EP 321 คำเชิญของคุณนายหาน
EP 321 คำเชิญของคุณนายหาน
By loop
วันถัดไป.
เช้าเวลา 8.00 น.
ดงซูบินตื่นขึ้นมาบนโซฟาและเห็น หยูเหมยเซียวและ หยูเซียวเซียวตื่นขึ้นมาแล้ว
หยูเซียวเซียวนั่งที่เก้าอี้วางคางบนมือมองไปที่ดงซูบินเธอน่าจะนั่งอยู่ที่นั่นมานานแล้วเพื่อรอให้ ดงซูบินตื่นขึ้นมา “พี่…ลุง! ลุงตื่นแล้ว! เราจะออกไปกี่โมง”
หยูเหมยเซียวที่กำลังมัดผมอยู่ในห้องน้ำก็บ่นออกมา “ปล่อยให้ลุงของลูกนอนหลับอีกสักพักเถอะ”
“โอ้…” หยูเซียวเซียวระงับความตื่นเต้นของเธอและพูด “ลุงกลับไปนอนเถอะค่ะ”
ดงซูบินหัวเราะและลุกขึ้นนั่ง “ฉันไม่นอนแล้ว หลังอาหารเช้าออกไปกันเถอะ ฮ่าฮ่าฮ่า…”
หยูเซียวเซียวร่าเริงและวิ่งไปนำเสื้อผ้าของ ดงซูบินมาให้เขา
“จากสายตาของเธอที่มองมาหาฉัน เอาล่ะ…เอาล่ะ…ฉันจะลุกขึ้นไปเตรียมตัว” ดงซูบินบีบจมูกของ หยูเซียวเซียวเบา ๆ
หยูเหมยเซียวหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ “ซูบินไปล้างเถอะ ฉันจะออกไปทิ้งขยะและจะเตรียมอาหารเช้าให้เมื่อฉันกลับมา”
"ฉันจะไป!" หยูเซียวเซียวตะโกนอย่างตื่นเต้น “แม่รีบไปเตรียมอาหารเช้า!”
หยูเหมยเซียวมองไปที่ลูกสาวของเธอ “จะรีบไปไหน” เธอหยิบถังขยะออกจากห้องน้ำแล้วเดินออกไป “เดียวแม่กลับมา ไปช่วยลุงของลูก ชาร์จเครื่องโกนหนวดของเขา” หยูเหมยเซียวไม่กล้าปล่อยให้ลูกสาวของเธอทิ้งขยะเพราะมีหลักฐานว่าเธอทำอะไรกับ ดงซูบินอยู่ข้างใน ในขณะที่เธอมัดถุงขยะเธอเห็นพวกเขาใช้ถุงยางอนามัยแปดชิ้นแล้วเธอก็หน้าแดง
หลังอาหารเช้า หยูเซียวเซียวดึงมือของ ดงซูบินและ หยูเหมยเซียวลงบันไดอย่างตื่นเต้น
ทั้งสามคนเดินไปรอบ ๆ ถนนของปักกิ่งในตอนเช้าและพาเซียวเซียวไปที่สวนเซียงซาน
ระหว่างทางกลับบ้าน หยูเซียวเซียวเหนื่อยตาย แต่ก็ยังตื่นเต้น
หยูเหมยเซียวลูปหัวลูกสาวของเธอ “ลูกสนุกพอแล้วหรือยัง”
"ค่ะ!" หยูเซียวเซียวพยักหน้า “แม่เราจะกลับไปที่หยานไท่กันแล้วใช่ไหม?”
“ใช่…ได้เวลากลับแล้ว”
ดงซูบินมองพวกเขาจากกระจกมองหลัง “ฉันจะพาเธอมาเที่ยวปักกิ่งในช่วงเลิกเรียนครั้งต่อไป เราจะมาเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวอื่น ๆ ที่เหลือ”
หยูเซียวเซียวส่งเสียงเชียร์ “ขอบคุณมาค่ะ คุณลุง!”
