ตอนที่ 522 เธอไม่เคยอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า
เฉียวเมียนเมียน?
พ่อเฉียวขมวดคิ้วปฏิเสธ โดยไม่คิดแม้แต่วินาทีเดียว “ไม่มีทาง จะให้เธอมายุ่งกับเงินก้อนนี้ได้ยังไง?”
เฉียวอันซินโกรธจนควันออกหู
พ่อเฉียวขอให้เธอไปขอเงินจากซูเจ๋อ
แต่ในตอนนี้ เธอเพียงแต่พูดถึงเฉียวเมียนเมียน เขากลับบอกว่า ไม่อาจให้เธอทำแบบนั้นได้...
เธอหัวเราะเยาะ “ดูเหมือนว่า เราต้องขายบ้านกันแล้วล่ะค่ะ”
ท่าทีของหลินฮุ่ยเซินเปลี่ยนไปทันที
“คุณคะเราขายบ้านไม่ได้นะ เราจะไม่อยู่ที่ไหน? แค่ขอความช่วยเหลือจากเมียนเมียน คุณจะเกรงใจอะไรเธอนักหนา คุณเลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็ก เธอไม่อาจทิ้งคุณหรอกค่ะ”
พ่อเฉียวเงียบอยู่พักใหญ่แล้วพูดว่า “ผมจะคิดเรื่องนี้ดูอีกที”
ด้วยเหตุนี้เขาจึงเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยไป
เมื่อพ่อเฉียวจากไป เฉียวอันซินจับมือหลินฮุ่ยเซินแล้วถามว่า
“แม่ ที่พ่อคุยกับพ่อคืออะไร ไม่ใช่ว่าเฉียวเมียนเมียน มาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหรอกเหรอ?”
หลินฮุ่ยเซินรีบมองด้วยความกลัวและรีบปิดประตู
จากนั้นเธอกลับไปที่ข้างเตียงของเฉียวอันซิน กระซิบว่า “อย่าพูดไป อย่าให้พ่อแกรู้ล่ะ”
“แม่ก็ไม่รู้รายละเอียดหรอกนะ แต่ถึงแม้ว่าเขาจะบอกว่าเธอถูกพากลับมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่เธอไม่เคยอยู่ที่นั่นเลยแม้แต่วันเดียว”
“อะไรนะ?” เฉียวอันซินตกใจ
“เธอไม่เคยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเหรอ แล้วทำไมพ่อถึง...”
“เขาเก็บเป็นความลับ”
เฉียวอันซินกำมือของเธอไว้แน่น ขณะที่หัวใจของเธอเต้นแรง
“ความลับอะไร”
หลินฮุ่ยเซินส่ายหน้า “พ่อของแก เก็บเรื่องนี้ไว้กับตัว แม่เองก็ไม่รู้อะไรมากนักหรอก เขาทำงานให้คนอื่น ตอนที่เขาเป็นหนุ่ม เจ้านายของเขาดีกับเขามาก เหมือนว่าจะได้ช่วยชีวิตเขาไว้ หลังจากนั้นชายคนนั้นประสบปัญหาและหนีไปต่างประเทศ เลยขอให้พ่อแกเลี้ยงลูกของเขาไว้”
“เด็กคนนั้น..คือเฉียวเมียนเมียนเหรอคะ?” เฉียวอันซินเกร็ง
“อืม” หลินฮุ่ยเซินพยักหน้า “คือหล่อนนั่นแหละ”
“ทำไม ถึงเป็นแบบนี้” เฉียวอันวินไม่สามารถยอมรับได้
“เฉียวเฉินก็ไม่ได้มาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยเหรอ?”
“เขามาจากที่นั่” หลินฮุ่ยเซินกล่าว “พ่อของแกชอบเด็กผู้ชาย เขาพาเฉียวเฉินกลับบ้านเพียงเพราะต้องการให้ใครสักคนสืบทอดสายเลือดตระกูลเฉียว”
“พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของเฉียวเมียนเมียนไม่เคยมองหาเธอเลยหรือ?” ด้วยเหตุผลบางประการเฉียวอันซินรู้สึกว่าภูมิหลังของเฉียวเมียนเมียนนั้นไม่ธรรมดา และความคิดนั้นทำให้เธอรู้สึกรำคาญใจ
“เดาไม่ออกเลย พวกเขาอาจประสบปัญหาร้ายแรงในตอนนั้น และบางทีถึงแม้จะหนีไปต่างประเทศ..พวกเขายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า? ไม่อย่างนั้นทำไมพวกเขาถึงไม่สนใจลูกสาวหลังจากผ่านไปไม่กี่สิบปี”
ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว?
พวกเขาตายแล้วหรือเปล่า?
เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ เฉียวอันซินรู้สึกสบายใจและมีความสุข
ถึงแม้พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของเฉียวเมียนเมียนเป็นคนยิ่งใหญ่จริง ๆ แล้วยังไง พวกเขาตายไปแล้ว ดังนั้นเธอก็ได้ชื่อว่าลูกกำพร้าอยู่ดี
ในที่สุดเธอก็ยิ้มออกมา ขณะที่เธอรู้สึกโล่งอก
หลินฮุ่ยเซินไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ สิ่งที่เธอกังวลคือความสัมพันธ์ระหว่างเฉียวอันซินและซูเจ๋อ
“อันซิน เกิดอะไรขึ้นระหว่างลูกกับซูเจ๋อ? เขาจะเลิกกับลูกจริง ๆ เหรอ?”
