128 - การต่อสู้ที่สิ้นหวัง

128 - การต่อสู้ที่สิ้นหวัง

ในตอนเช้าเอี้ยนลี่เฉียงยังคงเป็นชายหนุ่มผู้มีอนาคตไกลของสถาบันศิลปะการต่อสู้แคว้นผิงซีซึ่งเป็นที่ชื่นชมของผู้คนนับไม่ถ้วน

ในช่วงบ่ายเอี้ยนลี่เฉียงยังคงถือป้ายผู้คุ้มกันของหวงฟู่เฉียนฉีและเขายังสามารถเข้าถึงสำนักงานผู้ว่าการทหารของเมืองผิงซีได้

คืนนี้เพียงหนึ่งชั่วยามเอี้ยนลี่เฉียงก็ถูกต้อนเข้ามุมเมืองผิงซีในพริบตา ...

เวลาพลิกผันเพียงชั่วครู่จากผู้ช่วยชีวิตได้กลายเป็นปีศาจร้ายที่ลักพาตัวเด็กสาวและสังหารพวกนางอย่างโหดเหี้ยม ทั้งที่ตัวประกันที่เขาจับไว้คือปีศาจและฆาตกรที่แท้จริง

นี่ไม่ใช่ความผิดพลาดแต่เป็นธรรมชาติของโลกนี้

นี่คือวิถีของโลกนี้ บ่อยกว่านั้นสิ่งที่เรียกว่า 'ความชอบธรรม' ไม่ได้เป็นอะไรมากกว่าอำนาจ ชีวิตของชาวนาอย่างเอี้ยนลี่เฉียงที่ไม่มีภูมิหลังนั้นด้อยค่ากว่ามดแมลงซะอีก

ในการเผชิญหน้ากับผู้มีอำนาจพวกเขาใช้เพียงคำเดียวก็สามารถบิดเบือนข้อเท็จจริงให้กลายเป็นเรื่องราวที่ถูกประดิษฐ์ขึ้นโดยปกปิดความจริงจากมวลชน

เอี้ยนลี่เฉียงยืนพิงรูปปั้นสิงโตที่ทางเข้าคฤหาสน์อันงดงาม จุดนี้ปลอดภัยจากหน้าไม้และคันธนู

คุณชายเย่สวมเสื้อผ้าเพียงชั้นเดียวกำลังสั่นสะท้านท่ามกลางหิมะ ทหารยามที่ล้อมเอี้ยนลี่เฉียงและผู้ว่าการแคว้นผิงซีกำลังจ้องมองเอี้ยนลี่เฉียงอย่างเย็นชาจากระยะทางกว่ายี่สิบวา

เอี้ยนลี่เฉียงทำได้เพียงยิ้มอย่างขมขื่น อีกฝ่ายวางแผนทุกอย่างไว้แล้วโดยไม่ปล่อยโอกาสให้เขารอดชีวิตได้สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับเอี้ยนลี่เฉียงก็คือผู้ว่าการแคว้นผิงซี

เขาเพียงแต่ขมวดคิ้วเมื่อเห็นเย่เซียวที่พิการครึ่งตัวซึ่งเต็มไปด้วยรอยแผลตั้งแต่เริ่มต้น แม้ว่าเขาจะสั่งให้เอี้ยนลี่เฉียงปล่อยตัวเย่เซียวแต่ท่าทางทั้งหมดของเขาก็ยังคงสงบมากดังนั้นจึงมีบางอย่างผิดปกติ

คบเพลิงส่องสว่างในบริเวณโดยรอบ บรรยากาศเงียบงันและนิ่งเฉย เอี้ยนลี่เฉียงไม่ต้องรอนานเกินไปก่อนที่เอี้ยนเต๋อชางจะถูกพาตัวมา

เอี้ยนเต๋อชางที่ออกมาจากรถม้าของนักโทษถูกมัดอย่างแน่นหนา เขายังมีรอยฟกช้ำและรอยแผลบนใบหน้า

เมื่อเขาเพิ่งออกจากรถม้าเอี้ยนเต๋อชางก็เหล่ตามองและยกมือขึ้นเพื่อป้องกันดวงตาของเขาจากแสงไฟที่ส่องมาจากฝูงชนที่อยู่ตรงข้ามเขา

"ไปรายงานนายท่านว่าเอี้ยนเต๋อชางถูกนำตัวมาที่นี่แล้ว!"

เมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนรายงานข้างๆเขาเอี้ยนเต๋อชางก็เบิกตากว้างทันทีเพื่อมองรอบๆตัว เขาประหลาดใจมากเมื่อเห็นทุกสิ่งที่นี่

"พ่อ…!" เอี้ยนลี่เฉียงร้องเรียก

เสียงดังขึ้นท่ามกลางความมืดเมื่อเอี้ยนเต๋อชางพยายามมองไปหาเอี้ยนลี่เฉียงเขาก็ไม่อาจทำได้สำเร็จเพราะว่าผู้คุมยังจับตัวเขาไว้ไม่ปล่อยให้เขาเคลื่อนไหวได้

"ลี่เฉียงเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?" เอี้ยนเต๋อชางถามเสียงดังด้วยความตกใจ

"ท่านพ่อข้าพบว่าลูกชายของผู้ว่าแคว้นลักพาตัวและฆ่าหญิงสาวดีงามจากเมืองผิงซีด้วยความบังเอิญ ในขณะที่พยายามช่วยเหลือเหยื่อข้าก็ตกหลุมพรางของพวกเขา ตอนนี้ในมือของข้าคือลูกชายของผู้ว่าการแคว้น…“

บางทีคนอื่นอาจไม่เชื่อคำกล่าวอ้างของเอี้ยนลี่เฉียงแต่นั่นไม่ใช่กรณีของเอี้ยนเต๋อชางเขาเชื่อเอี้ยนลี่เฉียงอย่างไม่ต้องสงสัย

เขาพยายามดิ้นรนและโซ่โลหะที่อยู่บนตัวเขาก็สั่น

“รีบหนีไปไม่ต้องช่วยข้า พ่อจะหาทางหนีเอง!” เขาตะโกนใส่เอี้ยนลี่เฉียง

“พวกเราไปด้วยกัน!” เอี้ยนลี่เฉียงส่ายหัวและมองตรงเข้าไปในดวงตาของผู้ว่าการแคว้น

"ปล่อยพ่อของข้า!"

"พ่อของเจ้าถูกจับโดยสำนักงานบังคับใช้กฎหมายในวันนี้เนื่องจากเขาได้ทำตัวน่าสงสัย หากว่าเขาไม่ได้มีความผิดจริงพวกเราจะปล่อยตัวเขาเอง!” ผู้ว่าราชการแคว้นเฝ้าดูฉากตรงหน้าเขาอย่างใจเย็น

"อย่างไรก็ตามวันนี้เจ้าได้ละเมิดกฎหมายแล้วโดยการฆาตกรรมและก่อให้เกิดความไม่สงบครั้งใหญ่เช่นนี้ หากเจ้ารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รับความเป็นธรรมสามารถไปร้องเรียนที่สำนักงานบังคับใช้กฎหมายได้ "

หลังจากได้ยินคำพูดของผู้ว่าราชการแคว้นคนที่ไม่รู้เรื่องอาจจะถูกหลอกให้คิดว่าเขาจัดการเรื่องนี้อย่างยุติธรรมและชอบด้วยกฎหมาย

แต่สำหรับเอี้ยนลี่เฉียงที่มีชีวิตอยู่สองชีวิตเขาจะไม่ตกหลุมพรางโง่ๆแบบนี้อย่างแน่นอน ตอนนี้เขาสงสัยว่าผู้ว่าการแคว้นน่าจะร่วมมือกับชาวชาตู

จากทุกสิ่งที่เขาได้เห็นและได้ยินในวันนี้ขอบเขตของการทำงานร่วมกันของพวกเขาอาจเกินจินตนาการไปไกลแล้ว

"เจ้าปล่อยพ่อข้าไปแล้วข้าจะยอมรับการจับกุมไม่เช่นนั้นข้าจะตัดคอเจ้าคนชั่วนี่ "

"ลี่เฉียงไม่ต้องห่วงข้าเจ้าหนีไปก่อน!" เอี้ยนเต๋อชางตะโกน

เอี้ยนลี่เฉียงไม่พูดอะไร เขากดมีดคูกรีในมือแรงขึ้นเล็กน้อย ทำให้เกิดแผลใหม่บนไหล่ของเย่เซียยว เลือดสดเริ่มไหลออกมาและเย่เซียวก็คร่ำครวญดังอีกครั้ง

"เย่เซียวแม้ว่าแม้ว่าเจ้าจะเป็นลูกข้าแต่ข้าก็ไม่อาจปล่อยให้ฆาตกรใช้ประโยชน์จากเจ้าจนทำลายความศักดิ์สิทธิ์ของกฎหมายอาณาจักรฮั่นอันยิ่งใหญ่ พ่อสอนให้เจ้าภักดีต่อบ้านเมืองเสมอถึงเวลาแล้วที่เจ้าจะแสดงความภักดีออกมา!”

ผู้ว่าการแคว้นผิงซีมองไปรอบๆรอบๆด้วยความสง่างามและเสียงของเขาก็ดังก้องกังวานราวกับเสียงระฆังอันยิ่งใหญ่

"ทุกคนจงฟังคำสั่งของข้าจับกุมคนผู้นั้นมาลงโทษหากเขาขัดขืนให้สังหารทันที!"

ผู้บังคับใช้กฎหมายและผู้คุมในบริเวณโดยรอบมีท่าทีเปลี่ยนไปเมื่อพวกเขาได้ยินคำสั่งของผู้ว่าการแคว้น พวกเขาหยิบอาวุธออกมาและพุ่งเข้าหาเอี้ยนลี่เฉียง

ในช่วงเวลานั้นเอี้ยนเต๋อชางก็ส่งเสียงคำรามดังออกมา เหมือนวัวบ้าเขาพุ่งเข้าใส่ผู้บังคับใช้กฎหมายที่อยู่ข้างๆก่อนที่เขาจะตะครุบผู้ว่าการแคว้นผิงซีอย่างสุดกำลัง

"วิ่งลี่เฉียง! หากเจ้าสามารถรอดชีวิตได้อย่าลืมกำจัดชนเผ่าชาตูทั้งเจ็ดเผ่าเพื่อปลอบประโลมมารดาของเจ้าที่อยู่ในปรโลก. !"

