Dual Cultivation บทที่ 690 รักษาเฟิงชิงเต๋า
Dual Cultivation บทที่ 690 รักษาเฟิงชิงเต๋า
เกือบทั้งวันแล้วนับตั้งแต่ที่ซูหยางเริ่มรักษาเฟิงชิงเต๋า แต่เขาก็ไม่ได้สัมผัสเส้นผมแม้แต่เส้นเดียวบนร่างกายเธอ มีเพียงการเทเลือดพรหมจรรย์และยาอีกสองสามอย่างลงบนร่างกายเธอ
ในวันที่สองนี้ รูปลักษณ์ของเฟิงชิงเต๋าดูแตกต่างไปจากเดิมอย่างมากเมื่อเทียบกับวันแรกของการรักษา และเธอก็ไม่ได้ดูเหมือนศพที่แห้งแล้วอีกต่อไป อย่างไรก็ตามร่างกายเธอก็ยังคงซูบผอมและผิวเธอก็ยังซีดเผือด ดูไม่แข็งแรงขาดความชุ่่มชื้น
ขณะที่ซูหยางเทเลือดพรหมจรรย์ขวดใหม่ลงบนร่างกายของเฟิงชิงเต๋า ริมฝีปากของเธอก็ขยับเล็กน้อยและเสียงแหบก็ดังขึ้น "ขอบคุณ...เจ้า... ซู ... หยาง ..."
ซูหยางยิ้มหลังจากได้ยินเสียงเธอและเขาก็กล่าวว่า "ข้าเห็นว่าเจ้าสามารถพูดได้แล้วนั่นเป็นข่าวดี แต่อย่าฝืนตัวเอง เจ้าสามารถขอบคุณข้าได้หลังจากที่เจ้าหายดีแล้ว"
"อือ ..." เฟิงชิงเต๋าพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง
ไม่กี่อึดใจต่อมา ร่างกายของเฟิงชิงเต๋าก็เริ่มปลดปล่อยปราณหยินมากขึ้น แต่มันไม่เปื้อนเลือดอีกต่อไป และดูเหมือนน้ำใสในบ่อน้ำที่สะอาด
อีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมาซูหยางก็กลับมาอยู่ข้างๆเธอ แต่เขาไม่มีเลือดพรหมจรรย์อยู่ในมืออีกต่อไป
"นี่คือเม็ดยาที่จะช่วยให้เจ้าฟื้นคืนความแข็งแกร่งมันมีปราณไร้ลักษณ์ของธาตุหยางอยู่ภายใน ซึ่งจะช่วยให้เจ้ากดปราณหยินของเจ้าได้ในระดับหนึ่ง"
หลังจากอธิบายสั้นๆ ซูหยางก็โยนเม็ดยาเข้าปากตัวเองก่อนจะบดด้วยฟันแล้วดื่มน้ำ เมื่อเขาผสมยากับน้ำในปากของเขาแล้ว ซูหยางก็เปิดปากของเฟิงชิงเต๋าด้วยมือของเขาก่อนจะป้อนยาให้เธอทางปากของเขาเอง
ในตอนท้ายของวันที่สอง เฟิงชิงเต๋าก็ไม่ได้ดูเหมือนขาดสารอาหารอีกต่อไป เธอดูเหมือนผู้หญิงที่มีสุขภาพดีคนอื่นๆ ถึงกับดูช่างน่าตื่นตะลึงกับผิวที่เรียบเนียนขาวสวย
"ตามที่คาดไว้สำหรับแม่ของเหลียนลี่ เจ้าเป็นผู้หญิงที่สวยมาก" ซูหยางพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าอันหล่อเหลา
"..."
เฟิงชิงเต๋ามองไปที่มือที่ขาวเนียนของตัวเองในขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียงด้วยความงุนงง
"ข้าคิดว่า ...ข้าคิดว่าข้ากำลังมุ่งหน้าสู่ความตายในขณะที่อยู่ในสภาพที่น่าสยดสยองไปตลอดชีวิต ..." เธอพึมพำด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นในในเวลาต่อมา
อ่านตอนล่าสุดที่ my-novel.co หรือ www.thai-novel.com
"นั่นเป็นไปได้มาก ที่จะเกิดอะไรเช่นนั้นขึ้น ถ้าข้ามิได้มาที่นี่โดยบังเอิญ" ซูหยางพูดกับเธอ
"ใช่ และข้าเป็นหนี้ชีวิตเจ้า ผู้ช่วยชีวิตของข้า..." เฟิงชิงเต๋าที่มีลักษณะคล้ายเหลียนลี่อย่างมากหันมามองเขาด้วยสายตาปรารถนา ชัดเจนว่ามีความรู้สึกเสน่หาต่อเขา ที่เพิ่งดึงเธอออกจากมาจากความมืดและหลุมอันว่างเปล่า ช่วยชีวิตเธอไว้
"อย่าเพิ่งทำอะไรด้วยตัวเจ้าเอง ในเมื่อเจ้ายังมิหายดี อันที่จริง เรายังไปได้แค่ครึ่งทาง" ซูหยางพูดกับเธอ
"จริงรึ แต่ข้ารู้สึกสบายดี ..." เฟิงชิงเต๋าพูดด้วยใบหน้างุนงง
"นั่นเป็นเพียงความรู้สึกชั่วคราว เนื่องจากข้าจมร่างของเจ้าอยู่ใต้น้ำยาเป็นเวลาสองวันแล้ว หากข้ายังรักษาไม่เสร็จ เจ้าก็จะกลับสู่สภาพเหมือนศพนั้นอีกในไม่กี่สัปดาห์ต่อมา"
