EP 332 วันตรุษจีนมาถึงแล้ว + EP 333 งานเฉลิมฉลอง

EP 332 วันตรุษจีนมาถึงแล้ว + EP 333 งานเฉลิมฉลอง

EP 332 วันตรุษจีนมาถึงแล้ว

By loop

ในช่วงบ่าย.

สำนักงานคณะกรรมการพรรคประจำเขต

ในอดีต ดงซูบินเคยแอบเข้าไปในตึกเพื่อไปเยี่ยมเสี่ยวหลานแต่คราวนี้เขาขับรถเบนซ์ไปอย่างเปิดเผย ยามที่ประตูไม่ได้หยุดเขาเนื่องจากทุกคนในหน่วยงานราชการของมณฑลรู้ว่ารถเบนซ์เอ็มพีวีแอล 500 นี้เป็นของ ดงซูบินยามไม่จำเป็นต้องดูป้ายทะเบียนด้วยซ้ำเพราะมีรถประเภทนี้เพียงไม่กี่คันในมณฑล

ดงซูบินมองไปที่กุญแจที่ผู้อำนวยการเหยามอบให้เขา

อพาร์ตเมนต์ของ ดงซูบินอยู่บนชั้นสามในอาคารสีเทาทางด้านซ้ายและเป็นคนละอาคารกับ เสี่ยวหลาน

ดงซูบินไม่ได้ถือสิ่งของของเขาและเข้าไปในอาคาร เขาเดินขึ้นบันไดไปชั้นสามและอพาร์ตเมนต์ของเขาเป็นห้องแรกที่อยู่ข้างๆ

ทำความสะอาดอพาร์ทเมนท์แล้ว

บางทีเจ้าหน้าที่ระดับสูงก็กลัวเรื่องซุบซิบนินทา อพาร์ทเมนต์นี้แย่กว่าสำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะพื้นของอพาร์ตเมนต์นี้ไม่ใช่กระเบื้องเซรามิก เครื่องซักผ้าเป็นเครื่องซักผ้ารุ่นเก่าและเครื่องปรับอากาศเป็นแบบตู้ของเครื่องปรับอากาศ เครื่องใช้และอุปกรณ์ทั้งหมดเป็นแบบเก่าในอพาร์ตเมนต์นี้ เนื่องจาก ดงซูบินเป็นโสดเขาจึงได้รับอพาร์เมนต์สำหรับคนโสด

ดงซูบินมองไปรอบ ๆ และยังคงพอใจกับอพาร์ทเมนต์

ตอนนี้ ดงซูบินเป็นหัวหน้าส่วนและเขาต้องระวังในทุกด้าน หากผู้อำนวยการเหยามอบหมายอพาร์ทเมนต์สามห้องนอนสุดหรูให้กับดงซูบิน ดงซูบินจะไม่ยอมรับ ใครจะรู้ว่าผู้กำกับเหยาจะตีกรอบเขา?

ดงซูบินเดินทางสองสามครั้งระหว่างรถของเขาและอพาร์ตเมนต์เพื่อขนย้ายสิ่งของของเขาก่อนที่จะเก็บของในอพาร์ตเมนต์ของเขา

แหวน…แหวน…แหวน…โทรศัพท์ของ ดงซูบินดังขึ้น มันคือ เสี่ยวหลาน

ดงซูบินตอบ “…สวัสดีนายกเทศมนตรีเสี่ยว”

“คุณย้ายมาหรือยัง” เสี่ยวหลาน หัวเราะ “ฉันเห็นรถของคุณผ่านหน้าต่างห้องของฉัน ย้ายของเสร็จหรือยัง? คุณต้องการให้ พี่หยาง ช่วยย้ายหรือไม่?” พี่หยาง เป็นคนขับรถของ เสี่ยวหลาน

"ไม่เป็นไรครับ. ผมย้ายทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว โอ้ทำไมหรอ ตอนนี้คุณไม่อยู่ที่ทำงาน”

“ฉันกลับมาทานอาหารกลางวันแล้วและฉันมาเตรียมของในงานตรุษจีน”