ดงซูบินมองไปที่นาฬิกาของเขา 3 ทุ่ม
ดงซูบินอยู่ห่างจากมณฑลเป็นเวลาหลายวันและได้พาแม่และลูกสาวไปรอบ ๆ ปักกิ่งในสองวันนี้ ถึงเวลาที่พวกเขาต้องกลับไปที่มณฑลหยานไท่ดังนั้นหลังจากที่พวกเขากลับไปที่ถนนเหอเป่ยเหนือ พวกเขาก็คุยกันและจะกลับไปที่มณฑลหลังอาหารค่ำ มณฑลหยานไท่อยู่ห่างจากปักกิ่งเพียงสองชั่วโมงโดยรถยนต์ พวกเขามีเวลาก่อนอาหารเย็นและเริ่มเก็บของก่อนที่จะไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อสินค้าท้องถิ่นบางอย่างเพื่อนำกลับไป
แหวน…แหวน…แหวน…โทรศัพท์ของ ดงซูบินดังขึ้น
หลังจากจ่ายเงินที่แคชเชียร์ ดงซูบินมองไปที่โทรศัพท์ของเขาและส่งสัญญาณให้แม่และลูกสาวเงียบ
หยูเหมยเซียวไปช่วยเขาขนสินค้าท้องถิ่น
“สวัสดีครับ พี่สาวเสี่ยว” ดงซูบินตอบ
เสี่ยวหลานถาม “คุณกลับมาที่มณฑลแล้วใช่ไหม?”
“ผมกำลังจะกลับคืนนี้และน่าจะถึงมณฑลก่อนเที่ยงคืน” ดงซูบินคิดว่าเสี่ยวหลานกำลังตำหนิเขาที่ขาดงานไป
เสี่ยวหลานหัวเราะและพูดว่า “ถ้าคุณยังไม่กลับมาให้รอฉันที่ปักกิ่งนะ”
"ฮะ? คุณพูดอะไร?" ดงซูบินรู้สึกประหลาดใจ
“ฉันกำลังเดินทางไปปักกิ่ง เราจะกลับด้วยกันในวันพรุ่งนี้”
ดงซูบินหยุดชั่ววินาที “…คุณกำลังจะมาที่ปักกิ่งเหรอ?ทำงาน?”
“พูดอย่างนั้นก็ได้” ดงซูบินสามารถได้ยินเสียงของรถที่ผ่านไปมาและ เสี่ยวหลานดูเหมือนจะอยู่บนทางหลวง “เป็นเวลาเกือบหกเดือนแล้วที่ฉันไม่ได้กลับบ้านและฉันว่างสองวันนี้ ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจกลับบ้านเพื่อฉลองก่อนวันตรุษจีน ฉันจะยุ่งมากในช่วงตรุษจีนและจะไม่มีเวลาไปเยี่ยมครอบครัวของฉัน” เธอหยุดชั่ววินาทีแล้วพูดต่อ “ใช่ฉันจะไปถึงบ้านปู่ประมาณ 6 โมงเย็นและคุณควรไปถึงที่นั่นในเวลาเดียวกันใช่ไหม”
ดงซูบินกระแอมในลำคอ “เอ่อ…ผมต้องไปด้วยเหรอ”
“ฮ่าฮ่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“ผมไปได้ ไม่มีอะไรหรอกครับ”
เสี่ยวหลานหัวเราะ “แม่ของฉันขอให้คุณไปด้วย คุณลองตัดสินใจดู”
อืม. คุณนายหานอยากให้ไปหา?! จากนั้น ดงซูบินก็ไม่มีทางเลือก “ถ้าอย่างนั้น…เอาล่ะ ฉันจะอยู่ที่นั่น.”