"..." ร่างกายของเฟิงชิงเต๋าสั่นสะท้านด้วยความกลัวหลังจากได้ยินคำพูดของเขา
"ต้องทำอะไรอีก ท่านผู้ช่วยชีวิต ข้าจะทำทุกอย่างตามที่เจ้าต้องการ" เธอพูดกับเขาอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เธอยอมตายแทนที่จะกลับไปสู่สภาพที่น่าสมเพชและน่าสะพรึงกลัวนั้น
"ถ้าเรายังคงปฏิบัติต่อเจ้าแบบเดียวกับที่ข้าปฏิบัติต่อเจ้าในช่วงสองวันที่ผ่านมา จะต้องใช้เวลาหลายสัปดาห์หรือหลายเดือนในการรักษาร่างกายของเจ้าให้สมบูรณ์ และจะมีปัญหาขาดแคลนวัตถุดิบที่ใช้ในการผลิตยา ดังนั้นข้าจะเร่งกระบวนการให้เร็วขึ้น โดยการสัมผัสร่างกายเจ้าถ้าเจ้าไม่รังเกียจ"
"สัมผัสร่างกายของข้า..." เฟิงซิงเต๋ามองลงไปที่ร่างกายเธอซึ่งเปลือยเปล่าอยู่ในขณะนี้
"ข้ารู้ว่าเจ้ามีสามีที่ห่วงใยอยู่แล้ว แต่-"
"ไม่เป็นไร" ทันใดนั้นเธอก็ขัดจังหวะเขา
"หืม" ซูหยางเลิกคิ้วด้วยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย
"นับตั้งแต่ข้าให้กำเนิดลูกคนที่สอง เหลียนเหิง ข้าก็ไม่ได้รับความรักใดๆจากสามีของข้ามาหลายสิบปีแล้ว แม้ว่าข้าจะทนทรยศเขากับผู้ชายคนอื่นไม่ได้ แต่นั่นก็มากเกินไปสำหรับผู้หญิงที่สามารถอดทนได้ ก่อนที่เธอจะทำผิดพลาด ..."
เฟิงชิงเต๋ามองไปที่ซูหยางแล้วถามเขาว่า "เนื่องจากข้าเป็นคนไข้ของเจ้าและเจ้ากำลังรักษาข้า นี่ถือเป็นการรักษาเท่านั้นใช่ไหม"
หลังจากเงียบไปชั่วขณะซูหยางก็พยักหน้า "ถูกต้อง นี่เป็นส่วนหนึ่งของการรักษา และข้าก็ได้แจ้งให้สามีของเจ้าทราบแล้วว่า สิ่งนี้อาจเกิดขึ้นและเขาก็ยอมรับแล้ว"
"ขอบคุณที่บอกข้าเช่นนั้น ข้าจะได้รู้สึกผิดน้อยลง..." เฟิงชิงเต๋าพูดด้วยรอยยิ้มโล่งใจ ขณะที่เธอนอนลงบนเตียงอีกครั้ง
"เอาเลย ท่านหมอ ทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการเพื่อ 'การรักษา'" เฟิงชิงเต๋าพูดกับเขาพร้อมกับหลับตา
จากนั้นซูหยางก็ปีนขึ้นไปบนเตียง ก่อนจะลูบไล้ผิวเนียนของเธอด้วยปลายนิ้วส่งความหนาวสะท้านไปทั่วร่างกายของเธอ
หลังจากทำความคุ้นเคยกับความรู้สึกของร่างกายของเฟิงซิงเต๋าอย่างสมบูรณ์แล้ว ซูหยางก็ขยับมือของเขาไปยังร่างกายส่วนล่างของเธอ ค่อยๆเลื่อนนิ้วลงไปที่ขาเรียวของเธอ ก่อนจะหยอกล้อที่หว่างขาของเธอปัดผ่านพุ่มไม้สีดำที่อยู่เหนือถ้ำเธอ
"ข้า...ข้าไม่ได้มีโอกาสทำความสะอาดบริเวณนั้นเป็นการส่วนตัวมาหลายปีแล้ว ..." เฟิงชิงเต๋าพูดด้วยน้ำเสียงเอียงอาย อ้างถึงขนด้านล่างที่เป็นหย่อมๆนั้น "ถ-ถ้ามันรบกวนเจ้า ข้าสามารถกำจัดออกได้ ..."
เนื่องจากการมีขนตรงนั้นสำหรับผู้หญิงจะถูกมองเหมือนว่าไม่ถูกสุขลักษณะ ไม่เป็นระเบียบ และไม่เป็นที่ชื่นชอบของผู้ชายหลายๆคน ที่ชอบผู้หญิง 'บริสุทธิ์' และ 'ไร้ที่ติ' ผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะรักษาพื้นที่นั้นให้สะอาดสะอ้านโดยการกำจัดขนด้วยยาหรือใช้วิชาการฝึกปรือที่ป้องกันไม่ให้ขนงอกขึ้นที่นั่น
"ไม่เป็นไร" ซูหยางพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย "แม้ว่าบางคนอาจจะไม่ชอบ แต่ข้าก็ไม่รังเกียจ ที่จริงแล้วมันทำให้เจ้าดูเป็นผู้ใหญ่และเฉพาะตัวมากขึ้น"
"ซูหยาง..."
จักรพรรดินีเฟิงชิงเต๋าพยักหน้าหลังจากนั้น ไม่รู้สึกอายกับพุ่มไม้ของเธออีกต่อไป