ตอนที่ 23 แค่ฆ่าเท่านั้น

เย่เฉินขมวดคิ้วเมื่อเห็นหูเสี่ยวเย่วที่กำลังตะโกนอย่างตื่นตระหนก พวกอันธพาลกำลังไล่ตามเธอขึ้นมายังชั้นสอง

มีผู้คนมากมายอยู่ที่นี่ พวกเขาต่างวิ่งขึ้นมาที่ชั้นสอง แน่นอน ไม่ว่าพวกมันจะมีจำนวนมากแค่ไหน ก็ไม่ได้ทำให้เย่เฉินรู้สึกกลัวแม้แต่น้อย

เย่เฉินขมวดคิ้ว ไม่ใช่เพราะเขาเห็นจำนวนของพวกอันธพาล แต่เป็นเพราะความรู้สึกอึดอัดที่เกิดขึ้นในใจของเขา

หากเหตุการณ์นี้ถูกเปลี่ยนเป็นคนธรรมดา เมื่อเผชิญหน้ากับพวกอันธพาลมากมายเช่นนี้ มีโอกาสที่พวกเขาจะพิการหรือแม้กระทั่งเสียชีวิต

ยิ่งไปกว่านั้นเย่เฉินไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับหูเสี่ยวเย่ว ความสัมพันธ์เดียวคือเธอเป็นเพื่อนร่วมชั้น ที่ไม่เคยพูดอะไรกันสักคำในโรงเรียน

แต่หูเสี่ยวเย่วก็ยังมาหาเย่เฉินเพื่อขอความช่วยเหลือ

ยังไม่ทันที่เย่เฉินจะได้พูดอะไร กลุ่มพวกอันธพาลที่เห็นเขาก็พุ่งเข้ามาและใช้มีดฟันมายังเขาในทันที

“ฉันจะทำให้แกพิการ แกไปเอาหอกนั้นมาจากไหน รีบส่งมันมาซะ!”

"บ้าเอ้ย ส่งมันมามันมา หอกนั้นต้องเป็นของปู่คนนี้! "

“นี้มันไม่ถูกต้อง รีบจัดการเจ้าเด็กนั่นก่อน ...”

ก่อนที่คน ๆ นั้นจะพูดจบ ดวงตาของเย่เฉินก็เปิดขึ้น ความรู้สึกเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจากดวงตาคู่นั้น

ในตอนนั้นเอง เย่เฉินกระทืบเท้าขวา พุ่งเข้าหาพวกอันธพาล

“แก กล้า ...”

ยังไม่ทันพูดจบ สติของชายคนนั้นก็วูบดับลง หอกปลายแหลมที่ดูโดดเด่นแทงเข้าไปในปากเขาทันที

มือขวาของเย่เฉินสั่นเล็กน้อย

"ปัง"

หัวของอีกคนระเบิดออก มีโลหิตสีแดงกระจัดกระจายทั่วทุกที่

"สั่นสะเทือน" เป็นเทคนิคการโจมตีที่เย่เฉินได้เรียนรู้โดยบังเอิญในชีวิตที่แล้ว

ด้วยเทคนิคนี้ทำให้เขาสามารถอยู่ในโลกที่โหดร้ายนั้นได้เป็นเวลาห้าปี

แต่ตอนนี้เทคนิค "สั่นสะเทือน" ถูกใช้อีกครั้งโดยเย่เฉิน

หลังจากแทงและทุบหัวพวกโง่เหล่านี้ เย่เฉินก็เหมือนกลายร่างเป็นเสือร้ายและที่กระโจนเข้าไปในฝูงแกะ

หอกสีดำขนาดใหญ่ถูกเหวี่ยงออกไปทั่วทิศทาง หัวพวกมันถูกระเบิดด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว หน้าท้องถูกแทงทะลุลำใส้กระจัดกระจาย ภาพที่เกิดขึ้นนั้นโหดร้ายเป็นอย่างมาก

เย่เฉินไล่สังหารทีละคน ศพกระจัดกระจายเต็มพื้นของโรงแรม กลุ่มพวกอันธพาลและหัวหน้าพวกมันที่อยู่ด้านหลังต่างจ้องมองซึ่งกันและกัน ร่างกายของพวกมันเริ่มสั่นสะท้านโดยไม่ได้ตั้งใจ

พวกมันไม่เคยเจอใครที่โหดร้ายและป่าเถื่อนขนาดนี้มาก่อน ในความคิดของพวกมัน เป็นพวกมันเองก็โหดเหี้ยมและดุร้ายพอที่จะกล้าฆ่าใครก็ได้

แต่คนที่อยู่ตรงหน้าพวกมันละ?

โหดเหี้ยมอำมหิตกว่าพวกมันด้วยซ้ำ หนึ่งโจมตีระเบิดหัว อีกครั้งเครื่องในกระจัดกระจาย แม้ว่าจะถูกแทงไปแล้ว แต่ชายคนนั้นก็ยังยกศพขึ้นมากระชากเครื่องในออกมาอีก

ภายในไม่กี่ลมหายใจ คนมากกว่า 20 คนล้มลงกับพื้นและเสียชีวิตอย่างน่าสยดสยอง ไม่น่าแปลกใจที่อันธพาลเหล่านี้ถึงตกใจกลัว

ถึงพวกมันจะหวาดกลัว แต่เย่เฉินก็ไม่ได้หยุด ถ้าเป็นคนอื่น พวกเขาจะไม่กล้าทำแบบเย่เฉินในตอนนี้ ท้ายที่สุดการเปลี่ยนแปลงของโลกเพิ่งเริ่มต้นขึ้น ความคิดที่ว่าการฆาตกรรมเป็นอาชญากรรมนั้นยังคงมีอยู่ในใจของทุกคน

