ตอนที่ 29 อาหาร

ตอนที่ 29 อาหาร

　 เมื่อใกล้ถึงเวลาเที่ยง ปราสาทฮอกวอตส์ซึ่งเงียบสงัดมาทั้งคืนก็ได้มีชีวิตชีวาขึ้นมา

　　 อัลเบิร์ตพบกับนักเรียนคนอื่นๆ เป็นครั้งคราวที่โถงทางเดิน พูดได้เลยว่าเป็นเรื่องปกติของคนส่วนใหญ่ที่จะนอนบนเตียงโดยเฉพาะในวันหยุดสุดสัปดาห์ คนส่วนใหญ่ชอบนอนตื่นสายขึ้นเมื่อไม่ต้องตื่นเช้า

　　 นอกปราสาทยังคงมีฝนโปรยปราย นักเรียนส่วนใหญ่จะอยู่ในห้องโถงและสนทนากัน ยังมีคนโชคร้ายอีกสองสามคนที่ทำการบ้านไม่เสร็จทันเวลาและกำลังยุ่งอยู่กับการคัดลอกการบ้านช่วงวันหยุดฤดูร้อน

　　ระหว่างทางไปสำรวจปราสาท ฝาแฝดวีสลีย์และลี จอร์แดนทนไม่ได้และขอตัวไปก่อน

　　 อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตยังคงใช้เวลาทั้งเช้าเดินเล่นรอบปราสาทขนาดใหญ่ และถ่ายภาพที่น่าสนใจมากมายด้วยกล้องของเขา หลังจากเดินไปรอบๆ เมื่อเขากลับมาที่ห้องโถง เขารู้สึกเจ็บเล็กน้อยที่น่อง

　　 การเก็บเกี่ยวของทริปนี้ค่อนข้างดี อัลเบิร์ตใช้ความทรงจำของเขาวาดแผนที่คร่าวๆ ของปราสาท

แม้ว่าฉันจะได้ยินคนอื่นบอกว่าตำแหน่งของบันไดบางส่วนในปราสาทฮอกวอตส์จะเปลี่ยนทุกวันศุกร์ แต่นั่นคือวันศุกร์หน้า อัลเบิร์ตไม่นึกถึงมัน และมันจะได้รับการแก้ไขเองเมื่อถึงตอนนั้น

　　 เป็นการพยายามที่มีค่าเพราะว่าความคืบหน้าภารกิจในการสำรวจปราสาทฮอกวอตส์ได้ไปถึง 26.7% แล้ว

　　“ทำไมนายถึงมาคนเดียวล่ะ เพื่อนนายไปไหนหมดแล้ว?” แองเจลิน่าและเด็กผู้หญิงอีกคนเดินไปทางนี้ นั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับอัลเบิร์ต และทักทายอัลเบิร์ต

“ระหว่างเดินไปรอบ ๆ ปราสาท พวกเขาแยกตัวออกไปก่อน” อัลเบิร์ตหยิบขนมปังชิ้นหนึ่งจากจาน แล้วเขาก็จะทำแซนด์วิชให้ตัวเอง “สามคนนั้นคงเจอสิ่งที่น่าสนใจเลยขอตัวแยกไปน่ะ ส่งซอสบลูเบอร์รี่มาให้หน่อยสิ ขอบคุณนะ”

　　“แผนที่ปราสาทของนายเป็นอย่างไรบ้าง ขอดูหน่อยได้ไหม” แองเจลิน่าผลักขวดซอสบลูเบอร์รี่บนมือขวาของเธอ และชี้นิ้วไปที่กระดาษบนมือซ้ายของอัลเบิร์ต

　　“ฉันยังคิดว่าเธอควรไปรอบ ๆ ปราสาทด้วยตัวเอง นี่ถือเป็นหนึ่งในความสุขของชีวิตนะ” อัลเบิร์ตยื่นแผนที่ให้หญิงสาวที่อยู่ตรงข้าม แล้วหยิบขวดซอสบลูเบอร์รี่มา

　　"นั่นอะไร?" อาเลียก้มหน้าลง จ้องไปที่ภาพร่างง่ายๆ นี้ แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอมองเห็นมันไม่ชัดนัก แต่เธอยังสามารถเห็นสัญลักษณ์ของทางลับและห้องเรียนที่ต้องข้ามบันไดต่างๆ

　　"เอ่อใช่ นี่คือตารางเรียนของเรา" อัลเบิร์ตคัดลอกตารางเรียนอีกสองตารางแล้วส่งให้คนตรงข้ามสองคน

