SMTM : ตอนที่4 พี่ชายที่แสนอบอุ่น
ตอนที่4 พี่ชายที่แสนอบอุ่น
“มีวิธีแบบนั้นด้วยหรอ?” ชายคนนึงพูดด้วยความสงสัย และแอบบ่นในใจ ‘โลกนี้ยังมีคนนิสัยเสียแบบนี้หลงเหลืออยู่อีกงั้นหรอ?’
“ก่อนหน้านี้ไม่มี แต่ตอนนี้มีแล้ว!” เจ้าอ้วนเฉียนพูดขึ้นมา พร้อมกับเดินเบียดพนักงานขายคนนี้เพื่อเข้าไปข้างในทันที พร้อมกับลากน้องสาวตามเข้ามาด้วย
“เอ่อ.. คุณครับ...” พนักงานคนนี้พยายามที่จะห้ามเจ้าอ้วนเฉียนไว้อีกครั้ง แต่ทันใดนั้นผู้จัดการร้านก็เดินมา
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นหล่ะ?” ผู้จัดการร้านสอบถาม
“ชายคนนี้บอกว่าต้องการซื้อหมวกระดับสูง แล้วเขาก็ต้องการสิทธิพิเศษในการไม่ต่อแถวครับ” พนักงานพูดอย่างสัตย์จริง
“อืม... มันก็ฟังดูมีเหตุผลนะ” ผู้จัดการคิดอยู่พักนึงและพยักหน้าเห็นด้วย “การที่เขาซื้อหมวกระดับสูงราคา 1แสนเนี่ย เขาควรจะได้รับสิทธิพิเศษ เนอะว่ามั้ย?” ผู้จัดการร้านพูดพร้อมกับหันไปมองเจ้าอ้วนเฉียน
“อ่า.. ได้ครับผู้จัดการ” พนักงานขายคนนี้รีบพยักหน้าและเชิญสองพี่น้องเข้าไปทำการซื้อขายทันที “เชิญทางนี้เลยครับ”
...
ส่วนทางด้านคนอื่นที่ต่อแถวซื้ออยู่
“มันเกิดอะไรขึ้นหล่ะ? ทำไมเขาถึงไม่ต้องต่อแถว?” กลุ่มคนด้านนอกเริ่มโวยวายเมื่อเห็นมีคนได้รับสิทธิพิเศษ
“ถ้าพวกคุณไม่อยากต่อแถว ก็ซื้อหมวกในราคา 1แสนสิ จะได้รับสิทธิพิเศษเหมือนกับเขา!” ผู้จัดการร้านตะโกนออกมา
หลังจากที่ทุกคนได้ยินแบบนี้ ทุกคนก็ยืนกันเงียบๆทันที
ไม่นานหลังจากนั้น เจ้าอ้วนเฉียนก็ทำการซื้อขายหมวกเสมือนจริงระดับสูงเสร็จสิ้น เขาและน้องสาวก็เดินออกมาจากร้านพร้อมกับถุงที่บรรจุกล่องอยู่สองใบ
เมื่อเขาเดินออกมาถึงประตูทางเข้า ก็เห็นผู้คนมากมายจ้องมองมาด้วยความหมั่นไส้และอิจฉา
ด้วยความไม่สนใจใยดีของเจ้าอ้วนเฉียน เขาก็แอบชูนิ้วกลางขณะถือถุงสินค้า
“แม่งเอ๊ย! เล่นมันเลยไหม?” ชายคนนึงที่ต่อแถวมันตั้งแต่เมื่อคืนรู้สึกหงุดหงิดมากที่เห็นแบบนี้
“ใช่ เอามันเลย!”
“จัดการมัน!”
เสียงจำนวนมากดังขึ้นมาจากการกระทำของเจ้าอ้วนเฉียน
ดังขนาดที่ผู้คนที่ไม่เกี่ยวข้อง ผู้คนที่ไม่ได้มาซื้อหมวกเสมือนจริงยังต้องหันมามองด้วยความตกใจ
ในเวลานี้เมื่อทุกอย่างเริ่มดุเดือดขึ้น เจ้าอ้วนเฉียนก็รีบลากน้องสาวของเขาหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้โดนลุมประชาทัณฑ์
...
