ตอนที่21 รูมเมท

ตอนที่21 รูมเมท

“เอาล่ะ ก่อนที่ทุกคนจะเข้านอน เรามาร้องเพลงโรงเรียนด้วยกันเถอะ!” ดัมเบิลดอร์ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นแตะเบา ๆ และข้อความที่บิดด้วยริบบิ้นสีทองก็ลอยอยู่ต่อหน้าทุกคน

　　สมาชิกของคณะร้องประสานเสียงฮอกวอตส์ก็ปรากฏตัวขึ้นเช่นกัน หัวหน้าบ้านที่อยู่ถัดจากอัลเบิร์ตก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย คณะร้องประสานเสียงแถวหน้ายังคงถือคางคกตัวใหญ่อยู่

　　ขณะที่ดัมเบิลดอร์โบกไม้กายสิทธิ์ ครูและนักเรียนทั้งหมดก็เริ่มร้องเพลงของโรงเรียนตามจังหวะของตนเอง

　　อัลเบิร์ตก็ทำทีร้องโดยการเปิดและปิดปากของเขา

　　ไม่มีทางที่จะร้องได้ การที่จะร้องเพลงนั้นต้องอยู่ในชั้นปีที่ 2 และอาจารย์บนม้านั่งของครูก็แข็งทื่อเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่เต็มใจ

　　มันไม่เป็นไรสำหรับเด็ก แต่การให้ผู้ใหญ่กลุ่มหนึ่งร้องเพลงโรงเรียนแบบนี้มันทำให้รู้สึกอับอาย!

"ฮอกวอตส์ ฮอกวอตส์..." ถัดจากอัลเบิร์ต พี่น้องวีสลีย์ตลกๆ ร้องเพลงด้วยทำนองที่ผิดเพี้ยน จังหวะตามไม่ทันคนอื่น น้องใหม่ไม่กี่คนรอบตัวพวกเขาทีละคน

　　"...เราจะเรียนหนักจนกลายเป็นมูลสัตว์" หลังจากเพลงจบลง ทั้งสองยังคงร้องเพลงช้าๆ และจู่ๆ อัลเบิร์ตก็อยากจะปิดหน้าของเขา แสร้งทำเป็นไม่รู้จักพวกเขา

　　หลังจบเพลง ดัมเบิลดอร์ขอให้ทุกคนกลับไปพักผ่อน

　　งานเลี้ยงสิ้นสุดลงในที่สุด ทุกคนเร่งรุดไปข้างหน้า ทำให้การจราจรติดขัดในทันที

　　ตอนนี้อัลเบิร์ต เข้าใจดีว่าทำไมนักเรียนใหม่ถึงได้รับการจัดอันดับเป็นกลุ่มแรก

　　ถ้าตามเริ่มด้วยนักเรียนชั้นอื่นๆ อาจจะหลงได้ ลองนึกถึงนักเรียนของกริฟฟินดอร์ที่บังเอิญเดินตามบ้านผิดและวิ่งไปที่ห้องนั่งเล่นของฮัฟเฟิลพัฟ เมื่อพบว่าพวกเขากำลังเดินไปผิดที่ ฉากนั้นคงไม่สวยงามนัก

　　"นักเรียนใหม่ทั้งหมดมากับฉัน" เป็นหัวหน้าบ้านที่เป็นผู้นำทางให้กับนักเรียนใหม่ในกริฟฟินดอร์ซึ่งเพิ่งอยู่บนเวที

　　เขานำทุกคนผ่านฝูงชนที่อึกทึก เดินออกจากห้องอาหาร และหลังจากปีนบันไดหินอ่อนแล้ว แยกตัวจากนักเรียนใหม่ของบ้านอื่นๆ

　　ทีมเด็กใหม่เดินผ่านทางเดินและเดินไปรอบ ๆ ปราสาท แทนที่จะเดินขึ้นบันไดเลื่อนในตำนาน

　　มีรูปคนจำนวนมากแขวนอยู่บนทางเดิน ตัวละครในนั้นกระซิบกระซาบเมื่อนักเรียนใหม่ผ่านไป และมีรูปเหมือนที่ทักทายพวกเขา

　　หัวหน้าบ้านต้องนำน้องใหม่ผ่านปราสาท ไม่งั้นพวกเขาคงไม่สามารถเดาได้ว่าทางเข้าอยู่ที่ไหน?

