EP 359 โบนัส!

EP 359 โบนัส!

By loop

การใช้ไม้แข็งเพียงอย่างเดียวไม่ช่วยทำให้งานสำเร็จ

ต้องมีรางวัลจูงใจทุกคน

ดงซูบินพูดคำหยาบเพียงพอและทำให้น้ำเสียงของเขาอ่อนลง “เป้าหมายในปีนี้คือการทดสอบสำหรับเอเจนซี่ของเรา และเรามีโอกาสเพียงครั้งเดียว เราต้องทุ่มสุดตัวเพื่อชนะสงครามครั้งนี้ ผู้อำนวยการหลัว” ดงซูบินหันไปหา หลัวไห่ถิง“รัฐบาลมณฑลได้สั่งให้ฝ่ายการเงินของเราให้เงินเพิ่มอีก 3 ล้านหยวนแก่เรา แจ้งให้เราทราบเมื่อเงินเข้า”

"ใช่." หลัวไห่ถิงตอบกลับทันที

สำนักงานส่งเสริมการลงทุนขาดเงินทุนนานเกินไป ทุกคนสดใสขึ้นเมื่อได้ยินว่าเคาน์ตี้ให้เงินทุนเพิ่มเติมแก่พวกเขา”

ดงซูบินพูดต่อ “มาคุยกันว่าเราจะใช้เงินจำนวนนี้อย่างไร”

"หัวหน้า." หลัวไห่ถิงเป็นคนแรกที่ตอบกลับ “หน่วยงานของเรามีรถยนต์คันเก่าๆสองคันเท่านั้นโฟลค์สวาเกนซาตาน่า อายุแปดขวบ และ โฟลค์สวาเกนพอลซาร์ อายุสามปี ซึ่งเป็นรถที่ดีที่สุดของเราเช่นกัน ไม่ใช่ว่าเราไม่มีรถพอใช้ แต่รถมันไม่ค่อยสมบูรณ์ เมื่อเราออกไปพบหรือเรียกนักลงทุน นักลงทุนจะดูรถของเราก่อน นักลงทุนส่วนใหญ่จะหมดความสนใจเมื่อเห็นรถเก่าๆของเรา และจะส่งผลต่อภาพลักษณ์ของ สำนักงานของเรา ฉันแนะนำว่าเราต้องแก้ปัญหานี้ก่อน เราได้ยื่นคำร้องต่อเคาน์ตี้เกี่ยวกับรถหลายครั้งแต่ถูกปฏิเสธ เราจะใช้เงินทุนเพิ่มเติมนี้เพื่อ…”

หลินปิงปิง พยักหน้า “รถมีปัญหาจริงๆ” เจียงไห่เหลียงกล่าวเสริม "ถูกแล้ว. บางครั้งตอนผมเองไปพบนักลงทุน พวกเขามักจะนั่งแท็กซี่มากกว่าการที่จะยินยอมมานั่งรถจากสำนักงานองเรา สิ่งนี้ส่งผลกระทบต่อเราอย่างมาก”

ซุน ชูลี่ กล่าว “จำนวนรถยังไม่เพียงพอ เราจำเป็นต้องต่อคิวเพื่อใช้รถพอลซาร์นั้นเมื่อเราพบกับนักลงทุนรายใหญ่ เมื่อแผนกธุรกิจหนึ่งคืนรถไม่ทัน ธุรกิจส่วนสองต้องเดินทางไปที่แผนกธุรกิจหนึ่งเพื่อไปรับรถ มันเสียเวลา” ซุนชูลี่ต้องเพิ่มในประเด็นนี้เพราะมันเกี่ยวข้องกับเขามาก ในฐานะรองหัวหน้าหน่วยงาน เขาไม่มีแม้แต่รถที่ได้รับมอบหมาย ถ้าใช้ พอลซาร์โดยทีม เจรจาธุรกิจ เขาต้องนั่งแท็กซี่ไปพบนักลงทุน นี่เป็นเรื่องน่าอาย หน่วยงานได้รับเงินทุนเพิ่มเติม และทุกคนต่างตั้งตารอที่จะเพิ่มกองยานพาหนะ