　　“นั่นมันเวทย์มนตร์อะไรน่ะ?” แองเจลิน่าถามด้วยความสงสัย

　　"คาถาคัดลอกน่ะ มันสามารถเปลี่ยนของหนึ่งอย่างให้เป็นสองอย่างได้" อาเลียที่เกิดในตระกูลพ่อมด จำคาถาที่อัลเบิร์ตใช้ได้อย่างรวดเร็ว

　　 ครอบครัวพ่อมดบางครอบครัวไม่ยอมรับนโยบายการงดใช้เวทย์มนตร์เหมือนครอบครัววีสลีย์ อาเลียได้รับการศึกษาเป็นพ่อมดที่ดีตั้งแต่ยังเป็นเด็ก โดยเริ่มจากระดับที่สูงกว่านักเรียนส่วนใหญ่

　　"มันเป็นคาถาที่มีประโยชน์มากใช่มั้ย" อัลเบิร์ตกะพริบตามองทั้งสองคนและพูดต่อ "ไม่ต้องจดบันทึก แค่ขอยืมสำเนาจากใครสักคน เท่านั้น”

　　อาเลียมองอัลเบิร์ตด้วยสายตาแปลก ๆ รู้สึกเสมอว่าตรรกะการคิดของผู้ชายคนนี้แตกต่างจากคนอื่นๆ

　　"ขอสำเนาให้ฉันได้ไหม ฉันจะไม่ต้องห่วงเรื่องการหาห้องเรียน"

　　“เธอไม่กังวลว่าแผนที่มันจะผิดเหรอ?” อัลเบิร์ตถาม

　　“แน่นอนว่าฉันจะไปยืนยันเองด้วย” อลิยาพูดอย่างเป็นธรรมชาติ

　　"แล้วเธอต้องการมันด้วยไหม?" อัลเบิร์ตมองไปที่แองเจลิน่า

　　"แน่นอน ขอบคุณนะ" แองเจลิน่าพูดด้วยรอยยิ้ม

　　 ปราสาทฮอกวอตส์ไม่เล็กจริงๆ นักเรียนใหม่หลงทางได้ง่าย แต่ด้วยแผนที่ของอัลเบิร์ต อย่างน้อยก็รู้ว่ากำลังจะไปที่ไหน

　　 การมาสายในวันแรกของการเรียนไม่ใช่สิ่งที่ดี

“อ้อ ฉันจำได้ว่านายดูเหมือนมาจากครอบครัวมักเกิ้ล” อาเลียทิ้งแผนที่และถามว่า "นายเชี่ยวชาญเวทมนตร์มากมายได้ยังไง ฉันกล้าพูดเลยว่านักเรียนใหม่ส่วนใหญ่เข้าใจคาถาไม่มากเท่านาย"

“ก่อนมาเรียน ฉันเรียนรู้คาถาด้วยตัวเองน่ะ คาถาส่วนใหญ่ค่อนข้างง่าย” อัลเบิร์ตทาซอสบลูเบอร์รี่ลงบนชิ้นขนมปังแล้วกัดคำโต แม้ว่ารสชาติจะดี แต่ก็ถึงจะดีมากแค่ไหนถ้าต้องกินมันตลอดทั้งวัน ฉันคงทนไม่ได้หรอก

　　“ง่ายเหรอ?” ทั้งสองมองหน้ากันและรู้สึกพูดไม่ออกอย่างอธิบายไม่ได้ในทันใด

　　 หลังจากได้รับไม้กายสิทธิ์ของตัวเองแล้ว นักศึกษาใหม่ส่วนใหญ่จะพยายามใช้เวทย์มนตร์ในหนังสือเรียน แองเจลิน่าและอาเลีย ก็ด้วยทั้งคู่เรียนรู้เวทมนตร์ธรรมดาๆ บางอย่าง แต่พวกมันไม่ได้ง่ายอย่างที่อัลเบิร์ตพูด

นี่เขาพูดเหมือนการเรียนเวทย์มนตร์มันง่ายเหมือนกินขนมปังงั้นแหละ

　　 หลังจากกินชิ้นขนมปังที่เคลือบแยมบลูเบอร์รี่แล้ว อัลเบิร์ตก็ทำแซนด์วิชให้ตัวเอง

　　 อาหารกลางวันแบบอังกฤษมักจะไม่น่าพอใจนัก และฮอกวอตส์เองก็ไม่มีข้อยกเว้น ขนมปังและมันฝรั่งเป็นอาหารหลักของที่นี่เสมอ

