[Rewrite,อ่านฟรี] Special District 9 ตอนที่ 13 มิตรภาพที่สามารถเปิดเผยได้

ตอนที่ 13 มิตรภาพที่สามารถเปิดเผยได้

ณ ลานสวนหย่อมบริเวณบ้านเช่าเลขที่ 88

แมวแก่นอนอยู่ริมหน้าต่างบ้านทางด้านซ้าย กวาดสายตาเบิกกว้างมองวนไปมาที่ห้องของหลินเนี่ยนเหล่ย “เธอไม่กลับมาดึกไปเหรอ?”

ในบ้านด้านขวา ฉินหยู่ดึงคอเสื้อเขาออกคลายความอึดอัดและตะโกน “นายมาช่วยฉันหน่อยได้ไหม? ฉันขอให้คุณมาดูทิวทัศน์เหรอไงฮะ?!”

“อย่าตะโกน อย่าตะโกน ฉันมาแล้ว” แมวแก่ตอบโดยไม่สนใจ เดินกลับและข้ามสนามกลับเข้าไปในห้องของฉินหยู่ “มันก็แค่บ้านเช่า ปกตินายก็แค่กลับมานอน หรือนายยังคิดจะทำให้มันกลายเป็นวังอีก มันใกล้จะเสร็จแล้วนี่”

“ถึงจะอยู่คนเดียว แต่เป็นคนสะอาดหน่อยไม่ได้เหรอ” ฉินหยู่ปัดจมูกด้วยมือไล่ฝุ่นฟุ้งที่กระจายไปทั่ว “นายช่วยถูพื้นหน่อยสิ ฝุ่นเยอะชะมัด”

“ให้ตายเหอะ ให้รองหัวหน้ามาถูพื้นให้เนี่ยนะ? พี่ชาย นายอวดเบ่งไปหน่อยว่ะ”

“ฉันจะเลี้ยงข้าวเย็นนายทีหลังน่า”

“ก็ไม่เลวนะ” แมวแก่เป็นคนขี้เกียจลึกถึงกระดูก เขาต้องการเพียงแค่ช่วยตัวเองในหอพักและขอความช่วยเหลือจากคนอื่นไปวันๆ แต่วันนี้เขาสามารถช่วยฉินหยู่ทำงานบางอย่างได้ ถือว่าเป็นสิ่งที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน

แม้ว่าแมวแก่ถนัดสั่งโน่นสั่งนี่เป็นหลัก และฉินหยู่ถนัดงานลงมือปฏิบัติมากกว่า แต่นั่นทำให้ทั้งสองร่วมมือกันได้อย่างดีเยี่ยม เขาจัดห้องกันอย่างวุ่นวายจนเวลาผ่านไปถึงสองหรือสามทุ่มแล้ว แต่หลินเนี่ยนเหล่ยก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา

“ทำไมเธอยังไม่กลับมาอีกน้า…?” แมวแก่มองไปที่ห้องหลินเนี่ยนเหล่ยแล้วเพ้อเจ้อ ที่จริงแมวแก่มาวันนี้ได้ เพราะอยากเจอน้องหลินต่างหาก

“อย่าไปมองจ้องขนาดนั้นสิว้อย! ห้องเธอไม่ใช่หนังสือซะหน่อย” ฉินหยู่กลอกตาเซ็ง “ไปหาอะไรกินกันเถอะ”

“งั้นไปร้านพี่สาวคนรองกัน”

“นายไปที่ร้านพี่สาวคนรองสิ ฉันจะออกไปซื้อมื้อเย็นกับของว่างสำหรับรอบดึกแถวนี้ แล้วค่อยกลับมาจัดห้องต่อ”

“ว่างรอบดึกคืออะไรเหรอ?”

“บะหมี่ถ้วย สะดวกดี”

“พับผ่าสิ ฉันอุตส่าห์ช่วยนายถูห้อง นายเลี้ยงฉันด้วยไอ้นี่นะเหรอ”

“บะหมี่ถ้วยราคาถูกดี นายจะกินไหม? ถ้าไม่กินก็กลับบ้านไป คนเรามันเหนื่อยนะ หลังจากทำงานมาทั้งวันทั้งคืน” ฉินหยู่ตอบพลางหรี่ตามอง

“คุณ ‘ว่าที่หัวหน้า’ นายนี่ใจดำเกินไป”

“เฮะเฮะ ฉันจะให้ไส้กรอกนายอีกชิ้นนึง แค่นั้นแหละ” ฉินหยู่ยิ้มและออกไปจากบ้านเช่าของเขา

...

