EP 327 ลูกน้องเก่า!

EP 327 ลูกน้องเก่า!

By loop

ช่วงใกล้เที่ยง.

หลังจากออกจากคฤหาสน์ของผู้อาวุโสเสี่ยว ดงซูบิน และ เสี่ยวหลานก็แยกทางกัน ทั้งคู่ขับรถไปและ เสี่ยวหลานก็กลับไปที่ มณฑลหยานไท่ ในขณะที่ ดงซูบินกลับบ้านเพื่อเก็บกระเป๋าเดินทาง เขาจะกลับมาตอนกลางคืนหรือพรุ่งนี้เช้า เขาตรงไปที่ร้านทำกรอบและใช้เงิน 10,000 หยวนโดยนำตัวอักษรที่ผู้อาวุโสเสี่ยวเขียนให้ นำไปใส่กรอบใช้เวลา 10 นาที

ถนนเหอผิงเหนือ.

ดงซูบินยืดตัวขณะที่เขาเปิดประตูอพาร์ตเมนต์ของเขา การเดินทางไปยังคฤหาสน์ของผู้อาวุโสเสี่ยว ครั้งนี้ประสบผลสำเร็จ

ดงซูบินฮัมเพลงชาติขณะที่เขานั่งบนโซฟา

ทันใดนั้นประตูห้องนอนก็เปิดออก!

“พี่ชาย!”

“ซูบินคุณกลับมาแล้วเหรอ?”

ดงซูบินตกใจมากเมื่อมองไปที่ห้องนอน “อ่า…ทั้งสองจะทำให้ฉันหัวใจหวายรู้ไหม? ทำไมทั้งคู่ยังอยู่ที่?” หยูเหมยเซียวและ หยูเซียวเซียว “เมื่อคืนทั้งคู่ไม่ได้กลับไปที่ มณฑลหยานไท่เหรอ?”

หยูเหมยเซียวตอบอย่างเขินอาย “รถบัสเสียระหว่างทางและมันก็ซ่อมไม่ได้ คนขับบอกให้เรารอรถบัสคันต่อไป แต่คนมันเยอะมากและพวกเราไปสาย ดังนั้น…เราจึงกลับมาก่อน…”

ดงซูบินถาม “คุณเอากุญแจมาจากไหน”

“…เซียวเซียวมีกุญแจ” หยูเหมยเซียว ตอบ

เซียวเซียวหน้าแดงและตอบกลับอย่างนุ่มนวล “ตอนที่หนูมาที่ปักกิ่งหนูกลัวว่าจะไม่เจอทั้งคู่ ดังนั้นหนูแอบเอากุญแจของป้าลวนมาด้วย”

ดงซูบินพยักหน้า “สองคนคือ…”

หยูเหมยเซียวก้มหัวลง “ขอโทษ…”

ดงซูบินตอบ “ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะว่าทั้งสองคน ทั้งสองควรให้คนขับจัดการเมื่อรถบัสเสีย ทั้งสองสามารถกลับไปที่สถานีขนส่งเพื่อขึ้นรถบัสคันอื่นหรือโทรหาฉันก็ได้ ฉันอาจจะไม่ว่าง แต่ฉันก็ยังจะช่วยคุณ ทั้งสองนั้นหน้าตาดีและไม่คุ้นเคยกับปักกิ่ง จะเป็นอย่างไรถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณทุกคน? คราวหน้าแจ้งให้ฉันทราบก่อนที่คุณจะทำสิ่งนั้นทั้งหมด!”

ดวงตาของเซียวเซียวเปลี่ยนเป็นสีแดง

ดงซูบินลดเสียงลงและพูด “เอ่อ…หยุดร้องไห้ ฉันไม่ได้ดุทั้งสองคน ฉันแค่เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของคุณ”

หยูเหมยเซียวมองไปที่ ดงซูบิน“เอ่อ…วันนี้เราจะกลับกันไหม”

"ใช่. ให้ฉันพักผ่อนและฉันจะขับรถกลับในตอนบ่าย”

“ฉันน่าจะรินน้ำชาให้คุณ”

"ตกลง. ฉันกระหายน้ำมาก  ขอบคุณ."

