SMTM : ตอนที่2 อย่าดูถูกเจ้าอ้วน
ตอนที่2 อย่าดูถูกเจ้าอ้วน
“ยัยบ้านี่! ลูกพี่เราบอกให้เธอมานี่ไง! หูหนวกงั้นหรอ?” ชายหนุ่มอีกคนเริ่มฉุนเฉียวกับการที่เสี่ยวเฉียนเมินลูกพี่เขา เขาจึงเดินเข้าไปหาเสี่ยวเฉียนกระชากคอเสื้อ
“แกรนหาที่ตายเองนะ!” เจ้าอ้วนเฉียนหยุดกินทันทีและพูดขึ้นมา พร้อมกับลุกขึ้นยกเก้าอี้ฟ้าดเข้าไปที่ชายหนุ่มคนนั้น จนชายหนุ่มคนนั้นล้มลงพื้นนอนกุมแขนตัวเองเอาไว้และร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด
ทุกคนในร้านอาหารแห่งนี้ สายตาทุกคู่หันมาจับจ้องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ว้าว เยี่ยมดีนี่ เจ้าอ้วนของขึ้นส้ะแล้ว!” ชายหนุ่มที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้ากลุ่มไม่ได้โกรธหรือโมโหที่เพื่อนของเขาถูกทำร้าย แต่กลับชื่นชมกับสิ่งที่เจ้าอ้วนเฉียนทำ
ผู้จัดการร้านอาหารเดินออกมาและอยากที่จะมาไกล่เกลี่ยสถานการณ์ให้คลี่คลายลง แต่เขาก็ต้องหยุดนิ่งไม่กล้าเดินเข้ามา เพราะสายตาที่จับจ้องของชายที่ดูเหมือนว่าเป็นหัวหน้า
“ไปกับผมตอนนี้ แล้วพวกเราจะลืมเรื่องทั้งหมด เป็นไงดีไหม?” ชายหนุ่มหัวหน้ากลุ่มเสนออข้อตกลงออกมา
“หึ งี่เง่าจริงๆ พวกแกนี่มันเป็นไอ้โง่จริงๆเลย!” เจ้าอ้วนเฉียนจ้องมองชายหนุ่มหัวหน้าพร้อมกับส่ายหัว
ชายที่เป็นหัวหน้าคนนี้เมื่อเห็นท่าทางปฎิเสธของเจ้าอ้วนเฉียน เขาก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังเสียหน้า
“ได้เลย! แกกล้าดีที่ยอมทิ้งโอกาสนั้นไป แกเลือกเองแล้วนะ! พวกเรา! จัดการมันส้ะ แต่อย่าทำอะไรแม่สาวสวยนั่นหล่ะ ผมยังอยากเล่นจ้ำจี้กับหล่อนอยู่!” เมื่อชายหนุ่มหัวหน้าที่ใส่แว่นออกคำสั่ง ลูกน้องของเขาอีกสี่คนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ก็เดินออกมาทันที
“พูดมากกันไปทำไม? น่าจะเข้ามากันตั้งแต่แรกนะ.. จะได้ไม่ต้องเสียเวลามาก” เจ้าอ้วนเฉียนพูดออกมาพร้อมกับยกเก้าอี้อีกตัวขึ้นมาและแกว่งใส่ชายทั้งสี่ที่กำลังเข้ามาลุมเขา
“หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ...” เสี่ยวเฉียนยังคงนั่งรับประทานอาหาร และนับเลขให้ตัวเองใจเย็นอยู่ โดยเพิกเฉยทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้น
ปัง!
ชายหนุ่มคนนึง ถูกเจ้าอ้วนเฉียนกระแทก ความรู้สึกราวกับว่าถูกรถบรรทุกชน จนปลิวไปไกล5ถึง6เมตรได้ ก่อนที่จะกระแทกเข้ากับโต๊ะจนพังกระจาย
เจ้าอ้วนยังคงใช้เก้าอี้เป็นอาวุธในการโจมตีอย่างต่อเนื่อง ในไม่ช้าชายหนุ่มอีกสองคนก็ถูกเก้าอี้ฟ้าดจนล้มลงไปนอนดิ้นอยู่บนพื้น
“ไอพวกนักเลงกระจอกเอ้ย!” เจ้าอ้วนพูดกับลูกน้องคนสุดท้าย พร้อมกับเตะเข้าที่อกจนปลิวไปไกล 10เมตร ชนเข้ากับผนังกำแพง ไหลลงมาบนพื้นและนอนแน่นิ่งไป
“แก... แก...” ชายหนุ่มหัวหน้ากลุ่มยืนชี้หน้าเจ้าอ้วนเฉียนด้วยอาการลุกลี้ลุกลนและหวาดกลัว
“ผม? ผมทำไมงั้นหรอ? จะมากระทืบผมไม่ใช่หรอ?” เจ้าอ้วนเฉียนพูดพร้อมกับบิดซากเก้าอี้ที่อยู่ในมือ ราวกับว่ายืนบิดผ้าเฉยๆอย่างงั้นหล่ะ
“ละ... ลูกพี่ลูกน้องของผมเป็นถึงรองผู้บัญชาการตำรวจเชียวนะ ถ้าแกกล้าทำร้ายผม แกจบไม่สวยแน่!”
