ตอนที่ 4 ตรอกไดแอกอน

ตอนที่ 4 ตรอกไดแอกอน

"อัลเบิร์ต ลูกแน่ใจเหรอว่าเราไม่ได้มาผิดที่" เฮิร์บกำลังตรวจสอบแผนที่ในมือ แต่ไม่พบร้านที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดถึงเลย

　　 "เราต้องหาร้านหนังสือก่อนครับพ่อ ประตูข้างๆร้านหนังสือคือร้านขายแผ่นเสียง" อัลเบิร์ตยกนิ้วของเขาไปที่ร้านหนังสือขนาดใหญ่ตรงหน้าเขาและประตูถัดไปคือร้านขายแผ่นเสียง

　　 "นี่หรอ แต่พ่อว่า ... "

　　 "... ไม่เห็นร้านอยู่ตรงไหนเลยนะ?" อัลเบิร์ตคุยกับเขาเสร็จแล้วจึงมองดูรอบๆ

　　 เขามองไปที่ร้านเล็ก ๆ ที่อยู่ติดกับร้านหนังสือขนาดใหญ่แต่หากไม่สังเกตดีๆคงจะมองข้ามมันไปแน่ๆ

　　 ผู้คนที่เดินผ่านไปมาไม่ได้หันมามองแน่นอนรวมถึงเฮิร์บพ่อของเขาด้วย

　　 “ผมเห็นร้านแล้ว พ่อจำสิ่งที่คุณมักกอนนากัลพูดได้ไหม”

　　 “มักเกิ้ลจะหาร้านไม่เจองั้นเหรอ?” เฮิร์บพึมพำ“พ่อล่ะเกลียดคำว่ามักเกิ้ลจริงๆ”

　　 เฮิร์บจับมือลูกชายและถูกอัลเบอร์เดินนำหน้าต่อไป ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาเห็นป้ายหม้อที่แตกในตำนาน

　　 นั่นคือร้านที่คับแคบสกปรก

　　 “พ่อไม่ชอบเลยแฮะ มันดูสกปรกจริงๆ”

　　 "ฮะๆผมด้วยเข้าไปกันเถอะครับ!"

　　 หลังพ่อและลูกชายลดการแสดงออกที่น่ารังเกียจลงพ่อและลูกผลักประตูเข้าไปในร้าน

　　 สกปรก ยุ่งเหยิงและมืดมน

　　 นี่คือการประเมินของคนสองคนที่มีต่อร้านนี้ ข้างในมีชายหญิงบางคนดูไม่ปกติ ส่วนใหญ่เป็นผู้สูงอายุ พวกเขายังมีหมวกคลุมศีรษะไร้สาระบนหัวซึ่งดูตลกมาก

　　หากคนกลุ่มนี้เดินออกไปข้างนอกถนนพวกเขาสามารถดึงดูดความสนใจของผู้คนนับไม่ถ้วนได้อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้พวกเขาเองต่างหากที่คนแปลกๆของที่นี่มากยิ่งขึ้นราวกับแสงเพลิงในความมืด

　　 เฮิร์บสงบลงทันทีเดินไปที่เคาน์เตอร์มองไปที่ชายชราหัวโล้นแล้วถามอย่างไม่แน่ใจ: "คุณทอม?"

　　 “พ่อมดน้อยจากครอบครัวมักเกิ้ล?” ทอมมองไปที่อัลเบิร์ตจากนั้นเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เฮิร์บ "คือเราอยากถามว่าเราจะไปตรอกไดแอกอนได้ยังไง"

　　 “ใช่ครับ คุณทอมศาสตราจารย์มักกอนนากัลบอกว่าคุณสามารถพาเราไปที่ตรอกไดแอกอนได้” อัลเบิร์ตยังมองไปที่ชายชราตรงหน้าเขาเกือบจะลืมยิ้มอย่างสุภาพบนใบหน้าของเขา

　　 "แน่นอนโปรดมากับฉัน" ทอมเดินออกมาจากหลังร้านและกวักมือเรียกให้ทั้งสองคนเดินตามไป

　　 ทั้งสามมาที่สวนหลังบ้านซึ่งมีเพียงกำแพงอิฐถังขยะและถังไวน์ว่างเปล่าสองสามถัง

"ถังขยะนี้จะอยู่ที่นี่ตลอดเวลาคุณต้องนับสามชิ้นที่ด้านบนจากนั้นให้สองชิ้นในแนวนอนนี่คืออิฐ" ทอมชี้นิ้วไปยังสถานที่ที่เขาเพิ่งเคาะด้วยมือแล้วดึงมันออก ไม้กายสิทธิ์เคาะอิฐสามครั้งจากนั้นหันไปหาอัลเบิร์ตและพูดว่า "เมื่อคุณมีไม้กายสิทธิ์เป็นของตัวเองคุณสามารถเปิดทางเข้าตรอกไดแอกอนได้ด้วยตัวเองจำไว้ว่าใช้ไม้กายสิทธิ์สามครั้ง"

