EP 361 ความอึดในการดื่มเหล้า!

EP 361 ความอึดในการดื่มเหล้า!

By loop

ทางเข้าร้านอาหารทะเล 'ไห่เซิน'

เกาแพนเหว่ยขับรถเบนซ์ไปที่ที่จอดรถกลางแจ้ง และหลินปิงปิงลงก่อน เธอเปิดประตูผู้โดยสารด้านหลังของ ดงซูบินอย่างรวดเร็ว เจ้าหน้าที่จากแผนกธุรกิจที่ 1 จางฟาง ได้มาพร้อมกับพวกเขา หลินปิงปิงที่พาเขามาด้วยก็เพราะเขาทำงานเกี่ยวกับการลงทุนนี้และความอดทนของเขาก็สูง เธอได้ยินมาว่า เหลียงเซินหยวนชอบดื่ม และงานของจางฟาง วันนี้คือดื่มกับเขา

หลินปิงปิงสั่งสอน “เสี่ยวจางหลังจากนี้เราจะต้องพึงคุณแล้ว”

จางฟางยิ้มอย่างเขินอาย “หัวหน้าส่วนหลิน คุณเหลียง แอลกอฮอล์ 1 ลิตร ถึง 1.5 ลิตร นั้นคือปริมาณการดื่มครั้งล่าสุดที่เขาเคยดื่มกัน ซึ่งคุณเหลียงเป็นรินให้ผมเอง…”

“นี้คุณกลัวการดื่มหรอ!” หลินปิงปิงขมวดคิ้ว “คุณคิดผิดแล้ว ฉันต่อให้พวกคุณก่อร ถ้าเราได้ทำสัญญา ฉันจะให้เครดิตคุณมากที่สุด”

"ผมจะทำให้ดีที่สุด." จางฟางได้ตอบกลับ

ดงซูบินได้ยินการสนทนาของพวกเขา “นายทุนคนนั้นดื่มเก่งมากเหรอ?”

หลินปิงปิงยิ้ม “ฉันเห็นคุณเหลียงทำพกเหล้ามาเอง มันน่าจะประมาณ 1.5 ลิตร และถึงแม้จะดื่มไปขวดเดียวก็ยังดูดี ฉันคิดว่าเขายังดื่มได้ คุณเหลียงยังชอบคนที่ดื่มเหล้าด้วย เราทานอาหารเย็นกับเขาเมื่อวานนี้ และฉันคิดว่าเราน่าจะตกลงกันได้ แต่เซียวจางดื่มไม่ได้หลังจาก 500 มล. และเราไม่สามารถเจรจาให้เสร็จสิ้นได้”

ดงซูบินประหลาดใจที่ได้ยินทั้งหมดนี้ “คุณวัดความคอแข็งต่อแอลกอฮอล์ทั้งหมดเป็นหน่วย 0.5 ลิตรเหรอ! ฉันวัดการดื่มของฉันด้วยหน่วย 100 มล. เท่านั้น” หลินปิงปิงหัวเราะ "ฉันด้วย. ขีดจำกัดของฉันอยู่ที่ประมาณ 250 มล.“”ฮ่าฮ่า… มันค่อนข้างมาก” ดงซูบินสามารถดื่มได้มากสุดเพียง 200 มล. ทันใดนั้น มงกุฎโตโยต้าสีดำก็เปลี่ยนเป็นที่จอดรถ และชายวัยกลางคนที่มีผิวคล้ำก็ลงจากรถ รองเท้าหนังของเขาเต็มไปด้วยฝุ่นและดูเหมือนว่าเขาเพิ่งไปเยี่ยมชมสถานที่ก่อสร้าง หลินปิงปิงกระซิบกับ ดงซูบินและ ดงซูบินรู้ว่าชายคนนี้คือเหลียงเซินหยวนเขาดูไม่เหมือนมหาเศรษฐีและดูเหมือนนักธุรกิจจากหมู่บ้านเล็กๆ

เหลียงเจ๋อหยวนเห็น หลินปิงปิงและ จางฟางและเดินไป เขาหัวเราะเมื่อทักทายพวกเขา “หัวหน้าหลิน, เสี่ยวจางขอโทษที่ให้ทุกคนรอ”

หลินปิงปิงหัวเราะ “เราเพิ่งไปถึงเช่นกัน คุณเหลียง ให้ฉันแนะนำคุณ นี่คือหัวหน้าสำนักงานส่งเสริมการลงทุนของเรา”

ดงซูบินยื่นมือของเขา "ยินดีที่ได้รู้จักครับ."

