขึ้นมองฉีหลิน และถามว่า “โอ้ ฉีเองหรือ? เข้ามาสิ!”
“ฮิฮิ ไม่มีอะไรครับ ฉันแวะมาเยี่ยมเยียนน่ะครับ”
ไรอันมีขนดกและอ้วนมาก และมีเหงื่อออกทั่วร่างกายเมื่อเขาเคลื่อนไหว เขานั่งที่โต๊ะทำงานและปรับแว่นกรอบดำ “ฉี เดี๋ยวฉันจะมีประชุม ถ้านายมีอะไรจะพูดก็พูดมาเลย”
ฉีหลินเช็ดเหงื่อที่ขาอ้วนๆ ของเขาอย่างไม่อาย และวางถุงของขวัญสองถุงไว้ข้างโต๊ะ “กัปตันไรอัน เพื่อนของฉันเอาเนื้อกระตุกจากเฟิ่งเป่ย สเต๊ก และอีกหลายอย่างมาให้ฉัน ของสดใหม่อร่อยมาก ท่านลองเอากลับไปชิมนะครับ”
ไรอันขมวดคิ้วและเหลือบมองฉีหลิน “อย่าทำแบบนี้ คุยกันสักหน่อยสิ”
“อ่า ครับ ฉันรู้ว่าคุณรู้จักกับกัปตันหยวนดี... ฉันอยากให้คุณช่วยพูดเรื่องนี้ ไม่ทราบว่าคุณพอจะเสนอชื่อฉันในการเลื่อนขั้นเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจระดับสองได้ไหม คุณก็รู้ว่า... ในแง่ของคุณสมบัติและการทำงานให้สำเร็จ ฉันดีพอที่จะได้รับเลื่อนขั้นเป็นระดับสอง ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรนอกจากใครสักคนมาช่วยฉันครับ” ฉีหลินยืนอยู่ข้างโต๊ะและพูดอย่างนอบน้อมที่สุด “ได้โปรด ช่วยฉันด้วยครับ”
ไรอันก้มหน้าลงแล้วเขียนรายงานโดยไม่ได้มองฉีหลิน “โควตามีแค่สิบคน แต่เดิมคุณอยู่ในโควตาด้วย แต่ซางหย่งจากทีมที่สี่เสนอชื่อน้องเขยของเขา... หยวนเค่อและฉันทำอะไรไม่ได้มาก ฉันว่านายรออีกหน่อย ฉันจะเสนอชื่อนายกับการเลื่อนขั้นครั้งหน้าแน่นอน”
ฉีหลินตกตะลึงเป็นเวลานาน “กัปตันไรอัน น้องเขยของซางหย่งเพิ่งเข้ามาที่นี่ยังไม่ถึงห้าเดือนเลยนะครับ?!”
“ยังไม่ถึง 5 เดือน แต่พี่เมียของเขาคือซางหย่ง” ไรอันยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดห้วนๆ “รออีกหน่อย ถ้าโอกาสยังไม่มา อย่างน้อยนายก็ได้เพื่อนระดับสูงเพิ่มขึ้นนะ”
ฉีหลินกำหมัดแน่นดันทุรังพูดต่อไป “กัปตันไรอัน ฉันไม่เคยได้รับการพิจารณาเลื่อนขั้นเป็นตำรวจระดับสองสักที แม่ของฉันป่วย และทุกๆ เดือน...”