　　 อาหารกลางวันนี้ประกอบด้วยขนมปังแผ่น มันฝรั่งต้ม สลัดผักสด และแฮมเค็ม แน่นอนว่าน้ำชาหรือน้ำฟักทองเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

　　 หลังจากที่อัลเบิร์ตทำแซนวิชแฮมเสร็จ เขาวางมันฝรั่งสองชิ้นใส่จาน หลังจากเดินเตร่อยู่ในปราสาททั้งเช้า ท้องของเขาก็หิวโหยแล้ว

　　ในระหว่างมื้ออาหารนั้น แก๊งเพื่อนทั้งสามของเขาไม่ได้มาที่ห้องโถง ไม่มีใครเห็นพวกเขา และไม่รู้ว่าพวกเขาไปที่ไหน

　　"ฉันคิดถึงข้าวกับพาสต้าจริงๆ" อัลเบิร์ตพึมพำเสียงต่ำ และเช็ดมันฝรั่งบนจานต่อไป

　　 มันฝรั่งเป็นอาหารหลักของชาวอังกฤษ  เขากินมันเกือบทุกวันในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ผู้คนในประเทศนี้สามารถใช้มันฝรั่งทำอาหารได้หลายร้อยจานโดยไม่ต้องทำซ้ำ

　　 แม้ว่ามันฝรั่งจะอร่อย แต่ก็ค่อนข้างทนไม่ได้ที่จะกินทุกมื้อ

　　"เห็นด้วย พาสต้าอร่อยมาก" แองเจลิน่าเห็นด้วยว่า "ฉันกินมาหลายครั้งแล้ว และรสชาติก็ชวนให้คิดถึงมาก"

"อาหารอังกฤษน่าผิดหวังอยู่เสมอ และความหลากหลายก็ด้วย พ่อครัวที่นี่ไม่เคยเรียนวิธีทำอาหารอย่างจริงจังเลย" อัลเบิร์ตดื่มชาแล้วพูดว่า "ฉันจำได้ว่าฉันกินปลาย่างสมุนไพรและโรยด้วยเกลือทะเลเมื่อไม่นานมานี้"

　　 ทั้งสองมองหน้ากันอย่างสนใจและฟังด้วยความสนใจของอัลเบิร์ตที่บ่นเกี่ยวกับอาหารแปลกใหม่ทุกประเภทในสหราชอาณาจักร เช่น แซนวิชเฟรนช์ฟรายส์ของโปรดของพ่อ และทั้งครอบครัวชอบมาร์ไมต์ที่มีแต่พวกคุณยายเท่านั้นที่ชอบ...

　　 อัลเบิร์ตยังจำครั้งแรกที่เขาได้ลิ้มรสซอสมาร์ไมต์ นั่นคือ... รสชาติของนรก รสชาตินั้นยากจะลืมเลือนไปชั่วชีวิต

　　 หากคุณยืนยันที่จะอธิบายมันควรจะเป็นรสซีอิ๊วเข้มข้นผสมกับกลิ่นตัวต่างๆ

　　 ตั้งแต่นั้นมา อัลเบิร์ตก็อยู่ห่างจากมาร์ไมต์

　　“ถ้าพวกเธอสนใจในวันคริสต์มาส ฉันจะส่งให้เธอขวดหนึ่งเป็นของขวัญคริสต์มาส”

　　"แค่กๆ" จู่ๆ อาเลียก็สูญเสียความอยากอาหารไป "ไม่ล่ะ ขอบคุณ ฉันยังต้องการกินอาหารปกติอยู่ "

　　 หลังจากดื่มชาแล้ว อาหารกลางวันก็จบลง

　　 อัลเบิร์ตนั่งที่โต๊ะอาหารและดูรูปที่เขาถ่ายไว้ก่อนหน้านี้ มีชุดเกราะอัศวิน ทิวทัศน์ปราสาท รูปคน หรือประติมากรรมที่เกินจริง... ภาพถ่ายเหล่านี้เผยให้เห็นมุมของฮอกวอตส์

　　 แองเจลิน่าอยากจะบ่นมากเมื่อเห็นอัลเบิร์ตเลือกรูปถ่ายของเขา นี่นายไม่ใช่นักเรียนที่มาโรงเรียนเพื่อเรียนหรอกหรอ ทำไมนายทำตัวเหมือนนักท่องเที่ยวที่มาเยือนปราสาทฮอกวอตส์มากกว่าเนี่ย

******

ฝากติชมสกิลการแปลหรือเสริมข้อมูลอย่างพวกชื่อคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ในเรื่องได้เลยครับ