อาคารบ้านเช่านี้หลังไม่ใหญ่โต พร้อมสนามสวนหย่อมตรงกลางเล็กๆ มีทั้งหมดห้าครอบครัวอาศัยอยู่ เจ้าของบ้านอาศัยอยู่หลังประตูเหล็กในลานด้านในสุดและไม่ได้ออกมาบ่อยนัก ครอบครัวที่เหลืออีกสี่ครอบครัว รวมหลินเนี่ยนเหล่ยและฉินหยู่ อาศัยอยู่ทางด้านซ้ายและด้านขวาของทางเข้าหลัก และสองครอบครัวสุดท้ายอาศัยอยู่ในบ้านข้างที่อยู่ติดกับลานภายใน ดูเหมือนไม่มีน้ำประปาและไฟฟ้า และมักจะไม่เห็นใครออกมาเดินเลยสักคน

หลังจากที่ฉินหยู่ซื้ออาหารกลับมา เขาก็ต้มน้ำร้อนและกินอาหารเย็นง่ายๆ กับแมวแก่ และวางแผนที่จะเข้านอนแต่หัวค่ำ เพราะต้องสอบปากคำหมาเหล่าเอ้อและต้าหมินต่อไปในวันพรุ่งนี้

“เอาล่ะ เรากินเสร็จแล้ว นายกลับไปได้” ฉินหยู่ถอดเสื้อโคตของเขาและพูดกับแมวแก่อย่างเป็นกันเอง

แมวแก่สะอึก “ลืมมันไปซะ ฉันไม่กลับแล้ว ฉันจะนอนบ้านนายวันนี้”

“พี่ชาย นายจะนอนเตียง 1.5 เมตรสองคนได้ไง”

“ฉันจะกอดนาย” แมวแก่ไม่แม้แต่จะเก็บกวาดขยะที่เหลือหลังจากกินเสร็จ เขาล้มตัวนอนบนเตียง ดึงรองเท้าเหม็นๆ โยนออกไป

“นายไม่สบายหรือเปล่า” ฉินหยู่ถามไร้สาระเล็กน้อย “นายวิ่งตามหลินเนี่ยนเหล่ยหรือฉันกันแน่”

“นี่ นายเคยเล่นกับผู้ชายด้วยกันไหม” แมวแก่ถามอย่างสงสัยขณะนอนอยู่บนเตียง

ฉินหยู่ ตกตะลึงและพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง

“แล้วนายล่ะ เคยเล่นหรือเปล่า?”

“เคยไหม?” ฉินหยู่ถามกลับ

“ฉัน... ฉันเคยเห็นคนอื่นเล่น เขาว่าช่วยให้ต่อมลูกหมากทำงานดีขึ้น...” แมวแก่กำลังจะเล่าต่อ

“หยุดเลย!” ฉินหยู่ รู้สึกขยะแขยงเล็กน้อย “นายจะกลับบ้านไหมเนี่ย?”

“ฉันจะไม่กลับ นี่มันดึกไปแล้ว ฉันจะนอนนี่” แมวแก่หาวและถอดเสื้อผ้าของเขาอย่างไม่ใส่ใจ

ฉินหยู่ไม่ได้ใส่ใจอะไรเกี่ยวกับความเป็นคนแปลกๆ ของแมวแก่ เขาสามารถอาบน้ำได้อย่างสบายแล้วก็เข้านอนด้วย แต่ในห้องมีผ้าห่มเพียงชุดเดียว ดังนั้นหลังจากที่ฉินหยู่นอนลง เขารู้สึกขายหน้าเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม สิ่งที่แมวแก่พูดเมื่อกี้ยังคงวนเวียนอยู่ในใจของเขา

“จับพ่อค้ายามันได้ไหม” แมวแก่นอนหันข้างไปทางฉินหยู่ เขาง่วงสะลึมสะลือหลับตาไปแล้วแต่ปากยังพูดอยู่

“เออ…” ฉินหยู่พยักหน้า “จับตัวใหญ่ได้สองคน”

“ฮิฮิ หยวนเค่อต้องมีความสุขมากแน่ๆ เลย?” แมวแก่พูดด้วยความเย้ยหยัน “ไอ้สารเลวนี้เต็มไปด้วยความเมตตากรุณาและมีศีลธรรม แต่จริงๆ แล้วเขาทำเรื่องโง่ๆ บางอย่างเหมือนกัน”

ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉินหยู่ได้ยินแมวแก่พูดอะไรแบบนี้ “นายดูมีอคติกับทีม 1 นิดหน่อยนะ?”

“มันยากที่ฉันจะอธิบายให้นายเข้าใจชัดเจนในไม่กี่ประโยค แต่ฉันต้องเตือนนายว่า โดยปกติแล้วนายทำงานเป็นงาน แต่ถ้าจะให้ดี มันไม่ควร...”

“เอาขาของนายออกไปไกลๆ มันมาแตะฉัน” ฉินหยู่ขัดจังหวะและเตือน

“ฉันไม่ได้ขยับขา”

“ทำไมไม่ขยับไปล่ะ นายมาแตะขาฉัน”

“นั่นไม่ใช่ขา...” แมวแก่หลับตาพูด

“อะไรน่ะ?” ฉินหยู่ผงะไปครู่หนึ่ง หลังจากสัมผัสมัน เขาก็ลุกขึ้นนั่งทันที

“นายทำอะไรวะ?” แมวแก่ผงะ

“นายขี่ม้ามากไปจนป่วยเหรอวะ!” ฉินหยู่หน้าแดง “เตียงแค่เมตรครึ่ง มีผ้านวมผืนเดียว ทำไมนายไม่ใส่เสื้อผ้านอนล่ะ?”

