ตอนที่ 520 ลืมมันไปซะ

ไม่ว่าตระกูลเฉียวจะตกต่ำเพียงใด เธอก็ยังดีกว่าเด็กจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นพันเท่า

แต่ถ้าภูมิหลังของเฉียวเมียนเมียนดีกว่าเธอไปอีกข้อ เธอคงต้องสูญเสียความภาคภูมิใจที่ว่าตัวเองเหนือกว่าเฉียวเมียนเมียน

เธอจะยอมรับเรื่องนี้ไปได้อย่างไร?

เมื่อเห็นว่าเธอดูโกรธและเป็นอันตรายเพียงใด น้ำเสียงของพ่อเฉียวเย็นชา

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าเธอจะได้ยินอะไรมามากแค่ไหน ลืมมันไปซะ อย่าเอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก”

ยิ่งเขาปกป้องเฉียวเมียนเมียนมากเท่าไหร่ เฉียวอันซินก็ยิ่งอิจฉามากขึ้นเท่านั้น เธอกัดริมฝีปากตัวเองแล้วพูดว่า “ทำไมหนูถึงจะเอามาพูดไม่ได้? พ่อแม่ของหล่อนเป็นฆาตกรหรือไง? ทำไมเหรอคะ อดีตของเธอมันน่าอายนักหรือไง?”

“หุบปาก! เธอเป็นพี่สาวของเธอ ซึ่งเป็นหนึ่งในคนตระกูลเฉียว ถ้าฉันได้ยินเรื่องไร้สาระหลุดจากปากของเธออีก เธอต้องผิดหวังแน่” พ่อเฉียวโกรธ

“พ่อลำเอียง” เฉียวอันซินคำราม

“หนูเป็นลูกที่พ่อให้กำเนิดมานะ เฉียวเมียนเมียนมีดีอะไรนักหนา? ทำไมพ่อถึงปฏิบัติต่อเธอ ลูกนอกไส้ดีกว่าเลือดเนื้อของตัวเอง ทำไมกันคะ!”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น พ่อเฉียวถึงกับเย็นชาอย่างขาดสติ เขายกแขนขึ้นพร้อมที่จะตบเธอ ทว่าเขาแลเห็นใบหน้าที่ซีดขาว และนึกได้ว่าเธอป่วย เขาจึงหายใจเข้าลึก ๆ และวางแขนลง

“เธอเป็นพี่สาวของเธอ ไม่ใช่ ‘เด็กกำพร้า’ ยังจะมีหน้ามาถามอะไรแบบนี้อีกทำไม ถ้าเธอไม่แย่งซูเจ๋อไปจากเธออย่างหน้าไม่อาย เธอจะเลิกกับเขาหรือเปล่าล่ะ หะ?”

“ถ้าเธอไม่เลิกกับซูเจ๋อ เธอคงแต่งงานกับตระกูลซูอย่างแน่นอน พ่อแม่ของซูเจ๋อกับชอบเธอมาโดยตลอดและยอมรับเธอเป็นลูกสะใภ้อยู่แล้ว ตอนนี้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ซูเจ๋อยังคิดมีคนอื่นอีก พ่อแม่ของเขาอาจไม่ยอมรับเธอก็ได้”

“ถ้าเขาตัดสินใจเลิกกับเธอจริง ๆ เธอจะต้องเสียใจ”

พ่อเฉียวโกรธขณะที่เขาพูด

“พี่อาเจ๋อ ไม่ได้รับหล่อน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับหนู” ดวงตาของเฉียวอันซินมีสีแดงขณะที่เธอพูด

“หล่อนไม่มีความสามารถเอง ไม่มีความสามารถที่จะยึดผู้ชายของตัวเองไว้ข้างกายได้ นั่นมันเป็นปัญหาของหนูตรงไหนกัน ถ้าพี่อาเจ๋อรักเธอจริง ไม่มีทางหรอกที่ใครจะพรากเขาไปจากเธอได้”

พ่อเฉียวมือสั่นขณะที่ชี้นิ้วไปที่เธอ “ไร้สาระ! หน้าไม่อาย!”

เฉียวอันซินยิ้มเยาะขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม “หนูพูดความจริง แม้ว่าหนูจะไม่ใช่คนทำ ก็คงมีผู้หญิงคนอื่นทำอยู่ดี ถ้าหนูแย่งเขามา อย่างน้อยหนูก็มั่นใจว่า ไม่มีใครแย่งผลประโยชน์ไปจากเราได้ นี่หนูก็รักษาผลประโยชน์ของตระกูลเฉียวไม่ใช่หรือไง”

“พ่อ คิดว่าหนูหน้าไม่อายและทำให้พี่เขาผิดหวัง ทำไมไม่ให้ฉันเลิกกับซูเจ๋อไปซะเลยล่ะ สุดท้ายพ่อก็กลัวว่าครอบครัวเราจะตกที่นั่งลำบาก ถ้าหนูเลิกกับเขา หากเป็นอย่างนั้น เฉียวเมียนเมียนก็ไม่มีความสำคัญสำหรับพ่อเช่นกัน พ่อสนใจผลประโยชน์มากกว่าสินะ”

“แก...”

“หยุดทะเลาะกันได้แล้ว” หลินฮุ่ยเซินจับเฉียวอันซินไว้ และมองไปที่พ่อเฉียวด้วยสีหน้าเจ็บปวด

“คุณคะ อันซินเพิ่งจะฟื้น เธอเพิ่งจะแท้นะ คุณจะยอมให้ลูกหน่อยไม่ได้หรือยังไงกัน?”