ตอนที่ 34 เก็บเกี่ยวอย่างไม่หยุดยั้ง
ค่ายโจรแห่งที่สอง เป็นค่ายขนาดกลางที่มีจำนวนคนมากว่าค่ายแรก 120 คน
ในไม่ช้าเย่เฉินก็นำทหารจากหมู่บ้านหลุนฮุยและกลุ่มโจรที่ยอมจำนนมาถึงบริเวณใกล้ๆของค่ายโจรแห่งนี้
ค่ายโจรนี้ไม่ได้ตั้งอยูบนภูเขาหรือในหุบเขา แต่เลือกตั้งในป่าแทน
"นายท่านภูมิประเทศที่นี่ค่อนข้างเปิดโล่งแม้ว่าจะมีต้นไม้ปกคลุม กลยุทธ์ที่ใช้ก่อนหน้านี้น่าจะไม่ได้ผล" หลังจากที่เตียวเมิ่งไปตรวจสอบเขาก็รีบกลับมารายงานเย่เฉิน
“ไม่เป็นไร ไม่ใช่ว่าเรามีพวกโจรที่ยอมจำนนอยู่ที่นี่หรอ? มันเป็นเรื่องง่ายๆ” ปากของเย่เฉินโค้งงอขึ้นและกล่าว
เตียวเมิ่งตกตะลึงเมื่อได้ยิน จากนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นแล้วกระซิบว่า "ท่านลอร์ดฉลาดมาก!"
เย่เฉินหัวเราะแล้วกล่าวว่า:
“หยุดประจบประแจง ไปคัดเลือกพวกโจรที่หน่วยก้านดีมายี่สิบคน และบอกพวกเขาพยายามอย่าทำตัวให้ผิดสังเกต แล้วให้ทิ้งอาวุธไว้ อย่าขัดขืนให้ทำตามคำสั่งและพยายามกระจายพวกโจรออกจากกันให้ได้มากที่สุด ซึ่งจะช่วยเราฆ่าพวกมันได้ง่ายขึ้น ยังไงก็ตามบอกคนที่ยอมจำนนว่าทำงานให้หนัก รอจนกว่าภารกิจจบลง ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขา หมู่บ้านหลุนฮุยมีเงินมากมายและตราบใดที่พวกเขาสามารถสร้างประโยชน์ให้หมู่บ้านหลุนฮุย พวกเขาจะได้รับประโยชน์อย่างแน่นอน”
“ครับท่านลอร์ด!” เตียวเมิ่งตอบด้วยเสียงต่ำ จากนั้นก็ขอตัวออกไปทำตามคำสั่งของเย่เฉิน
ไม่นานกลุ่มโจรที่ยอมจำนนต่อหมู่บ้านหลุนฮุยก็อุทานออกมาเบาๆ
เหตุผลนั้นง่ายมาก เย่เฉินกล่าวว่ามีที่ดินและเงินซึ่งเป็นสิ่งกระตุ้นพวกเขา
ไม่ว่าคุณจะเป็นทหารหรือโจรจุดประสงค์พื้นฐานที่ต้องการก็เหมือนกันนั่นคือการมีชีวิตที่ดี
ที่ดินคือชีวิตและรากเหง้าของผู้คนในสมัยโบราณ เย่เฉินกล่าวว่าเขาต้องการมอบที่ดินให้พวกเขา นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะกระตุ้นพวกเขาไม่จำเป็นต้องพูดถึงเงินทองเลย
ไม่มีใครไม่อยากมีชีวิตที่มั่นคง ตอนนี้โอกาสอยู่ที่นี่แล้ว ตราบเท่าที่ทำตามคำสั่งและรอดกลับไปได้ คุณก็สามารถมีชีวิตที่มีความสุขได้หลังจากกลับไปที่หมู่บ้านหลุนฮุย
แน่นอนว่ามีบางคนที่ชอบอิสระแต่เย่เฉินก็รับปากว่าเขาจะตอบแทนและจะไม่ปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเลวร้าย
ดังนั้นหลังจากที่เตียวเมิ่งพูดจบ แค่ชั่วเวลาจิบชาหนึ่งถ้วย พวกโจรที่ยอมจำนนเหล่านี้จึงออกไปลงมือทีละคน
