EP 350  พบตัวคนบงการแล้ว!

EP 350  พบตัวคนบงการแล้ว!

By loop

มาขายตัวหรือเปล่าห้องนี้เนี่ย?

ดงซูบินและ หลัวไห่ถิง ซึ่งยังอยู่ในห้องต่างก็ตกตะลึง

ต๊อก…ต๊อก…ต๊อก…! ต๊อก…ต๊อก…ต๊อก…! เสียงเคาะดังขึ้น!

ใบหน้าของ หลัวไห่ถิงเปลี่ยนไปและตื่นตระหนก เธอรีบลุกขึ้นคว้าเสื้อคลุมมาคลุมตัว แต่เธอคิดถึงบางสิ่งบางอย่างและหันไปหาดงซูบิน “หัวหน้า… เราควรทำอย่างไร?” แม้ว่าเธอจะมาที่ห้องของ ดงซูบินเพื่อทำงาน แต่พวกเขาทั้งคู่ก็เป็นชายหญิงที่มากันสองต่อสอง ร่วมถึงหลัวไห่ถิงยังมีครอบครัวแล้วและถ้ามีคนเห็นเธออยู่ในห้องของหัวหน้าซูบินจะมีเรื่องซุบซิบนินทาและชื่อเสียงของเธอจะถูกทำลายลงได้ นอกจากนี้ หลัวไห่ถิงรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

ทำไมตำรวจถึงมาที่ชั้นหกแทนที่จะเป็นชั้นอื่น ๆ ?

ดงซูบินก็ดูแย่มากเช่นกันเพราะเขารู้ว่ามีอะไรมากกว่านี้

ขายตัว? มันจะบังเอิญได้ยังไง? พวกเขาเพิ่งเข้ามาในห้องได้สักพักตำรวจก็มาแล้ว! ดงซูบินทำงานในสำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะเป็นเวลาหนึ่งปีและรู้ขั้นตอนของพวกเขาดี ตำรวจจะไปเยี่ยมไนต์คลับและสถานบันเทิงยามค่ำคืนอื่น ๆ เพื่อบุกจู่โจมเกือบทุกสัปดาห์ แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป ประการแรกไม่ใช่ช่วงปราบปรามและประการที่สองโรงแรมไม่ได้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวยามราตรี นอกจากนี้โรงแรมแห่งนี้ยังสะอาดมากและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกิจกรรมที่ผิดกฎหมาย ถ้าไม่เช่นนั้น ดงซูบินก็จะไม่พักที่นี่เช่นกัน แม้ว่าจะมีคนรายงานว่ามีกิจกรรมค้าประเวณีหรือการขายตัวในโรงแรมนี้ แต่ตำรวจก็มักจะเพิกเฉยต่อเรื่องนี้อยู่แล้ว มีเพียงคำอธิบายเดียวสำหรับตำรวจที่จะอยู่ที่นี่ ตร. ชี้เป้า! ใครคือเป้าหมาย? ดงซูบินรู้สึกว่าเขาเป็นเป้าหมายนั้นเอง!

โรงแรมตั้งอยู่ไม่ไกลจากสำนักงานส่งเสริมการลงทุนและหลังจากเวลาทำการได้ไม่นาน ต้องมีคนเห็น หลัวไห่ถิงเขาจึงเข้าไปในโรงแรมและแจ้ง หลิวดาฟา   หลิวดาฟาและผู้นำบางคนในมณฑลกำลังต้องการใส่ร้ายดงซูบินซึ่งนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุด ถ้าพวกเขาจับ ดงซูบินที่กำลังอยู่กับหลัวไห่ถิงสองต่อสองได้ชื่อเสียงของเขาจะพังพินาศ หัวหน้าหน่วยงานที่หลับนอนกับผู้อำนวยการสำนักงานในวันแรกของเขาจะทำลายอาชีพของ ดงซูบินและทำให้เสี่ยวหลานต้องอับอาย

ดงซูบินรู้ดีว่าแม้ว่าตำรวจจะเข้ามาในห้องและไม่จับได้ว่าเขาทำอะไรกับ หลัวไห่ถิงหลิวดาฟาและคนที่อยู่เบื้องหลังเขาก็ไม่ยอมให้ ดงซูบินออกไปง่ายๆ พวกเขาจะยังคงแพร่ข่าวลือเกี่ยวกับเขา!

เหตุการณ์นี้เหมือนดูตั้งใจมากเกินไป!

ดงซูบินโกรธมาก เขายังคงคิดว่าอีกฝ่ายจะจัดการกับเขาอย่างไรและเหตุการณ์นี้ก็เกิดขึ้น!

นี่เป็นเรื่องที่น่ารังเกียจมากเกินไปและ ดงซูบินกำลังจะระเบิดอารมณ์ออกมา

ดงซูบินและ หลัวไห่ถิงเป็นผู้บริสุทธิ์และนี่เป็นข้อกล่าวหาที่ผิด!

เอาล่ะ!

ทุกคนคิดว่าฉันเป็นคนไม่ดีจริงๆเหรอ?!