“วันนี้ถือเป็นการรวมตัวครั้งแรก ลุงใหญ่ของฉันคุณลุงรองและคนอื่น ๆ ก็ควรอยู่ที่นั่น จะมีคนรุ่นเดียวกันอีกสองสามคนอยู่ที่นั่นด้วย คุณต้องดูมารยาทของคุณและอย่าทำตัวเหมือนครั้งสุดท้ายที่คุณอยู่ที่บ้านปู่ของฉัน พยายามสร้างความประทับใจให้กับพวกเขา โอ้คุณยังมีโสมป่าที่คุณให้แม่ของฉันก่อนหน้านี้อยู่หรือเปล่า? ฉันรีบกลับและลืมเอาของขวัญมาด้วย หากคุณยังมีโสมป่าอยู่ให้นำมาหนึ่งกล่องเพื่อเป็นของขวัญให้ปู่ของฉัน”
“ผมน่าจะมีมัน ผมจะเตรียมมันไว้ให้”
"ตกลง. ฉันกำลังขับรถและจะวางสายก่อนนะ”
“เอาล่ะ. ระวังด้วยนะครับ” ดงซูบินวางสาย
หยูเหมยเซียวมองไปที่ ดงซูบิน“มีปัญหาอะไรไหม? หากคุณมีงานยุ่งให้เรากลับเองก็ได้นะ”
ดงซูบินตอบกลับอย่างขอโทษ “ขอโทษ. วันนี้ฉันกลับไม่ได้เพราะฉันมีนัดทานข้าวเย็น ฉันน่าจะกลับไปในวันพรุ่งนี้ คุณสองคน…”
หยูเหมยเซียวตอบกลับอย่างรวดเร็ว “งั้นเดียวเราจะกลับไปกันก่อน”
ดงซูบินกล่าว “อ๊ะ…ไม่เป็นไรเหรอ”
"ทุกอย่างปกติดี. คุณอยู่กับฉัน…เราสองสามวันมานี้และฉัน…”
ดงซูบินอยากจะกลับไปพร้อมกับพี่สาวหยู และ เซียวเซียวในวันพรุ่งนี้ อย่างไรก็ตามเสี่ยวหลานต้องการให้เขากลับไปที่มณฑลพร้อมกับเธอในวันพรุ่งนี้ ดงซูบินไม่เต็มใจที่จะให้ผู้หญิงทั้งสองพบกันในขณะที่เขารู้สึกผิดต่อพวกเขา ดังนั้น ดงซูบินจึงนำ หยูเหมยเซียวและ เซียวเซียวกลับมาเพื่อรับกระเป๋าของพวกเขาก่อนที่จะส่งพวกเขาไปที่สถานีขนส่ง ระหว่างทางเขาซื้ออาหารให้พวกเขา”
“เรา…เรากำลังจะไป” หยูเหมยเซียวมองไปที่ ดงซูบินในสายตาของเขาเป็นครั้งแรก
เซียวเซียวโบกมือให้ ดงซูบินอย่างไม่เต็มใจ “ลาก่อนลุง”
ดงซูบินยิ้ม “ทำไมพวกคุณถึงทำให้ดูเหมือนว่าเราพรากจากกันไปตลอดกาล? ฉันจะกลับไปในวันพรุ่งนี้และจะได้พบคุณทุกคนอีกครั้ง”
หยูเหมยเซียวมองไปที่ ดงซูบินเบา ๆ และพยักหน้า
ดงซูบินเข้าใจความรู้สึกของเธอและเขาก็กลับมามองอย่างรู้ใจ
ซิสเตอร์หยูหน้าแดงและมองไปที่ดงซูบินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเดินจากไปพร้อมกับลูกสาวของเธอ
ดงซูบินเฝ้าดูพวกเขาจนกระทั่งพวกเขาจนลับสายตาของเขา
หานจิงแม่ของเสี่ยวหลานได้เชิญ ดงซูบินอย่างกะทันหันและทำให้เขาไม่ทันระวังตัว ดงซูบินกำลังจะไปที่แมนชั่นของเสี่ยวหลาน เพื่อพบกับผู้อาวุโสเสี่ยวอีกครั้ง ดงซูบินไม่กลัวในขณะที่เขาทะเลาะกับผู้อาวุโสเสี่ยวเรื่องการหมั้นของเสี่ยวหลานและยังพูดกลับเขาต่อหน้าคนอื่น ๆ คราวนี้พวกเขาจะได้พบกันอีกครั้งและใครจะรู้ว่าผู้อาวุโสเสี่ยว และคนอื่น ๆ ในตระกูลเสี่ยว จะปฏิบัติต่อเขาอย่างไร?