　　มีประตูไม้ปิดอยู่ข้างหน้าเขา แต่พวกเขาผ่านประตูหินที่อยู่ฝั่งตรงข้าม สำหรับประตูบางบาน คุณต้องกดให้ตรงตำแหน่งก่อนประตูจะเปิดให้คุณ ประตูบางบานซ่อนอยู่หลังม่านหรือหลังรูปภาพ อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่สิ่งที่แย่ที่สุด เพราะตอนนี้มีบันไดกับดักที่โชคร้ายซึ่งดูเหมือนกับบันไดปกติอย่างเห็นได้ชัด แต่เมื่อเดินไปขั้นหนึ่งแล้ว คุณต้องก้าวข้ามต่อไปไม่งั้นอาจตกลงไปได้

　　สำหรับผู้มาใหม่ที่เพิ่งมาที่นี่ มันเป็นเพียงหายนะ

　　"นายโอเคไหม!" อัลเบิร์ตยื่นมือออกและดึงลี จอร์แดนออกมา

　　"ไม่ดี" ลี จอร์แดนพูดอย่างหงุดหงิด “ตอนนี้ฉันตกใจมาก ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าโรงเรียนทำอะไรกับเรื่องแปลก ๆ มากมาย?”

　　“ฉันว่ามันตลกดีนะ จอร์จ”

　　"ฉันก็คิดเหมือนกัน."

　　“สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งอำนวยความสะดวกในการป้องกันที่หลงเหลือจากอดีต และตอนนี้มันได้กลายเป็นส่วนสำคัญของฮอกวอตส์แล้ว” อัลเบิร์ตอธิบายว่า "ไปกันเถอะ ฉันไม่อยากหลงทาง"

　　ฉันไม่รู้ว่าพวกเราเดินมานานแค่ไหนแล้ว เมื่ออัลเบิร์ตรู้สึกว่าขาของเขาเจ็บเล็กน้อย ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงชั้นแปดและเดินผ่านทางเดินยาวไปจนสุดทาง มีรูปเหมือนแขวนอยู่ที่นั่น ภาพเหมือนของผู้หญิงที่ร่ำรวยมาก ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือหญิงอ้วนในตำนาน ผู้เฝ้าประตูของหอคอยกริฟฟินดอร์

　　“รหัสผ่าน?” เธอถาม.

　　"ไร้สาระ" หลังจากที่หัวหน้าบ้านพูดจบ ภาพเหมือนก็เปิดออกเหมือนประตู เผยให้เห็นรูกลมๆ ที่ด้านหลัง

　　เขาไม่ได้รีบเร่ง แต่หันไปหาเหล่าเด็กใหม่ "พวกนายต้องจำรหัสผ่านให้ได้ เราสามารถเข้าไปในห้องรับรองได้โดยให้รหัสกับผู้หญิงอ้วนเท่านั้น รหัสผ่านปัจจุบันคือ ไร้สาระ"

　　หลังจากพูดจบ หัวหน้าบ้านก็พาทุกคนเข้าไปในรูในกำแพง ซึ่งก็คือห้องนั่งเล่นของกริฟฟินดอร์

　　ห้องนี้เป็นห้องกลมขนาดใหญ่แบบเก่าที่มีโซฟาจำนวนมาก ที่มุมห้อง มีเปลวไฟลุกไหม้อยู่ในเตาผิง และไม้จำนวนมากวางอยู่ข้างๆ หลายคนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาและพูดคุยกัน หลังจากที่นักเรียนใหม่เข้ามา พวกเขามองมาที่นี่และโบกมือให้นักเรียนใหม่ .

“พวกนายโชคดีนะ พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ ซึ่งหมายความว่าพวกนายไม่จำเป็นต้องไปเรียน นี่เป็นโอกาสที่หายาก ฉันแนะนำให้ทำความคุ้นเคยกับปราสาทในช่วงสองวันนี้ สภาพแวดล้อมของปราสาทนั้นซับซ้อนกว่าที่คิด ถ้าไม่อยากหลงทาง ทางที่ดีควรหาที่ตั้งของห้องเรียนให้เร็วที่สุด” หลังจากหัวหน้าบ้านพูดแล้ว เขาชี้ไปที่ประตูสองบาน "พวกสาวๆ ไปที่นั่น พวกเด็กผู้ชายตามฉันมา"

หลังจากทักทายหัวหน้าหญิงอีกคนแล้ว เขาก็พาอัลเบิร์ตและพรรคพวกไปที่ประตูอีกบานหนึ่งแล้วเดินลงบันไดเวียนแคบๆ ระหว่างทางเขาเจอประตูหลายบาน หัวหน้าบ้านแนะนำพวกเขาไปที่ห้องนอนนักเรียนใหม่ และห้องน้ำ