“ฮ่าๆ สนุกดี แต่เจ็บเท้าเป็นบ้าเลย!” เจ้าอ้วนเฉียนกลับมาถึงบ้านพร้อมกับน้องสาว เมื่อทั้งสองมาถึงก็หันมาจ้องหน้ากันและหัวเราะด้วยความสนุกสนาน
เสี่ยวเฉียนรู้สึกสนุกมากเวลาอยู่กับพี่ชาย แต่ครั้งนี้มันสนุกและหวาดเสียวเกินไป จึงทำให้เธอวิ่งจนเหนื่อยมาก เธอไม่รอช้ารีบถอดรองเท้าทิ้ง และกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียงอย่างรวดเร็ว
“คุณพี่ ไปหาเงินมาจากไหนเยอะแยะ?” เสี่ยวเฉียนสงสัยมาก เพราะหมวกเสมือนจริงระดับสูงสองอันมันราคาแพงมาก เธอไม่เข้าใจ และไม่รู้เลยว่ามันเป็นไปได้ยังไงที่พี่ชายของเขามีเงินซื้อ
“ก็พี่ได้เงินมาหน่ะสิ!” เจ้าอ้วนเฉียนตอบแบบปัดๆ พร้อมกับนั่งแกะกล่องหมวกเสมือนจริง และคิดในใจ ‘ถ้าเกมนี้มันทำเงินจริงๆไม่ได้ มันคงเป็นการลงทุนที่โง่ที่สุดในชีวิตแน่ๆ’
“น้องถามว่า พี่ ไป เอา เงิน มา จาก ไหน !!” เสี่ยวเฉียนขยับเข้าไปใกล้ๆพี่ชายและพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว “ไหนพี่บอกว่าเงินเดือนไม่เคยถึง 1หมื่น แต่ทำไมถึงมีเงินซื้อราคา 2 แสนหล่ะ?”
“มันมีอะไรให้น่าตกใจหล่ะ? ก็เงินจากเงินเดือนนั่นแหละ” เจ้าอ้วนเฉียนพูดและส่งหมวกเสมือนจริงให้น้องสาว 1อัน “ทั้งหมดนี้มันเป็นเงินเก็บของพี่ ที่พี่เก็บมาตั้งแต่ยังหนุ่มยังแน่น จริงๆพี่เก็บเงินพวกนี้ไว้สำหรับให้เราไปตั้งตัวในชีวิตคู่ แต่ในตอนนี้พี่ได้เอาเงินทั้งหมดมาซื้อเกมเล่นแล้ว เพราะฉะนั่นเธอก็ต้องหาเงินตั้งตัวเองหล่ะนะ”
“พี่!!” เสียวเฉียนไม่ได้รู้สึกโกรธ แต่กลับก้มหัวลงไปแนบแขนพี่ชายด้วยความรู้สึกที่อบอุ่น
“เอาล่ะ มาลองเล่นเกมกันดีกว่า!” เจ้าอ้วนเฉียนเอามือผลักหัวน้องสาวออก และเอื้อมตัวไปเสียบปลั๊กเพื่อที่จะเล่นเกม
“เกมมันเปิดให้เล่นตอน 2ทุ่ม!” เสี่ยวเฉียนมองพี่ชายตนเองแบบหมดคำพูด “ระหว่างนี้พี่ควรหาข้อมูลเกมนะ เวลาเล่นจริงจะได้เก่งไวๆ”
“หืม? น้องดูคุ้นเคยกับเกมนี้ดีจัง” เจ้าอ้วนเฉียนพูดพร้อมกับมองน้องสาวด้วยความสงสัย
“ไม่หรอก! แค่ได้ยินคนอื่นเขาพูดมาหน่ะ”
“เอาล่ะ เธอเองก็โตขึ้นมากแล้วนะ ดังนั้นครั้งนี้พี่จะเชื่อเรา!” หลังจากนั้นเจ้าอ้วนเฉียนก็เดินไปเปิดคอมเพื่อหาข้อมูลของเกมนี้ดู เมื่อหาดูได้สักพักเขาก็อุทานขึ้นมาทันที “แย่ล่ะ! เกมนี้มันไม่เหมาะกับมหาเทพเฉียนงั้นหรอ?”
...
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เป็นช่วงเดือนกันยายน เป็นช่วงที่โรงเรียนไม่อนุญาติให้นักเรียนกลับหอดึกๆ จึงทำให้เสี่ยวเฉียนต้องรีบกลับไปที่หอ
เมื่อเจ้าอ้วนเฉียนไปส่งน้องสาวที่โรงเรียนเสร็จ เขาก็รีบกลับมาบ้านของตนเอง เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการหาเงิน
....
