คาเฟ่ 4
“ย่าหลินซังแม้ฉันจะไม่รู้ว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่ แต่ฉันคิดว่าคุณควรใส่ใจกับสภาพร่างกายของคุณให้มากกว่านี้ อย่างน้อยคุณควรรักษาตารางเวลาให้ดีเพื่อที่คุณจะได้ไม่ทำร้ายร่างกายของคุณเอง”
การถูกเด็กผู้หญิงสอนอย่างจริงจังทั้งที่อายุน้อยกว่าเขา 3-4 ปีและจิตใจที่อายุน้อยกว่าเขา 10 ปีเขาสามารถแสดงสีหน้าแบบไหนได้อีกนอกจากรอยยิ้มอันขมขื่น?
รักษาตารางเวลาให้ดีเพื่อร่างกายที่แข็งแรง เขาจะไม่รู้เรื่องแบบนี้ได้ยังไง?
แต่คำถามคือเขาจะหาเงินญี่ปุ่น 100 ล้านในเวลาเพียง 3 เดือนได้อย่างไร?
ในความเป็นจริงแม้ว่าจะมีสคริปต์ Cat Eye อยู่ในมือและระบบในร่างกายของเขาที่ช่วยเหลือเขาเขาก็ยังไม่มั่นใจว่าจะสามารถทำภารกิจนี้ให้สำเร็จได้
แม้แต่ผลงานที่ดีที่สุดก็ต้องใช้เวลาพอสมควรในการเผยแพร่ 3 เดือนมันอาจจะทำให้ Cat Eye เป็นที่นิยม แต่จะได้ 100 ล้าน... บอกเลยว่า - ยาก!
แน่นอนว่านอกจากรอยยิ้มที่ขมขื่นแล้ว หลี่ย่าหลินยังเข้าใจเจตนาดีของชิโนะแม้ว่าเขาจะทำอะไรไม่ถูก แต่เขาก็อดชื่นชมเธอไม่ได้
แต่เขารู้สึกว่าเขาควรจะใช้โอกาสนี้เพื่อสร้างปฏิสัมพันธ์ เขาอยากคุยกับชิโนะนี่ไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีเหรอ?
“ขอบคุณชิโนะที่เป็นห่วงฉัน”
หลี่ย่าหลินพูดขอบคุณชิโนะเป็นครั้งแรกไม่เพียง แต่สำหรับความกังวลของเธอแต่ยังรวมถึงการดูแลของเธอด้วย
การปล่อยให้เด็กคนนี้ดูแลผู้ใหญ่อย่างเขาเขายังคงรู้สึกละอายใจแม้ว่าชิโนะจะไม่ได้พูดอะไรก็ตามแต่เรื่องนี้สำคัญมาก
“สาเหตุที่ช่วงนี้ฉันเป็นแบบนี้ไม่ใช่ว่าฉันไม่ทะนุถนอมร่างกายของตัวเอง แต่เป็นอีกเหตุผลหนึ่ง... ชิโนะเธอชอบอ่านมังงะไหม”
“มังงะ?”
หลี่ย่าหลินแสดงความขอบคุณของเขาต่อชิโนะและตั้งใจจะอธิบายให้เธอฟังทุกอย่าง ท้ายที่สุดเขาต้องบอกเรื่องนี้ไม่ช้าก็เร็วและเขาก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ควรบอกช้าเกินไป
ส่วนชิโนะเธอรู้สึกแปลกมากทำไมจู่ๆถึงพูดถึงมังงะ? มังงะ... เกี่ยวกับตารางเวลาที่ผิดปกติด้วยหรอ?
