ตอนที่ 546 คุณแน่ใจเหรอว่าสามีฉันเขาเป็นพวกกลัวเชื้อโรคอย่างรุนแรงน่ะ?
เขาไม่ได้ปิดบังเรื่องนี้กับเธอ
ไม่ว่าเซินโย่วจะพูดอะไร ตอนนี้เขาก็ทำความเข้าใจกับเธอแล้ว เฉียวเมียนเมียนไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ในตอนนั้น
อันที่จริง เธอรู้สึกดีกว่าที่ได้รู้เรื่องนี้
หลังจากนั้นเธอก็แน่ใจว่าเหมาเยซื่อเป็นอย่างไรเมื่อเขาแต่งงานกับเธอ
ไม่อย่างนั้นด้วยคุณสมบัติที่เหมาะสม เขาจะไม่สามารถแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้
ไม่ต้องพูดถึงแต่งงานอย่างรวดเร็วกับเธอ
เป็นเรื่องปกติที่เขาจะแต่งงานกับเธอเพราะความไม่เหมือนใคร
ดังนั้นเธอจึงยอมรับเรื่องนี้แล้ว ไม่มีประเด็นใดที่เซินโย่วจะนำเรื่องนี้ขึ้นมาทำให้เธอรู้สึกแย่
“แล้วไงคะ” เฉียวเมียนเมียนมองไปที่เซินโย่ว ที่มีทีท่าไม่พอใจและอิจฉา ริมฝีปากของเธอโค้งขึ้นอย่างช้า ๆ ในขณะที่เธอพูดอย่างใจเย็น “แม้ว่าสิ่งที่คุณเซินพูดจะเป็นความจริง หรือเขากับฉันจะเลิกกันในอนาคต... แต่อย่างน้อยตอนนี้ ฉันคบกับเขา”
“ฉันก็ต้องสนุกกับการดูแลและรับความรักของเขา สร้างความสัมพันธ์ที่ดีเยี่ยมกับเขา ต่อไปในอนาคตจะได้กลายเป็นความทรงจำที่ดีไงคะ ไม่มีอะไรให้ต้องเสียใจ”
“ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันยังโชคดีกว่าคุณเซินอยู่มาก คุณอยู่ข้างเขามานานและครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวของเขา ในแง่นั้นคุณเซินก็มีเอกลักษณ์ของคุณเช่นกัน”
“แต่สุดท้ายแล้วคนที่เขาเลือกไม่ใช่คุณคะ”
“โอ้เดี๋ยวก่อน เขาไม่เคยเลือกคุณ สำหรับคุณเป็นเพียงเพื่อนเก่า เขาบอกฉันก่อนหน้านี้ว่าเขาปฏิบัติกับคุณเหมือนน้องสาว”
“ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้แต่งงานกับเขา แต่คุณก็คงไม่ใช่คนนั้นของเขา ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณเซินรู้สึกไม่พอใจอะไร”
เฉียวเมียนเมียนเดินไปรอบ ๆ เซินโย่ว ขณะที่มองดูสีหน้าแย่ ๆ ของเธอ
เธอเดินไปที่โต๊ะทำงานของเหมาเยซื่อและดึงเก้าอี้หนังของเขาออก ภายใต้สายตาที่ตกใจและโกรธของเซินโย่ว เธอนั่งลง
เก้าอี้หนังสีดำนุ่ม นั่งสบายมาก
เฉียวเมียนเมียนรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องจริง
มันสะดวกสบายมาก
เซินโย่วดูราวกับว่าเธอกำลังเห็นบางสิ่งบางอย่างที่เหลือเชื่ออย่างที่สุด
ดวงตาของเธอเบิกกว้างและโกรธเกรี้ยว
“คุณเฉียว อาซื่อเขาเกลียดเมื่อมีคนใช้สิ่งของของเขาโดยไม่ขออนุญาตนะ”
“ทำไมคุณถึงได้...”
“โอ้” เฉียวเมียนเมียนยิ้มและก่อนที่จะรอให้เธอพูดจบประโยคก็หยิบแก้วน้ำของเหมาเยซื่อขึ้นมาจิบ
ดวงตาของเซินโย่วเบิกกว้างขึ้น
ความโกรธก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเช่นกัน
“คุณเฉียว คุณมายุ่งกับของคนอื่นได้อย่างไร?” เซินโย่วฟูมฟายราวกับมันเป็นสิ่งของ ของเธอ
“อาซื่อเขาเป็นพวกกลัวเชื้อโรคอย่างรุนแรง เขาจะโกรธได้นะ ถ้าเขารู้ว่าคุณดื่มน้ำจากแก้วของเขา”
“คุณหยาบคายเกินไปแล้ว”
“เป็นพวกเจอโมโฟเบียงั้นเหรอคะ?” เฉียวเมียนเมียนแสร้งทำเป็นตกใจ ขณะที่เธอดูขบขัน “คุณเซิน คุรแน่ใจหรือว่าสามีของฉันเป็นเจอโมโฟเบียน่ะ”
วิธีที่เธอพูดว่า ‘สามี’ ทำให้เซินโย่วรู้สึกรำคาญ
เธอพูดอย่างเย็นชา “แน่นอนสิ ฉันรู้จักกับอาซื่อมานานกว่า 20 ปี ฉันรู้จักเขาดี”