“ว้าวเสี่ยวเฉียน หมวกเธอเป็นระดับสูงเลยงั้นหรอ? น่าอิจฉาจริงๆ” เมื่อเสี่ยวเฉียนกลับมาถึงที่ห้องในหอพัก รูมเมทของเธอก็เข้ามาตื่นเต้นกับหมวกเสมืองจริงนี้ทันที
“ได้ยินว่ามันราคา 1แสนเลยไม่ใช่งั้นหรอ? มีหนุ่มคนไหนซื้อให้เธอหน่ะ..”
“พวกเธอจะต้องคาดไม่ถึงแน่ เพราะคนที่ซื้อให้คือพี่ชายของฉัน!” เสี่ยวเฉียนพูดและยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“พี่ชายเธอนี่ดีจังเลยอะ อิจฉาจังอยากมีพี่ชายที่แสนดีแบบนี้บ้าง” หลิวหง พูดด้วยความอิจฉา
“แน่นอนสิ ไว้เดี๋ยววันหลังจะแนะนำพี่ชายให้รู้จัก” เสี่ยวเฉียนยังคงยิ้มจนแก้มปริอยู่
“เดี๋ยวก่อน เธอคงไม่อยากจะแนะนำพี่ชายตัวอ้วนของเธอจริงๆใช่ไหม?” หวู่ฟางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งขรึมดุดัน
“เธอว่าอะไรพี่ชายฉันนะ” เสี่ยวเฉียนขยับเข้าไปใกล้หวู่ฟางแล้วเอานิ้วจิ้มที่แก้มเบาๆ
“ฉันพูดอะไรงั้นหรอ? ก็บอกว่าเธอจะแนะนำพี่ชายตัวอ้วนของเธอจริงๆงั้นหรอ?”
“หวู่ฟาง!!” เสี่ยวเฉียนเริ่มนอยขึ้นมาหน่อยนึง
“ฮ่าๆ พวกเธอกำลังจะตีกันอีกแล้วนะ! มาสนใจเจ้าหมวกเสมือนจริงนี่กันดีกว่า!!” เมื่อหลิวหงเห็นทั้งสองคนนี้เริ่มตีกันแล้ว หลิวหงก็เริ่มเข้ามาแยกทันที...
...
ตอนที่4 พี่ชายที่แสนอบอุ่น
“มีวิธีแบบนั้นด้วยหรอ?” ชายคนนึงพูดด้วยความสงสัย และแอบบ่นในใจ ‘โลกนี้ยังมีคนนิสัยเสียแบบนี้หลงเหลืออยู่อีกงั้นหรอ?’
“ก่อนหน้านี้ไม่มี แต่ตอนนี้มีแล้ว!” เจ้าอ้วนเฉียนพูดขึ้นมา พร้อมกับเดินเบียดพนักงานขายคนนี้เพื่อเข้าไปข้างในทันที พร้อมกับลากน้องสาวตามเข้ามาด้วย
“เอ่อ.. คุณครับ...” พนักงานคนนี้พยายามที่จะห้ามเจ้าอ้วนเฉียนไว้อีกครั้ง แต่ทันใดนั้นผู้จัดการร้านก็เดินมา
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นหล่ะ?” ผู้จัดการร้านสอบถาม
“ชายคนนี้บอกว่าต้องการซื้อหมวกระดับสูง แล้วเขาก็ต้องการสิทธิพิเศษในการไม่ต่อแถวครับ” พนักงานพูดอย่างสัตย์จริง
“อืม... มันก็ฟังดูมีเหตุผลนะ” ผู้จัดการคิดอยู่พักนึงและพยักหน้าเห็นด้วย “การที่เขาซื้อหมวกระดับสูงราคา 1แสนเนี่ย เขาควรจะได้รับสิทธิพิเศษ เนอะว่ามั้ย?” ผู้จัดการร้านพูดพร้อมกับหันไปมองเจ้าอ้วนเฉียน
“อ่า.. ได้ครับผู้จัดการ” พนักงานขายคนนี้รีบพยักหน้าและเชิญสองพี่น้องเข้าไปทำการซื้อขายทันที “เชิญทางนี้เลยครับ”
...