"ใช่! ฉันกำลังจะสร้างมังงะดังนั้นจึงยุ่งยากสักหน่อย แต่ตราบใดที่ผลงานนี้สามารถสร้างได้สำเร็จฉันก็ไม่ต้องทำงานหนักขนาดนี้อีก”
เพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือ หลี่ย่าหลิน จึงนำภาพร่างก่อนหน้านี้ออกมา เนื่องจากมีการเพิ่มสคริปต์ Cat Eye เข้ามาในความคิดของเขาตอนนี้สิ่งที่เขาวาดคือมังงะเรื่อง Cat Eye
ตัวอย่างเช่นการดีไซน์ตัวละครของ 3 พี่น้องคิซึกิ, ตัวเอกชายและตัวประกอบหลายๆตัว
ยังไงก็ต้องได้วาดสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดอยู่แล้วดังนั้นจึงเป็นการดีที่จะเตรียมไว้ล่วงหน้า
“นี่... มันยอดเยี่ยมมาก...”
เมื่อเห็นภาพร่างของหลี่ย่าหลินชิโนะก็ร้องอุทานออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แม้ว่าเธอจะไม่ได้อ่านมังงะบ่อยนัก แต่เธอรู้เรื่องของมังงะ เขาวาดภาพร่างมากมายและมันสวยงามมากในสายตาชิโนะนี่คือระดับมังงะมืออาชีพแล้ว
หลี่ย่าหลินน่าทึ่งขนาดนี้เลยหรอ?
“จากการสังเกตของฉันอุตสาหกรรมมังงะกำลังก้าวสู่ช่วงที่มีการพัฒนาอย่างรวดเร็วผู้คนจำนวนมากต้องการมังงะมากขึ้นเรื่อย ๆ ความสามารถของมังงะในการดูดเงินก็ต้องน่ากลัวมากเช่นกัน”
“ฉันมั่นใจว่าจะสร้างสรรค์ผลงานที่ดีและได้รับความนิยมจากผู้อ่านมากที่สุด!”
คำพูดต่อไปนี้ของหลี่ย่าหลินทำให้ชิโนะตกใจสุดๆเธอไม่ได้คาดหวังว่าเด็กผู้ชายคนนี้ที่อายุมากกว่าตัวเองไม่กี่ปีจะมีความทะเยอทะยานมากขนาดนี้
เขาต้องการสร้างผลงานยอดเยี่ยมที่ได้รับความนิยมจากผู้อ่านมากที่สุด?
ไม่ต้องพูดถึงว่าเขามีความสามารถ เพียงแค่ว่าความทะเยอทะยานนั้นไม่ธรรมดาในหมู่เด็กผู้ชายในวัยเดียวกันแล้ว
ไม่ต้องพูดถึงอีกว่า เขาได้ลงมือทำทั้งหมดนี้แล้ว
“ย่าหลินซัง คุณจะต้องประสบความสำเร็จ”
คำพูดของหลี่ย่าหลินทำให้ชิโนะเงียบไปชั่วขณะเพราะเธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร
คำอวยพร? หรือคำสรรเสริญ?
ชิโนะพูดไม่ออกในที่สุดเธอก็พูดได้แค่คำพูดนั้น แต่เธอคงไม่คิดว่าความทะเยอทะยานที่เพิ่งพูดไปนั้นเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น
“ชิโนะเธออยากเป็นผู้ช่วยของฉันไหม”
“ผู้ช่วย?”
สำหรับชิโนะคำพูดต่อไปของหลี่ย่าหลินนั้นทำให้เธอไปไม่ถูกเพราะเธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้รับคำเชิญนี้
หลี่ย่าหลินต้องการมังงะและต้องเป็นผลงานที่ดีที่สุด นี่คือความทะเยอทะยานของเขามันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับชิโนะ
ชิโนะสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าหลี่ย่าหลิน ต้องการใกล้ชิดเธอมากขึ้น
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือชิโนะเคยอ่านมังงะเท่านั้น แต่เธอไม่รู้วิธีวาดมังงะ เธอไม่รู้ว่าจะทำอะไรในฐานะผู้ช่วย
“ย่าหลินซังฉันไม่รู้วิธีวาดมังงะและภาพวาดของฉัน...”