“ใครอยากเลื่อนขั้นขึ้นไปโดยไร้เหตุผล ใช่ไหม?” ไรอันตอบอย่างว่างเปล่า
“แต่ระดับสองนี้ควรเป็นของฉัน ฉันรอมาเกือบปีแล้ว”
ไรอันดึงถุงของชำมาดูขณะฉีหลินพูดและพึมพำเบาๆ “เนื้อกระตุก สเต๊ก... ของดี... ฉี เอาอย่างนี้สิ แล้วฉันจะส่งไวน์แดงสองกล่องกับเงินสด 10,000 หยวนให้นาย แล้วนายช่วยบอกผู้กำกับหลี่ ให้เขาเลื่อนตำแหน่งฉันไปที่สำนักงานทีสิ”
ฉีหลินตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก
“ฉี โอกาสก้าวหน้าเป็นเรื่องจริงมากในตอนนี้ ถ้าไม่มีเงินก็รอคนรวย ถ้ามีเงินก็รอคนมีอำนาจ... บอกฉันสิว่าเนื้อกระตุกจะรออะไรได้? ฉันจะตะโกนว่า สิ่งนี้สามารถเติมตู้เย็นของฉันให้เต็มได้ไง” ไรอันดันถุงอาหารกลับ “เอากลับเข้าไป แค่รอนานอีกหน่อย”
ฉีหลินเม้มริมฝีปากของเขา นิ่งเงียบไปนาน ก่อนที่เขาจะเปิดปากพูดว่า “งั้นฉันจะรอครับ”
“เอาของออกไป”
“ท่านเก็บไว้เถอะครับ สเต๊กรสค่อนข้างดี” ฉีหลินหันหลังและเดินจากไป
ไรอันไม่พูดอะไรอีก ก้มหน้าลงทำงานต่อไป
ฉีหลินเดินไปที่ประตูและเห็นเสื้อผ้าสกปรกสองสามตัวเต็มไปด้วยกลิ่นตัวแขวนอยู่บนไม้แขวน เขาหันกลับไปพูดกับไรอัน “เสื้อผ้าสกปรกนี่ ให้ฉันเอาไปซักให้นะครับ”
ไรอันไม่เงยหน้าขึ้น “ได้”
“รองเท้าก็สกปรกด้วย ฉันทำความสะอาดให้นะครับ”
“อืม”
“งั้นฉันไปก่อนละครับ”
“อืม!”
“...!”
ฉีหลินหอบของมากมายในมือ พร้อมกับดึงประตูเปิดแล้วออกจากห้องไป
ไม่กี่นาทีต่อมา ไรอันโยนของฝากที่ฉีหลินทิ้งไว้ ให้กับพนักงานเลสเบี้ยนในออฟฟิศ เธอมองและถาม
“สเต๊ก? เอาคืนไปค่ะ”
“คุณไม่เอาเหรอ?”
“ฉันไม่รู้ว่ามันถูกแช่แข็งมานานแค่ไหนแล้ว และหมาของฉันไม่กินมันหรอก” ไรอันจัดเสื้อผ้าของเขาให้เรียบร้อยและเดินจากไป
ภายในห้องซักรีด
ฉีหลินถลกแขนเสื้อขึ้น ขัดรองเท้าของไรอันพลางคุยโทรศัพท์ไปด้วย “ฉันยังต้องการยาสำหรับเดือนนี้... อืม อืม ฉันจะหาวิธีส่งเงินคืนให้คุณนะ”
...
ในพื้นที่สำนักงานกองปราบพิเศษของทีมสามกลุ่ม
ฉินหยู่ตบมือและตะโกน “เหล่าเฮย ไปเบิกปืนและรับอุปกรณ์ให้พร้อม ทุกคนไม่ควรออกจากสำนักงานก่อนสองทุ่มคืนนี้ เพราะอาจมีปฏิบัติการ”
บาดแผลที่ขาของจูเหว่ยที่เกิดจากฉินหยู่นั้นยังไม่หายดี เขาจึงถามด้วยความโกรธว่า “หัวหน้า ฉันควรใช้มันต่อไปไหม?”
“มีกำลังคนไม่เพียงพอ นายช่วยขับรถก็ได้” ฉินหยู่สั่งโดยไม่ต้องสงสัย
“ครับผม” จูเหว่ย ไม่กล้าพูดอะไรมากเพียงแต่พยักหน้า
เวลาบ่ายสี่โมง ทุกคนกินอาหารเย็นกันที่โรงอาหาร จากนั้นก็กลับหอพักพร้อมอุปกรณ์อาวุธปืนของตำรวจอย่างพร้อมเพรียง
ทันทีที่ฉีหลินเข้ามาในห้อง เขามองไปที่ปืนไรเฟิลอัตโนมัติหายากและถามว่า “นายกำลังทำอะไรน่ะ กำลังจะไปจับกุมใครเหรอ? เอา M464 ออกมาเยอะขนาดนี้ ถ้าจะเตรียมจับครั้งใหญ่ละสิ”
“หมาจื่อน้อยเผยเบาะแสออกมาว่า คนใหญ่คนหนึ่ง ซึ่งเป็นผู้จัดหาสินค้าให้ตระกูลหม่าอาจมาถึงซงเจียงแล้ว” ฉินหยู่บอกและเหลือบมองดูนาฬิกาแล้วพูดต่อ “ฉันมีคนติดตามสมาชิกสำคัญของตระกูลหม่าไว้ บางที มันอาจจะได้ผล”
“อ้อ!” ฉีหลินพยักหน้า และหลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนสักพัก เขาก็ดึงฉินหยู่ออกไปและพูดว่า
“ฉันจะกลับบ้านก่อน โอเคไหม?”