หัวหน้าหน่วยงาน?! คุณเหลียงค่อนข้างแปลกใจที่เห็นหัวหน้าหน่วยงานอายุยังน้อย เขาหัวเราะและจับมือ ดงซูบิน“หัวหน้าซูบิน ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”

หลังจากนั้นไม่นาน รองนายกเทศมนตรีจ้าวจินหลงก็มาถึง และทุกคนก็เข้าไปในร้านอาหารหลังจากแนะนำตัว

อาหารทุกจานถูกเสิร์ฟและส่วนใหญ่เป็นอาหารทะเล

เหลียงเจ๋อหยวนไม่พูดอะไร และคนขับรถก็รินไป๋จิ่วให้ทุกคนดื่ม

ดงซูบินและเจ้าหน้าที่สำนักงานส่งเสริมการลงทุนสบายดี เนื่องจากการดื่มเป็นส่วนหนึ่งของงาน แต่รัฐบาลมณฑลมีกฎระเบียบที่เข้มงวดเกี่ยวกับการดื่มในช่วงเวลาทำการจ้าวจินหลงยังต้องกลับไปทำงานหลังอาหารกลางวัน และ หลินปิงปิงอธิบายให้เหลียงเจ๋อหยวนฟัง ทำให้ทุกคนประหลาดใจ จ้าวจินหลงยกแก้วขึ้นและหัวเราะ “ฉันยังต้องทำงานตอนบ่าย แต่เนื่องจากนายเหลียงพูดอย่างนั้น ฉันจะดื่มแก้วนี้ ฉันจะถูกตำหนิโดยนายกเทศมนตรีเสี่ยว ถ้าเธอมีกลิ่นแอลกอฮอล์กับฉัน… ฮ่าฮ่าฮ่า…” นี่เป็นวิธีสนับสนุนงานของดงซูบิน

หลินปิงปิงและส่วนที่เหลือจากล่างขึ้นบน

เกาแพนเหว่ยดูเหมือนว่าเขามีความทนทานต่อแอลกอฮอล์สูงเช่นจางฟาง

ดงซูบินเป็นคนเดียวที่เริ่มกังวล แก้วเหล้า มีขนาดประมาณ 125 มล. และการดื่มในขณะท้องว่างทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ เขายังกังวลว่าเขาจะขายหน้าตัวเองถ้าเขาเมา ดงซูบินต้องทำแก้วเหล้า ให้เสร็จในหลายส่วน เขารู้สึกว่าแก้วนี้ถึงขีดจำกัดแล้ว และเขาจะเมาถ้าต้องดื่มอีกแก้ว

ดงซูบินคอไม่แข็งไม่เท่าไร

ดงซูบินรู้สึกปวดหัวเล็กน้อยในขณะนี้ เขารู้ว่าเขาจะต้องร่วมรับประทานอาหารกลางวันและอาหารเย็นเช่นนี้ในอนาคต และถ้าเขาดื่มร่วมกับนักลงทุน เขาจะเมาและทำให้ตัวเองอับอาย แต่ถ้าเขาไม่ดื่ม นักลงทุนอาจรู้สึกว่าพวกเขาไม่ได้รับความเคารพ เขาจะต้องเผชิญกับนักลงทุนที่รักการดื่มและเขาไม่สามารถรับมือได้

นี่เป็นปัญหาสำหรับ ดงซูบินและเป็นปัญหาใหญ่

พวกเขาพูดคุยกันขณะรับประทานอาหาร และ ดงซูบินกำลังคิดที่จะแก้ปัญหากเรื่องความคออ่อนของเขา

อาหารกลางวันเริ่มต้นขึ้น และทุกคนไม่ได้พูดถึงการลงทุนใดๆ ประเด็นสำคัญมักจะพูดคุยกันหลังรับประทานอาหารเสร็จทุกคน ดงซูบินมีความประทับใจที่ดีต่อเหลียงเจ๋อหยวนเขานั้นเป็นคนตรงไปตรงมาและพูดความคิดของเขา ระหว่างมื้ออาหาร เหลียงเจ๋อหยวนได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนคนหนึ่ง เพื่อนของเขาต้องการยืมเงิน 1 ล้านหยวนจากเขา และเหลียงเจ๋อหยวนก็ตกลงทันทีโดยไม่มีคำถามใดๆ