ต๊อก…ต๊อก…ต๊อก…! การเคาะยังคงดำเนินต่อไป มีเสียงรบกวนจากทางเดินและตำรวจได้ตรวจสอบห้องพักสามห้อง มีคู่อยู่ในห้องหนึ่งจากเสียง ครอบครัวสามคนในห้องอื่น และห้องสุดท้ายเป็นนักธุรกิจ

“ห้อง 603 ไม่เปิดประตู!”

“เอากุญแจมาและเปิดเข้าไปดู!”

ผบ. ตร. ตะโกน

พนักงานโรงแรมได้ตอบกลับ “ท่าน…เราไม่มีกิจกรรมที่ผิดกฎหมายที่นี่ ทุกคนคือ…”

"หุบปาก! เปิดประตู!”

ห้องของ ดงซูบินคือ 603

หลัวไห่ถิงตื่นตระหนก "หัวหน้า! พวกเรา…”

ดงซูบินตอบอย่างใจเย็น “ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนเริ่มใจร้อน กำลังพยายามสร้างปัญหาให้เรา”

หลัวไห่ถิงยืนยันความสงสัยของเธอ แต่ถ้าตำรวจเข้ามาในห้องและเห็นเธออยู่คนเดียวกับ ก็จะไม่ทำให้พวกเขาทั่งคู่มีปัญหา “แล้ว…เราจะทำยังไงดี” หลัวไห่ถิงเริ่มเสียใจ พวกเขาควรอ่านเอกสารในรถของ ดงซูบินแล้ว

ดงซูบินหายใจออกและพูดอย่างใจเย็น “พี่หลัวโปรดรอในห้องน้ำสักพัก”

หลัวไห่ถิงตอบ “เอ่อ…ยังไงก็ตามพวกเจ้าหน้าที่ก็พบฉันอยู่ดี”

"ทำตามที่ฉันบอก. ทุกอย่างจะปกติดี." ดงซูบินสวมเสื้อโค้ทของเขาและหยิบกระเป๋าของเขา

หลัวไห่ถิงไม่คิดว่าการซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำจะสามารถหลบหนีตำรวจได้ แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฟัง ดงซูบินเธอเข้าไปในห้องน้ำอย่างประหม่าและปิดประตู

เสียงกริ๊ก…เสียงดัง…มันคือเสียงของกุญแจ

เจ้าหน้าที่ทั้งสามพร้อมที่จะพุ่งเข้ามาทันทีที่ประตูถูกเปิดออก!

นี่คือชั้นที่หก และเป็นไปไม่ได้ที่จะหลบหนีผ่านหน้าต่าง นั่นหมายความว่า ดงซูบินถูกขังอยู่ข้างในและเขาจะต้องอับอายกับข้อก้าวหานี้ ถ้าเป็นเจ้าหน้าที่คนอื่นวิธีการนี้อาจเป็นการตัดอนาคตของเขาเลย แต่…นี่ไม่ใช่อะไรสำหรับตงซู่ปิง!

ดงซูบินมองไปที่ประตูอย่างเย็นชาและคิดกับตัวเอง พวกนายมีปัญหาผิดคนแล้ว!

หยุด!

ทุกอย่างหยุด!

ผ้าม่านที่ถูกลมพัดจนเย็นเฉียบกลางอากาศ นกที่บินอยู่นอกหน้าต่างหยุดและโลกก็เงียบ หลัวไห่ถิงที่อยู่ในห้องน้ำหยุดเคลื่อนไหวด้วยสีหน้ากังวล

ดงซูบินยืดคอเสื้อของเขาและเปิดประตู

ในทางเดินพนักงานถือกุญแจกำลังจะผลักมันเข้าไปในรูกุญแจ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งแอบอยู่ข้างหลังเขาและจ้องมองไปที่ประตู เจ้าหน้าที่อีกสองคนอยู่ในตำแหน่งที่จะรีบเข้ามาทันทีที่ประตูถูกเปิดออก

“คุณทุกคนต้องการจับกุมฉันเหรอ!” ดงซูบินมองไปที่พวกเขาและล็อคประตูห้อง

ดงซูบินจะไม่มีวันปล่อยให้คนที่กล้ากล่าวหาเขาออกไปง่ายๆ!

ดงซูบินหันไปหาเจ้าหน้าที่ทางด้านซ้ายและเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าของเขา เสื้อผ้ามีน้ำหนักมากและดงซูบินใช้เวลาห้าถึงหกวินาทีในการหยิบบัตรประจำตัวและกระเป๋าเงินออกมา หลังจากนั้นเขาก็ค้นหาเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ เพื่อหาบัตรประจำตัวและกระเป๋าสตางค์ของพวกเขา หลังจากนั้นไม่นานกระเป๋าสตางค์และบัตรประจำตัวทั้งหมดก็อยู่ในมือของดงซูบิน!

