ตอนที่ 10 ฆาตกร

ตอนที่ 10 ฆาตกร

ช่วงนี้พลังงานทางจิตวิญญาณของแม่มดสาวเสื่อมถอยไปมาก ดังนั้นเธอจึงบำเพ็ญเพียรโดยการเข้าสมาธิและรวบรวมลมปราณจนถึงรุ่งเช้าทุกวัน

เช้าวันถัดมาเด็กสาวไปทำงานตามปกติเหมือนกับทุกวันพร้อมด้วยน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋สำหรับชายชรา

"คุณตาคะ... อาหารเช้าค่ะ… หนูรู้ว่าคุณตาเบื่ออาหารที่นี่?"

"ขอบใจนะ แม่สาวน้อย"

"ไม่เป็นไรค่ะ... อ้อ... แล้วตอนกลางวันอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ?"

"อย่าลำบากเลย...ตากินอะไรก็ได้"

หลังจากเกาป๋อฉานรับประทานอาหารเช้าแล้ว เด็กสาวก็ทำงานเสร็จเรียบร้อยพอดีจึงมีเวลามานั่งสนทนาด้วย

"เดินคล่องหรือยังคะคุณตา?"

"ตอนนี้ต้องใช้ไม้เท้าช่วยพยุงไปก่อน... แต่อีกไม่นานก็คงจะวิ่งได้แล้ว... ฮ่า ๆ ๆ"

"เก่งจังเลยค่ะ"

"อ้อ… เป่าเม่ยเลิกงานแล้วอย่าถเลไถลนะ! เพราะตอนนี้ไอ้ฆาตกรต่อเนื่องมันกำลังออกอาละวาด!"

"หนูอ่านข่าวแล้วค่ะ... คุณตาไม่ต้องเป็นห่วง"

"คนเราสมัยนี้ทำไมถึงทำกันได้ลงคอ… ช่างโหดเหี้ยมผิดมนุษย์"

"แล้วเขาจะเอาเครื่องในพวกนั้นไปทำไมคะ?"

"ตาก็ไม่รู้เหมือนกัน"

หลังจากได้รู้จักกับฮันเป่าเม่ย ความคิดชายชราก็เปลี่ยนแปลงไปมาก โดยเขาเริ่มมีมนุษย์สัมพันธ์กับผู้อื่น อีกทั้งชายชรามักจะอารมณ์ดีอยู่เสมอและยังรู้จักทักทายเพื่อน ๆ ที่อยู่ในบ้านพักคนชราด้วยกันทำให้ทุกคนรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก

กลางดึกคืนนั้นเมื่อทุกคนเข้านอนแล้ว ฮันเป่าเหมยผู้รอคอยเวลานี้ก็ลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างกระปรี้กระเปร่าและกล่าวกับเจ้าแมวน้อยคู่บารมีว่า

"มุ้งมิ้ง... เราไปสำรวจโลกมนุษย์ในยามค่ำคืนกันเถอะ!"

"ว้าว!!!…ได้เลยเจ้านาย"

เพียงชั่วอึดใจไม้กวาดประจำตัวก็มาปรากฏในมือของแม่มดสาวด้วยการร่ายเวทมนต์เพียงสองสามประโยค หลังจากขึ้นนั่งบนไม้กวาดแล้วทั้งสองชีวิตก็พุ่งออกทางหน้าต่างของบ้านหลังนี้ด้วยความเร็วสูงสุด

แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว แต่ความสว่างไสวของแสงไฟในยามราตรีก็สามารถทำให้มองเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน

"โอ้โห! โลกมนุษย์ตอนกลางคืนมันช่างสวยงามเสียจริง ๆ " เจ้าแมวน้อยกล่าวอย่างตื่นเต้น

"จริงด้วย! มาอยู่ที่นี่เป็นเดือนแล้วเพิ่งจะรู้ว่าโลกนี้ก็น่าอยู่เหมือนกันนะ" แม่มดสาวกล่าวพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