ดงซูบินพยักหน้าในหัวใจของเขาในขณะที่เขารักที่จะผูกมิตรกับคนอย่าง เหลียงเจ๋อหยวน

“เอ๊ะ?” เหลียงเจ๋อหยวนก็มองไปที่ข้อมือของ ดงซูบิน“หัวหน้าซูบิน นาฬิกาของคุณ…”

หลินปิงปิงมองไป เธอรู้ว่าเหลียงเจ๋อหยวนเห็นปาเต็ก ฟิลิปป์ หัวหน้าซูบิน เธอยังสงสัยว่าทำไม ดงซูบินถึงสวมนาฬิการาคาแพงเช่นนี้

"ดู?" ดงซูบินยกมือขึ้นและหัวเราะ "มิสเตอร์. เหลียง นายชอบนาฬิกาด้วยเหรอ?”

เหลียงเจ๋อหยวนหัวเราะ “ฉันไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับนาฬิกา ฉันเองไม่ใช่คนสุภาพอะไรขนาดนั้นแถมไม่ค่อนมีรสนิยมด้านนี้เท่าไร แต่ฉันชอบเพชร หัวหน้าซูบิน เพชรบนนาฬิกาของคุณมีค่าอย่างน้อยหนึ่งล้านใช่ไหม” เหลียงเจ๋อหยวนไม่รู้ว่านาฬิกาของ ดงซูบินยี่ห้ออะไร แต่เขารู้เกี่ยวกับเพชร

ใบหน้าของ เกาแพนเหว่ยเปลี่ยนไปและเขากังวล

ดงซูบินไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้และหัวเราะ “ฉันไม่รู้ว่ามันมีค่าแค่ไหน”

จ้าวจินหลงกลัวว่า เหลียงเจ๋อหยวนอาจเข้าใจผิด และส่งผลต่อความประทับใจของเขาที่มีต่อเจ้าหน้าที่ของรัฐ มณฑลหยานไท่ เขาหัวเราะและพูดว่า “หัวหน้าซูบินแตกต่าง เขาเป็นผู้นำที่ร่ำรวยที่สุดในอำเภอหยานไท่”จ้าวจินหลงเห็น เหลียงเจ๋อหยวน, หลินปิงปิงและคนอื่น ๆ ก็งงงวยและพูดต่อ “หัวหน้าซูบิน ถูกรางวัลใหญ่ในลอตเตอรีที่ปักกิ่ง” ผู้นำทุกคนในรัฐบาลเทศมณฑลหยานไท่รู้เรื่องนี้ดี แต่ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ภาคพื้นดิน

จู่ๆ หลินปิงปิงก็ตื่นขึ้น ในที่สุดเธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เกาแพนเหว่ยก็ประหลาดใจเช่นกัน และดวงตาของ จางฟางเกือบจะโผล่ออกมา

ดงซูบินหัวเราะ “นายกเทศมนตรีจ้าวเปิดโปงฉัน ฮ่าๆๆ…”

"อ้อเข้าใจแล้ว." เหลียงเจ๋อหยวนเริ่มสนใจ ดงซูบินในทันที คนที่ถูกรางวัลใหญ่ของลอตเตอรีและกลายเป็นหัวหน้าสำนักงานส่งเสริมการลงทุนควรจะเป็นคนพิเศษในวัยของเขา

หลังจากแลกเปลี่ยนกัน พวกเขาก็เริ่มเข้าสู่หัวข้อหลัก

หลินปิงปิงกล่าว “หัวหน้าเหลียง รู้สึกอย่างไรหลังจากมาเยี่ยมเยียนเมืองของเรา”

ดงซูบินและ จ้าวจินหลงมองไปที่ เหลียงเจ๋อหยวน

เหลียงเจ๋อหยวนดื่มเหล้าหมดแก้วของเขาแล้วพูดว่า "ไม่เลว. ฉันเคยไปอำเภอหยานไท่เมื่อห้าถึงหกปีที่แล้ว และตอนนี้มันเปลี่ยนไปมากแล้ว เศรษฐกิจที่นี่ดีขึ้นมาก แต่ฉันไม่ชอบเอาชนะในพุ่มไม้ ฉันเคยไปที่แปลงที่สงวนไว้สำหรับห้องเย็น และบอกตามตรงว่าเขตต้าเฟิงดีกว่า”