หลังจากฟังความคิดเห็นของทุกคนแล้ว ดงซูบินก็พยักหน้า “นี่เป็นปัญหาจริงๆ เอาล่ะ มาซื้อรถเพิ่มกันเถอะ”

หลัวไห่ถิงจดบันทึกไว้ในสมุดบันทึกของเธอแล้วมองไปที่ดงซูบิน

ดงซูบินหัวเราะในหัวใจของเขา แววตาของทุกคนเปลี่ยนไปเมื่อให้ประโยชน์ “ฝ่ายสำนักงานสามารถเพิ่มรถคัมลี่และ บูกลิกเอ็มพีงี อีกหนึ่งคันได้ รถสี่คันนี้ควรมีราคาประมาณหนึ่งล้านหยวน และด้วยรถพอลซาร์และซาตาน่า ของเรา เราน่าจะมีรถยนต์เพียงพอสำหรับสำนักงานของเรา ผู้อำนวยการหลัว คุณจะยื่นข้อเสนอสำหรับการซื้อเหล่านี้และซื้อรถทันทีหลังจากที่เราได้รับทุน”

"ค่ะท่าน." หลัวไห่ถิงยิ้ม ไม่ว่า ซูชินลี่ และหลิวดาฟา จะเลือกรถคันไหน เธอเองก็ไม่จำเป็นต้องขี่จักรยานไฟฟ้าเพื่อทำงาน ในอดีตรถพอลซาร์เป็นพาหนะส่วนตัวของเหมิงเซียวหลิน และเขาได้จำกัดการใช้พาหนะอื่น นั่นคือเหตุผลที่ หลัวไห่ถิงและผู้นำคนอื่นๆ สามารถใช้ยานพาหนะของพวกเขาเพื่อการทำงานเท่านั้น ตอนนี้ ดงซูบินได้ 'ใจกว้าง' ซื้อรถยนต์สำหรับผู้นำทุกคนในหน่วยงาน หน่วยงานเองก็จะไม่มีรถขาดแคลนอีกต่อไป

นี่เป็นแรงจูงใจที่ดีสำหรับทุกคน

เมื่อทุกคนมีความสุข หลัวไห่ติงไม่ลืมดงซูบิน “หัวหน้า คุณเองก็ควรมีรถประจำตำแหน่งด้วย”

ดงซูบินโบกมือของเขา “ฉันมีรถของตัวเองอยู่แล้ว”

หลัวไห่ถิงรู้อยู่แล้วว่าดงซูบินมีรถส่วนตัวอยู่แล้ว แต่รถของหน่วยงาน และรถยนต์ส่วนตัวนั้นแตกต่างกัน

ดงซูบินพูดต่อ “เพื่อช่วยเหลือทุกคนและบรรลุเป้าหมาย 500 ล้านของเรา โปรดแจ้งให้เราทราบหากคุณพบปัญหาใดๆ ฉันจะทำให้ดีที่สุดเพื่อตอบสนองคำขอของคุณ รัฐบาลเทศมณฑลได้สัญญาว่าจะช่วยเหลือและสนับสนุนเรา”

หลังจากได้รับผลประโยชน์บางอย่าง การต่อต้าน 'ภารกิจที่เป็นไปไม่ได้' นี้ลดลง

ดงซูบินมองไปที่พวกเขา “ทุกคนเห็นรถเบนซ์เอ็มพีวีของฉันจอดอยู่ที่จอดรถ หากมีเหตุการณ์สำคัญกับผู้ลงทุน แจ้งให้ฉันทราบ ฉันสามารถให้คุณยืมรถทั้งหมดของฉัน แค่มารับกุญแจจากฉัน”