ส่วนทางด้านคนอื่นที่ต่อแถวซื้ออยู่
“มันเกิดอะไรขึ้นหล่ะ? ทำไมเขาถึงไม่ต้องต่อแถว?” กลุ่มคนด้านนอกเริ่มโวยวายเมื่อเห็นมีคนได้รับสิทธิพิเศษ
“ถ้าพวกคุณไม่อยากต่อแถว ก็ซื้อหมวกในราคา 1แสนสิ จะได้รับสิทธิพิเศษเหมือนกับเขา!” ผู้จัดการร้านตะโกนออกมา
หลังจากที่ทุกคนได้ยินแบบนี้ ทุกคนก็ยืนกันเงียบๆทันที
ไม่นานหลังจากนั้น เจ้าอ้วนเฉียนก็ทำการซื้อขายหมวกเสมือนจริงระดับสูงเสร็จสิ้น เขาและน้องสาวก็เดินออกมาจากร้านพร้อมกับถุงที่บรรจุกล่องอยู่สองใบ
เมื่อเขาเดินออกมาถึงประตูทางเข้า ก็เห็นผู้คนมากมายจ้องมองมาด้วยความหมั่นไส้และอิจฉา
ด้วยความไม่สนใจใยดีของเจ้าอ้วนเฉียน เขาก็แอบชูนิ้วกลางขณะถือถุงสินค้า
“แม่งเอ๊ย! เล่นมันเลยไหม?” ชายคนนึงที่ต่อแถวมันตั้งแต่เมื่อคืนรู้สึกหงุดหงิดมากที่เห็นแบบนี้
“ใช่ เอามันเลย!”
“จัดการมัน!”
เสียงจำนวนมากดังขึ้นมาจากการกระทำของเจ้าอ้วนเฉียน
ดังขนาดที่ผู้คนที่ไม่เกี่ยวข้อง ผู้คนที่ไม่ได้มาซื้อหมวกเสมือนจริงยังต้องหันมามองด้วยความตกใจ
ในเวลานี้เมื่อทุกอย่างเริ่มดุเดือดขึ้น เจ้าอ้วนเฉียนก็รีบลากน้องสาวของเขาหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้โดนลุมประชาทัณฑ์
...
“ฮ่าๆ สนุกดี แต่เจ็บเท้าเป็นบ้าเลย!” เจ้าอ้วนเฉียนกลับมาถึงบ้านพร้อมกับน้องสาว เมื่อทั้งสองมาถึงก็หันมาจ้องหน้ากันและหัวเราะด้วยความสนุกสนาน
เสี่ยวเฉียนรู้สึกสนุกมากเวลาอยู่กับพี่ชาย แต่ครั้งนี้มันสนุกและหวาดเสียวเกินไป จึงทำให้เธอวิ่งจนเหนื่อยมาก เธอไม่รอช้ารีบถอดรองเท้าทิ้ง และกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียงอย่างรวดเร็ว
“คุณพี่ ไปหาเงินมาจากไหนเยอะแยะ?” เสี่ยวเฉียนสงสัยมาก เพราะหมวกเสมือนจริงระดับสูงสองอันมันราคาแพงมาก เธอไม่เข้าใจ และไม่รู้เลยว่ามันเป็นไปได้ยังไงที่พี่ชายของเขามีเงินซื้อ
“ก็พี่ได้เงินมาหน่ะสิ!” เจ้าอ้วนเฉียนตอบแบบปัดๆ พร้อมกับนั่งแกะกล่องหมวกเสมือนจริง และคิดในใจ ‘ถ้าเกมนี้มันทำเงินจริงๆไม่ได้ มันคงเป็นการลงทุนที่โง่ที่สุดในชีวิตแน่ๆ’
“น้องถามว่า พี่ ไป เอา เงิน มา จาก ไหน !!” เสี่ยวเฉียนขยับเข้าไปใกล้ๆพี่ชายและพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว “ไหนพี่บอกว่าเงินเดือนไม่เคยถึง 1หมื่น แต่ทำไมถึงมีเงินซื้อราคา 2 แสนหล่ะ?”
