ตอนที่18 ภารกิจใหม่

ตอนที่18 ภารกิจใหม่

เป็นที่น่าเสียดายที่พ่อมดน้อยบนเรือส่วนใหญ่ไม่มีเวลาชื่นชมปราสาทฮอกวอตส์ท่ามกลางสายฝน สายฝนที่หนาวเย็นทำให้พวกเขาสั่นสะท้าน

　　"ทำไมเด็กปีที่ 1 ต้องนั่งเรือข้ามแม่น้ำล่ะ?" อัลเบิร์ตถอนสายตาและมองทั้งสามคนบนเรือลำเดียวกันที่กำลังฟันสั่น

　　"มะ..ไม่รู้ ฉันไม่รู้ฉันไม่อยากรู้ด้วย ที่รู้ตอนนี้คือนะ..หนาว!"

　　“ ฉันก็หนาวเหมือนกัน” ฝาแฝดก็ส่งเสียงสะท้อนตอนนี้พวกเขาหนาวจนตายซึ่งอยู่ในอารมณ์ที่จะให้ความสนใจกับสิ่งเหล่านี้

อัลเบิร์ตส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เขายังรู้เรื่องพิธีการข้ามเรืออยู่นิดหน่อย นี่คือการปล่อยให้เด็กใหม่ที่มาที่ฮอกวอตส์เดินตามเส้นทางเดียวกับที่ผู้ก่อตั้งทั้งสี่คนใช้เมื่อพวกเขามาที่ปราสาทฮอกวอตส์ เหตุใดกลุ่มคนสี่คนจึงเป็นตัวแทนของผู้ก่อตั้งดั้งเดิมทั้งสี่คน คล้ายกับพิธีสืบทอดเพื่อให้นักเรียนที่มาที่นี่รู้สึกตื่นเต้นและดีใจของผู้ก่อตั้งและในขณะเดียวกันก็คำนึงถึงความยากลำบากของผู้ก่อตั้งในการก่อตั้งโรงเรียนด้วย

　　 ตอนนี้มีกี่คนที่เข้าใจเรื่องนี้จริงๆ?

　　 แฮกริดที่นำทางพวกเขาข้ามทะเลสาบเองก็ไม่รู้

　　 อย่างไรก็ตามมีนักเรียนไม่กี่คนที่สนใจสิ่งเหล่านี้

　　"ระวังก้มหน้าลง!" แฮกริดตะโกน

　　 เด็กใหม่รีบก้มหน้า

　　 เรือลำเล็กพาพวกเขาข้ามหน้าผาและแล่นไปเทียบท่าด้านล่างปราสาท

　　“ มันเปียกมาก ฉันเกลียดฝน” ฝาแฝดคนหนึ่งกอดอกและจามออกมา

　　 ทุกคนเปียกโชกไปหมดตัวสั่นไปหมด

　　"นายทำได้ไง?" ลีจอร์แดนถามด้วยความประหลาดใจ เขาพบว่าฝนไม่ได้ทำให้เสื้อคลุมและหมวกคลุมของอัลเบิร์ตเปียกg]p

　　"คาถาง่ายๆ" อัลเบิร์ตสังเกตเห็นการจ้องมองของคนอื่นและอธิบายอย่างนุ่มนวล

"เอาล่ะทุกคนตามฉันมา" แฮกริดถือตะเกียงน้ำมันและพาเด็กใหม่เดินขึ้นไปตามทางที่ปูด้วยกรวดจนกระทั่งพวกเขามาถึงสนามหญ้าใต้ปราสาท เบื้องหน้าของพวกเขาคือบันไดหิน ประตูไม้โอ๊คที่นำไปสู่ปราสาท

　　 แม่มดในชุดคลุมสีมรกตยืนอยู่หน้าประตูไม้โอ๊ค อัลเบิร์ตรู้จักเขา เธอคือศาสตราจารย์มักกอนนากัลที่เคยไปบ้านของอัลเบิร์ต

　　“ ขอบคุณแฮกริดส่งเด็กใหม่มาให้ฉัน” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลมองไปที่เด็กใหม่ที่เขินอายและอัลเบิร์ตรู้สึกว่ามุมปากของเธอกระตุก

　　 เรื่องนี้ไม่น่าแปลกใจ การปรากฏตัวของนักเรียนใหม่น่าตลกเกินไปที่จะบรรยายอีกต่อไป เกือบทุกคนเคยเปียกโชกจนมีสิ่งสกปรกเกาะตามร่างกาย

