AC 179: ยิงไกล ฟรี

AC 179: ยิงไกล

อันเฟย์ และกลุ่มของเขาไม่ต้องติดตามเหล่าเนโครแมนเซอร์นาน พวกเนโครแมนเซอร์เดินทางไปเพียงยี่สิบไมล์ พวกเขาหยุดอยู่ที่ทุ่งหญ้าที่มีแสงแดดจ้าส่องผ่านพวกเขา ดูเหมือนพวกเขากำลังยุ่งอยู่กับการทำอะไรบางอย่าง ซึ่งทำให้ อันเฟย์ และกลุ่มของเขารู้สึกไม่สบายใจ

หากไม่มีเวทย์ยับยั้ง ริสกะ ก็สามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นบนทุ่งหญ้าได้อย่างง่ายดายด้วยตาท้องฟ้า ซอมบี้ถูกฝังไว้ใต้ดินทีละตัวในขณะที่เหล่าเนโครแมนเซอร์กำลังค้นหาบางสิ่งบางอย่างภายใต้แสงแดดที่พวกเขาเกลียดชัง

“ซอมบี้พวกนั้นดูเหมือนซอมบี้ต่อสู้” ริสกะ กล่าวเสียงเบา

“มันจะดีมาก ถ้าข้ารู้จักคาถาแห่งแสง” อันเฟย์ ค้นหาทุกสิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับคาถาแห่งแสงในหัว เป็นเวลานานแล้วที่เขาใช้คาถาแห่งแสง เขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันมากเกินไปเมื่อเขาได้เรียนรู้มันครั้งแรก เขาลืมมันไปเกือบทั้งหมดแล้ว

“หากปราศจากการรับบัพติศมาจะไม่มีใครสามารถใช้เวทมนตร์แห่งแสงได้ มิฉะนั้นทุกคนอาจเป็นนักบวชได้” ริสกะ หัวเราะอย่างเงียบ ๆ

“นั่นคือการขอมากเกินไป” อันเฟย์ กล่าว

“ศาสนจักรมีกฎที่ซับซ้อนที่สุด คนที่มีความอดทนมากเท่านั้นจึงจะเป็นนักบวชได้ เจ้าต้องไม่เคยเห็นนักบวชมาก่อน ข้าบอกเจ้าได้ว่าหลายคนทำตัวเหมือนผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชาย” ริสกะ กล่าว

“นั่นเรียกว่าถ่อมตัวและสุภาพ” ซูซานนา ไม่พอใจกับคำอธิบายนักบวชของ ริสกะ มากเกินไป “ผู้ชายพวกนั้นรู้แค่ว่าตะโกนเรียกผู้ชายยังไง”

“อืม ซูซานนาข้าไม่รู้ว่าเจ้าชอบนักบวชมากขนาดนี้” ริสกะ กล่าว

“ข้าไม่ชอบพวกเขา อย่างน้อยพวกเขาก็ดีกว่าผู้ชายหยาบคาย” ซูซานนา กล่าว

“อันเฟย์หยาบคาย” ริสกะ ยิ้มกว้าง อันเฟย์ หยาบคายมากกว่า ถ้านับสิ่งที่เกิดขึ้นที่บ้านของอาจารย์ของพวกเขา เขาดึงดาบออกมาและสังหารผู้คนโดยไม่ได้กล่าวอะไร

“ใครบอกว่าอันเฟย์หยาบคาย” ซูซานนา ถึงกับคลั่ง หากไม่ได้เป็นเพราะความจริงที่ว่าเนโครแมนเซอร์ยังคงอยู่ไม่ไกลจากพวกเขาและ ริสกะ ยังคงจัดการ ตาท้องฟ้าอยู่ นางก็อยากจะสอนบทเรียนให้ ริสกะจริงๆ

“หยุดดู เนโครแมนเซอร์เหล่านั้น ทำไมพวกเขาถึงซ่อนตัว? พวกเขากำลังซุ่มโจมตีใครอยู่หรือเปล่า” อันเฟย์ ถาม

ซูซานนา และ ริสกะ หยุดการโต้เถียงเกี่ยวกับบุคลิกของ อันเฟย์ พวกเขามองไปที่ตาท้องฟ้าในเวลาเดียวกัน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเนโครแมนเซอร์เหล่านั้นซ่อนตัวทีละคน

“เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา? ใครจะมาที่นี่” ริสกะ ถามด้วยท่าทางสับสน

