ตอนที่6 ลองใช้เวทมนตร์

ตอนที่6 ลองใช้เวทมนตร์

คืนนั้นอัลเบิร์ตพาครอบครัวมาดูชุดนักเรียนใหม่ของฮอกวอตส์ชุดเครื่องแบบสีดำธรรมดาและหมวกทรงแหลมสีดำไม่มีอะไรพิเศษ

　　 ถ้าเอาตามจริงมันก็ดูค่อนข้างโง่โดยเฉพาะหมวกยอดแหลม หากคุณสวมไว้ที่ศีรษะและออกไปเดินเล่น ร้อยละร้อยเลยว่าทุกคนต้องมองคุณแน่นอน อย่างน้อยอัลเบิร์ตก็คิดเช่นนั้น

　　 นีย่าพอใจกับของขวัญของเธอมาก เธอสวมเสื้อคลุมที่ใหญ่กว่าตัวเองมากและเธอสวมหมวกสีดำที่ศีรษะ เธอโพสท่าในห้องนั่งเล่น แล้วเฮิร์บก็ถ่ายภาพของทั้งสองด้วยกล้องเอาไว้

　　 เดซี่นั่งบนโซฟาและอ่านประวัติโลกเวทมนตร์ที่อัลเบิร์ตนำมาอย่างเงียบ ๆ เธอต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมว่าลูกชายของเธอกำลังจะไปไหน

　　"แม่คะดูสิ! มันเป็นกบช็อกโกแลตที่ยังมีชีวิตอยู่!" นีย่าเปิดกล่องบรรจุของกบช็อคโกแลตและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นกบช็อคโกแลตกระโดดหนีไป

　　เฮิร์บที่เคยมีประสบการณ์แล้วรีบเอื้อมมือไปจับกบช็อคโกแลตที่ตกอยู่บนโต๊ะแล้วยื่นให้นิยาทันที

　　 จากนั้นเฮิร์บก็เปิดกล่องอีกกล่องหนึ่งซึ่งมีกบช็อคโกแลตด้วย เขารีบคว้ากบช็อคโกแลตแล้วยื่นให้เดซี่ที่กำลังอ่านหนังสืออย่างระมัดระวัง

　　“ ไอ้กบนี่มันกินได้จริงๆเหรอ?” เดซี่เลิกคิ้วและมองกบช็อคโกแลตที่ดูเหมือนสิ่งมีชีวิตตรงหน้าเธออย่างสงสัยและสงสัยว่ามันจะกินได้จริงๆงั้นเหรอ

　　"แม่คะ กบช็อคโกแลตกินได้แถมมันยังรสชาติดีมากเลยด้วย!" นีย่ากัดหัวกบช็อคโกแลตออกเธอมีความสุขมากที่ได้กินและช็อคโกแลตที่ละลายบางส่วนก็ยังติดอยู่บนใบหน้าของเธอ

“ เอาล่ะเช็ดหน้าให้สะอาดด้วย แม่แมวน้อยนีย่า!” อัลเบิร์ตยื่นผ้าเช็ดหน้าให้นีย่าแล้วหันไปมองทอมที่กำลังมองนกฮูก เขาอุ้มมันขึ้นมาและวางไว้บนโซฟา แล้วพูดว่า "ทอมห้ามรังแกมันนะ!"

　　 อัลเบิร์ตหยิบถั่วนกฮูกออกจากห่อเทใส่จานในกรงแล้วพึมพำ: "แกควรชื่ออะไรดีนะ?"

　　“ เจอร์รี่!”

　　 อัลเบิร์ตคิดถึงเรื่องนี้และอยากจะให้ชื่อนกฮูกสีขาวตัวนี้ชื่อเจอรี่

　　 ทอมและเจอร์รี่.

　　แม้ว่าจะไม่มีอนิเมชั่นเรื่องTom and Jerry ในโลกนี้ แต่อัลเบิร์ตคิดว่าชื่อนี้ค่อนข้างตลกดี

　　เจ้านกฮูกดูเหมือนจะรับรู้ถึงความคิดตลกของเจ้าของมันและมันก็ไม่ตอบสนองต่อชื่อเจอร์รี่เลย

　　"พี่อัลเบิร์ต! มันเป็นชื่อที่แย่มาก!" นีย่าเอื้อมมือไปอุ้มนกฮูกขึ้นมาลูบหน้าแล้วพูดว่า "น่าจะเรียกว่าเชอร่าดีกว่า"

　　"ทำไมไม่เรียกว่าชาราบีล่ะ" อัลเบิร์ตคิดอย่างชั่วร้าย

*มีความหมายว่าคนเมาในภาษาฮินดี

　　"นี่อัลเบิร์ตลูก คนในภาพหายไปแล้ว!" เฮิร์บรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าบุคคลในภาพวาดของกล่องกบช็อกโกแลตหายไป

　　“ คนในภาพ?” อัลเบิร์ตมองไปที่พ่อของเขาที่กำลังถือกล่องกบช็อคโกแลตอยู่ในมือ

　　"บางทีภาพของพ่อมดจะเคลื่อนที่ไปที่อื่นก็ได้นะครับ กบช็อคโกแลตยังขยับได้เลย ทำไมตัวละครในภาพถ่ายจะขยับไม่ได้"

