ตอนที่ 2 อาจารย์หมอ
ตอนที่ 2 อาจารย์หมอ
แม้บุตรสาวของเธอจะนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรามาแล้วหลายวัน แต่สภาพร่างกายก็ยังคงเป็นปกติดีอยู่ เนื่องจากบรรดาแม่มดเหล่านี้ไม่มีความจำเป็นต้องทานอาหารเหมือนกับมนุษย์โลกเพราะพวกเขาอิ่มทิพย์
ตอนนี้เมื่อหนังสือเล่มนั้นมาอยู่ในมือของตนเองแล้ว แม่มดวัยกลางคนก็พึมพำว่า
“ทำไมมันถึงหนักอย่างนี้ล่ะ?”
“พูดมากอยู่ได้ เปิดดูสิว่ามันใช่หรือเปล่า?” เจ้าแมวที่เกาะอยู่บนไหล่ของเธอเริ่มรำคาญ
“ก็ได้!”
เมื่อกล่าวจบ เธอก็เปิดปกหนังสือเล่มนั้นอย่างทะนุถนอม แต่ทันใดนั้นเองแสงสว่างอันเจิดจ้าที่รุนแรงก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้มันมีแรงดึงดูดมหาศาลดึงร่างของพวกเขาทั้งสองเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วจนน่าขนหัวลุกท่ามกลางความมืดมิดที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำกล่าวได้
“ว้าย!!! มุ้งมิ้ง...เกิดอะไรขึ้น???”
“จะไปรู้ได้ไง! ...แต่มุ้งมิ้งกลัว..งือ..”
“... …”
—-
ในโรงพยาบาลประจำจังหวัดที่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวงหลายร้อยกิโลเมตรแห่งหนึ่งมีหญิงสาวอายุประมาณสิบแปดปีเกิดอุบัติเหตุถูกรถเฉี่ยวชนและนอนหมดสติมาเป็นเวลาร่วมเดือนแล้ว หรือกล่าวอย่างตรงไปตรงมาก็คือ เธอกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรานั่นเอง
“คุณหมอคะ ลูกสาวของฉันนอนอยู่บนเตียงแบบนี้มาเป็นเดือนแล้วนะคะ เมื่อไหร่เธอถึงจะฟื้นสักที?”
“อาการของเธอก็เป็นปกติทุกอย่างนะครับ แต่ทำไมถึงยังไม่ฟื้น...อันนี้หมอก็ยังหาสาเหตุไม่ได้เหมือนกันครับ?!”
“ดีนะคะที่เธอมีประกันอุบัติเหตุที่ทางโรงเรียนของเธอทำให้ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่มีปัญหาจ่ายค่ารักษาพยาบาลอย่างแน่นอน”
“นับว่ายังมีโชคดีในความโชคร้าย...แต่มันก็เป็นอุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอกครับ” หลังจากเกาศีรษะด้วยความงุนงงแล้ว คุณหมอก็กล่าวอีกว่า
“พรุ่งนี้จะมีแพทย์เฉพาะทางที่เป็นอาจารย์หมอจากเมืองหลวงเดินทางมาตรวจดูอาการนะครับ...คุณหมอท่านนี้เก่งมากจริง ๆ ...ท่านจะต้องช่วยลูกสาวของคุณได้อย่างแน่นอน”
“ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ”
ทางบ้านของเด็กสาวคนนี้มีฐานะยากจนมาก และมารดาของเธอทำงานอยู่ที่สุขาภิบาลของจังหวัด โดยทำหน้าที่เป็นคนกวาดถนน ส่วนบิดาของเธอก็ป่วยเป็นโรคอัมพฤกษ์จึงทำมาหากินไม่ได้และต้องนอนติดเตียงอยู่ที่บ้าน แต่โชคดีที่มีคุณย่าของเด็กสาวคอยดูแลอยู่ แม้ว่าเธอจะมีอายุเจ็ดสิบปีแล้วก็ตาม
ครั้งนี้เมื่อบุตรสาวประสบอุบัติเหตุและต้องนอนโรงพยาบาล ผู้เป็นมารดาจึงต้องมาที่โรงพยาบาลทุกวันหลังเลิกงานในเวลาสามโมงเย็นเพื่อนั่งเฝ้าเธออยู่จนมืดด้วยความเป็นห่วงและกลุ้มใจเป็นที่สุดก่อนที่จะเดินทางกลับที่พัก
เฮ้อ!!! เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ!
