บทที่ 28 ชายสวมหน้ากากที่หัวเราะอย่างป่าเถื่อน
บทที่ 28 ชายสวมหน้ากากที่หัวเราะอย่างป่าเถื่อน
"ไม่เลสเตอร์! เจ้านั่นยังมีความสามารถอยู่" คิงพินส่ายหัวเขาพูดด้วยเสียงต่ำอย่างไม่เร่งรีบกับชายในชุดรัดรูปสีดำตรงหน้าเขา
"แต่นั่นคือทั้งหมด"
"แม้แต่ผู้ชายที่ไม่สำคัญที่สุดที่กล้าแสดงกรงเล็บและฟันให้เราเห็นก็ควรได้รับความพินาศ!"
"พวกเขาต้องตระหนักถึงสิ่งที่ทำได้และทำไม่ได้"
"โลกต้องการระเบียบและสิ่งสำคัญคือคำสั่ง!" เป็นคำกล่าวอ้างที่หยิ่งผยอง เขายังเดาได้ว่านามิคาเสะ มินาโตะมีความสามารถพิเศษบางอย่าง คิงพินไม่ได้สนใจเขาเลย
ความคิดนี้เป็นเรื่องปกติหลังจากนั้นคิงพินก็อยู่ในขีดจำกัดของพลังการต่อสู้ที่คนธรรมดาสามารถทำได้ไม่ต้องพูดถึงว่าเขามีคนหลายคนที่มีความสามารถพิเศษอยู่ภายใต้เขาแล้ว!
ตัวอย่างเช่นคนที่ยืนอยู่ในสำนักงานในขณะนี้บูลส์อายเลสเตอร์, ดร.อ็อกโทพุส, กรีนก็อบลิน, เดอะสกอร์เปี้ยนคิง!
บูลส์อายเลสเตอร์เป็นนักฆ่ามืออาชีพและเป็นนักฆ่าที่เกิดมาพร้อมกับความสามารถในการขว้างที่ทรงพลังซึ่งทำให้เขาสามารถขว้างวัตถุใดๆในมือไปที่เป้าหมายได้อย่างแม่นยำ
นอกจากความสามารถในการปาที่แม่นยำแล้ว บูลส์อายยังเป็นนักศิลปะการต่อสู้ที่เชี่ยวชาญและเป็นนักแม่นปืนที่มีอาวุธธรรมดาอีกด้วย
เขามีความสามารถทางกายภาพและความคล่องตัวที่เหนือกว่าความแข็งแกร่งความเร็วและการตอบสนอง
เรียกได้ว่าบูลส์อายนั้นแข็งแกร่งมากทีเดียว
สำหรับกรีนก็อบลิน, ดร.อ็อกโทพุส ซึ่งเป็นเพื่อนเก่าที่คุ้นเคยไม่จำเป็นต้องแนะนำพวกเขา
เดอะสกอร์เปี้ยนคิง ไมค์ การ์กันเป็นทหารรับจ้างที่สวมชุดเกราะภายนอกเหมือนแมงป่องและมีพละกำลังที่ไม่ธรรมดา
เพียงแค่ชุดเกราะของเขาส่งผลต่ออารมณ์ของเขาทำให้เขาเป็นคนบ้าคลั่งและน่ากลัวเหมือนแมงป่อง!
กระนั้นกลุ่มคนเลวที่แข็งแกร่งที่รวมตัวกันเช่นนี้ถูกกดดันภายใต้คิงพินและจ้องมองบูลส์อายที่กำลังสื่อสารกับคิงพิน
'พวกเขาปฏิบัติตามกฎหรือไม่?'
"ไม่นี่เป็นเพียงแค่พวกเขายอมจำนนต่อพลังของคิงพิน”
สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าคิงพินทรงพลังเพียงใด
สำหรับเหตุผลที่บูลส์อาย เลสเตอร์สามารถสื่อสารกับคิงพินได้นั้นเป็นเพราะเขาเป็นหนึ่งในเพื่อนที่เก่าแก่ที่สุดของคิงพินดังนั้นเขาจึงมีสิทธิพิเศษบางอย่างตามธรรมชาติ
หลังจากพูดคำเหล่านี้คิงพินก็หยิบไม้เท้าชนิดพิเศษขึ้นมาแล้วยกเท้าขึ้นและก้าวไปที่ขอบหน้าต่างขนาดใหญ่จากพื้นจรดเพดาน จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงเพื่อมองดูค่ำคืนที่กำลังจะมาถึงในนิวยอร์กอย่างเงียบๆ!