　　"จริงด้วย!" เฮิร์บยอมรับคำอธิบายนี้ เขาพลิกภาพและอ่านข้อความด้านหลัง: "อัลบัส ดัมเบิลดอร์ ... อาจารย์ใหญ่คนปัจจุบันของฮอกวอตส์และได้รับการยอมรับว่าเป็นพ่อมดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคของเรา"

　　"โอ้นั่นคือชายชราที่ส่งจดหมายถึงอัลเบิร์ตงั้นเหรอ?" เดซี่เอารูปกบช็อคโกแลตมาจากสามีอยากดูว่าใครส่งจดหมายเชิญให้ลูกชาย

　　 น่าเสียดายที่ภาพว่างเปล่า

เดซี่พลิกกล่องกบช็อกโกแลตและอ่านส่วนที่เหลือต่อไป "ผลงานที่เป็นที่รู้จักของดัมเบิลดอร์ ได้แก่ การเอาชนะพ่อมดแห่งความมืดกรินเดลวัลด์ในปี 1945 การค้นพบการใช้เลือดมังกรถึงสิบสองอย่างและการเป็นพันธมิตรกับนิโคลัส แฟรมเมลนั้นมีประสิทธิภาพมากในการเล่นแร่แปรธาตุศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ชอบดนตรีแชมเบอร์และโบว์ลิ่งสิบพิน

　　“ เลือดมังกร?” ดวงตาของเดซี่เบิกกว้างและเธอพูดอย่างไม่เชื่อว่า "ยังมีมังกรอยู่ในโลกนี้อีกเหรอและนิโคลัส แฟรมเมลฉันจำได้ว่าเขาคือ ... "

"นักเล่นแร่แปรธาตุที่มีชื่อเสียงในศตวรรษที่ 14" อัลเบิร์ตกล่าวเพิ่มเติมว่า“ ศิลาอาถรรพ์ในตำนานถูกสร้างขึ้นโดยเขา ว่ากันว่าศิลาอาถรรพ์สามารถเปลี่ยนเป็นทองคำและทำให้ผู้คนเป็นอมตะได้ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่หมายความว่าศิลาอาถรรพ์ยังคงอยู่ที่นิโคลัส แฟรมเมลและเขาก็จะยังมีชีวิตอยู่ตลอดไป”

"โอเคๆ เดซี่ใจเย็นไว้" เฮิร์บเอื้อมแขนโอบภรรยาของเขาเป็นการปลอบโยนเบา ๆ “ สถานการณ์ไม่เลวร้ายอย่างที่คิดโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเราไม่รู้จักโลกเวทมนตร์จะดีกว่าที่จะไม่ด่วนตัดสินใจอะไรและคุณควรเชื่อในตัวลูกของเรา ลูกชายของเราเขาเป็นอัจฉริยะและไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน เขาก็จะสามารถแสดงความสามารถของเขาได้ทุกที่”

“ ยังไงก็ตามพี่อัลเบิร์ต พี่ใช้เวทมนตร์ได้ไหม” นีย่ารีบไปหาอัลเบิร์ตจับมือเขาแล้วเขย่าเบา ๆ เหมือนเด็กน้อยมองไปที่อัลเบิร์ตด้วยใบหน้าเล็ก ๆ ของเธออย่างคาดหวัง “หนูอยากเห็นพี่ใช้เวทมนตร์”

　　"นี่ ... ให้พี่ได้ศึกษามันก่อนนิยา พี่ไม่รู้ว่าจะใช้มันได้ยังไงตอนนี้" อัลเบิร์ตเอื้อมมือไปขยี้ผมของนิยา

　　"อ๊า!หยุดเลยนะ"นีย่าเอามือคลุมหัวไว้และวิ่งไปที่ด้านข้างของเดซี่ เพื่อแบ่งพายฟักทองกับเธอ

　　 อัลเบิร์ตเริ่มอ่าน "คาถามาตรฐานระดับประถมศึกษา" ของมิแรนดา โกซัคจากนั้นก็หยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากกล่องและเตรียมพร้อมสำหรับการร่ายครั้งแรก

　　“ เฮ้ย!อย่านะอัลเบิร์ต! ลูกไม่ควรเอามาลองที่นี่!” ใบหน้าของเฮิร์บกระตุกขึ้นเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในร้านขายไม้กายสิทธิ์

　　“ พ่อช่วยมีความมั่นใจในตัวลูกชายของพ่อสักหน่อยได้ไหมครับ!” อัลเบิร์ตยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นแล้วเคาะเบา ๆ แล้วท่องคาถาเบา ๆ : "ลูมอส"

