ตอนที่ 72 กุยแกตกตะลึง

"นายท่าน ข้าเองก็คิดเช่นกัน แต่กำลังพลไม่สามารถต่อต้านสวรรค์ได้" กุยแกเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่จะพูดออกมา

เย่เฉินขมวดคิ้วโดยไม่ตั้งใจ เมื่อได้ยินคำพูดที่มืดมนของกุยแก

กุยแกเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเย่เฉินและเป็นข้าราชกาลที่ยอดเยี่ยมในประวัติศาสตร์ ที่สำคัญกว่านั้นกุยแกยังภักดีต่อเย่เฉินอย่างมาก

เย่เฉินไม่ต้องการให้กุยแกตายจริงๆ

ทันใดนั้นเย่เฉินก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างได้ ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นจากนั้นก็มองไปที่กุยแกและถามว่า:

“กุยแก ถ้าเจ้าขึ้นไปกับข้า ความอิจฉาของพระเจ้าควรจะหายไปใช่ไหม?”

"ท่านลอร์ดกำลังพูดถึงการขึ้นสู่อาณาจักรเบื้องบนหรือการออกจากโลกใบนี้?" กุยแกผงะเล็กน้อยแล้วถามออกมา

“ถูกต้อง!” เย่เฉินรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งนี้

"การขึ้นสู่อาณาจักรเบื้องบนออกจากโลกนี้ไป เป็นธรรมดาที่พระเจ้าไม่สามารถส่งผลกระทบต่อข้าได้ แต่ท่านลอร์ดเส้นทางสู่การขึ้นสู่สวรรค์นั้นถูกตัดขาดไปนานแล้ว ... ไม่ต้องพูดถึง ... ถึงแม้ท่านลอร์ดจะสามารถขึ้นไปได้แต่ท่านก็ไม่สามารถ พาข้าขึ้นไปพร้อมกันได้ ... "กุยแกถอนหายใจ จากนั้นเขาก็พูดออกมา

บ้าเอ้ย! นั่นเอง ... คราวนี้ข้าเจอวิธีแล้ว ...

ดวงตาของเย่เฉินเป็นประกายสดใสจากนั้นเขาก็เอนหลังและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง: "ฮ่าฮ่าฮ่า ... "

“นายท่าน?” กุยแกผงะไปชั่วครู่ แล้วถามออกมาด้วยความแปลกใจ

เย่เฉินหายใจเข้าลึก ๆ และหลังจากระบายลมหายใจออกมา เขาก็มองไปที่กุยแกและพูดอย่างร่าเริง:

"กุยแกเส้นทางสู่อาณาจักรเบื้องบนไม่ได้ถูกตัดขาด มันเป็นไปได้ที่จะพาเจ้าขึ้นไปกับข้า ไม่เพียงแต่จะพาเจ้าขึ้นไปเท่านั้น แต่ยังรวมถึงผู้ใต้บังคับบัญชาและผู้คนทั้งหมดของข้าขึ้นไปด้วยกัน!"

เมื่อกุยแกได้ยินเช่นนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงและพูดว่า:

"เป็นไปไม่ได้ ... ท่านลอร์ดแม้ว่าท่านจะรู้ถึงหนทางที่จะขึ้นสู่อาณาจักรเบื้องบน แต่ ... แต่ท่านไม่สามารถนำผู้คนจำนวนมากไปด้วยกันได้

"กุยแก เจ้าเชื่อข้าไหม" เย่เฉินเลิกคิ้วและถาม

"นายท่าน ...ข้า... " กุยแกกำลังจะพูดต่อแต่ทันใดนั้นก็ตระหนักถึงอะไรบางอย่างได้และเขาก็ตกตะลึงทันที จากนั้นก็พูดออกมาด้วยความตกใจ:

"พระเจ้า! ... ระดับพระเจ้า!! ... คำสั่งการสร้างหมู่บ้านระดับพระเจ้า! คำสั่งการสร้างหมู่บ้านระดับเทพเจ้าที่มีเพียงหนึ่งเดียวในโลกอยู่ในมือของท่านลอร์ด!"

เห็นได้ชัดว่ากุยแกรู้ข้อมูลคำสั่งการสร้างหมู่บ้านระดับพระเจ้าและยังรู้คุณลักษณะของคำสั่งสร้างหมู่บ้านระดับพระเจ้า

รวบรวมโชคชตานำพาประเทศทะยานสู่เบื้องบน!

เย่เฉินพยักหน้าด้วยรอยยิ้มจากนั้นกล่าวว่า: "เจ้าเข้าใจถูกแล้ว เมืองหลุนฮุยถูกสร้างขึ้นโดยคำสั่งสร้างหมู่บ้านระดับพระเจ้า!"

