ตอนที่ 24 ตัดสินใจสร้างหมู่บ้าน

พี่ใหญ่ตกใจในตอนแรก เขาไม่อาจทำใจเชื่อได้ เป็นไปได้อย่างไรที่คน ๆ หนึ่งจะสามารถฆ่าคนมากกว่าสองร้อยคน ในมุมมองของพี่ใหญ่ มันเป็นไปไม่ได้เลย

ในตอนนี้เย่เฉินเดินลงจากบันไดด้วยสีหน้าว่างเปล่า

“ฉัน ... ฉันยังไม่อยากตาย ... พี่ใหญ่รักษาตัวด้วย!” ลูกน้องของพี่แบล็คพูดออกมาอย่างตะกุกตะกักและวิ่งหนีไป

"อึก"

เจตนาฆ่าที่รุนแรงกระตุ้นประสาทของพี่แบล็คอย่างมาก เขาฆ่าคนและมีคดีติดตัวหลายคดี เคยทำร้ายคนมามากมาย เขาจึงมีความอ่อนไหวต่อเจตนาสังหาร

กลิ่นอายแห่งการสังหารที่เย่เฉินปล่อยออกมานั้นแข็งแกร่งมากจนทำให้พี่แบล็ครู้สึกหายใจไม่ออก

"เอ่อ ... เพื่อนบางที ... บางทีเราอาจจะเข้าใจผิดกัน ... " พี่ใหญ่พยายามเต็มที่เพื่อสงบสติอารมณ์ แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนเขาก็ยังพูดติดขัด

"แกเป็นหัวหน้าของพวกมัน?" เย่เฉินถาม

“ใช่ ... ใช่แล้ว ... พี่ชายต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่!” พี่ใหญ่รีบพยักหน้าและกล่าว

ออร่าสังหารรุนแรงขนาดนี้จะต้องฆ่าไปกี่คนถึงจะทำแบบนี้ได้...

พี่ใหญ่มีเพียงความคิดเดียวในตอนนี้

ฉันมาทำอะไรที่นี่?

เย่เฉินก้าวเดินไปหาพี่ใหญ่ ร่างของพี่ใหญ่ก็เริ่มสั่นสะท้านออกมา

เขากลัวจริงๆกลัวว่าเย่เฉินจะฆ่าเขา

เย่เฉินที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพี่ใหญ่ มองไปยังเขา แล้วกล่าวว่า:

"เรียกลูกน้องของแกกลับมา, ฉันมีงานให้พวกแกทำ, ถ้างานเสร็จแล้วแกจะสามารถมีชีวิตต่อได้แต่ถ้าแกทำไม่ได้ ก็ตาย! "

"พรึบ"

พี่เฮยทรุดตัวลงกับพื้น แต่เขาตกใจและกลัวมาก เมื่อเขาได้ยินว่าเขารอดแล้ว ขาของเขาจึงไม่สามารถพยุงร่างกายได้อีกต่อไป

เย่เฉินขมวดคิ้ว

"พี่ใหญ่! ฉันจะรีบเรียกพวกมันมาทันที!" เมื่อเห็นเย่เฉินขมวดคิ้วพี่แบล็คก็รีบลุกขึ้นยืนและพูดเสียงดัง หลังจากพูดจบเขาก็รีบวิ่งออกจากโรงแรมไปทันที

เย่เฉินไม่ได้มองไปที่พี่แบล็ก เขาเดินตรงไปยังโซฟาในล็อบบี้ของโรงแรมและนั่งลง

เย่เฉินไม่ได้ฆ่าเหล่าอันตพาลพวกนั้น เพราะเย่เฉินยังต้องการให้พวกมันทำงานบางอย่าง จากนี้เขาต้องการที่จะก่อตั้งหมู่บ้านหลุนฮุยในโลกแห่งความจริง

เดิมทีเย่เฉินวางแผนที่จะรออีกสามเดือนก่อนที่จะใช้คำสั่งสร้างหมู่บ้านในโลกความจริง

เนื่องจากสามเดือนเป็นเวลาปลอดภัยที่ ระบบผานกู่ กำหนดไว้

เย่เฉินสามารถใช้เวลาสามเดือนนี้เพื่อเพิ่มทรัพยากร จากนั้นก็สร้างเมืองหลุนฮุยในโลกแห่งความเป็นจริงได้โดยตรง

เนื่องจากชีวิตก่อนหน้านี้ หลายคนถูกคนอื่นแย่งชิงเมืองในโลกความเป็นจริง

เย่เฉินไม่ต้องการให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับดินแดนของเขา ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะสร้างเมืองหลุนฮุยและใช้แบบแปลนกำแพงเมือง (จริง)สร้างกำแพงเมือง

ด้วยวิธีนี้เย่เฉินจะไม่จำเป็นต้องกลัวความคิดของคนอื่นที่ต้องการแย่งชิงเมืองหลุนฮุย

หลังจากใช้กำแพงเมือง (จริง) แล้วจะมีหอคอยลูกศรที่โจมตีโดยอัตโนมัติ พลังของมันนั้นไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์หรือสัตว์ปีศาจจะสามารถต้านทานได้