ดงซูบินยืนขึ้นเดินไปที่หน้าต่างและมองไปที่อาคารฝั่งตรงข้ามและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าต่าง ดงซูบินหัวเราะและโบกมือ “พี่สาวเสี่ยว ผมเห็นคุณแล้ว เราอยู่ไม่ไกลกันมาก”

เสี่ยวหลาน ยิ้มและกล่าวว่า “ระยะทางอาจดูเหมือนไม่ไกล แต่จริงๆแล้วเราห่างกันมาก ฮ่า ๆ”

"ฮะ? มันลึกเกินกว่าที่ผมจะเข้าใจ”

“โอ้…” เสี่ยวหลาน ถาม “ผมได้ยินจากพี่ฮูว่ามีคนมากมายมายืนส่งคุณก่อนหน้านี้”

ดงซูบินตอบ “พวกเขาเองมาแสดงความยินดีและให้ไข่ผักและอื่น ๆ แก่ผมมากมายโอ้…ผมจะเอามันไปแบ่งให้กับคุณด้วย ผมทานของพวกนี้ไม่หมดหรอก”

“ไม่ต้องเอามา ตอนนี้อพาร์ตเมนต์ของฉันเต็มไปด้วยของขวัญและอาหาร” เสี่ยวหลาน ตอบ

ดงซูบินเกือบลืมไปแล้วว่า เสี่ยวหลาน เป็นนายกเทศมนตรี ในช่วงตรุษจีนเธอจะได้รับของขวัญมากมายกว่า ดงซูบิน

“ซูบิน” น้ำเสียงของ เสี่ยวหลาน เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “ปีนี้คุณทำผลงานได้ดีกับสำนักรักษาความปลอดภัยสาธารณะ มีคนมากมายมาส่งคุณและหลั่งน้ำตาให้คุณคือคำรับรองที่ดีที่สุดของคุณ นำจิตวิญญาณนี้กับคุณไปสู่ตำแหน่งใหม่ของคุณ ทำงานให้หนักขึ้น แต่คุณไม่สามารถใช้วิธีรุนแรงตามปกติในตำแหน่งใหม่ได้แล้วนะ ในการดึงดูดนักลงทุนคุณต้องเปลี่ยนทัศนคติในการทำงานและสร้างภาพลักษณ์ใหม่ให้กับตัวเอง คุณเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดหรือไม่”

ดงซูบินเข้าใจ "ใช่. ฉันจะจดบันทึกไว้”

"ตกลง. งานของคุณที่หน่วยงานส่งเสริมการลงทุนแตกต่างจากสำนักรักษาความปลอดภัยสาธารณะมาก ได้เลย. คืนนี้จะได้เจอกัน ฮ่าฮ่า…”

หลังจากแกะของออกจากกล่องแล้ว ดงซูบินก็มองไปที่นาฬิกาของเขาและถึงเวลาที่เขาต้องไปที่โรงเรียนพรรคของมณฑล

การเฉลิมฉลองในค่ำคืนนี้จัดขึ้นที่ห้องโถงใหญ่ของโรงเรียนพรรคของมณฑล

เมื่อ ดงซูบินมาถึงโรงเรียนของพรรคที่จอดรถเต็ม เขาขับรถไปรอบ ๆ ที่จอดรถเพื่อมองหาที่ว่างและเจ้าหน้าที่จาก โรงเรียนของพรรค ก็เห็นเขาและชี้ไปที่อาคารอีกหลังที่อยู่ด้านหลัง ดงซูบินขับรถไปและพบจำนวนมากที่ด้านหลังของอาคารนั้น

มีคนจำนวนมากเกินไป

ดงซูบินมองไปที่ผู้นำและเจ้าหน้าที่ของแผนกต่างๆและสงสัยว่าห้องโถงนี้สามารถนั่งได้หลายคนหรือไม่

พวกระดับสูง ต้องการให้แต่ละแผนกดำเนินรายการและไม่มีใครกล้าที่จะขาดหรือลางานในวันนี้ ถ้าทุกแผนกส่งคนมางานนี้สามถึงห้าคนก็จะมีไม่กี่ร้อยคน

“ฮ่าฮ่าฮ่า…พี่เจิ้งเจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?”