　　"เด็กปี1ตามฉันมา"

　　ศาสตราจารย์มักกอนนากัลนำน้องใหม่เข้าไปในปราสาท อัลเบิร์ตติดตามทีมและมองไปรอบ ๆ ปราสาทอายุพันปีแห่งนี้

　　"นั่นคือศาสตราจารย์มักกอนนากัลป์ เป็นอาจารย์ประจำบ้านกริฟฟินดอร์ เพอร์ซีย์กล่าวว่าศาสตราจารย์มักกอนนากัลเข้มงวดมาก" จอร์จกระซิบ

"โอ้ฉันเจอเธอครั้งหนึ่งน้องสาวของฉันชอบเคล็ดลับของศาสตราจารย์มักกอนนากัลในการเปลี่ยนถ้วยชาให้เป็นหนู" ความสนใจของอัลเบิร์ตอยู่ที่กำแพงหินและเขามักจะสงสัยอยู่เสมอว่าคบเพลิงนั้นคงอยู่ชั่วนิรันดร์หรือเปล่า

　　 ว่ากันว่ามีไฟภูติชนิดหนึ่งที่สามารถเผาไหม้ได้ตลอดกาลซึ่งเหมาะกับฉากนี้เป็นอย่างดี

　　"ไปกันเถอะ นายกำลังดูอะไรอยู่น่ะ" เฟร็ดผลักอัลเบิร์ตเบา ๆ และกระตุ้นด้วยเสียงต่ำ

　　"ฉันกำลังคิดว่ามันคือไฟเวทย์มนต์แบบไหนกัน มันไม่ควรจะเป็นเปลวไฟธรรมดา" ไม่เห็นควันนั่นหมายความว่านี่ไม่ใช่เปลวไฟธรรมดา

　　 เฟรดอ้าปากค้างไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะ

　　 อัลเบิร์ตกำลังจะคิดหาสิ่งเหล่านี้ในอนาคต มีความลับมากมายในปราสาทแห่งนี้ที่ควรค่าแก่การสำรวจ

　　 หลังจากอัลเบิร์ตคิดเรื่องการสำรวจปราสาทจู่ๆก็มีภารกิจโผล่ขึ้นมาบนแผงควบคุม:

　　[สำรวจฮอกวอตส์]

ฮอกวอตส์เป็นโรงเรียนเวทมนตร์ที่เก่าแก่และลึกลับ มีมานานหลายพันปี มีความลับที่ไม่รู้จักมากมายซ่อนอยู่ในปราสาทโบราณแห่งนี้ ในฐานะนักสำรวจความลับที่อยากรู้อยากเห็นคุณไม่ควรปล่อยมันไป โอกาส. สำรวจปราสาทฮอกวอตส์ก่อนจบการศึกษาเพื่อค้นหาความลับที่ซ่อนอยู่

　　 ความคืบหน้าปัจจุบัน: 1%

　　 รับรางวัล 1,000-100,000ค่าประสบการณ์ คะแนนทักษะ 1-10 คะแนน

　　"พระเจ้า!" อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะสบถออกมาในใจ มันประหลาดใจ

　　 นี่เป็นภารกิจที่น่าสนใจที่สุดที่เขาเคยเห็นมา

　　 นี่คือการบังคับให้ฉันกลายเป็นพวกเร่ร่อนตอนกลางคืนงั้นเหรอ?

　　 ดูเหมือนว่าการเรียนรู้คาถาอันตรธานจะต้องถูกลิสต์เอาไว้ อัลเบิร์ตเริ่มคิดว่าจะทำอย่างไรจึงจะได้รับมนต์สะกดของคาถาอันตรธาน

　　 เด็กใหม่นำโดยศาสตราจารย์มักกอนนากัลเข้าไปในห้องรอ ด้านในมีพื้นที่ไม่มากนักทุกคนก็มารวมตัวกันแน่น

“ ยินดีต้อนรับสู่ฮอกวอตส์” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกล่าวเปิดงานตามหลักปฏิบัติประจำปี "งานเลี้ยงของโรงเรียนกำลังจะเริ่มขึ้น แต่ก่อนที่พวกเธอจะไปที่ห้องโถงเราต้องตัดสินใจก่อนว่าพวกเธอจะเข้าบ้านไหน... "