อิฐที่เคาะโดย ทอมเริ่มสั่นและกำแพงอิฐขยับอย่างแปลกประหลาด รูเล็ก ๆ โผล่มาตรงกลาง รูเปิดก็ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีในการสร้างช่องว่างต่อหน้าทั้งสามคน เป็นประตูที่พวกเขาเดินผ่านได้

　　 ถนนที่ปูด้วยหินทอดยาวจากใต้เท้าไปด้านหน้าขนาบข้างด้วยร้านค้าและมีร้านขายของพ่อมดแม่มดและหาบเร่มากมายบนถนน

　　 "ยินดีต้อนรับสู่ตรอกไดแอกอน" ทอมยิ้มให้คนทั้งสอง

　　 “คุณทอมแล้วเราจะกลับไปได้อย่างไร” เฮิร์บถาม

"หลังจากซื้อของเสร็จแล้วก็เปิดประตูได้เหมือนตอนนี้เลย" ทอมตอบคำถามของเฮิร์บอย่างอดทนโดยไม่ลืมที่จะเตือนว่า: "ยังไงก็ตามคุณควรไปที่ กริงกอตส์เพื่อตามหาก็อบลินก่อนและแลกเกลเลียน กับพวกเขา เงินของพวกมักเกิ้ลไม่สามารถใช้ที่นี่ได้ เดินไปข้างหน้าจากที่นี่อาคารสีขาวคือ ธนาคารพ่อมดกริงกอตส์”

　　 “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับคุณทอม”

　　 "ด้วยความยินดี" ทอมยิ้มและโบกมือให้ทั้งสองคนจากนั้นหันกลับไปที่ร้านเขาชอบงานนั้น

　　 หลังจากทอมออกไปทางเข้าก็หายไปและหันกลับไปที่กำแพง

　　 "ไปแลกเงินกันเถอะลูก" เฮิร์บหายใจเข้าลึก ๆ

　　 "ที่นี่มันให้ความรู้สึกแตกต่างกันมาก" อัลเบิร์ตมองไปที่ร้านค้าโดยรอบ ยิ้มและพูดกับเฮิร์บว่า "มันทำให้ผมรู้สึกว่าเวลาย้อนกลับไปหนึ่งศตวรรษก่อน"

"พูดตามตรงพ่อสงสัยว่ามันถูกต้องแล้วเหรอที่จะให้ลูกไปเรียนที่ฮอกวอตส์ บางทีสิ่งที่เดซี่พูดอาจจะถูกต้องก็ได้..." เฮิร์บถอนหายใจเบา ๆ แม้ว่าโลกเวทย์มนตร์จะมีมนต์ขลัง แต่มันก็ทำให้เขามีหนทางที่จะทำตามภาพลวงตาของยุคสุดท้ายได้เสมอ

　　 “พ่อครับผมไม่ได้จำเป็นต้องอยู่ในโลกเวทมนตร์สักหน่อย” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะกลอกตาและเตือนว่า "ผมจะไปเรียนที่ฮอกวอตส์แค่เพื่อฝึกฝนพลังวิเศษนี้เป็นหลักก็เท่านั้นเอง"

　　 “โอ้!จริงของลูก” เฮิร์บอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อยและทั้งสองก็เดินผ่านฝูงชนและมุ่งหน้าไปยังกริงกอตส์

　　ดังที่ทอมกล่าวว่านี่คืออาคารสีขาวและมีร่างเล็ก ๆ ยืนอยู่ข้างประตูบรอนซ์นั่นคือ ... ก็อบลิน

　　 "พวกเขาพิเศษมาก" สีหน้าของเฮิร์บดูแข็งกระด้างเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ นอกเหนือจากมนุษย์

　　 อัลเบิร์ตไม่สนใจเขามองไปที่รูปลักษณ์ของก็อบลิน เคราสั้นคม มือและนิ้วเท้าเรียวและใบหน้าสีเข้มสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีความงามเลย

　　 เมื่อพวกเขาเข้าประตูอัลเบิร์ตสังเกตเห็นก็อบลินก้มหัวให้พวกเขา

มีประตูที่สองอยู่ด้านหลังสีเงินพร้อมตัวอักษรที่ประตูสองบาน หลังจากเฮิร์บเข้ามาใกล้แล้วเขาก็มองเข้าไปใกล้ ๆ และพูดดัง ๆ ว่า "ได้โปรดเข้ามาคนแปลกหน้า แต่ระวังสิ่งที่จะโลภถ้าคุณออกจากเกมเพียงแค่ขอมันและหาบางอย่างโดยไม่มีค่าใช้จ่ายคุณจะ ได้รับการลงโทษอย่างหนักหน่วงแน่นอน ... "

　　 "ฉันไม่เข้าใจจริงๆพ่อมดต้องปล้นธนาคารยากแค่ไหนก่อนที่พวกเขาจะต้องสลักป้ายเตือนที่ประตู" หลังจากอ่านเฮิร์บก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำ

　　 อัลเบิร์ตอยากจะหัวเราะเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้นเขารีบกระแอมในลำคอและถาม “พ่อจะแลกเงินไปมากแค่ไหนครับ?”