“เสี่ยวเก่าแผนกของคุณเตรียมโปรแกรมอะไรไว้บ้าง”

“ความลับ…คุณจะรู้ว่าพวกเขาจะแสดงอะไรในภายหลัง ฮ่าฮ่าฮ่า…”

“โอ้ผู้อำนวยการหลิวผู้อำนวยการซัน…เป็นเวลานานแล้วที่เราจะได้พบกัน”

ระเบียงหน้าบ้านเต็มไปด้วยผู้คนที่ทักทายกัน ดงซูบินรู้สึกว่าเสียงดังเกินไปจึงตัดสินใจเข้าไปในห้องโถงเพื่อหาที่นั่งก่อน

แต่ห้องโถงก็อัดแน่นไปด้วย

ดงซูบินเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยและทักทายพวกเขา หลังจากนั้นเขาก็เห็นฉินยงมาถึง

“พี่ฉินคุณมากี่โมง” ดงซูบินเดินมาทักทายเขา

“ฉันเพิ่งมาถึงและกำลังมองหาที่นั่งของฉัน” ฉินยงตอบ “ฉันคิดว่าคืนนี้มีที่นั่งฟรี” คณะกรรมการพรรคและนายกเทศมนตรีจะมีที่นั่งสำรองไว้สำหรับพวกเขาและโดยปกติจะอยู่ในแถวแรกและแถวที่สอง เจ้าหน้าที่ระดับสูงจะนั่งอยู่ข้างหน้าและ ฉินยงในฐานะรองหัวหน้าสำนักปกติจะนั่งแถวกลางหรือแถวหลัง

ดงซูบินตอบ “มานั่งด้านหลังกันเถอะ”

ฉินยงหัวเราะ “คุณควรนั่งข้างหน้า คุณจะนั่งกับฉันได้อย่างไร”

“คุณล้อเล่นกับฉันไหม? ไปกันเถอะ.”

สิ่งที่ฉินยงพูดนั้นถูกต้อง ดงซูบินควรนั่งแถวหน้าพร้อมกับตำแหน่งของเขา แต่ ดงซูบินไม่ต้องการอยู่ภายใต้ความสนใจและเขาก็ยังไม่ได้ก้าวเข้าสู่สำนักงานส่งเสริมการลงทุนจริงๆ

EP 333 งานเฉลิมฉลอง

By loop

ดงซูบินและรองหัวหน้าสำนักฉินหยงนั่งที่แถวหลังกลาง

“พี่ฉินสำนักรักษาความปลอดภัยสาธารณะกำลังจะแสดงอะไรกันั”

“ฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะแสดงวูซู หน่วยงานส่งเสริมการลงทุนของนายล่ะเป็นอย่างไรบ้าง”

“ผมเพิ่งได้รับการแต่งตั้งผมเองก็แน่ใจเหมือนกัน แต่หน่วยงานส่งเสริมการลงทุนมีคนน้อยกว่าสำนักความมั่นคงสาธารณะ ผมคิดว่าน่าจะมีคนในสำนักมาแสดงโชว์ร้องเพลง”

17.20 น. เจ้าหน้าที่ของรัฐส่วนใหญ่ได้เข้าไปในห้องโถง

ทันใดนั้นห้องโถงก็เงียบลงและ ดงซูบินก็หันไปทางเข้า ผู้นำสูงสุดของมณฑลมาถึงแล้วเซียงดาวและ เสี่ยวหลาน กำลังเดินไปข้างหน้า เลขาธิการพรรคเซียงและนายกเทศมนตรีเสี่ยว แต่ชุดเต็มยศ วันและทางพรรคประกอบด้วย เฉาซูเผิง, หวางหลี่, ดวนเซินกัง และอื่น ๆ กำลังเดินตามหลังพวกเขา