"ดูถนนสิ! โล่งมาก...ไม่มีรถสักคันเดียว" แมวน้อยเริ่มสงสัย

"ก็คงจะกลัวไอ้ฆาตกรต่อเนื่องละมั้ง"

แม้ท้องฟ้าคืนนี้ไม่มีก้อนเมฆมาบดบังแต่ก็แทบจะมองไม่เห็นดวงดาวที่พร่างพราวอยู่ทั่วท้องฟ้า เนื่องจากแสงไฟที่สว่างมากโอบล้อมเมืองอันเงียบสงบนี้เอาไว้

ตอนนี้บนท้องถนนมีเพียงความว่างเปล่า ผิดกับตอนกลางวันที่มีรถราแล่นพลุกพล่านอย่างกับเป็นคนละโลก ซึ่งเป็นเสน่ห์ที่น่าหลงใหลอีกมุมหนึ่งที่อาจจะไม่ได้พบเจอบ่อยนัก

"จ๊อก…จ๊อก"

"เสียงอะไรอ่ะ?" แมวน้อยเอ่ยถามด้วยความรีบร้อน

"ท้องข้าเอง...หิวอ่ะ!" แม่มดสาวตอบอย่างช่วยไม่ได้

"...โน่นไง!...ตรงนั้นมีร้านสะดวกซื้อ"

"โอเค...จะลงแล้วนะ!" แม่มดสาวกล่าวทันที

ทันทีที่ไม้กวาดจอดลงสนิทหญิงสาวแค่ตบมือเบา ๆ ไม้กวาดนั้นก็หายไปในทันใด

"รอตรงนี้นะ...จะไปซื้อบะหมี่กินซะหน่อย... วันนั้นเห็นในทีวีบอกว่ามีรสต้มยําออกใหม่!"

"ก็ได้…"

หลังจากนั่งทานบะหมี่ที่ริมทางเดินอิ่มแล้ว ทั้งสองก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินผ่านมาด้วยท่าทางมีพิรุธขณะที่ในมือของเขาถือกระติกน้ำขนาดใหญ่ใบหนึ่ง

ผู้ชายคนนี้รูปร่างสูงโปร่งผิวขาวแต่งกายด้วยเสื้อคลุมสีดำแบบมีฮู้ดและกางเกงกีฬาขายาวสีดำกับรองเท้าผ้าใบสีดำ แต่ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจนเพราะเขาสวมแมสปิดบังใบหน้าที่แท้จริงอยู่

อย่างไรก็ตามฮันเป่าเมยสามารถสังเกตเห็นพลังหยินเป็นรัศมีแผ่ออกมาจากร่างกายของเขาได้และด้วยความว่องไวของจมูก ทันใดนั้นแม่มดสาวก็ได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณนี้

แต่สิ่งที่ทำให้ต้องตกใจคือมีเงาดำทะมึนคล้ายกับร่างของมนุษย์เดินตามมาทางด้านหลังของผู้ชายคนนี้ด้วย

ผู้ชายคนนี้เป็นใคร?

แล้วเงาดำที่เดินตามหลังมาคืออะไร?

และด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในฉับพลันแม่มดสาวก็เริ่มร่ายเวทย์มนต์เพื่อตรวจดูสถานการณ์ที่อยู่ภายในใจของผู้ชายตรงหน้าคนนี้และต้องการทราบว่าเงาสีดำที่ติดตามมานั้นคือใครกันแน่

ไอ้หยา! มันคือฆาตกรนี่หว่า!

"มุ้งมิ้ง...มันเป็นฆาตกรเอาไงดี?"

"โทรแจ้งตำรวจสิ" แมวน้อยเสนอแนะ

"เบอร์อะไรล่ะ?" แม่มดสาวเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ก็คุณตาเขาบอกว่า ถ้ามีปัญหาอะไรให้ถามแอปอากู๋ไม่ใช่เหรอ?" แมวนอนเริ่มหงุดหงิดและกล่าวอีกว่า

"หัดจำซะมั่งสิ!"

"เออ!...ใช่ ๆ"

************