　　 ปลายไม้กายสิทธิ์เรืองแสงขึ้นกะทันหันและจากนั้นก็ดับไปอีกครั้ง

　　“ เมื่อกี้ปลายไม้นั่นกระพริบใช่ไหม” เดซี่กล่าวอย่างไม่แน่ใจ

　　"ใช่แล้วมันแวบขึ้นมาจริงๆ ฮ่าๆสมแล้วที่เป็นลูกชายของฉัน!" เมื่อเฮิร์บพบว่าอัลเบิร์ตสามารถใช้เวทมนตร์ได้ในทันทีเขาก็ยิ้มด้วยความภาคภูมิใจที่ไม่มีใครเข้าใจ

　　"พี่อัลเบิร์ตเมื่อกี้คืออะไรน่ะ" นีย่าถามอย่างตื่นเต้น

　　"เอ่อมันเป็นคาถาเรืองแสงน่ะ มันควรจะดีกว่านี้นะ พี่จะพยายามฝึกมัน" อัลเบิร์ตตรวจสอบแผงควบคุมของเขาอย่างลับๆและเขาพบว่ามีคาถาเรืองแสงปรากฏขึ้นมาในรายการทักษะ

　　 คาถายังคงอยู่ที่ระดับ 0 แต่ได้รับคะแนนประสบการณ์ 7 แต้ม

　　ต้องเป็นระดับ 1 ถึงจะถือว่าใช้ได้อย่างเชี่ยวชาญ มันมีค่าประสบการณ์เพียง 100 คะแนนในการเปลี่ยนจากระดับ 0 ไปยังระดับ 1 แต่อัลเบิร์ตไม่ได้ตั้งใจที่จะใช้ประสบการณ์อันล้ำค่าที่เก็บไว้เพื่ออัพเกรดคาถาเรืองแสงเป็นระดับ 1 แม้ว่าจะมีค่าประสบการณ์เพียง 100 คะแนน แต่ก็มีค่ามาก

　　"ผมจะลองอีกครั้งนะ" อัลเบิร์ตกระแอมในลำคอและร่ายคาถาอีกครั้งปลายไม้กายสิทธิ์เปล่งประกายซีดอีกครั้ง

　　 อัลเบิร์ตพยายามทั้งหมดห้าครั้งก่อนที่เขาจะเชี่ยวชาญคาถา เขาต้องการสมาธิเล็กน้อยเท่านั้นและแสงบนไม้กายสิทธิ์จะไม่หายไปง่ายๆ

　　 เมื่อเห็นฉากนี้อีกสามคนก็อดไม่ได้ที่จะปรบมือให้ แม้ว่าจะเป็นเพียงคาถาเรืองแสงธรรมดา แต่ก็น่าทึ่งมากในสายตาของครอบครัวแอนเดอร์สัน

　　"พี่อัลเบิร์ตๆให้หนูลอง! หนูก็อยากลองเหมือนกัน!" นีย่าวิ่งไปหาพี่ชายอย่างตื่นเต้น

　　"ไม่ได้!" อัลเบิร์ตรีบวางไม้กายสิทธิ์ของเขาลง “อย่างน้อยเธอก็ลองที่นี่ไม่ได้ รู้ไหมครั้งสุดท้ายที่พี่ลองไม้กายสิทธิ์พี่แทบจะระเบิดเคาน์เตอร์ของร้านไม้กายสิทธิ์นั่นทิ้งไป

　　"ขี้งก!"

"นี่ไม่ใช่พี่ขี้งก ไม้กายสิทธิ์มันอันตรายจริงๆพี่ไม่เข้าใจอะไรเกี่ยวกับมันมาก พี่จะทำยังไงถ้าน้องตกอยู่ในอันตราย" อัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นทันทีและพูดว่า “พี่จะไม่สอนวิธีใช้เวทมนตร์ให้เธอจนกว่าพี่จะเข้าใจมันดีพอ”

　　“ที่อัลเบิร์ตพูดน่ะถูกแล้วนีย่า” เฮิร์บรีบพูดว่า "ลูกควรรอจนกว่าพี่เขาจะคุ้นเคยกับเวทมนตร์ก่อนที่จะสอนลูกนะ"

　　"ก็ได้ค่ะ!" นีย่าทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจและถึงจะบอกว่าตกลง แต่เธอดูผิดหวังเล็กน้อยเธออิจฉาความสามารถในการใช้เวทมนตร์ของอัลเบิร์ตมากๆ

"ปู่ของลูกบอกพ่อว่าวางแผนที่จะมาในสองวันนี้อย่างไรก็ตามพ่อคิดว่าเราควรไปเยี่ยมพวกเขาด้วยกันดีกว่า เกรงว่าเราจะต้องออกเดินทางอีกครั้งแล้ว" เฮิร์บเก็บขนมและของขวัญบางส่วนจากโลกเวทมนตร์ไว้ เขารู้ว่าพ่อของเขาอาจจะไม่กินพวกมัน แต่เขาต้องมีความสุขที่ได้เห็นพวกมัน

******

ฝากติชมสกิลการแปลหรือเสริมข้อมูลอย่างพวกชื่อคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ในเรื่องได้เลยครับ

ปล.ยังคงฝากคำเดิมว่าคอมเม้นบอกด้วยนะครับว่าดีหรือไม่ดียังไงเผื่อมีไรต้องแก้ไข