ห้าถึงหกนาทีต่อมาที่นั่งทั้งหมดในห้องโถงถูกนำขึ้น ตามที่ ดงซูบินคาดไว้มีที่นั่งไม่เพียงพอสำหรับทุกคนในห้องโถง พนักงานระดับล่างบางคนที่มาถึงทีหลังต้องนั่งบนทางเดิน

พิธีกรสาวสวยวัยกลางคนขึ้นไปบนเวทีและเริ่มพูดคุย

ดงซูบินกระซิบกับ ฉินหยง“ผู้หญิงคนนี้ดูหน้าคุ้น” “เธอคือซูเจีย”ฉินหยงแนะนำ “เธอเป็นผู้ประกาศข่าวกับสถานีโทรทัศน์ของมณฑลของเรา”

“โอ้การเฉลิมฉลองนี้ถ่ายทอดสดในมณฑลของเราหรือไม่” ดงซูบินมองไปที่กล้องสองตัวข้างเวที

ฉินยงส่ายหัว “มันกำลังถ่ายทำอยู่ แต่มันไม่ได้ถ่ายทอดออกไป มันถูกบันทึกไว้สำหรับเจ้าหน้าที่ของเราเองและการถ่ายทอดสดของการเฉลิมฉลองในมณฑลของเราคือในวันแรกของวันตรุษจีน”

ซูเจียกล่าวทักทายและทำหน้าที่พิธีกรก่อนที่จะส่งไมค์ให้เลขาธิการพรรคเซียง เป็นคำพูดตามปกติที่เขากล่าวชื่นชมเจ้าหน้าที่ทำงานหนัก ฯลฯ เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าผู้ฟังไม่ค่อยกระตือรือร้นที่จะฟังคำพูดที่น่าเบื่อของเขาเขาก็พูดจบ ซูเจียขอบคุณเซียงดาวและเชิญนายกเทศมนตรีซีอีขึ้นไปบนเวทีเพื่อกล่าวสุนทรพจน์

เสี่ยวหลานยิ้มและโบกมือให้เธอ “ฉันจะไม่พูดอะไรมาก ฉันจะขอเปิดงานนี้อย่างเป็นทางการ”

ฝูงชนต่างโห่ร้อง ประโยคหนึ่งของเสี่ยวหลานมีเสียงเชียร์ดังกว่าคำพูดยาว ๆ ของเซียงดาว เซียงดาวฟายังคงมีสีหน้าที่นิ่งเฉย แต่เขาขมวดคิ้วอยู่ในใจ

เพลงเริ่มขึ้นและงานเฉลิมฉลองของคืนนี้ก็เริ่มต้นขึ้น

ในตารางการจัดงานแรกคือคณะวัฒนธรรมของมณฑล เป็นการเต้นรำเปิดที่ประกอบด้วยคนมากกว่าหนึ่งโหล นักเต้นทุกคนยังเด็กและน่ารักและสวมชุดฮันแบบดั้งเดิม คณะวัฒนธรรมของเคาน์ตี้เป็นแผนกที่เชี่ยวชาญในการแสดงดังกล่าว

เมื่อการแสดงนี้จบลงผู้ชมต่างโห่ร้อง

ดงซูบินปรบมือและถาม “นี้แค่การเปิดตัว?”

นักแสดงเข้ามาบนเวทีด้วยการแต่งหน้าและเครื่องแต่งกายที่ดูแฟนตาซี

ภาพที่เขาเห็นมีชายชราคนหนึ่งที่เดินอยู่ที่พื้นที่ผู้หญิงคนหนึ่งโยนตัวขึ้นไป ในท้ายที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็มาจับคู่กับชายคนนั้น นักแสดงและนักแสดงหญิงไม่ได้เป็นมืออาชีพและมีข้อผิดพลาดบางอย่าง

ดงซูบินรู้สึกประหลาดใจที่เห็นเจ้าหน้าที่ของรัฐแสดงการแสดงที่น่าสนใจเหล่านี้ แสดงว่าพวกเขาก็มั่นฝึกฝนสิ่งอื่นที่นอกจากงาน การแสดงนี้จัดทำขึ้นโดยกรมคุ้มครองสิ่งแวดล้อม เป็นการส่งข้อความถึงการไม่ทิ้งขยะทุกที่