แต่ตอนนี้เย่เฉินไม่ต้องการรออีกต่อไป เย่เฉินต้องการสร้างหมู่บ้านหลุนฮุยในโลกแห่งความจริงโดยเร็วที่สุด

สำหรับเหตุผลนั้นเพราะว่า แผ่นอาคมรวมวิญญาณ (ระดับโลก) ที่เพิ่งได้รับมา

ของสิ่งนี้ยิ่งใช้เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี หินวิญญาณสามารถสร้างได้โดยอัตโนมัติทุกวัน

หลิงฉี เป็นสิ่งจำเป็นในอนาคต มีความสำคัญกับผู้คนและยังมีความสำคัญเท่าสำหรับการสร้างและป้องกันดินแดน

สำหรับการสร้างดินแดนในตอนนี้แน่นอนว่ามันจะถูกคนอื่นจับตามอง เย่เฉินไม่กังวลตราบใดที่เย่เฉินมีพละกำลังเพียงพอ การสอดแนมใด ๆ ก็ไร้ประโยชน์

เย่เฉินมีความมั่นใจเป็นอย่างมาก

เนื่องจากลูกปัดดวงดาวสามารถซิงโครไนซ์ 100% และยังเป็นเพราะเขามีสัตว์วิญญาณหยานหูในโลกก่อนประวัติศาสตร์

ทั้งสองอย่างนี้เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

ลูกปัดดวงดาวสามารถรับประกันได้ว่าพลังของเย่เฉินจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และหยานหู่สามารถเรียกมายังโลกแห่งความเป็นจริงเพื่อปกป้องเย่เฉินได้ในขณะที่เขากำลังเล่นเกม

ในไม่ช้านี้จะมีสัตว์ปีศาจจะเพิ่มมากขึ้น

เย่เฉินก็ไม่กังวลอะไรเลย

ตราบใดที่มีการจัดตั้งดินแดนในโลกแห่งความเป็นจริง เช่นเดียวกับพื้นที่ปลอดภัยที่สร้างโดยระบบผานกู่มันจะมีเวลาปลอดภัยสามเดือนเช่นกัน

เย่เฉินไม่สนใจว่ากลุ่มอันตพาลเหล่านั้นจะกลับมาหรือไม่

หากพวกมันไม่กลับมา เย่เฉินแค่ต้องทำงานเพิ่มขึ้นเล็กน้อยเพื่อที่จะสามารถก่อตั้งหมู่บ้านหลุนฮุย

“ตึก ตึก”

เสียงเดินด้วยรองเท้าส้นสูงดังเข้ามา หูเสี่ยวเย่ว เธอกำลังลงมาชั้นล่าง เย่เฉินไม่ได้เดินไปหาหูเสี่ยวเย่ว เขาหลับตาบนโซฟาและพักผ่อน

ในล็อบบี้ของโรงแรมมีศพปีศาจหนูอยู่ทุกทั่วทุกแห่ง เลือดกระจัดกระจายไปทั่วล็อบบี้และบนบันได

สูดดด

"เย่ ... เย่เฉิน ... " หูเสี่ยวเยว่มองไปที่เย่เฉินด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อน เธอลังเลอยู่พักหนึ่งจากนั้นก็พูดออกมา

“อยากไปไหนก็ไปไม่ต้องถามฉัน” เย่เฉินกล่าวโดยไม่หันไปมอง

สำหรับเย่เฉินเขาไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษใดๆต่อหูเสี่ยวเย่วถึงเธอจะสวย แต่เธอไม่ใช่ผู้หญิงของเย่เฉิน

ทั้งสองเป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมชั้น พวกเขาไม่เคยพูดคุยกันมาก่อนจนถึงตอนนี้เย่เฉินช่วยเธอถึงสามครั้ง แต่เย่เฉินก็ไม่รู้สึกอะไร

ไม่ใช่ว่าเย่เฉินจะเย็นชา แต่เย่เฉินไม่มีความคิดแบบนี้ในตอนนี้

โลกได้เปลี่ยนไปอย่างมาก จากความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้น มนุษย์เข้าสู่ยุคของสงครามกลางเมือง การสมรู้ร่วมคิด การทรยศ การต่อสู้ที่ป่าเถื่อน และโหดร้าย

นี่คือความทรงจำของชีวิตก่อนหน้านี้ของเย่เฉิน ดังนั้นเย่เฉินจึงต้องระวังตัวและจะไม่เชื่อใจใครง่ายๆ

แม้ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทกัน เย่เฉินก็ไม่เชื่อใครทั้งนั้น นี้คือเหตุผลของเย่เฉิน

ทันใดนั้น เย่เฉินก็ขมวดคิ้วขึ้นอย่างกะทันหัน

“สถานที่ที่เสี่ยวเย่ว บอกมาทางโทรศัพท์ใช่ที่นี้หรือไม่?” เสียงตะโกนที่รุนแรงและกระวนกระวายดังเข้ามาในขณะนี้