“ฉันรู้ฉันไม่ได้ให้เธอเป็นผู้ช่วยมังงะของฉัน แต่ฉันจะจ้างเธอเป็นผู้ช่วยจัดการชีวิตประจําวันให้ฉัน เธอรู้ไหมตารางงานทั้งหมดของฉันไม่เป็นระเบียบเลยฉันต้องการคนดูแลมื้ออาหารของฉันและบางครั้งฉันก็ต้องการคนช่วยทำธุระ”
หลังจากได้ฟังหลี่ย่าหลิน ชิโนะก็ต้องการที่จะปฏิเสธโดยสัญชาตญาณ เธอรู้ว่าเธอไม่มีพรสวรรค์ในการวาดภาพ อย่างน้อยเธอก็รู้สึกว่าภาพวาดของเธอไม่ดีเลยและมันเป็นไปไม่ได้ที่จะวาดมังงะ
แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบหลี่ย่าหลินก็เข้ามาขัดจังหวะเธอก่อนเพราะเขาไม่ต้องการให้ชิโนะเป็นผู้ช่วยมังงะ มิฉะนั้น Cat Eye ของเขาจะกลายเป็น 3 พี่น้องปิกัสโซ
สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือความช่วยเหลือจากชิโนะในเรื่องที่ไม่สำคัญในชีวิต แม้ว่าเขาจะพูดแบบนี้กับโลลิวัย 13 ปีและเธอก็ปฏิเสธ แต่นั้นไม่ใช่ปัญหาเขาต้องการแค่นี้เป็นข้ออ้าง
ใช่เพียงข้ออ้าง
ด้วยความสัมพันธ์ของเขากับชิโนะแม้ว่าเขาจะมีรายได้ 100 ล้านเยนและยินดีที่จะใช้เงิน 100 ล้านเยนนี้เพื่อช่วยเหลือชิโนะก็ตาม แต่ชิโนะอาจไม่ยอมรับมันเว้นแต่ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะแน่นแฟ้นมากพอ
ดังนั้นก่อนหน้านั้นเขาต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปรับปรุงความใกล้ชิดระหว่างทั้งสองคนและสิ่งที่เรียกว่าผู้ช่วยจัดการชีวิตประจำวันก็เป็นข้ออ้างที่ดีมาก
“แต่ฉัน...”
แต่ชิโนะก็ยังลังเลแม้ว่าเขาจะพูดแบบนี้เพราะเธอรู้สึกว่าเธอดูไม่เหมือนผู้ช่วยจัดการชีวิตประจำวันเลย ท้ายที่สุดในตอนนี้เธอแค่ดูแลอาหารทั้งหมดของเขาและเธอจะช่วยเขาทำธุระตราบเท่าที่เธอมีเวลา
มีความจำเป็นต้องเป็นผู้ช่วยหรือไม่?
“แน่นอนฉันไม่มีเงินจ้างเธอเป็นผู้ช่วย ก่อนที่มังงะจะสร้างและเผยแพร่สำเร็จฉันจะให้เช็คว่างเปล่าไปก่อน ดังนั้นผู้ช่วยจัดการชีวิตประจำวันจึงเป็นเพียงแค่ชื่อเท่านั้นชิโนะเธอไม่จำเป็นต้องยุ่งมากเกินไป”
ความลังเลของชิโนะถูกมองออกโดยหลี่ย่าหลินแน่นอนเขารู้ว่าเขาควรทำอย่างเด็ดขาดและใช้สิทธิในการพูดโดยตรงด้วยเหตุนั้นชิโนะจึงไม่สามารถปฏิเสธได้
ในความเป็นจริงเป็นเช่นนั้น หลังจากฟังคำอธิบายของหลี่ย่าหลินแล้วชิโนะก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ใช่ไม่มีใครรู้ว่ามันจะสำเร็จหรือไม่จะลังเลไปทำไม?