ในแถวหน้าเซียงดาวฟากระซิบกับผู้นำที่อยู่ข้างๆเขาและพยักหน้า ดูเหมือนพวกเขาจะพอใจกับการแสดงนี้ ในฐานะผู้นำพวกเขาไม่กังวลว่าผลงานจะดีหรือไม่ พวกเขากังวลมากขึ้นหากการแสดงส่งข้อความเชิงบวกออกไป

นักแสดงและนักแสดงโค้งคำนับและเดินเข้าไปในหลังเวที

ซูเจียปรากฏตัวบนเวทีอีกครั้งและประกาศรายการที่สาม

เป็นการแสดงของกรมวัฒนธรรมโดยเจ้าหน้าที่กรมวัฒนธรรมที่เกษียณอายุแล้วคนหนึ่ง คนงานบางคนถือโต๊ะกระดาษพู่กันและหมึกขึ้นไปบนเวที ชายชราคนนั้นไม่พูดอะไรและเริ่มวาดภาพ ฝูงชนโห่ร้องเมื่อภาพวาดเสร็จสมบูรณ์

ดงซูบินยังให้กำลังใจแม้ว่าจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับภาพวาดจีน “ภาพวาดที่ดี!”

ฉินหยง พยักหน้า "ใช่. มันเป็นภาพวาดที่ดี”

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็สบตากันและหัวเราะ พวกเขาสามารถบอกได้ว่าทั้งคู่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการวาดภาพ

หลังจากที่ชายชราลงจากเวทีฉินหยง ก็พูดขึ้น “มันน่าจะถึงคราวของสำนักรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเรา การแสดงของพวกเขาอาจจะไม่ดีเท่ากับการแสดงก่อนหน้านี้”

เจ้าหน้าที่ตำรวจสองสามนายวิ่งขึ้นไปบนเวทีในชุดเครื่องแบบแสดงท่าเต้นวูซูและทำร้ายอุปกรณ์ประกอบฉากบางอย่างเช่นกระดานไม้กระเบื้องเสา ฯลฯ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งต่อสู่กับเจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งโดยใช้ไม้ค้ำยันไว้ด้านหลัง เสาหัก แต่เจ้าหน้าที่คนนั้นไม่เป็นอันตราย

"ดี!" ดงซูบินและฉินหยงส่งเสียงเชียร์ดังลั่น

เจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งซึ่งได้รับการฝึกฝนวิชากังฟูหัวเหล็กทุบหัวของเขาด้วยอิฐสองสามก้อน

อิฐแตกและหน้าผากของเจ้าหน้าที่คนนั้นถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น แต่ศีรษะของเขาดีไม่มีรอยฟกช้ำ!

ดงซูบินประทับใจกับ กังฟูของเจ้าหน้าที่ เขาเคยดูการแสดงแบบนี้ทางทีวีมาก่อนซึ่งเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นการแสดงแบบนี้ในชีวิตจริง ดงซูบินหัวเราะและมองไปที่ฉินหยง “พี่ฉินผมไม่รู้มาก่อนว่าสำนักรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเรามีผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้มากมาย”

ฉินหยงมองไปที่ ดงซูบิน“ใครกล้าอ้างตัวเป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ต่อหน้านายกัน”

ตงซู่ปิงส่ายหัว “ผมทำสิ่งที่พวกเขาทำไม่ได้ ถ้าก้อนอิฐเหล่านั้นตกลงบนหัวของผม…ผมอาจตายไม่ก็เป็นอัมพาต”

“เอาล่ะ. อย่าเจียมตัว” ฉินหยงหัวเราะ “ทุกคนในสำนัก…ไม่ ทุกคนในเขตหยานไท่รู้ว่าคุณเคยต่อสู้กับเสือโคร่งไซบีเรีย” เขาหันไปทางเวที “กังฟูของพวกเขาอาจจะดี แต่เมื่อเทียบกับคุณแล้วพวกเขาล้าหลังมาก การมีศิลปะการต่อสู้และการต่อสู้นั้นแตกต่างกัน เจ้าหน้าที่ทั้งสี่คนนั้นอาจไม่ใช่คู่ของคุณหากพวกเขาต่อสู้กับคุณด้วยกัน”