แต่เย่เฉินรู้ดีว่าอีกไม่นาน การต่อสู้จะกลายเป็นเรื่องปกติของโลกใบนี้

มนุษย์กับมนุษย์ มนุษย์กับปีศาจ แม่มดกับปีศาจ แม่มดกับมนุษย์

การต่อสู้ การนองเลือด ซากศพเป็นเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคต

เย่เฉินที่เกิดใหม่จึงไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย

เย่เฉินไม่ใช่คนดี นับประสาอะไรกับคนดี

ในชีวิตก่อนหน้านี้เย่เฉินเห็นคนตายมากเกินไป และเห็นความเน่าเฟะของจิตใจผู้คนมามากมาย

เขาจึงค่อยๆเรียนรู้วิธีแก้ปัญหาเหล่านี้

ถ้ามีปัญหาก็แค่ฆ่า

เป็นศัตรูกันก็ต้องฆ่า!

ดูถูกเขาก็แค่ฆ่า!

ขวางทางเขาก็ต้องฆ่า!

นี่คือกฎแห่งการอยู่รอดที่เย่เฉินเรียนรู้มาในชีวิตก่อนหน้านี้ กฎแห่งป่าที่รุนแรงมากยิ่งกว่า

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนดีถูกหลอกลวง และกลายเป็นม้าให้คนอื่นขี่

หลังจากการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของโลก หากคุณยังคงยึดติดกับศีลธรรมแบบโลกเดิม ผลลัพธ์ที่คุณจะได้คือความตาย

ดังนั้นเย่เฉินในตอนนี้จึงใช้วิธีที่เรียบง่าย ตรงไปตรงมา ก็คือความโหดเหี้ยม!

พวกอันธพาลต่างเริ่มตัวสั่นอย่างรุนแรง มีเพียงความกลัวที่หลงเหลืออยู่ในความคิดของพวกมัน

พวกมันมองไปที่ดวงตาของเย่เฉิน เต็มไปด้วยความกลัวลึก ๆจากก้นบึ่งหัวใจ

พวกมันเห็นภาพตัวเองถูกสังหารในอนาคต ศพที่ขาดวิ่นนอนกองอยู่บนพื้น โดยไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครกล้ามอง เป็นเพียงซากศพที่โดดเดี่ยวถูกทิ้งอย่างไร้ค่าอยู่บนพื้น

“ฉัน ... ฉันยังไม่อยากตาย !!!” เสียงกรีดร้องออกมาจากปากของไอ้โง่บางคน และพวกเขาก็เห็น ไอ้เวรนั้นวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

คนแรกเริ่มหนี คนที่สองก็ออกวิ่ง ตามด้วยคนทั้งกลุ่ม พวกอันธพาลตกใจกับความโหดเหี้ยมและดุร้ายของเย่เฉินอย่างมาก ฉากของคน ๆ หนึ่งที่ถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยมไร้ปราณีนั้นฝังลึกเข้าไปในจิตวิญญาณของพวกเขา และแล้ววิญญาณของพวกเขาก็ต้องสั่นสะเทือนอีกครั้ง!

ลูกพี่แบล็กซึ่งยังรออยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรม เห็นกลุ่มลูกน้องที่วิ่งลงมาชั้นล่างด้วยความตื่นตระหนกและหนีไปทันที

เขาก็ตะโกนด้วยความโกรธว่า: “พวกแกมาทำอะไรที่นี่! แล้วสาวน้อยคนนั้นล่ะ?”

อย่างไรก็ตามไม่มีใครตอบเขา ผู้ที่ได้เห็นด้านที่ดุร้ายของเย่เฉินและยังมีชีวิตอยู่ พวกมันมีเพียงความคิดเดียวในใจของพวกมันในตอนนี้

หนีไป ฉันต้องการมีชีวิตอยู่ตราบเท่าที่ฉันรอดไปได้ ฉันจะไม่เข้าร่วมในโลกใต้ดินอีกแล้ว

ลูกพี่ใหญ่มองไปที่ลูกน้องของเขาที่กำลังวิ่งหนีออกไปด้านนอกของโรงแรมทีละคน หน้าของเขาหมองคล้ำขึ้นทันที

ลูกน้องพวกนี้กล้าที่จะไม่เชื่อฟังเขา ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยดุด่ามาก่อน หลังจากนี้ต้องลงโทษให้หลาบจำ

แต่ตอนนี้มีลูกน้องที่ไม่เชื่อฟังหลายร้อยคน จะลงโทษพวกมันอย่างไรได้? มันคงจะดีถ้าหากตอนนี้มีปืนพก แต่ปืนพกในตอนนี้เป็นเพียงสิ่งไร้ประโยชน์

"เกิดอะไรขึ้น!" พี่ใหญ่ตะโกนใส่ด้วยดีหน้าหมองคล้ำ

“พี่ใหญ่ไม่ ... นี้มันไม่ดีแล้ว ...” เสียงดังออกมาพร้อมกับความตื่นตระหนก

เขาเห็นชายหน้าซีดวิ่งมาอย่างน่าสงสาร

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่?" พี่ใหญ่ ถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม

"มี ... มีชายฉกรรจ์คนหนึ่งฆ่า ... ฆ่าพี่น้องของเราไปกว่าสองร้อยคน ... "

"อะไรนะ!" พี่แบล็คสะดุ้งเมื่อได้ยินดังนั้น เขาร้องเสียงหลงด้วยความประหลาดใจ

ในขณะนั้นเอง ปลายหอกสีดำสนิทโผล่ออกมาจากบันได

ที่ปลายหอกนั้น มีเลือดไหลหยดไม่หยุด