เมื่อเห็นเซียวเซียวรู้สึกแย่ ดงซูบินก็ปลอบเธออย่างรวดเร็วและเล่าเรื่องตลกให้เธอฟังเพื่อเป็นกำลังใจให้เธอ เมื่อพี่สาวหยูกลับมาพร้อมกับชา ดงซูบินแอบจับมือเธออย่างลับๆขณะที่เขาหยิบถ้วยจากเธอทำให้เธอหน้าแดง

ขณะที่พวกเขากำลังสนทนากันเสียงออดก็ดังขึ้น

ดงซูบินสงสัยว่าเป็นใครขณะที่เขาเดินไปเปิดประตู

ชายอายุสามสิบต้น ๆ ตาเล็กจมูกแหลมยืนอยู่ข้างนอก เขาสวมสูทสีดำโดยมีกระเป๋าเอกสารอยู่ใต้แขน ในตอนแรก ดงซูบินจำชายคนนั้นไม่ได้ แต่หลังจากมองไปที่เขาเพียงไม่กี่วินาที ดงซูบินก็หัวเราะ “ฉันคิดว่าคนๆนั้นคือ… แพนเหว่ย!” เกาแพนเหว่ยอดีตผู้ใต้บังคับบัญชาของ ดงซูบินจากสำนักงานกิจการทั่วไปที่ปักกิ่ง

เกาแพนเหว่ยตอบอย่างสุภาพ “หัวหน้าซูบิน ผมรบกวนคุณหรือเปล่า”

ดงซูบินมีความสุขที่ได้เห็นลูกน้องเก่าของเขา “ไม่…เข้ามา…พี่สาวหยูชงชาเขาหน่อย”

“ไม่…ให้ผมเองเถอะ ผมจะชงเอง” Guo Panwei ยังคงเป็นเหมือนเดิม

ดงซูบินหัวเราะ “เข้ามานั่งเถอะ ฉันไม่ใช่ผู้นำของคุณอีกต่อไป คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพมากนัก” เกาแพนเหว่ย ตอบทันที “หัวหน้าซูบินถ้าคุณไม่แนะนำให้ผมเป็นหัวหน้า ผมจะไม่มีโอกาสรับตำแหน่งรองหัวหน้าสำนักงานกิจการทั่วไป ผมเป็นหนี้คุณมากและแม้ว่าคุณจะไม่ได้อยู่กับสำนักงานความมั่นคงแห่งรัฐอีกต่อไปคุณก็ยังคงเป็นผู้นำของผมเสมอ”

ดงซูบินหัวเราะและชี้ไปที่ เกาแพนเหว่ย “นาย…ทักษะการพูดยอคนอื่นสุดยอด”

เกาแพนเหว่ยตอบกลับอย่างรวดเร็ว “มันมาจากก้นบึ้งของหัวใจผม…”

“ฮ่าฮ่า…โอ้คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมกลับมา”

“ผมไปเยี่ยมพ่อที่ย่าน สีจื้อ ชิงเสี่ยว และเห็นคุณขับรถเบนศ์ที่ทางแยก ตอนแรกนึกว่าผมตาฟาด…” เกาแพนเหว่ยวางถุงผลไม้ลงบนโต๊ะ “ผมเลยซื้อของขวัญเพื่อมาเยี่ยมคุณ” ดงซูบินตบไหล่ของเกาแพนเหว่ย“ขอบคุณ. ดื่มชาก่อนสิ”

เกาแพนเหว่ย ทักทายหยูเหมยเซียวและ หยูเซียวเซียวอย่างสุภาพและนั่งบนโซฟา

หลังจากพูดคุยกันสักพัก ดงซูบินพบว่าหลังจากที่เขาจากเกาแพนเหว่ย มีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการทำงาน จริงๆแล้ว ดงซูบินก็เดาได้เช่นกัน ถ้าเกาแพนเหว่ยทำได้ดีเขาจะไม่มีเวลาไปเยี่ยมเขาอย่างเร่งด่วน หลังจาก เกาแพนเหว่ยได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้รับตำแหน่งรองหัวหน้าหัวหน้าสำนักงานกิจการทั่วไปหลี่ชิงก็ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง มีใครบางคนจากแผนกการเมืองเข้ามาแทนที่เขา เขายึดอำนาจทั้งหมดของสำนักงานกิจการทั่วไปกลับคืนมาและ เกาแพนเหว่ย ไม่สามารถทำอะไรได้ ด้วยบริการและประสบการณ์ที่ยาวนานของ เกาแพนเหว่ย เขาควรได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นรองหัวหน้าส่วนเมื่อนานมาแล้ว

