ตอนที่ 538 ยัยเพื่อนน่าเบื่อ

เขาคงรู้สึกรำคาญจริง ๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้นในเช้าวันนั้น

ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ทำอะไรแบบเด็ก ๆ อย่างนี้ ในขณะที่เธอนอนหลับ

ดูเหมือนชายหนุ่มจะกังวลจริง ๆ กับเวลาในการเสร็จของเขา

โชคดีที่สองครั้งที่ผ่านมา เป็นข้อพิสูจน์ว่าเหมาเยซื่อปกติ

“หลัวหลัว ฉันไม่ได้เป็นคนส่งข้อความเหล่านี้หรอกนะ” เธอต้องพูดให้ชัดเจนว่าเธอไม่ได้เป็นคนพิมพ์ข้อความที่น่าอับขายเช่นนี้

“ไม่ใช่เธอเหรอ?” เจียงหลัวลี่ตะลึง “แต่...”

ไม่กี่วินาทีต่อมา ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความไม่น่าเชื่อและเข้าใจเรื่องราว

“เธอจะบอกว่าเป็นเจ้าชายสุดหล่อ...”

“อืม” เฉียวเมียนเมียนพยักหน้า “นั่นเขาล่ะ”

“ฉันคิดว่านะ”

“บ้าน่า!” เจียงหลัวลี่แทบจะกระโดด “โอ้ไม่ โอ้ไม่...ถึงวาระของฉันแล้วใช่ไหม เจ้าชายสุดหล่อคงคิดจะบีบคอฉันแน่ ๆ เลยตอนที่เห็นข้อความของฉัน เพื่อนรัก เธอคิดว่าเขาจะโกรธไหม? ฉันควรจะทำยังไงดี?”

ท้ายที่สุดแล้วผู้ชายคนไหนจะโอเคกันเล่า ที่คนอื่นแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับระยะเวลาเสร็จของพวกเขา?

โดยเฉพาะผู้ชายที่โดดเด่นพอ ๆ กับเจ้าชายสุดหล่อ เขาน่าจะใส่ใจมากกว่าคนอื่น

เฉียวเมียนเมียนมองดูว่าเธอเหมือนจะทำอะไรไม่ถูกและส่ายหน้า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันคิดว่าเขาคงไม่โกรธเธอหรอก”

“เขาไม่โกรธเหรอ?” เจียงหลัวลี่คว้าแขนของเธอ

“ดังนั้นเจ้าชายสุดหล่อจะยังคงดีกับฉันต่อไปในอนาคต...ใช่ไหม? เขาจะไม่บาดหมางใจกับฉันใช่ไหม”

“...ฉันเดาว่าคงไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก”

“เพื่อนรัก เธอต้องช่วยฉันนะ เธอจะปล่อยให้เจ้าชายสุดหล่อรู้สึกแย่กับฉันได้เหรอ”

เฉียวเมียนเมียนถาม “ฉันเหรอ? ฉันจะช่วยเธอได้ยังไง?”

เจียงหลัวลี่มองไปที่เธออย่างจริงจัง

“ต่อไป เธอก็มีอะไรกับเจ้าชายสุดหล่อวันละหลาย ๆ ครั้งเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับเขา วิธีนี้แหละเขาจะไม่สนใจสิ่งที่ฉันพูด”

เฉียวเมียนเมียนทำหน้าบูดบึ้ง “...เธอนี่มัน เป็นเพื่อนที่แย่ที่สุดเลย!”

....

เจียงหลัวลี่ยังคงมีเรียนในช่วงบ่าย เฉียวเมียนเมียนจึงอยู่ที่มหาวิทยาลัยเป็นเพื่อน กระทั่งเจียงหลัวลี่เข้าเรียน

ก่อนที่เธอจะขึ้นรถแท็กซี่เฉียวเมียนเมียนได้ส่งข้อความถึงเหมาเยซื่อ : [ฉันทำเรื่องลาไปแล้วนะคะ ตอนนี้กำลังจะไปหาคุณที่บริษัท]

เหมาเยซื่อตอบทันที : [รออยู่ที่นั่นแหละ จะให้ลุงหลี่ไปรับ]

เฉียวเมียนเมียนบอกที่อยู่กับคนขับรถแท็กซี่แล้วตอบว่า : [ไม่เป็นไรคะ ฉันอยู่บนแท็กซี่แล้ว ใช้เวลาไม่ถึง 20นาทีก็ถึงแล้ว]

เหมาเยซื่อไม่ยืนกรานต่อ : [เอาล่ะ ผมจะให้เว่ยเจิ้งลงไปรอคุณที่ล็อบบี้ก็แล้วกัน บ่ายนี้ผมค่อนข้างยุ่ง ผมมีประชุมสองงาน ผมไม่สามารถอยู่กับคุณได้ คุณพักผ่อนที่ห้องทำงานรอผมนะ]

เฉียวเมียนเมียนตอบ : [อืม เข้าใจแล้ว]

เหมาเยซื่อ : [คุณอยากได้อะไรไหม? ผมสามารถให้ใครสักคนเตรียมไว้ให้ได้นะ ผลไม้ไหม? เค้กหรือเปล่า? ไอศกรีม? ตอนนี้ตู้เย็นในห้องทำงานไม่มีของว่างอะไรเลย]

สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงการพูดคุยทั่ว ๆ ไปในแต่ละวัน

แต่เฉียวเมียนเมียนรู้สึกอบอุ่นและคลุมเครือเป็นพิเศษ

มันคงเป็นความหวานที่มาจากความห่วงใยของอีกฝ่ายที่คิดมากแม้กระทั่งเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้

นั่นคือวิธีที่เราสามารถบอกได้ว่า เรามีความสำคัญต่ออีกฝ่ายมากเพียงใด

มันมักจะซ่อนอยู่ในสิ่งเล็กน้อยอย่างนี้แหละ

ยิ่งเรื่องเล็กน้อยก็ยิ่งทำให้เกิดความรู้สึกมากขึ้น

เธอยิ้มและคิดสักพักก่อนจะส่งข้อความเสียง : [คุณไม่ต้องเตรียมอะไรให้ฉันหรอกค่ะ ฉันจะแวะซื้อเค้กที่ร้านเบเกอรี่ ฉันรู้จักร้านเค้กดี ๆ ด้วยนะ คุณอยากทานไหมล่ะ? ฉันจะเอาไปเผื่อคุณด้วย]