ฉินหยู่ผงะและถามด้วยเสียงต่ำพร้อมกับสีหน้าบอกไม่ถูก “นายจะเลี่ยงงานกองหน้าจู่โจมอีกแล้วใช่ไหมพี่ชาย กำลังคนเราไม่ค่อยพอนะตอนนี้ ไม่งั้นฉันก็ปล่อยเลยตามเลย ไม่ขอให้นายไปหรอก ถ้านายกลัวอุบัติเหตุก็ช่วยขับรถก็ได้ โอเค๊?”
“ไม่ใช่ว่าฉันต้องการเลี่ยง แต่ฉันต้องกลับบ้านวันนี้” ฉีหลินตอบพร้อมกับขมวดคิ้ว “แม่ของฉันป่วยหนัก ส่วนน้องสาวของฉันก็ตาบอดและยังเด็ก... ถ้าฉันไม่กลับไป พวกเขาจะไม่ได้แม้แต่กินข้าว อีกอย่างวันนี้ฉันต้องพาแม่ไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลด้วย”
ฉินหยู่รู้สึกว่า ไม่ว่าฉีหลินจะขี้กลัวแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะโกหกเรื่องแม่ของเขา ดังนั้นหลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็พูดว่า “นายกลับมาก่อนที่เราจะออกปฏิบัติการได้ไหม”
“เริ่มปฏิบัติการเมื่อไหร่ นายโทรหาฉัน ฉันจะกลับมาทันที”
“โอเค งั้นนายไปก่อนก็ได้”
“...หัวหน้า ขอโทษที่ฉันสร้างปัญหาให้นาย” ฉีหลินพยักหน้าอย่างสุภาพให้ฉินหยู่
“ไม่เป็นไร ชีวิตมันไม่ง่ายหรอก เราควรช่วยเหลือกันอยู่แล้ว” ฉินหยู่ตบไหล่ฉีหลิน “ก่อนที่ฉันจะทำอะไร ฉันจะโทรหานาย”
“โอเค” ฉีหลินพยักหน้า
...
คืนนั้นเวลาหนึ่งทุ่ม
ในสลัมแห่งหนึ่งในเขตเฮ่ยเจีย ผู้เฒ่าแห่งตระกูลหม่าลงจากรถ หันมองไปรอบๆ จากนั้นเขาดึงด้วยเสื้อคลุมทหารให้กระชับห่อตัวเองไว้ ก้มหัวเดินเงียบๆ เข้าไปในตรอกที่มีกลิ่นเปรี้ยวแรงโชยออกมา
“คุณกำลังมองหาใคร?” ชายคนหนึ่งในความมืดถามขึ้น
“อาหลง” ผู้เฒ่ายืนพร้อมตอบนิ่งๆ เมื่อได้ยินเสียง
“พี่หม่า?” อีกฝ่ายเดินออกมาจากความมืดด้วยรอยยิ้ม
“เขาอยู่ในนั้นหรือ?”
“ครับ” ชายหนุ่มก้มหัวและพูดอย่างสุภาพ “พี่หม่า ยกมือขึ้น ผมจะตรวจเช็กตามขั้นตอนให้”
ผู้เฒ่าหม่ายกแขนขึ้นตามคำขอ และขอให้ชายหนุ่มค้นหาตัวเขาอย่างระมัดระวัง
ภายในบ้าน อาหลงที่หนวดเครารุงรังและเลอะเทอะกำลังนั่งอยู่บนเตียง กำลังควงปืนสั้นในมือไปมา
...
อีกด้านหนึ่ง
หยวนเค่อกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ในสำนักงาน เขาเดินไปที่หน้าต่างพลางพูดว่า “พี่ชาย ทำไมคุณรีบร้อนอยากพบฉันนักล่ะ? ก็กำลังดำเนินการอยู่ เอาล่ะ เท่านี้ก่อนละกัน ฉันจะกลับไปในภายหลัง”
………………………………………………………….