　　 "อืมม?" เฮิร์บคิดอยู่พักหนึ่ง กระซิบว่า "หนึ่งพันปอนด์ถ้ายังไม่พอเดี๋ยวลูกค่อยมาแลกใหม่ได้"

　　 หนึ่งพันปอนด์เทียบเท่ากับเงินเดือนหนึ่งเดือนสำหรับคนส่วนใหญ่

　　 อัลเบิร์ตคาดว่ามันมีประมาณสองร้อยเกลเลียน เขาพยักหน้าและพูดว่า "ผมคิดว่ามันน่าจะเพียงพอแล้ว"

　　 เมื่อเข้าไปแล้วก็อบลินทั้งสองก็โค้งคำนับให้ทั้งสองแล้วพาพวกเขาเข้าไปในห้องโถงหินอ่อนสูง เฮิร์บบอกพวกเขาว่าต้องการแลกเปลี่ยนเงินเกลเลียน

　　นางฟ้าพาพวกเขาไปที่เคาน์เตอร์ทางด้านขวาอีกครั้งและยื่นแผ่นหนังให้เฮิร์บ กระดาษเป็นเรื่องเกี่ยวกับอัตราแลกเปลี่ยนระหว่างปอนด์อังกฤษกับชาวแคนาดาและแนวคิดเรื่องเงินในโลกเวทมนตร์

　　 1 เกลเลียน เท่ากับ 4.95 ปอนด์

　　 1 เกลเลียน เท่ากับ 17 ซิกเกิ้ล และ 1 ซิกเกิ้ล เท่ากับ 29 คนุตส์

　　เฮิร์บยื่นกระดาษให้ลูกชายแล้วถามว่า "200 เกลเลียนต้องใช้ประมาณราคากี่ปอนด์"

　　 "990 ปอนด์ครับ"

　　 "ช่วยแลกเกลเลียน 200 ให้ฉันที" เฮิร์บหยิบออกมา 990 ปอนด์จากกระเป๋าสตางค์ของเขาและให้ก็อบลินแลกเป็นเกลเลียน

　　 "โอเค กรุณารอสักครู่" ก็อบลินเข้ามารับเงินปอนด์และเริ่มนับ

　　 "ขอโทษนะ คุณก็อบลินจะแลกเงินเกลเลียนได้กี่ปอนด์ที่นี่?" อัลเบิร์ตถามความสงสัยในชีวิตก่อนหน้านี้อย่างอยากรู้อยากเห็น

"นั่นเป็นความจริงในทางทฤษฎี แต่เราจะไม่เก็บเงินของมักเกิ้ลมากเกินไป" ก็อบลินดังขึ้นและเรียกก็อบลินอีกตัวเพื่อให้คำแนะนำ ก็อบลินหยิบถุงเหรียญทองยื่นให้เฮิร์บ จากนั้นก็พากันไปตรวจสอบจำนวนเกลเลียน

　　 "ฉันไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นเหรียญทอง" เฮิร์บเล่นกับ เกลเลียน ที่ปลายนิ้วของเขาและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

　　หลังจากนับเกลเลียน และยืนยันว่าจำนวนถูกต้องทั้งสองก็เอาเกลเลียน และออกจากกริงกอตส์

　　เดินไปบนถนนที่มีแดดจ้าเหรียญทองในกระเป๋าของคนทั้งสองชนกันด้วยเสียงกรุ๊งกริ๊งราวกับจะกระตุ้นให้พวกเขาใช้เหรียญทองอย่างรวดเร็ว

******

ฝากติชมสกิลการแปลหรือเสริมข้อมูลอย่างพวกชื่อคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ในเรื่องได้เลยครับ

ปล.คือผมไม่ได้แปลตามอิ้งแบบทุกตัวอักษรนะครับอาจจะมีปรับเปลี่ยนให้เข้ากับบริบทด้วย จากที่ตอนที่ผ่านมาก็มีปรับบ้างอยากให้ทุกท่านที่อ่านคอมเม้นแสดงความคิดเห็นว่ามันโอเครึเปล่า หลังจากอ่านมา4ตอน