เจียงไห่เหลียงและคนอื่น ๆ ยิ้ม แม้ว่าพวกเขาต้องการขับรถเบนซ์ของ ดงซูบินพวกเขาก็ยังไม่กล้าถาม

ดงซูบินพูดต่อ “ฉันไม่ได้พูดเรื่องนี้ด้วยความสุภาพ สำนักงานของเรามีเป้าหมายเดียวคือ 500 ล้าน ฉันจะให้การสนับสนุนทั้งหมดที่คุณต้องการ ถ้าทุกคนจำเป็นต้องใช้รถของฉัน ก็เอาไปเลย หากคุณต้องการให้หัวหน้ารัฐบาลเทศมณฑลหรือฉันเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำกับนักลงทุน โปรดแจ้งให้เราทราบ”

หลินปิงปิงถามขึ้นทันที “หัวหน้า ฉันอาจจะทานอาหารเย็นกับนักลงทุนในเย็นวันนี้ การลงทุนครั้งนี้สำคัญมาก แต่รถใหม่ของเรายังไม่มาถึง ฉันจะขอได้ใช่รถได้ไหมค่ะ…”

ดงซูบินหยิบกุญแจในกระเป๋าและโยนให้หลินปิงปิง เขาหัวเราะ. “คุณมองรถผมมานานแล้วใช่ไหม”

หลินปิงปิงจับกุญแจและยิ้ม “ขอบคุณครับหัวหน้า คุณพูดถูก ฉันอยากขับรถของคุณมานานแล้ว ฮาฮา…”

เจียงไห่เหลียงมองไปที่ หลินปิงปิงและคิดกับตัวเอง คุณถือคำพูดของหัวหน้าดงอย่างจริงจัง

ดงซูบินเดาถูกแล้ว ทุกคนในสำนักงานต่างก็อยากขับรถเมอร์เซเดสของเขา แม้แต่นักลงทุนที่พวกเขาพบก็ไม่สามารถซื้อ รถเบนซ์เอ็มพีวี คันนี้ได้ ใครๆ ก็รู้สึกภูมิใจที่ได้ขับรถคันนี้ และมันจะช่วยในการทำงานของพวกเขาด้วย การใช้รถเบนซ์เอ็มพีวีเพื่อเรียกนักลงทุนนั้นแตกต่างจากการใช้รถยนต์เก่า

ซันซูหลี่ เห็น ดงซูบินให้ หลินปิงปิงยืมรถของเขาโดยไม่มีคำถาม และเริ่มคิดว่าเขาควรยืมรถเมื่อพบกับนักลงทุนต่างชาติ

ทุกคนในเอเจนซี่ยังงงงวยเกี่ยวกับรถของตงเสวี่ยปิง ในวันแรกของ ดงซูบินที่สำนักงานเขาขับรถเบนซ์ไปทำงาน และหลายคนตกใจ พวกเขาได้ยินเกี่ยวกับ ดงซูบินเมื่อทำงานในสำนักงานความมั่นคงสาธารณะ แต่ไม่เคยพบเขา นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาตกใจเมื่อเห็น ดงซูบินขับรถหรูอย่างเปิดเผย ทุกคนในราชการต้องมีสติ แม้แต่ผู้นำระดับสูงเองยังไม่กล้าจะเอารถราคาแพงขนาดนั้นมาใช้เลย และอาจจะไม่ได้รับอนุญาตจากรัฐบาล!

แต่ไม่มีใครกล้าถาม ดงซูบินและทุกคนรู้ว่ารถคันนี้ไม่ได้ซื้อด้วยเงินจากแหล่งที่ไม่รู้จัก

ถ้าดงซูบินได้รับสินบน เขาจะไม่กล้าเปิดเผยขนาดนี้ พวกเขายังได้ยินว่าคณะกรรมการตรวจสอบวินัยได้สอบสวน ดงซูบินมาก่อนและ ดงซูบินถูกปล่อยตัวโดยไม่มีการลงโทษใด ๆ ซึ่งหมายความว่า ดงซูบินใช้เงินจากแหล่งทางกฎหมายเพื่อซื้อรถคันนี้