ดงซูบินหันหลังเดินลงบันได

ชั้นห้า…ชั้น

สาม…

ชั้นล่าง…

หลังจากเดินออกจากโรงแรม ดงซูบินมองดูผู้คนและรถยนต์บนท้องถนน ทุกคนถูกหยุดในสถานที่ เขาเดินออกไปจากโรงแรมและผลักกระเป๋าสตางค์ของเจ้าหน้าที่และงานก็ผ่านเข้าไปในฝาท่อระบายน้ำ เนื่องจากไม่มีแรงโน้มถ่วงกระเป๋าสตางค์จึงห้อยอยู่เหนือรอยแยกของฝาท่อระบายน้ำและไม่หล่นเข้าไปข้างใน

อืม…. มันจบแล้ว.

ดงซูบินมองไปรอบ ๆ เพื่อหาจุดซ่อนตัวเนื่องจากเขาไม่สามารถปรากฏตัวต่อหน้าคนอื่น ๆ ได้ในทันทีเมื่อเวลาดำเนินต่อไป

ดงซูบินเดินไปที่มุมมืดข้างๆร้านดอกไม้และดีดนิ้วของเขา "หยุด!"

เวลากลับมาอีกครั้ง!

…….

บี๊บ! บี๊บ! บี๊บ! รถยนต์กำลังบีบแตร!

“เฮ้! นายจะบ้าหรือยังไง? ทำไมถึงมายืนอยู่ตรงกลางถนนกัน!”

“หยุดขวางทาง! หลีกไปได้แล้ว!”

ถนนคึกคักไปด้วยกิจกรรมและกระเป๋าสตางค์ไม่กี่ใบก็ตกลงไปในท่อระบายน้ำ ผู้คนที่เพิ่งทำงานเสร็จกำลังรีบไปตามทางเดินและ ดงซูบินก็จุดบุหรี่อย่างช้าๆก่อนที่จะเดินออกจากเงามืด เขามองขึ้นไปที่ห้องของเขาบนชั้นหกและเห็นเงาสองสามดวงผ่านหน้าต่าง เจ้าหน้าที่สามคนนั้นน่าจะเข้ามาในห้องแล้ว

เขาตรวจค้นได้!

อย่าลืมดูใต้เตียง

ดงซูบินยืดตัวอย่างเกียจคร้านและทันใดนั้นก็สังเกตเห็นโตโยต้า ที่จอดอยู่ตรงข้ามโรงแรม รถกีดขวางการจราจร แต่คนขับไม่รีบเร่งที่จะย้ายรถของเขา เขามองไปที่ชั้นบน ๆ ของโรงแรม

นั้นมันหลิวดาฟา!

ดงซูบินจำมุมมองด้านหลังของคนขับได้ แต่เมื่อเขาดูใกล้ ๆ เขาคิดผิด

ไม่ใช่หลิวดาฟา แต่เป็นคนที่หน้าตาคล้ายกับเขา พวกเขาก็อายุไล่เลี่ยกัน!

ดงซูบินรู้ว่าบุคคลนี้ควรเป็นพี่ชายหรือน้องชายของหลิวดาฟา เขาต้องเห็น หลัวไห่ถิงและ ดงซูบินเข้ามาในโรงแรมและบอกหลิวดาฟานั่นเป็นเหตุผลที่ตำรวจมาถึงเพื่อทำการจู่โจม!

เอาล่ะ! คนพวกนี้คิดว่าจะจัดการฉันได้ง่ายๆหรอ?!

ดงซูบินโกรธมากและเดินไป

หลิวดาไคร่ ไม่ได้สังเกตด้านข้างของเขา และกระจกรถของเขาถูกเปิดออก เขากำลังมองไปที่หน้าต่างชั้นหกด้วยรอยยิ้มเย็นชา เขาไม่เคยพบกับ ดงซูบินมาก่อน แต่เขาเห็น ดงซูบินจากระยะไกลสองครั้งและเห็นรูปถ่ายของเขา แต่หลิวดาไคร่ รู้จัก หลัวไห่ถิงเมื่อเขาเลิกงานในวันนี้และเห็น ดงซูบินและ หลัวไห่ถิงเข้ามาในโรงแรมเขาก็โทรหา หลิวดาฟา พี่ชายของเขาทันทีเมื่อเขารู้เกี่ยวกับความไม่พอใจระหว่าง ดงซูบินและ หลิวดาฟา หลิวดาฟาเองก็รู้สึกตื่นเต้นและขอให้ หลิวดาไคร่ อยู่ที่นั่นเพื่อดูพวกเขา ดังนั้น หลิวดาไคร่ จึงอยู่ที่นั่นและจ้องไปที่ทางเข้าหลักของโรงแรม ดงซูบินและ หลัวไห่ถิงไม่ได้ออกจากโรงแรมและเมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึงเขารู้ว่า ดงซูบินกำลังมีปัญหา

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังปัง!

มีคนตบไหล่ของหลิวดาไคร่อย่างแรง มันยากมากจนเขารู้สึกว่าแขนของเขาแทบเคล็ด!

"บ้าอะไรว่เนี่ย?!" หลิวดาไคร่ ตะโกนด้วยความโกรธขณะที่เขาหันกลับมา เขาตกใจมากและขากรรไกรของเขาถึงกับค้าง!

เวรล่ะ! คนๆนั้นคือดงซูบิน!