“ดูตรงนั้นสิ!” อันเฟย์ ชี้ด้วยนิ้วของเขา

ผีเสื้อขนาดมหึมาบินผ่านป่าไปไกลและกระพือปีกไปในทิศทางของพวกมัน มีนักเวทย์กว่ายี่สิบคนบินตามหลังผีเสื้อ อันเฟย์ และกลุ่มของเขาได้ยินเสียงตะโกนมา แต่ไกล แต่ไม่สามารถบอกได้ว่าพวกเขากำลังตะโกนอะไรกันแน่

ปีกผีเสื้อขนาดมหึมาเป็นสีฟ้าและลายดอกไม้สีขาว ผีเสื้อดูศักดิ์สิทธิ์ มันไม่ได้เคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่รวดเร็ว มันดูเหมือนว่ามันเจ็บปวด ตั้งแต่มันโยกเยกขึ้นและลงในอากาศ ส่วนที่น่าทึ่งที่สุดเกี่ยวกับผีเสื้อคือมันถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีรุ้ง ผีเสื้อดูเหมือนนางฟ้าผีเสื้อสำหรับ อันเฟย์

ผีเสื้อบินไปที่ทุ่งหญ้าในเวลาอันรวดเร็ว ทันใดนั้นก็ตกลงบนพื้น มันไม่มีแรงแม้แต่จะโบกปีก นี่บอกทุกคนว่ามันกำลังจะตาย

นักเวทย์บนท้องฟ้าไม่ได้ลงบนพื้นหญ้าทันที แต่พวกเขาก่อตัวเป็นวงกลมในอากาศและทำให้ผีเสื้ออยู่ตรงกลางจากระยะไกล พวกเขาร่อนลงบนพื้นหญ้าอย่างช้าๆ

เสียงตะโกนดังขึ้นราวกับว่ามันเข้าใกล้ อันเฟย์ และกลุ่มของเขามากขึ้น ผู้คนรีบวิ่งขึ้นไปบนทุ่งหญ้าทีละคน คนที่อยู่ตรงหน้าได้มาถึงผีเสื้อตัวมหึมาแล้วในขณะที่คนอื่น ๆ ที่อยู่ข้างหลังเขายังคงวิ่งอยู่ มีประมาณห้าหรือหกร้อยคนหรืออาจจะมากกว่านั้น

“อันเฟย์ดูสิ นั่นคือธงของกลุ่มทหารรับจ้างผู้ขี่มังกร” ซูซานนาแสดงออกอย่างเร่งด่วน แต่เงียบ ๆ

“เจ้ากล่าวถูก” อันเฟย์เห็นธงนั้นเช่นกัน

“พวกเขาอยู่กับ ออซซิค” ริสกะ ยิ้มกว้าง “พวกเขาไม่ใช่คนดี อันเฟย์ เรากำลังจะช่วยพวกเขาหรือไม่”

“ออซซิคไม่ใช่คนดี แต่เขาเป็นมนุษย์ เราสามารถให้เหตุผลกับเขาหรือแม้แต่ขู่เขาเมื่อมันจำเป็น แต่ไม่มีอะไรจะทำงานกับซอมบี้ ไม่ว่าเราจะตายหรือเราฆ่าซอมบี้” อันเฟย์ ค่อยๆหยิบธนูออกมาจากแหวนมิติของเขา

ทหารรับจ้างก่อตัวเป็นวงกลมในระยะไกลและค่อยๆเข้าหาผีเสื้อในรูปแบบของวงกลม อันเฟย์ มองไม่เห็นผีเสื้อจากมุมของเขา อันเฟย์ แตะ ซูซานนา แล้วกล่าวว่า“ริสกะ เจ้าอยู่ที่นี่เพื่อช่วยเราในยามจำเป็น” อันเฟย์ จับมือขวาของเขาออกและใบมีดลมก็ปรากฏขึ้นและเริ่มหมุนไปรอบ ๆ มือขวาของเขา

ในแง่ของการเติบโตส่วนบุคคล อันเฟย์ เติบโตได้เร็วที่สุดเพราะเขาไม่เพียง แต่ฉลาดเท่านั้น แต่ยังชอบคิดและหาทางแก้ปัญหาได้ดีอีกด้วย เขาลดเวลาจากการเป็นนักฆ่าในอีกโลกหนึ่ง เขาไม่เคยหยุดคิดเลยตั้งแต่มาที่โลกเวทมนตร์นี้