“มันมีอะไรให้น่าตกใจหล่ะ? ก็เงินจากเงินเดือนนั่นแหละ” เจ้าอ้วนเฉียนพูดและส่งหมวกเสมือนจริงให้น้องสาว 1อัน “ทั้งหมดนี้มันเป็นเงินเก็บของพี่ ที่พี่เก็บมาตั้งแต่ยังหนุ่มยังแน่น จริงๆพี่เก็บเงินพวกนี้ไว้สำหรับให้เราไปตั้งตัวในชีวิตคู่ แต่ในตอนนี้พี่ได้เอาเงินทั้งหมดมาซื้อเกมเล่นแล้ว เพราะฉะนั่นเธอก็ต้องหาเงินตั้งตัวเองหล่ะนะ”
“พี่!!” เสียวเฉียนไม่ได้รู้สึกโกรธ แต่กลับก้มหัวลงไปแนบแขนพี่ชายด้วยความรู้สึกที่อบอุ่น
“เอาล่ะ มาลองเล่นเกมกันดีกว่า!” เจ้าอ้วนเฉียนเอามือผลักหัวน้องสาวออก และเอื้อมตัวไปเสียบปลั๊กเพื่อที่จะเล่นเกม
“เกมมันเปิดให้เล่นตอน 2ทุ่ม!” เสี่ยวเฉียนมองพี่ชายตนเองแบบหมดคำพูด “ระหว่างนี้พี่ควรหาข้อมูลเกมนะ เวลาเล่นจริงจะได้เก่งไวๆ”
“หืม? น้องดูคุ้นเคยกับเกมนี้ดีจัง” เจ้าอ้วนเฉียนพูดพร้อมกับมองน้องสาวด้วยความสงสัย
“ไม่หรอก! แค่ได้ยินคนอื่นเขาพูดมาหน่ะ”
“เอาล่ะ เธอเองก็โตขึ้นมากแล้วนะ ดังนั้นครั้งนี้พี่จะเชื่อเรา!” หลังจากนั้นเจ้าอ้วนเฉียนก็เดินไปเปิดคอมเพื่อหาข้อมูลของเกมนี้ดู เมื่อหาดูได้สักพักเขาก็อุทานขึ้นมาทันที “แย่ล่ะ! เกมนี้มันไม่เหมาะกับมหาเทพเฉียนงั้นหรอ?”
...
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เป็นช่วงเดือนกันยายน เป็นช่วงที่โรงเรียนไม่อนุญาติให้นักเรียนกลับหอดึกๆ จึงทำให้เสี่ยวเฉียนต้องรีบกลับไปที่หอ
เมื่อเจ้าอ้วนเฉียนไปส่งน้องสาวที่โรงเรียนเสร็จ เขาก็รีบกลับมาบ้านของตนเอง เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการหาเงิน
....
“ว้าวเสี่ยวเฉียน หมวกเธอเป็นระดับสูงเลยงั้นหรอ? น่าอิจฉาจริงๆ” เมื่อเสี่ยวเฉียนกลับมาถึงที่ห้องในหอพัก รูมเมทของเธอก็เข้ามาตื่นเต้นกับหมวกเสมืองจริงนี้ทันที
“ได้ยินว่ามันราคา 1แสนเลยไม่ใช่งั้นหรอ? มีหนุ่มคนไหนซื้อให้เธอหน่ะ..”
“พวกเธอจะต้องคาดไม่ถึงแน่ เพราะคนที่ซื้อให้คือพี่ชายของฉัน!” เสี่ยวเฉียนพูดและยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“พี่ชายเธอนี่ดีจังเลยอะ อิจฉาจังอยากมีพี่ชายที่แสนดีแบบนี้บ้าง” หลิวหง พูดด้วยความอิจฉา
“แน่นอนสิ ไว้เดี๋ยววันหลังจะแนะนำพี่ชายให้รู้จัก” เสี่ยวเฉียนยังคงยิ้มจนแก้มปริอยู่
“เดี๋ยวก่อน เธอคงไม่อยากจะแนะนำพี่ชายตัวอ้วนของเธอจริงๆใช่ไหม?” หวู่ฟางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งขรึมดุดัน
“เธอว่าอะไรพี่ชายฉันนะ” เสี่ยวเฉียนขยับเข้าไปใกล้หวู่ฟางแล้วเอานิ้วจิ้มที่แก้มเบาๆ
“ฉันพูดอะไรงั้นหรอ? ก็บอกว่าเธอจะแนะนำพี่ชายตัวอ้วนของเธอจริงๆงั้นหรอ?”
“หวู่ฟาง!!” เสี่ยวเฉียนเริ่มนอยขึ้นมาหน่อยนึง
“ฮ่าๆ พวกเธอกำลังจะตีกันอีกแล้วนะ! มาสนใจเจ้าหมวกเสมือนจริงนี่กันดีกว่า!!” เมื่อหลิวหงเห็นทั้งสองคนนี้เริ่มตีกันแล้ว หลิวหงก็เริ่มเข้ามาแยกทันที...
...