เขามีความสุขกับความรู้สึกของการมีนิวยอร์กอยู่ในความเข้าใจของเขา
แน่นอนว่าไม่มีการเฝ้าระวัง
เช่นไนท์แมร์, แดร์เดวิล…
สไปเดอร์แมนยังไม่ปรากฏตัวดังนั้นในโลกแห่งความมืดนี้กองกำลังหลักจึงเป็นวายร้ายที่น้อยกว่านี้
"บูลส์อายหาผู้ชายคนนั้นและรับสมัครเขาและถ้าเขาเข้าร่วมทุกอย่างจากก่อนหน้านี้จะถูกตัดออก"
“ถ้าเขาปฏิเสธล่ะ?” บูลส์อายถาม
คิงพินหันกลับมาดวงตาของเขากระพริบอย่างอันตรายขณะที่เขาลูบไม้เท้าของเขา จากนั้นเขาก็พูดช้าๆ แต่อย่างโกรธเกรี้ยวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำของเขา
"ฉันต้องสอนนายไหมเลสเตอร์?"
"มีเพียงความตายเท่านั้นที่สามารถล้างความผิดของผู้ที่ต่อต้านราชา!”
"ใช่!" บูลส์อายตอบทันทีและในขณะที่เขากำลังจะลงมือทำเสียงหัวเราะที่ดังก้องไปทั่วห้องทำงานก็ปรากฏขึ้น
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
บูลส์อายและคนอื่นๆสะดุ้ง พวกเขาไม่ได้หัวเราะและไม่มีสิ่งสำคัญ ไม่มีใครในสำนักงานหัวเราะออกมา
เพราะเสียงหัวเราะของชายหนุ่มมันโกรธเกรี้ยวในเวลาเดียวกัน
แล้วใครจะกล้าหยาบคายและต่อต้านต่อหน้าจักรพรรดิแห่งโลกมืด คิงพิน?
หลังจากสิ้นเสียงหัวเราะทุกคนก็มองไปที่มุมห้องและพบว่ามีชายผมดำสวมเสื้อคลุมสีดำมีตาเดียวสีเหลือง เขายืนพิงผนังด้วยท่าทางเบื่อหน่ายในขณะที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
แม้ว่าใบหน้าของเขาจะถูกซ่อนไว้ แต่จากท่าทีและการเคลื่อนไหวของเขา ทุกคนในปัจจุบันรู้ว่าเขาเป็นคนที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“ไอ้ตัวตลกนี้เป็นใคร หาเรื่องตาย...” บูลส์อายที่ภักดีดึงลูกดอกออกทันทีเตรียมขว้าง แต่คิงพินพูดขึ้น
“เลสเตอร์เดี๋ยวก่อน”
ในขณะที่ขอให้บูลส์อายหยุด คิงพินก็ก้าวไปข้างหน้า
“ใครกัน? มาทำอะไรที่นี่ทำไมนายถึงหัวเราะโดยไม่มีเหตุผลถ้านายไม่ให้คำอธิบายเกี่ยวกับความผิดของนายฉันจะตรวจสอบให้แน่ใจว่านาย...จะต้องได้รับโทษ!”
คิงพินเผชิญหน้ากับชายสวมหน้ากากคนอื่นๆในสำนักงานไม่ได้สังเกตเห็นการปรากฎตัวเงียบๆของชายสวมหน้ากากมีเพียงคิงพินเท่านั้นที่สามารถมองเห็นวิธีที่ชายสวมหน้ากากปรากฏตัวได้อย่างชัดเจน
มันคล้ายกับกระแสหมุนวนอะไรสักอย่าง หลังจากมันหมุนแล้วชายสวมหน้ากากก็พิงกำแพงและดูพวกเขาคุยกันอย่างเงียบๆ
ได้ยินไม่เชื่อ เห็นก็เชื่อ!
ด้วยรูปลักษณ์ที่ดูเท่แบบนี้ต้องบอกว่าแม้แต่คิงพินก็ไม่กล้าแสดงความเป็นศัตรูโดยตรง
แม้ว่าเขาจะไม่คิดว่าชายสวมหน้ากากคนนี้จะแข็งแกร่งไปกว่าเขาและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา แต่ก็ไม่ใช่ธรรมชาติของเขาที่จะตั้งศัตรูโดยไม่มีเหตุผล
อย่างไรก็ตามชายสวมหน้ากากไม่สนใจพวกเขาและยังคงหัวเราะราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลกที่เขาไม่สามารถควบคุมเสียงหัวเราะได้