การคิดทำให้ อันเฟย์ มีโอกาสก้าวหน้า ในขณะที่ทุกก้าวไปข้างหน้าจะช่วยให้เขาได้รับประสบการณ์ใหม่ ๆ เขาจะเริ่มกระบวนการคิดใหม่อีกครั้งจากประสบการณ์ที่ได้รับ หากเขายังคงวนเวียนอยู่เช่นนี้การเติบโตของเขาจะน่าทึ่งอย่างไม่น่าเชื่อ

เมื่อเทียบกับคนที่มีอำนาจในโลกนี้ อันเฟย์ มีข้อได้เปรียบในการเล่นเวทย์อย่างอิสระ ทักษะการควบคุมเวทมนตร์พื้นฐานของเขาดีกว่านักเวทย์ทั่วไปมาก ในสายตาของคริสเตียนใบมีดลมเป็นเพียงใบมีดลม แต่ อันเฟย์ ไม่คิดเช่นนั้น

ลูกศรขนาดยักษ์ยาวสองเมตรที่ทำด้วยใบมีดลมปรากฏขึ้นในมือของ อันเฟย์ อันเฟย์ค่อยๆดึงสายกลับมา เขาเคยใช้ธนูจริง แต่ไม่ใช่อีกต่อไป อันเฟย์ ได้คิดค้นสิ่งใหม่ ๆ มากมายด้วยใบมีดลมหลังจากที่เขาค้นพบว่าใบมีดลมสามารถใช้ในการกระโดดได้ เขาทำได้ดีในการทดลอง ลูกศรชนิดนี้สามารถยิงได้ไกลกว่าที่เขามองด้วยตาเปล่า แต่ไม่รับประกันความแม่นยำ

พลังเวทย์ที่รุนแรงปรากฏขึ้นเหนือทุ่งหญ้า สารคล้ายหมอกเหนียวพ่นขึ้นมาจากหญ้าและสร้างใยแมงมุมขนาดมหึมาในอากาศ ใยแมงมุมขนาดมหึมาปกคลุมไปทั่วทุ่งหญ้า ซอมบี้คลานออกมาจากใต้ดิน พวกมันพุ่งเข้าไปในฝูงชนที่เลือดไหลทะลัก เนโครแมนเซอร์ปรากฏตัวขึ้นจากทุกที่เช่นกัน เนโครแมนเซอร์ตรงหน้ายกไม้เท้าขึ้นสูง ปากของเขากำลังขยับ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังร่ายเวทย์

ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตา ทันใดนั้นแสงสีขาวก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าซึ่งไม่สามารถมองเห็นได้ง่าย ทุกที่ที่แสงผ่านใบไม้จะกลายเป็นผง ส่วนปลายของแสงนั้นมีลมกระโชกแรงพัดหญ้าและต้นไม้สั่นสะเทือน ท้องของเนโครแมนเซอร์ตรงหน้าก็ระเบิด เลือด ศีรษะและหน้าอกของเขาลอยขึ้น ในขณะที่ขาและสะโพกนี้ค่อยๆตกลงไปที่พื้นอย่างเชื่องช้า เนื้อตัวของเขาหายไปทั้งหมด แสงกระทบลงบนพื้นอย่างแรงพร้อมกับผลกระทบของความโกลาหล เวทมนตร์ขนาดเล็กที่ระเบิดออกมา กรวดและดินปลิวว่อนไปทุกหนทุกแห่ง ดินกระเด็นไปที่เนโครแมนเซอร์บางคนและพวกเขาก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ซอมบี้ดูเหมือนจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ ในขณะที่เนโครแมนเซอร์ยังคงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด แม้ว่าพวกเขาจะสูญเสียร่างกายไปแล้วก็ตาม

ออซซิค และผู้คนของเขาถูกล้อมรอบด้วยใยแมงมุมซึ่งปิดกั้นมุมมองของพวกเขาจากภายนอก เกือบครึ่งหนึ่งของเนโครแมนเซอร์ยังสามารถมองเห็นได้ แต่พวกเขาไม่แน่ใจว่าอะไรโดนหัวหน้าของพวกเขา พวกเขายืนแข็งกับพื้นเพราะสิ่งที่พวกเขาเห็น

อันเฟย์ บรรจุธนูอีกครั้งด้วยลูกศรยักษ์ที่ทำจากใบมีดลม เขายิงมันออกไป แสงสีขาวผ่านไปในอากาศ ทันใดนั้นเนโครแมนเซอร์ก็สั้นลง เท้าของเขายังอยู่ที่พื้น แต่ศีรษะของเขาหายไปแล้ว เลือดไหลออกจากคอของเขาราวกับน้ำพุโลหิตของมนุษย์