　　แน่นอนว่ามีห้องสุขาและห้องน้ำรวม โชคดีที่ห้องน้ำมีห้องเล็ก ๆ ขอบคุณพระเจ้า

　　สำหรับห้องนั้น ๆ พวกเขาต้องหาห้องของตัวเอง และมีป้ายชื่อพิเศษอยู่ที่ประตู

　　อัลเบิร์ต ฝาแฝด และลี จอร์แดน อาศัยอยู่ห้องเดียวกัน มีเพียงสี่คนเท่านั้น

　　ห้องไม่ใหญ่เกินไป มีสี่เตียง มีผ้าม่าน และกระเป๋าวางไว้ข้างเตียง

　　อัลเบิร์ตพบกระเป๋าเดินทางของเขาอย่างง่ายดาย เขาหาวและหยิบชุดนอนออกมาแล้วสวมชุดตัวเอง

　　“ฝากตัวด้วยนะ” อัลเบิร์ตทักทายอีกสามคนด้วยรอยยิ้ม

　　"ฝากตัวด้วยนะ" ทั้งสี่มองหน้ากันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

　　“พรุ่งนี้ฉันจะไปสำรวจปราสาทพวกนายจะไปไหม” อัลเบิร์ตหยิบกล้องออกจากกระเป๋าเดินทางแล้วเดินกลับไปที่ประตูเพื่อถ่ายรูปห้องนอนของเขา

　　"แน่นอน อย่าลืมปลุกฉันในตอนเช้า" ฝาแฝดมองหน้ากันแล้วพูดแบบเดียวกัน “แล้วนายล่ะ?” ทั้งสามคนมองไปที่ลี จอร์แดน

　　"แน่นอน ไปด้วยสิ" เห็นได้ชัดว่าพี่ชายผิวดำไม่ต้องการอยู่คนเดียว

"ราตรีสวัสดิ์."

　　อัลเบิร์ตนอนบนเตียง ด้วยความง่วงอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังนอนไม่หลับ ทุกครั้งที่อัลเบิร์ตไปที่แปลก ๆ เขามักจะเป็นโรคนอนไม่หลับ

　　เห็นได้ชัดว่าคนอื่นๆ ไม่ได้มีปัญหาแบบเขา พวกเขากินอิ่มและผล็อยหลับไปหลังจากนอนอยู่บนเตียง

　　อัลเบิร์ตหันไปด้านข้างและเปิดแผงภารกิจของเขา ความคืบหน้าการสำรวจได้ถึง 3%

　　ฉันไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะต้องไปที่ปราสาทอีกเท่าไหร่ เขาพลิกรายการทักษะของเขาอีกครั้ง ซึ่งค่อนข้างมีไม่กี่หน้า

　　เวทย์มนตร์ส่วนใหญ่ของเขาเป็นเพียงระดับ 1 ในขณะที่บางอันยังไม่เชี่ยวชาญ

　　เมื่อดูทักษะที่ยังคงอยู่ที่ระดับ 0 จู่ๆ อัลเบิร์ตก็รู้สึกอยากใช้ประสบการณ์เพื่ออัพเกรดทักษะเหล่านั้นให้เป็นระดับ 1

　　สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นนิสัยเสียที่หลงเหลือจากการเล่นเกมมาก่อน และฉันก็มักจะเติมทักษะของฉันให้เต็มอยู่เสมอ

　　อัลเบิร์ตสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วปิดแผงระบบ เกรงว่าเขาจะต้องใช้ประสบการณ์ที่หามาอย่างยากลำบากโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งอาจส่งผลต่อชีวิตในอนาคตของเขา

　　อัลเบิร์ตผล็อยหลับไปด้วยความงุนงง เขามีความฝันถึงตัวเองในชีวิตก่อนหน้านี้ และเขากำลังอ่านหนังสือ เขายังคงจำได้ว่านี่เป็นอ่านครั้งแรกของเขาในเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์

　　“หรือทั้งหมดนี้เป็นความฝันเหรอ?”

　　ไม่ นี่ไม่ใช่ความฝัน เขาได้ลืมตาขึ้นอีกครั้งหลังความตาย เขาได้ยืนยันมันครั้งแล้วครั้งเล่า

　　ไม่! นี่ไม่ใช่ความฝัน

　　ฉันมักจะรู้สึกเหมือนฉันเป็นผู้แต่งเรื่องแฮรี่พอตเตอร์เอง

อืม..ฉันป่วยหรอ?

******

ฝากติชมสกิลการแปลหรือเสริมข้อมูลอย่างพวกชื่อคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ในเรื่องได้เลยครับ วันนี้มีอีก2ตอนนะครับอาจจะดึกนิดๆ