　　เช่นเดียวกับสุนทรพจน์ของผู้นำในชีวิตก่อน: ฉันพูดสองสามคำที่นี่จากนั้นฉันก็ถ่วงมันมานานกว่าครึ่งชั่วโมง แม้ว่าศาสตราจารย์มักกอนนากัลจะไม่ได้พูดเกินจริง แต่เขาก็ยังให้เวลาเต็มสิบนาที

　　 คำพูดของอัลเบิร์ตที่มีต่อศาสตราจารย์มักกอนนากัลสามารถสรุปได้สั้น ๆ ในสามประเด็น ได้แก่ ที่พักและถ้วยรางวัล บ้าน

　　 หลังจากพูดคุยเกี่ยวกับคำแนะนำตามปกติของฮอกวอตส์ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็ขอให้น้องใหม่ทุกคนเข้าแถวเพื่อทำความสะอาดน้ำและสิ่งสกปรกบนร่างกาย

　　ในฐานะรองคณบดีของโรงเรียนศาสตราจารย์มักกอนนากัลไม่สามารถทนต่อการที่น้องใหม่เข้ามาในห้องโถงเช่นนี้ได้อย่างแน่นอน การปรากฏตัวที่น่าอับอายนี้ทำให้ฮอกวอตส์ต้องอับอาย

　　 น้องใหม่กำลังต่อแถวพวกเขาหวังว่าเสื้อผ้าจะแห้งเร็วที่สุดการที่เสื้อผ้าเปียกและเย็นมันทำให้อึดอัด

　　“ นี่มันเบียดกันอย่างกับปลากระป๋อง?” อัลเบิร์ตมองไปที่กลุ่มน้องใหม่ด้วยความสนใจถอยห่างออกไปและริเริ่มที่จะอยู่ข้างหลัง ฝนไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเขามากนัก

　　ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วโดยใช้คาขจัดคราบและคาถาที่ทำให้แห้งอย่างชำนาญ ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีและไม่นานก็ถึงตาของอัลเบิร์ต

　　 เธอมองไปที่อัลเบิร์ตด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยจากนั้นก็ร่ายมนตร์ใส่เขาเสื้อผ้าก็แห้งและอบอุ่นในทันทีโคลนที่กระเด็นใส่รองเท้าบู๊ตและกางเกงก็หายไป

　　"ตอนนี้รอเงียบ ๆ หน่อย" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดเสียงดัง "ฉันจะมารับเมื่อพร้อม"

　　 หลังจากศาสตราจารย์มักกอนนากัลออกจากห้องทุกคนก็กระซิบกันและพูดคุยเกี่ยวกับการจัดเรียง

　　“พวกเขาแบ่งบ้านกันยังไง”

　　"พวกเขาจะมอบหมายให้ทุกคนเข้าเรียนในบ้านที่เหมาะสมได้อย่างไร"

　　"อาจจะต้องมีการทดสอบบางอย่าง"

　　 เมื่อพูดถึงการทดสอบทุกคนต่างประหม่า

　　 เมื่อดูฉากนี้อัลเบิร์ตก็อยากจะหัวเราะทันที เขาเข้าใจดีว่าทำไมคนอื่น ๆ ถึงไม่เต็มใจที่จะบอกเด็กใหม่เกี่ยวกับวิธีการแบ่งบ้าน

　　 เป็นกลุ่มคนที่นิสัยไม่ดีจริงๆ!

　　"นายไม่ประหม่าเลยเหรอ ฉัน อาเลีย สปินเน็ต" เด็กสาวคนหนึ่งเข้ามาคุยและคือคนที่อัลเบิร์ตยื่นมือช่วยเธอก่อนหน้านี้

　　 แน่นอนว่าหญิงสาวเข้ามาคุยกับเขาอาจเป็นเพราะความสงบของอัลเบิร์ตหรืออาจคิดว่าเขารู้ความลับของการคัดสรรบ้าน

　　 อันที่จริงเธอเดาถูก

　　“ ตราบใดที่ฉันไม่ไปสลิธีรินฉันก็รับได้ทั้งนั้น” อัลเบิร์ตยักไหล่ เขาไม่ได้เปิดเผยความหมายของการคัดสรรเลย เป็นเรื่องที่น่าสนใจมากที่ได้เห็นความกังวลใจของเด็กใหม่

　　 โอเคอัลเบิร์ตยอมรับว่าเขาบูลลี่เล็กน้อย

******

ฝากติชมสกิลการแปลหรือเสริมข้อมูลอย่างพวกชื่อคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ในเรื่องได้เลยครับ