ในไม่ช้าโจรที่ยอมจำนนแสดงท่าทีตื่นกลัวและมุ่งหน้าไปยังค่ายโจร ไม่นานกลุ่มโจรที่สี่สิบคนก็มาถึง หากจำนวนโจรที่แสร้งทำเป็นยอมจำนนมีสามสิบคน ก็จะมีคนตามมา60คน
นี่คือกฎตายตัวที่คนอื่นไม่รู้ มีเพียงเย่เฉินที่รู้จากชีวิตที่แล้ว เขาเลยใช้แผนนี้ เย่เฉินนำทหารมากกว่า 40 คนมากับเขาในครั้งนี้เขาจึงเลือกโจร 20 คนให้แสร้งทำเป็นถูกจับ
ผลลัพธ์ที่ได้ไม่เกินความคาดหมายของเย่เฉิน โจรที่โดนล่อออกมาคือสี่สิบคน และอาวุธของพวกคนที่เย่เฉินส่งไปก็ถูกยึดทั้งหมด
เมื่อกลุ่มโจรที่ยอมจำนนเริ่มทิ้งอาวุธทีละคน เย่เฉินที่กำลังซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล ก็โบกมือขวา
“หวดหวด”
ลูกศรสี่สิบดอกพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วจากนั้นก็พุ่งเข้าใส่โจรที่โดนล่อมาทันที
เหล่าโจรที่ถูกยิงด้วยลูกศรต่างล้มลงทีละคนและในไม่ช้าพวกมันก็ตายทั้งหมด
เย่เฉินมองไปที่กลุ่มโจรที่ยอมจำนนและพูดว่า:
"คนที่แข็งแกร่งสี่สิบคนออกมาแสร้งเป็นจับพวกเขาแล้วตามพวกเขา 20 คนไปที่ค่ายโจร จำไว้ว่าก้มศีรษะของคุณและอย่ามองไปรอบ ๆ จะดีที่สุดหากคุณไม่ถูกสงสัย หากคุณโดนจับได้ คุณจะต้องตะโกนดัง ๆ ว่าหนีเร็วกองทัพขนาดใหญ่กำลังมา แล้วให้พวกคุณวิ่งเข้าไปในค่ายโจร พวกคุณเข้าใจชัดเจนไหม? "
“เข้าใจแล้ว ท่านลอร์ด!” พวกโจรที่ยอมจำนนทั้งหมดตอบสนองทันที
หลังจากที่พูดจบ โจรหกสิบคนก็ลุกขึ้นยืนมันมากกว่าสี่สิบคนที่เย่เฉินต้องการ นี่เป็นเพราะผลตอบแทนที่เย่เฉินสัญญากับพวกเขาไว้
มิฉะนั้นพวกโจรที่ยอมจำนนเหล่านี้จะไม่ให้ความร่วมมือง่ายๆแบบนี้
ในท้ายที่สุดเย่เฉินได้คัดเลือกคนสี่สิบคนที่แข็งแกร่งพอสมควร แต่ละคนถืออาวุธและก้มหัวลง
ตามด้วยกลุ่มโจรยี่สิบคนที่ยอมจำนนและโดนยึดอาวุธ จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังค่ายโจรขนาดกลางที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา
เย่เฉินพาเตียวเมิ่งและทหารจากหมู่บ้านหลุนฮุย ย่อตัวตามพวกเขาไปอย่างเงียบ ๆ และคอยสังเกตค่ายโจร
เวรยามของกลุ่มโจรนั้นสูงหรือต่ำ และเห็นได้ชัดว่าค่ายโจรที่อยู่ตรงหน้านั้นไม่ได้ระวังตัวมากนัก
เมื่อโจรที่ยอมจำนนมาถึงค่าย เวรยามของค่ายก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติกับโจรสี่สิบคนที่ตามมา
"เงยหน้าขึ้น" โจรในค่ายตะโกนเรียก
ในขณะนั้นเอง พวกโจรที่เย่เฉินส่งไปก็แสดงสีหน้าหวาดกลัวทีละคน แล้วตะโกนพร้อมเพรียงกัน: "หนีเร็ว กองทัพของขนาดใหญ่กำลังมา!"