เกาแพนเหว่ยบ่นกับ ดงซูบินเกี่ยวกับความผิดหวังของเขา

หัวหน้าสำนักงานกิจการทั่วไปคนใหม่อายุยังน้อย แต่เขายังมีเวลาอีกหลายปีก่อนที่เขาจะเกษียณ เป็นไปได้มากว่าเขาจะอยู่ในสำนักงานกิจการทั่วไปจนกว่าเขาจะเกษียณอายุและเขากำลังปิดกั้นเส้นทางอาชีพของ เกาแพนเหว่ย

ดงซูบินถอนหายใจ “ไม่ใช่เรื่องง่ายทุกที่…”

“เฮ้อ…” เกาแพนเหว่ยก็ถอนหายใจ

“ซุนกวางและตันเหลิมอี้เป็นอย่างไรบ้าง”

ดงซูบินแทบจะไม่ติดต่อกับอดีตเพื่อนร่วมงานของเขาเลยหลังจากที่เขาถูกย้ายไปอยู่ในระดับรากหญ้า

เกาแพนเหว่ยตอบ “เสี่ยวซุนถูกย้ายไปที่แผนกการเมืองและเสี่ยวถานยังอยู่ในสำนักงานกิจการทั่วไป ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เมื่อเทียบกับคุณแล้วเราตามหลังมาก”

ดงซูบินหัวเราะ “เราต้องหาเวลารวมตัวกันบ้างแล้ว ฉันจะเป็นเจ้ามื้อเอง”

“หัวหน้าซูบิน…โอ้ผมควรจะเรียกคุณในฐานะหัวหน้าซูบิน” เกาแพนเหว่ยกล่าว “หัวหน้ายังอยู่กับสำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเทศมณฑลหรือไม่”

“ไม่…” ดงซูบินตอบ “หลังวันตรุษจีนฉันจะถูกย้ายไปสำนักส่งเสริมการลงทุน”

เกาแพนเหว่ยไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับ ดงซูบินหลังจากที่คนหลังถูกย้าย “ในฐานะผู้อำนวยการสำนัก?”

ดงซูบินพยักหน้า “คำสั่งโอนเพิ่งออก”

“อ่า…ขอแสดงความยินดีด้วย”

เกาแพนเหว่ย รู้สึกประทับใจ เมื่อ ดงซูบินยังอยู่ในสำนักงานกิจการทั่วไปเขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งสองครั้ง เขาถูกย้ายไปอยู่ในระดับภูมิภาคไม่ถึงหนึ่งปีและเขาจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งอีกครั้ง เป็นเรื่องยากสำหรับรองหัวหน้าส่วนที่จะได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าส่วน โปรโมชั่นของเขาเร็วเกินไป!

ทันทีเกาแพนเหว่ยเริ่มคิด ในตอนแรกเขาต้องการขอความช่วยเหลือจาก ดงซูบินเนื่องจาก ดงซูบินมีความใกล้ชิดกับรองหัวหน้าสำนักเสี่ยวหยางและผู้นำคนอื่น ๆ เขาต้องการเลื่อนตำแหน่งผ่านความช่วยเหลือของ ดงซูบินถึงกระนั้นหลังจากได้ยินว่า ดงซูบินได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นผู้อำนวนการส่งเสริมการลงทุนของมณฑลเขาก็เริ่มมีแผนอื่น ๆ

เที่ยง.