“นายนอนหลับได้ทั้งสวมเสื้อผ้าหรือเปล่า” แมวแก่เต็มไปด้วยความสงสัย

“ไม่ใช่ ฉันหมายถึง... เสื้อผ้าชั้นในว้อย”

“อ่า หมดอารมณ์เลย”

“นายขี่ม้าอยู่...และกำลังใกล้จุดหมาย...” ฉินหยู่ตำหนิ “ลงจากม้าเดี๋ยวนี้! ใส่มัน ใส่มัน...”

“ไอ้เวร นอนที่นี่กับนายทำไมเรื่องมากจังวะ? ไม่ต้องห่วง แค่เลี้ยงบะหมี่ถ้วยฉันก็พอ ฉันทำอะไรกับนายไม่ได้หรอก”

“อย่าพูด! สวมมันกลับไป เร็วเข้า” ฉินหยู่หักหลังม้าของแมวแก่และคำราม

“ก็อก ก็อก!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู

“ใครน่ะ” ฉินหยู่ตะโกนถาม

“ฉันเอง หลินเนี่ยนเหล่ย... กลับมาแล้วเหรอคะ?”

“อ่า ฉันกลับมาแล้ว”

“มีน้ำร้อนไหมคะ ฉันเพิ่งกลับมาจากการทำงานล่วงเวลา และน้ำห้องฉันไม่ไหล ฉันเลยอาบน้ำไม่ได้นะค่ะ” หลินเนี่ยนเหล่ยไม่รู้ว่า ฉินหยู่อยู่ในห้องเมื่อกี้ เธอจึงด้อมๆ มองๆ ที่หน้าต่าง และเคาะประตูในขณะที่มองเข้าไปข้างใน เหมือนกับเห็นฉินหยู่รางๆ  ลุกออกจากเตียง

“รอเดี๋ยวนะ”

ฉินหยู่ไม่มีชุดนอนเพราะไม่รู้จะซื้อไปทำไม ดังนั้นเขาจึงสวมเสื้อคลุมแล้วเปิดประตู

“ขอโทษนะคะ คุณหลับไปแล้วเหรอ?” หลินเนี่ยนเหล่ยสวมเสื้อโคตขนสัตว์ ใบหน้าเล็กๆ ของเธอแดงก่ำจากความหนาวเย็น

“ไม่เป็นไร ฉันมีน้ำร้อนที่นี่ และยังไม่ได้ใช้หมด” ฉินหยู่ ยิ้ม “ฉันจะเอามาให้”

“ขอบคุณค่ะ” หลินเนี่ยนเหล่ยค่อนข้างสุภาพและไม่รีบร้อนเข้าไปในบ้าน

ฉินหยู่หันกลับไปเอาน้ำ “งานของคุณดูเหมือนจะหนักทีเดียวนะ ทำไมคุณเลิกงานช้าจัง”

“ฉันเพิ่งเลิกงานค่ะ ฉันเริ่มชินกับมันบ้างแล้ว” หลินเนี่ยนเหล่ยยืดบิดคอที่ขาวและอ่อนโยนของเธอเล็กน้อยให้หายเมื่อย “เฮ้อ หลังจากนั่งมาทั้งวัน คอของฉันแทบจะกลายเป็นหินเลย...”

“เนี่ยนเหล่ย เราเหลือน้ำร้อนไม่มากแล้ว”

ทันใดนั้นแมวแก่ก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียง คว้ากางเกงในแล้วตะโกน “เดี๋ยวก่อน ฉันจะไปตักน้ำที่บ่อน้ำมาให้เธอนะ แล้วเธอจะต้มมันได้ รอเดี๋ยว...!”

ยืนอยู่หน้าประตู หลินเนี่ยนเหล่ยมองด้วยความประหลาดใจ ขณะที่แมวแก่หยิบกางเกงในและใส่มันจากใต้ผ้าห่ม เธอเหลือบมองฉินหยู่อีกครั้งด้วยท่าทางสับสนปนอาการคอเคล็ด และถามอย่างตะกุกตะกักว่า “โอ้... คุณ...แฟนของคุณก็อยู่ด้วย?”

“??!” ฉินหยู่ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิงพร้อมกาต้มน้ำที่อยู่ในมือ

...

ที่ทางเข้าบ้านเช่าเลขที่ 88 รถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าคันหนึ่งหยุดลง และคนที่นั่งอยู่เบาะหลังก็เหลือบมองไปที่ทางเข้าหลักแล้วพูดว่า “...เสี่ยวหู่บอกว่าเขามีเพื่อนร่วมงานที่อาศัยอยู่ที่นี่ด้วย”

“สองคน?” คนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าถามเรื่อยเปื่อย

“ใช่”

“เอาละ เราจะซุ่มรอให้ฉินหยู่ออกมาด้วยตัวเอง ก่อนที่จะเคลื่อนไหว”

หลังจากพูดจบ รถมอเตอร์ไซค์ก็วิ่งหายไปตามถนนในคืนอันมืดมิดและหนาวเหน็บไร้การเคลื่อนไหวใดๆ

……………………………………………………………..