ในที่สุดเนโครแมนเซอร์ก็พบว่าการโจมตีครั้งนี้มาจากไหน เนโครแมนเซอร์สองคนปล่อยเกราะป้องกันกระดูกและพุ่งเข้าหาอันเฟย์จากด้านซ้ายและขวา เนโครแมนเซอร์กลัวความสามารถในการโจมตีของอันเฟย์ พวกเขามีซอมบี้กว่าสิบตัวช่วยพวกเขาด้วยซ้ำ พวกเขาไม่สามารถละความพยายามใด ๆ ที่จะจัดการกับทหารรับจ้างที่พวกเขาจับได้

“ซูซานนาระวังตัวด้วย” อันเฟย์ พยักหน้าให้ ซูซานนา เขาโบกมือกลางอากาศ ลูกศรขนาดยักษ์ยาวสองเมตรอีกลูกปรากฏขึ้นในมือของเขา

ซูซานนา ยิ้มและพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับดาวตก พลังการต่อสู้อันหนาทึบเปล่งแสงสีขาวออกมา เมื่อใดก็ตามที่มีการต่อสู้ อันเฟย์ จะมีนางอยู่ข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว แต่ ซูซานนา ไม่เคยบ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผู้หญิงบางคนชอบที่จะได้รับการปกป้องจากผู้ชายของพวกเขา ในขณะที่บางคนชอบที่จะต่อสู้เคียงข้างผู้ชาย ซูซานนา ดูเป็นเด็กผู้หญิง แต่นางก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงอย่างหลัง

อันเฟย์ ไม่ได้ยิงธนูออกไปในทันที เขาไม่ได้ยิงลูกธนูจนกว่าจะมีซอมบี้ตัวหนึ่งเข้าแถวพร้อมกับเนโครแมนเซอร์ สิ่งที่ทำให้ อันเฟย์ ประหลาดใจคือลูกศรไม่ได้แทงทะลุซอมบี้ไปโดนเนโครแมนเซอร์ที่อยู่ข้างหลังซอมบี้ ลูกศรพุ่งเข้าใส่ซอมบี้ในอากาศเท่านั้น ซอมบี้ตัวนั้นสามารถดิ้นรนเพื่อลุกขึ้นยืนได้หลังจากที่กลิ้งไปบนพื้นเพียงไม่กี่ครั้ง อันเฟย์ ไม่แน่ใจว่าลูกศรทำแผลแบบไหนกับซอมบี้ เขารู้แค่ว่าพลังการต่อสู้ของซอมบี้นั้นดีกว่าที่เขาประเมินไว้มาก

อย่างไรก็ตาม อันเฟย์ มีใบมีดลมที่ไม่มีที่สิ้นสุด เวทมนตร์ของเขาสามารถทำให้เขาใช้ต่อไปได้เป็นเวลานาน อันเฟย์ ครั้งนี้ไม่โลภ เขาเรียนรู้ดังนั้นเขาจึงตั้งเป้าไปที่เนโครแมนเซอร์เท่านั้น ในขณะที่สายธนูส่งเสียงขึ้นโล่กระดูกที่ปล่อยออกมาโดยเนโครแมนเซอร์ก็พังทลายลงแล้ว ร่างของเขาล้มลงบนพื้นเหมือนกิ่งไม้หักร่างกายส่วนบนของเขาพับทับร่างกายส่วนล่าง

เนโครแมนเซอร์อีกคนสังเกตเห็นว่าเกราะป้องกันกระดูกไม่ทำงานกับลูกศร เขารู้ทันทีว่าเขาตกอยู่ในอันตราย เขาหันกลับไปและวิ่งเพื่อชีวิตของเขา

หากเกราะป้องกันกระดูกที่นักเวทย์ปล่อยออกมาไม่สามารถป้องกันพวกมันจากการยิงของอันเฟย์ได้ นักธนูก็เป็นตัวซวยของนักเวทย์ เนโครแมนเซอร์ที่วิ่งไปไกลแล้วแตกออกเป็นสองส่วนเช่นเดียวกับที่หัวหน้าของเขามี อันเฟย์ ฆ่าพวกเขาด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียวโดยปล่อยนิ้วของเขาลงบนสายธนู มีเพียงเมฆหมอกเลือดที่หลงเหลืออยู่ในอากาศ