ในสังคมยุคปัจจุบัน ครอบครัวคนมีรายได้น้อยอย่างเธอไม่มีทางเลือกมากนักสำหรับเรื่องอาหารการกิน ทำให้เธอต้องแวะตลาดเพื่อไปซื้อไข่กับผักเพื่อไปทำอาหารค่ำให้กับคนในครัว และมันก็เป็นเช่นนี้ทุกวัน
ลำพังเงินเดือนของเธอคนเดียวก็สามารถใช้ได้เพียงแค่เดือนชนเดือนเท่านั้น ดังนั้นอาหารอย่างอื่นพวกเธอคงไม่กล้าฝันถึง เพราะมันดูจะไกลเกินเอื้อมสำหรับคนหาเช้ากินค่ำอย่างเธอ และเมื่อกลับถึงบ้านพักที่สร้างจากไม้หลังเก่าซ่อมซ่อที่ครอบครัวของเธอเช่าอยู่ เธอก็ทำทุกอย่างเป็นปกติเหมือนเช่นทุกวัน
เมื่อเห็นลูกสะใภ้กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว หญิงชราผู้ซึ่งเป็นแม่สามีก็เอ่ยถามว่า
“เป่าเม่ยเป็นยังไงบ้าง?”
“เหมือนเดิมค่ะแม่ แต่พรุ่งนี้จะมีอาจารย์หมอมาดูอาการเธอค่ะ!” หวังลี่เจินตอบด้วยแววตาแห่งความหวัง
“โอ! ครั้งนี้ขอให้มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับเธอด้วยเถิด! เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะไปวัดเพื่อสวดมนต์ขอพรให้เป่าเม่ยฟื้นไว ๆ”
“หนูก็หวังที่จะให้มันเป็นแบบนั้นเหมือนกัน พรุ่งนี้วันหยุดหนูจะรีบไปรอพบอาจารย์หมอแต่เช้า”
——-
เช้าวันรุ่งขึ้นมารดาของเธอก็ไปที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้า หลังจากป้อนอาหารสามีเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้กำลังนั่งรอคุณหมออย่างใจจดใจจ่ออยู่ข้างเตียงของบุตรสาว
ต่อมาไม่นานคุณหมอเจ้าของไข้ก็เดินเข้ามาพร้อมกับชายชราท่านหนึ่งที่ใส่ชุดกาวน์และมีหูฟังประจำตัวพาดอยู่ที่บริเวณลำคอ
“สวัสดีครับคุณหวังลี่เจิน วันนี้มาแต่เช้าเลยนะครับ!” คุณหมอเจ้าของไข้ทักทาย
“สวัสดีค่ะคุณหมอ เออ..คือวันนี้วันหยุดก็เลยมารอพบอาจารย์หมอค่ะ”
“คุยเพลินจนลืมแนะนำ นี่คือคุณหมอโจวตงซุน เป็นอาจารย์หมอเฉพาะทางด้านเส้นประสาทและสมองครับ”
“สวัสดีค่ะคุณหมอโจว ช่วยลูกสาวดิฉันด้วยนะคะ เธอนอนแบบนี้มาร่วมเดือนแล้วค่ะ! ดิฉันเห็นแล้วใจคอไม่ดีเลย”
จากนั้นคุณหมอได้ขอให้มารดาของเด็กสาวออกไปรอด้านนอก เพื่อจะได้ตรวจดูอาการได้อย่างสะดวก
เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนการตรวจ คุณหมอเจ้าของไข้ก็เห็นว่าอาจารย์หมอกำลังยืนหลับตาราวกับว่ากำลังนึกทบทวนอะไรบางอย่าง ดังนั้นจึงไม่กล้ารบกวน หลังจากผ่านไปสักครู่เขาก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับกล่าวว่า
“ภายในวันนี้เธอจะต้องฟื้นอย่างแน่นอน ผมรับรอง”
“… …”
รู้ได้ยังไง? อันนี้คือการแพทย์แผนไหน?
จากนั้นอาจารย์หมอได้กล่าวอีกว่า
“ถ้าฟื้นแล้วความทรงจำบางช่วงของเธออาจจะขาดหายไปบ้าง... แต่ไม่ต้องตกใจ เพราะอีกไม่นานเธอก็จะปรับตัวได้... เอ๊ย... ไม่ใช่... ความทรงจำของเธอจะค่อย ๆ ฟื้นคืนมา”
“จริงเหรอครับอาจารย์ ผมไม่เห็นอาจารย์รักษาเลย แล้วเธอจะฟื้นได้ยังไงครับ?”
“เรื่องมันยาว... เอาไว้วันไหนมีเวลาว่างแล้วผมจะเล่าให้ฟัง…”
เมื่อเดินออกมาด้านนอก คุณหมอได้แจ้งให้มารดาของเด็กสาวทราบว่า อีกไม่นานเธอจะฟื้น และด้วยความตื่นเต้นหลังจากที่เธอกล่าวคำขอบคุณคุณหมอแล้ว เธอก็รีบออกไปหน้าโรงพยาบาลเพื่อซื้อโจ๊กสำหรับบุตรสาวที่กำลังจะฟื้นขึ้นมาในไม่ช้า