ดงซูบินมองไปที่นาฬิกาของเขา “เป็นเวลาอาหารกลางวัน หิวกันหมดหรือยัง”

เซียวเซียวลูบท้องของเธอและพยักหน้าหยูเหมยเซียวและ เกาแพนเหว่ยยังไม่ได้กินอาหารเช้า

ดงซูบินกล่าว “เอาล่ะ. ฉันจะโทรไปที่ร้านอาหารเพื่อให้ส่งอาหาร แพนเหว่ยเราไม่ได้เจอกันนาน แล้วที่เราได้พบกัน มาดื่มด้วยกันเถอะ”

เกาแพนเหว่ยบอกได้ว่าอพาร์ทเมนต์ของ ดงซูบินไม่มีแอลกอฮอล์และพูดว่า “ผมจะไปซื้อแอลกอฮอล์สักสองสามขวด”

ดงซูบินพยักหน้า "ตกลง. มีร้านขายบุหรี่และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ 50 เมตรไปทางทิศตะวันตก โอ้ช่วยผมรับบุหรี่สองซอง แบรนด์ หยูซิงจะทำ”

“ได้เลย”เกาแพนเหว่ยรู้สึกดีขึ้นเนื่องจาก ดงซูบินไม่ได้ปฏิบัติต่อเขาในฐานะคนนอก

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาร้านอาหารก็ส่งอาหาร

ดงซูบินส่งกระเป๋าเงินของเขาให้พี่สาวหยูแต่ เกาแพนเหว่ยยืนยันที่จะจ่ายเงิน

ในระหว่างรับประทานอาหารกลางวันเกาแพนเหว่ยยกแก้วขึ้นเพื่อให้ ดงซูบินปิ้ง “หัวหน้า ผมขอให้คุณประสบความสำเร็จในอาชีพการงาน”

"ขอขอบคุณ." ดงซูบินขอบคุณเขาและยกก้นขึ้น

หลังจากนั้นเกาแพนเหว่ยก็ให้หยิบอาหารว่างให้แก่ หยูเหมยเซียว และ หยูเซียวเซียว  เกาแพนเหว่ยไม่กล้าดูถูกคนรอบข้างและไม่ดูถูกผู้ช่วยของ ดงซูบินและ หยูเซียวเซียว แม้ว่าเธอจะอายุมากก็ตาม

ดงซูบินสังเกตเห็นสิ่งนั้นและพยักหน้าด้วยความเห็นชอบในใจ

ดงซูบินและ เกาแพนเหว่ย ดื่มมากในช่วงอาหารกลางวัน

เกาแพนเหว่ยรู้สึกว่าถึงเวลาที่เหมาะสมแล้วที่จะร้องขอ “หัวหน้าหลังจากที่คุณจากไปเรารู้สึกแย่มาก  พูดตามตรงผมหวังว่าผมจะสามารถติดตามคุณและทำงานภายใต้คุณเมื่อคุณถูกย้ายไป ผมไม่คิดจะเลื่อนตำแหน่งตราบใดที่ผมได้ทำงานภายใต้ผู้นำที่ดี ไม่มีใครในเมืองดูแลผู้ใต้บังคับบัญชาเช่นคุณ…”

หยูเซียวเซียวได้ยินและเริ่มหัวเราะคิกคัก

หยูเหมยเซียวรีบดึงลูกสาวของเธอออกไปข้างๆเพื่อหยุดเธอไม่ให้หัวเราะ

ดงซูบินได้รับคำแนะนำและมองไปที่เกาแพนเหว่ย“คุณอยากจะไปอยู่เกาแพนเหว่ยหรอ? ฉันต้องการให้คุณชัดเจน งานนั้นยากในระดับภูมิภาคและมันแตกต่างจากที่นี่มาก”

เกาแพนเหว่ย ยืดหลังของเขา “ตราบเท่าที่ผมสามารถทำงานภายใต้คุณผมก็สามารถรับความยากลำบากได้”

ดงซูบินคิดสักพักแล้วพยักหน้า “เอาล่ะ. ฉันจะดูว่าฉันจะทำอะไรได้บ้างหลังจากกลับไป”

เกาแพนเหว่นดีใจมากและรีบเสนอหยิบอาหารว่างให้กับดงซูบิน