“อึก” เมื่อกุยแกได้ยินดังนั้นก็กลืนน้ำลายอย่างหนักและจากนั้นก็ตะโกนออกมาด้วยดวงตาที่สดใส:

"ขอแสดงความยินดีกับท่านลอร์ด! ขอแสดงความยินดีกับท่านลอร์ด! ท่านลอร์ดได้รับสมบัติแห่งสววรรค์ชิ้นนี้แล้วท่านจะสามารถบรรลุเป้าหมายอันยิ่งใหญ่ได้ ท่านลอร์ดควรจะเป็นนายท่านของข้าอย่างแท้จริง!

"ฮ่าฮ่าฮ่า ... กุยแก เจ้าขี้เกียจแบ่งปันภาระให้ข้าแล้วหรอ" เย่เฉินหัวเราะแล้วกล่าว

“นายท่าน ข้าจะกล้าขี้เกียจได้ยังไง!” กุยแกกล่าวอย่างรีบร้อน

“ดื่มให้น้อยลง!” เย่เฉินจ้องมองไปที่กุยแกก่อนที่จะพูด

"อะแฮ่ม เรื่องนี้ ... ข้าจะลองดู ... " กุยแกพูดด้วยใบหน้านิ่ง ๆ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เย่เฉินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้แล้วกล่าวว่า:

"ไปกันเถอะไปหาเตียวเหิงรองนายกเทศมนตรี แล้วเขาจะจัดการเรื่องสร้างที่อยู่อาศัยให้เจ้าเอง"

"ท่านลอร์ดสำหรับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆนี้ ข้าสามารถไปได้ด้วยตัวเองได้และท่านลอร์ดสามารถไปจัดการสิ่งอื่น ๆ ได้เลย" กุยแกกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“เอาล่ะเมื่อเจ้าพบเตียวเหิงแล้ว อย่าลืมบอกให้เขาหาสาวใช้มาให้ข้าและจัดเตรียมคนทำอาหารเพิ่มด้วย” เย่เฉินพยักหน้าแล้วกล่าว

“ข้าสงสัยว่าท่านลอร์ดมีข้อกำหนดอะไรเกี่ยวกับคุณสมบัติของสาวใช้หรือไม่?” กุยแกผงะไปชั่วครู่แล้วถามออกมา

"เพียงไม่อัปลักษณ์!" เย่เฉินกล่าวโดยไม่ลังเล

"นายท่านเรื่องนี้ ให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง!" กุยแกได้ยินดังนั้นดวงตาของเขาสว่างขึ้น จากนั้นเขาก็พูดออกไป

ทันทีที่เย่เฉินพยักหน้าเขาก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ ดวงตาของกุยแกไม่ถุกต้อง ...นี่กำลังคิดว่าข้ากำลังหานางบำเรออยู่หรือไง?

เมื่อนึกได้ดังนั้นใบหน้าของเย่เฉินก็แข็งค้างและเขาก็รีบพูดว่า: "อย่ายุ่งกับผู้หญิงธรรมดา อย่าให้ผู้คนดูถูกเจ้า!"

เมื่อกุยแกได้ยินเช่นนี้เขาก็ถึงกับผงะ

"หากข้าต้องการครอบครองผู้หญิงที่สวยงาม ข้าจะทำมันด้วยตัวเองแม้ต้องไล่ล่าและฉก ... อะแฮ่ม ... ในช่วงนี้ข้าเพียงต้องการสาวใช้สำหรับทำงานบ้านเท่านั้นดังนั้นอย่าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก" เย่เฉินจ้องมองกุยแกก่อนที่จะพูด

"แต่ท่านลอร์ดข้าคิดว่าท่านต้องการให้ข้าหาดอกท้อแย้มบานมาให้ท่าน แต่ในตอนนี้ท่านกำลังพูดถึงสาวใช้ใช่หรือไม่ ท่านไม่ได้ต้องการที่จะเลือกนางสนมที่สวยงามหรอกหรอ? กุยแกได้ยินเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสับสน

"ไม่แน่นอน" เย่เฉินถอนหายใจแล้วพูด เขาผงะหลังจากพูด

ดอกท้อแย้มบาน ...

เตียวหยู่? หรือที่ลกเอี๋ยง...

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ดวงตาของเย่เฉินก็สว่างขึ้น หากคำนวณเวลาแล้วเตียวเสี้ยนน่าจะยังอยู่ที่ลกเอี๋ยงในเวลานี้ ...

บ้าเอ้ย! รอไม่ไหวแล้วพรุ่งนี้ข้าจะไปลกเอี๋ยง!

ถ้าอ้องอุ้นรับเตียวเสี้ยนเป็นลูกสาวบูญธรรมก็ยากที่จะได้ตัวนางมา

กุยแกกำลังวางแผนที่จะพูดบางอย่าง แต่เมื่อเห็นว่าเย่เฉินกำลังขบคิดอยู่ เขาจึงได้รออยู่เงียบๆ

ในตอนนั้นเองเย่เฉินก็กลับมามีสติอีกครั้งเขาระบายลมหายใจออกยาว ๆ จากนั้นมองไปที่กุยแกและกล่าวออกมาด้วยความยินดีอย่างยิ่ง:

"กุยแกขอบคุณที่เตือนข้า มิฉะนั้นข้าคงลืมบางสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่ง"