ประกายดาบสว่างวาบ ดาบยาวอันวาววับยื่นออกมาจากหลังหยานเต๋อชาง จบการตะโกนของเขา

ในสายตาของเอี้ยนลี่เฉียงทุกอย่างดูเหมือนจะหยุดนิ่งในขณะนี้

เอี้ยนเต๋อชางหันหน้าไปรอบๆด้วยความยากลำบาก เลือดทะลักออกจากปากของเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

“ฮ - รีบ…จี - โก…” เป็นคำที่เขาสามารถพูดได้ก่อนจะเสียชีวิต

ในตอนท้ายของคำพูดศีรษะของเอี้ยนเต๋อชางก็ถูกตัดออกจากร่างกาย ร่างกายที่แข็งแรงของเขาแกว่งไปมาเล็กน้อยจากนั้นก็ทรุดลงกับพื้น

ชายชุดดำหรืออาจารย์ของเย่เซียวยืนอยู่ต่อหน้าเอี้ยนเต๋อชางขณะที่เขายิ้มเยาะไปที่เอี้ยนลี่เฉียง

"พ่อ!!" เอี้ยนลี่เฉียงกรีดร้องด้วยความปวดร้าวขณะที่ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เขาออกแรงแทงดาบสั้นเข้าใส่หัวใจของเย่เซียว เย่เซียวกระอักเลือดออกมาก่อนจะสิ้นใจ

เอี้ยนลี่เฉียงไม่ได้จากไป เขาถือมีดคูครีไว้ในมือและพุ่งเข้าหาชายในชุดดำ เขากำลังจะต่อสู้อย่างสิ้นหวัง!

ในพริบตาเอี้ยนลี่เฉียงก็พุ่งไปที่ด้านหน้าของชายในชุดดำ

ชายชุดดำยังคงมีรอยยิ้มเปื้อนอยู่บนใบหน้า เขากำลังรอให้เอี้ยนลี่เฉียงพุ่งมาหาเขา เขาเพียงสะบัดดาบยาวมีดคูกรีของเอี้ยนลี่เฉียงก็หลุดออกจากมือทันที

เอี้ยนลี่เฉียงส่งเสียงร้องโหยหวนอีกครั้ง ภาพธรรมของเสือร้ายจากวิชาหมัดพยัคฆ์คำรามปรากฏออกมา ในขณะที่เขาเหวี่ยงหมัดเข้าหาคู่ต่อสู้เสียงคำรามของเสือก็ดังขึ้นในอากาศ

เมื่อหมัดของเขาออกไปได้ครึ่งทางเอี้ยนลี่เฉียงก็รู้สึกเย็นวาบที่หน้าอกก่อนที่จะมีความเจ็บปวดรุนแรงในหัวใจจะแล่นตามมาอย่างรวดเร็ว

เขาก้มศีรษะลงและเห็นว่าดาบยาวในมือของบุคคลนั้นแทงทะลุหัวใจของเขาแล้วมันทำให้การเคลื่อนไหวของเขาหยุดนิ่ง

ในช่วงเวลานั้นโลหิตจำนวนมากทะลักออกมาจากหน้าอกของเอี้ยนลี่เฉียงเหมือนกับทำนบแตก

ข้ากำลังจะตาย…?

ความคิดก็ปรากฏขึ้นในใจของเอี้ยนลี่เฉียง

“บางทีเจ้าอาจจะมีวิชาอีกสองสามอย่างและสิบปีให้หลังเจ้าอาจสามารถสังหารข้าได้ อย่างไรก็ตามตอนนี้เจ้าไม่ได้เป็นนักรบที่แท้จริงเจ้าก็แค่มดแมลงเท่านั้น?” ชายในชุดดำมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงด้วยสายตาเย็นชา

"อ้ากกกกกก !!" ทันใดนั้นเอี้ยนลี่เฉียงก็คำรามและก้าวไปข้างหน้า ปล่อยให้ดาบยาวแทงทะลุหัวใจของเขาจนหมด

ในขณะที่ชายในชุดดำตกใจมือของเอี้ยนลี่เฉียงก็จับข้อมือของเขา ทันใดนั้นเอี้ยนลี่เฉียงก็ก้มศีรษะลงและกัดมือขวาของชายที่ถือดาบด้วยกำลังทั้งหมด นิ้วหัวแม่โป้งและนิ้วชี้ของชายชุดดำหลุดออกมาจากร่างโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว

ชายในชุดดำส่งเสียงกรีดร้องอย่างกระหายเลือดและเตะเข้าที่ หน้าอกของเอี้ยนลี่เฉียง เสียงกระดูกแตกเป็นเสี่ยงๆดังกระจายออกมาก่อนที่เอี้ยนลี่เฉียงจะนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น