"ฆ่า!"
เย่เฉินยืนขึ้นเละตะโกนเสียงดังมุ่งไปที่ค่ายโจร
"ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!"
ทหารของหมู่บ้านหลุนฮุยตะโกนอย่างพร้อมเพรียงกันจากนั้นก็รีบติดตามเย่เฉินตรงไปยังค่ายโจรทันที
ในตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะตอบโต้เย่เฉินและคนอื่น ๆ
อย่างไรก็ตามสาเหตุที่โจรเหล่านี้รวมกลุ่มกันเป็นเพราะพวกมันไม่มีกำลังทหารที่แข็งแกร่ง
และพวกมันก็ยิ่งหวาดกลัวที่จะเผชิญหน้ากับกองทัพฮั่น
ดังนั้นเมื่อกลุ่มคนที่เย่เฉินส่งไปตะโกนขึ้นมา พวกมันจึงตื่นตระหนกและในขณะนี้เย่เฉินยังได้นำกองทหารของเขาปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน มันเป็นธรรมดาที่กลุ่มโจรจะตื่นตกตะลึงมากขึ้น
ด้วยภูมิประเทศที่เปิดโล่ง พวกมันจึงรู้ว่ากลุ่มคนที่มานั้นมีไม่มาก
หอกสังหารของเย่เฉินก็ เริ่มเก็บเกี่ยวชีวิตเหล่าโจร
และเตียวเมิ่งก็พุ่งเข้าไปเปิดฉากสังหารหมู่ทันทีเช่นกัน
ตามด้วยเหล่าทหารของหมู่บ้านหลุดฮุยที่สวมชุดเกราะและถืออาวุธ
ค่ายโจรถูกย้อมไปด้วยเลือดในทันที
ในขณะนี้กลุ่มโจรที่ยอมจำนนต่อเย่เฉินก็ยกอาวุธขึ้นเข้าโจมตีพวกโจรที่นี่เช่นกัน เย่เฉินกลายเป็นดั่งลูกศรเมื่อเขาพุ่งไปทางไหนก็จะมีศพเกิดขึ้นไปทั่ว ด้านหลังเขามีเตียวเมิ่งที่กำลังกวาดล้างตามหลังเย่เฉินไม่ห่าง
"เร็วเข้ารีบล้อมพวกมันเอาไว้พวกมันมีเพียงไม่กี่คน!" หัวหน้าของค่ายโจรตะโกนออกไปอย่างโกรธเกรี้ยว
อย่างไรก็ตามมันไม่มีประโยชน์!
การดำรงอยู่ของเย่เฉินและเตียวเมิ่งเป็นดั่งมีดที่เฉียบคมทำลายแนวป้องกันสุดท้ายในใจของเหล่าโจรไปหมดแล้ว
ในช่วงเวลานี้แม่ทัพที่กล้าหาญสามารถส่งผลกระทบต่อสถานการณ์ในสนามรบได้อย่างมาก
ไม่ต้องพูดถึงแค่หนึ่งคน แต่นี้มีทัพถึงสองคนที่มา
โจรเหล่านี้ไม่สามารถต่อสู้กับผู้นำของศัตรู ต่อหน้าเย่เฉินพวกโจรที่นี่ไม่มีทางสู้กับเขาแบบตัวต่อตัวได้
เมื่อหอกถูกแทงออกไป เศษเนื้อและแขนกระเด็นไปรอบ ๆ ศีรษะก็กลิ้งไปทั่วพื้นเป็นครั้งคราว
เกราะของเย่เฉินถูกย้อมไปด้วยเลือ ศพของศัตรูกระจายเต็มพื้นดิน