แต่คนส่วนใหญ่สังเกตเห็นแต่รถเบนซ์ของ ดงซูบินและไม่ได้สังเกตนาฬิกาที่เขาสวม

หลินปิงปิงเป็นคนแรกที่สังเกตเห็น เธอมองดูนาฬิกาปาเต๊ะฟินลิป ของ ดงซูบินและคิดกับตัวเอง เธอสนใจเทรนด์แฟชั่นและสินค้าฟุ่มเฟือยเหมือนคนหนุ่มสาวทุกคน และสังเกตเห็นนาฬิกาของ ดงซูบินในวันแรกที่พวกเขาพบกัน เธอชอบนาฬิกาเรือนนี้และรู้ว่านาฬิกาของหัวหน้าซูบินนั้นแพงกว่ารถเบนซ์ของเขาเสียอีก หัวหน้าดงเป็นเจ้าของนาฬิกาสองล้านหยวนและขับรถมูลค่ากว่าหนึ่งล้านหยวน เขารวยมาก

หลัวไห่ถิงบันทึกงานทั้งหมดในสมุดบันทึกของเธอ

ดงซูบินหยิบบุหรี่ออกมา แต่เขาเก็บมันไว้เมื่อเห็นผู้หญิงสองคนในที่ทำงานของเขา เ และถึงเวลาต้องดูแลเจ้าหน้าที่ของสำนักงาน “รถยนต์มีราคาประมาณหนึ่งล้าน เราจะจัดสรรเงินอีกสองล้านที่เหลือไว้สำหรับพนักงานที่ทำงานได้โดดเด่นของเรา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พนักงานของเราไม่ว่าจะมาจากแผนกใดก็ตาม จะได้รับโบนัสเพิ่มเติมนอกเหนือจากค่าคอมมิชชั่นที่มอบให้โดยรัฐบาลมณฑล”

หลินปิงปิงและคนอื่นๆ เพ่งความสนใจไปที่สิ่งที่ ดงซูบินพูดทันที

ดงซูบินแสดงนิ้วเดียว “หากพนักงานนำเงินลงทุนมา 10 ล้านได้ หน่วยงานจะให้โบนัส 100,000 หยวน หากพนักงานนำเงินได้ 100 ล้าน หน่วยงานจะให้โบนัส 1 ล้านหยวน นี่ไม่ใช่คำสัญญาที่ว่างเปล่า พานเหว่ย เขียนคำสั่งและออกคำสั่งให้ทุกแผนก ตราบใดที่ฉันอยู่ที่สำนักงานแห่งนี้ โบนัสนี้จะมีผลบังคับใช้ทันที!”

หลัวไห่ถิงและ หลินปิงปิงมองหน้ากันด้วยความตกใจ

แม้แต่ซุนซูหลี่ก็เริ่มหายใจเข้าลึกๆ

การได้รับโบนัส 1 ล้านหยวนจากการลงทุน 100 ล้าน ไม่เพียงแต่ดึงดูดใจพนักงานเท่านั้น แม้แต่เหล่าผู้นำของสำนักงานเองก็ยังลังเล!

ทุกคนในห้องยอมรับว่าหัวหน้าซูบินกล้าหาญและเด็ดเดี่ยวมากกว่าเหมิงเซียวหลิน เขากล้ายอมรับเป้าหมาย 500 ล้านหยวน โดยสัญญากับนายกเทศมนตรีว่าเขาจะลาออกหากไม่สามารถบรรลุเป้าหมายนี้ได้ โดยซื้อรถยนต์ระดับกลาง 4 คัน ให้โบนัสสูง เหมิงเซียวหลิน จะไม่มีวันกล้าให้หรือทำสิ่งเหล่านี้เมื่อเขาเป็นหัวหน้าหน่วยงาน!

ทันใดนั้นแววตาของทุกคนเริ่มลุกวาวขึ้นมาในทันที!