ดงซูบินหัวเราะ “พี่ฉินอย่าคิดมากกับผม คุณกำลังทำให้ผมเครียด”

“ฮ่าฮ่าฮ่า…ฉันไม่ใช่คนเดียวที่คิดแบบนี้ นายไปท้าด้วยพวกแทควอนโดสายดำและร่วมถึงจัดการพวกนั้นราบคาบ นั้นไม่ร่วมถึงพวกสายแดงเข็มขัดสีน้ำเงิน ฯลฯ โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ ใครจะเก่งสู้นายได้? น้องซูบินพูดตามตรงฉันประทับใจทักษะการต่อสู้ของนายมากที่สุด เราจะต้องมาซ้อมด้วยกันสักครั้ง”

ขณะที่ ดงซูบินและ ฉินหยงคุยกันการแสดงของสำนักงานความปลอดภัยสาธารณะก็สิ้นสุดลง

ฝูงชนปรบมือและโห่ร้อง

ผู้นำที่นั่งอยู่ข้างหน้ายิ้ม เซียงดาวฟาเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าหน้าที่ของรัฐจะสามารถจัดการแสดงเช่นนี้ได้

การแสดงสองสามครั้งถัดไปคือการร้องเพลงและการเต้นรำ

ดงซูบินสังเกตเห็นคนงานหลังเวทีและพนักงานบางคนเดินออกมาจากหลังเวที ดูเหมือนพวกเขากำลังมองหาใครบางคน ทันใดนั้น ดงซูบินสังเกตเห็นหน้าจอโทรศัพท์ของเขาสว่างขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและเห็นสายที่ไม่ได้รับมากกว่าหนึ่งโหลจากสองถึงสามหมายเลข

ห้องโถงใหญ่มีเสียงดังมากและ ดงซูบินไม่สังเกตเห็นว่าโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น

ใครกันที่โทรมาในเวลาแบบนี้?

ดงซูบินโทรกลับ “สวัสดีผม ดงซูบิน นั้นใครกัน?”

“ฉัน…งานฉลอง…ผู้รับผิดชอบ…” มีใครบางคนร้องเพลงอยู่บนเวทีและ ดงซูบินไม่ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด “มาที่หลังเวที…มันเริ่มแล้ว…”

ดงซูบินถาม “เริ่มจากอะไร? พูดให้ดังกว่านี้ได้ไหม!”

“การแสดง…การแสดงของคุณกำลังเริ่ม”

ดงซูบินได้ยินดังนั้นจึงถาม “คุณเป็นเจ้าหน้าที่ดูแลงานหรอ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า? คุณหมายถึงอะไรการแสดงของฉัน? ฉันลงทะเบียนสำหรับการแสดงเมื่อใด สวัสดี? สวัสดี?” สัญญาณไม่ดีเลยและสายถูกตัด

ฉินยงได้ยิน ดงซูบิน“เกิดเรื่องผิดปกติอะไรหรือเปล่า? การแสดงทั้งหมดรายงานโดยแผนกต่างๆ อาจมีข้อผิดพลาด”

ดงซูบินขมวดคิ้ว “แม้ว่าจะมีข้อผิดพลาด แต่ก็ไม่ควรระบุชื่อของมเป็นหนึ่งในนักแสดง”

“ลองเช๊คกับกับพวกเขาอีกครั้ง”

เมื่อ ดงซูบินกำลังจะไปที่หลังเวทีเพลงก็จบลง ซูเจียเดินขึ้นเวทีอีกครั้งและกล่าวว่า “ผลการดำเนินงานต่อไปเป็นของสำนักงานส่งเสริมการลงทุน นักแสดงคือ…” ซูเจียหยุดชั่ววินาทีและยิ้ม “ดงซูบินหัวหน้าซูบิน จากหน่วยงานส่งเสริมการลงทุน!”