“รองผู้บัญชาการตำรวจงั้นหรอ? หึหึ” เจ้าอ้วนเฉียนไม่สนใจคำขู่ใดๆ พร้อมกับหัวเราะอย่างเย็นชา และโยนซากเก้าอี้ทิ้งไป
เจ้าอ้วนเดินเข้าไปหาชายหนุ่มหัวหน้าคนนี้ และตุ๊ยท้องไปหนึ่งที
“แหกตาดูนี่ส้ะ” เจ้าอ้วนเฉียนถอดเสื้อของตัวเองออกเพื่อโชว์ลายสักอันดุดัน “มังกรทมิฬที่ข้างซ้าย เสือเผือกที่ด้านขวา และหนูขาวพิโรธที่กลางอก จำลักษณะพวกนี้เอาไว้ ถ้าหากแกต้องการจะกลับมาแก้แค้น ก็อย่าเล่นผิดคนหล่ะ! .... คุณผู้จัดการร้านครับ เก็บตังค์เขาด้วย เขาจะจ่ายค่าอาหารมื้อนี้และค่าเสียหายทั้งหมดที่เกิดขึ้น! …. ไปกันเถอะ เสี่ยวเฉียน” เจ้าอ้วนเฉียนพูด พร้อมกับใส่เสื้อผ้าและพาน้องสาวออกจากร้านทันที
“ค่ะพี่.. แล้วลูกพี่ลูกน้องเขาเป็นถึงท่านรองผบ.ตำรวจ พวกเราจะไม่เป็นอะไรงั้นหรอ?” เสี่ยวเฉียนพูดด้วยความกังวลหลังจากที่ลุกออกมานอกร้านอาหาร
“ไม่มีปัญหาหรอก เขาเป็นถึงระดับรองผบ.ตำรวจ คงไม่มาสนใจปัญหาเด็กทะเลาะวิวาทกันหรอก ว่าแต่พวกเราจะไปไหนกันต่อไหม?”
…
วี้ หว่อ วี้ หว่อ...
เสียงไซเรนรถตำรวจดังขึ้นในอีกไม่นานหลังจากที่ทั้งสองได้เดินจากไปแล้ว
รองผู้บัญชาการอายุ 20กลางๆ อุทานด้วยความประหลาดใจ “อะไรนะ? แค่คนเดียวเองงั้นหรอ? แค่คนเดียวทำให้พวกนาย 6คนเป็นแบบนี้เนี่ยนะ?”
“ใช่แล้วครับ คุณพี่ต้องแก้แค้นให้ผมนะ ผมไม่อยากให้ไอไขมันเดินได้นั่นมันมีชีวิตอยู่!” ชายหนุ่มหัวหน้าพูดพร้อมกับแสดงท่าทางที่โกรธ และอาการปวดท้อง
“ไขมัน? เขาอ้วนงั้นหรอ? ลักษณะเขาเป็นยังไงบ้าง?”
“จำหน้าตาไม่ค่อยได้ แต่ว่าเขามีรอยสักที่เด่นชัด สามารถหาเขาได้อย่างแน่นอน!”
“รอยสัก? อ้วน? ใช่รอยสัก มังกรทมิฬข้างซ้าย เสือเผือกด้านขวา และหนูพิโรธตรงกลางไหม?” รองผบ.ถามอย่างรวดเร็ว
“ใช่แล้ว เขานั่นแหล่ะ คุณรู้ได้ยังไง?” ชายหนุ่มหัวหน้ามองด้วยความประหลาดใจ
“ผมรู้ได้ยังไงงั้นหรอ? ไองั่งเอ้ย.. พ่อแม่แกส่งมาให้เล่าเรียน แต่แกกลับมาก่อเรื่อง และสร้างปัญหาให้กับผมเนี่ยนะ! ไม่ต้องสนใจเรื่องพวกนี้ แล้วก็อย่าพูดให้ใครฟังเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นหล่ะ!”
“เอิ่มม....” กลุ่มนักเรียนทั้งหกงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น และช่วยกันหามไหล่วิ่งหนีไปทันที
“ไปส้ะ!” หลังจากที่ท่านรองไล่ลูกพี่ลูกน้องของเขาไป เขาก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาดูด พร้อมกับส่ายหัวและยิ้มมุมปาก“ไออ้วนเวรเอ้ย! เราไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้วสินะ...”