จ้าวจินหลงกล่าว "มิสเตอร์. เหลียง โรงงานแปรรูปเนื้อหมูนี้มีความสำคัญต่อเทศมณฑลมาก และจะเป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมหลักของเทศมณฑลของเราในอนาคต”

เหลียงเจ๋อหยวนไม่ได้พูดอะไร เนื่องจากผู้นำของเขตต้าเฟิง ได้กล่าวในสิ่งเดียวกัน

ดงซูบินกล่าวเสริม “คุณควรจะได้เห็นเงินอุดหนุนที่มณฑลของเราเสนอให้คุณ เราไม่เพียงเสนอเงินอุดหนุนภาษีเท่านั้น แต่เรายังให้ส่วนลดสำหรับที่ดินแก่คุณอีกด้วย”

หลินปิงปิงหยิบเอกสารออกมาและแสดงให้เหลียงเจ๋อหยวนดู “นี่คือใบเสนอราคาที่ฉันเตรียมเมื่อเช้านี้ การใช้ที่ดิน 3 ล้าน การก่อสร้าง 4 ล้าน สิ่งอำนวยความสะดวกและอุปกรณ์ประมาณ 10 ล้าน การติดตั้งและสอบเทียบ การขนส่ง สิ่งอำนวยความสะดวกในการคุ้มครองสิ่งแวดล้อม และค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมจะรวมกันได้ถึง 21 ล้าน นอกจากนี้เรายังจะเสนอเงินอุดหนุนภาษีและนี่คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคุณ”

เหลียงเจ๋อหยวนดูเอกสาร “อืม… ค่าธรรมเนียมการใช้ที่ดินไม่สูง และอยู่ในงบประมาณของฉัน ค่าธรรมเนียมของเขตต้าเฟิง สูงกว่าเคาน์ตี้ของคุณเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม สิ่งอำนวยความสะดวกของพวกเขามีความครอบคลุมมากขึ้นและฐานการผลิตของพวกเขาได้รับการพัฒนามากขึ้น นั่นคือสิ่งที่ฉันกำลังค้นหา และฉันจะไม่โกหกคุณทุกอย่างที่ฉันจะกลับไปพิจารณา เมื่อเปรียบเทียบทั้งสองมณฑลแล้ว เขตต้าเฟิงเหมาะที่จะสร้างโรงงานมากกว่า

การปฏิเสธ

หลินปิงปิงและคนอื่นๆ ต่างนิ่งเงียบ เฮ้อ… เรายังล้มเหลวในท้ายที่สุด

จางฟางเมาแล้วและเขาถาม "มิสเตอร์. เหลียง คุณช่วยคิดใหม่ได้ไหม”

เหลียงเจ๋อหยวนส่ายหัวแล้วมองไปที่ จางฟางเขาหัวเราะ. “เสี่ยวจาง คุณดื่มไปประมาณ 250 มล. แล้วเหรอ! ไม่เลว. ตั้งแต่เด็กฉันเคารพคนที่ดื่มได้ ขีดจำกัดของฉันอยู่ที่ประมาณ 1 ลิตร… ฮ่าฮ่าฮ่า… ถ้าคุณสามารถดื่มมากกว่าฉันและดื่มได้ 1.5 ลิตร ฉันจะพิจารณาการลงทุนของฉันในเคาน์ตี้ของคุณอีกครั้ง” เหลียงเจ๋อหยวนชอบผูกมิตรกับคนที่ดื่มได้ และเพื่อนของเขาต่างก็เป็นนักดื่มที่ดี

เสี่ยวจางตกตะลึงเมื่อได้ยินเรื่องนี้

ว้าว! เหล้า 1.5 ลิตร?! ฉันจะตายจากพิษแอลกอฮอล์! นอกจากนักดื่มมืออาชีพแล้ว แอลกอฮอล์ 1.5 ลิตรจบได้กี่คน!

หลินปิงปิง, จ้าวจินหลิง และคนอื่น ๆ หันมามองจางฟาง

หลินปิงปิงกำลังพูดในสายตาของเธอ "ไป! เสี่ยวจาง!”

จ้าวจินหลิง ยังให้ จางฟางดูให้กำลังใจ

จางฟางเกือบจะร้องไห้ ฉันไม่สามารถดื่มได้อีกต่อไป!

ทันใดนั้น ดงซูบินถาม "มิสเตอร์. เหลียง คุณจริงจังไหม”