ตอนที่ 9 ครอบครัวของเตียวจูล่ง
ยินดีต้อนรับทั้งสามคนเข้าร่วมกับหมู่บ้านหลุนฮุย เตียวเหิงนับจากนี้ไปเจ้าจะเป็นรองหัวหน้าหมู่บ้านแห่งหมู่บ้านหลุนฮุย!” เย่เฉินมองไปที่ชายชราและกล่าวโดยไม่ลังเล
เตียวเหิงอดไม่ได้ที่จะตะลึง เขาไม่เคยคิดว่าเย่เฉินจะยอมรับเขาในฐานะรองหัวหน้าหมู่บ้านแห่งหมู่บ้านหลุนฮุย
เขารู้รายละเอียดของหมู่บ้าน หลุนฮุย ทันทีที่มาถึง คำสั่งสร้างหมู่บ้านระดับพระเจ้าไม่ใช่ของที่มีไว้ประดับตกแต่ง
ไม่ต้องพูดถึงคุณลักษณะอื่น ๆ เพียงแค่พูดถึงคุณลักษณะที่ช่วยยกระดับคุณสมบัติขึ้นถึงสองระดับ ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ เตียวเหิง อยู่ในหมู่บ้านหลุนฮุยอย่างมีความสุข
เพราะแม้แต่เมืองจักรพรรดิก็สามารถยกระดับผู้อยู่อาศัยได้เพียงหนึ่งระดับ
“เตียวเหิงรับคำสั่งท่านลอร์ด!” เตียวเหิง โค้งคำนับด้วยความตื่นเต้น
"ติ้ง, เตียวเหิง รู้สึกประทับใจค่าความภักดี +10"
"ติ้ง ความภักดีของ เตียวเหิง ถึง 100 เขาพร้อมที่จะตายเพื่อคุณและจะไม่คิดทรยศ”
เตียวเหิงได้เป็นรองหัวหน้าหมู่บ้านหลุนฮุยและเขาอาจจะเป็นรองนายกเทศมนตรีในอนาคต
ยิ่งไปกว่านั้นนี่ไม่ใช่หมู่บ้านธรรมดา มันคือหมู่บ้านหลุนฮุย เป็นหมู่บ้านที่สร้างขึ้นโดยคำสั่งสร้างหมู่บ้านระดับพระเจ้า ไม่น่าแปลกใจที่เตียวเหิงจะรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้
เย่เฉินยิ้มและพยักหน้าจากนั้นมองไปที่เตียวเมิ่งและพูดว่า
“จากนี้ไปเจ้าจะเป็นผู้บัญชาการทหารในหมู่บ้านหลุนฮุย ในหมู่บ้านหลุนฮุยแห่งนี้เจ้าไม่ต้องกังวลถึงศักยภาพของเจ้า แต่เจ้าต้องกังวัลถึงภาระหน้าที่ ความสามารถยิ่งแข็งแกร่ง ภาระยิ่งหนัก! สิ่งสำคัญที่สุดคือความภักดี! ไม่ว่าเจ้าจะเคยทำอะไรมาก่อน , จำไว้ว่าจากนี้ไปเจ้าเป็นสมาชิกของหมู่บ้านหลุนฮุย แม้ตายเป็นวิญญาณก็เป็นคนของหมู่บ้านหลุนฮุย!”
เมื่อเตียวเมิ่งได้ยินสิ่งนี้ เกิดแสงแวบในดวงตาของเขา จากนั้นเขาก็คุกเข่าข้างหนึ่งและตะโกนเสียงดัง:
"เตียวเมิ่งจะภักดีต่อท่านลอร์ดตลอดไป!"
"ติ้ง, เตียวเมิ่ง ขจัดความกังวลในใจทั้งหมดและความภักดี+10"
"ติ้ง ความภักดีของ เตียวเมิ่ง ถึง 100 เขาพร้อมที่จะตายเพื่อคุณและจะไม่คิดทรยศ"
เย่เฉินพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
ค่าพลังของ เตียวเมิ่ง สูงถึง 93 คะแนน และเขาก็เป็นเป็นผู้ลี้ภัย ถ้าเป็นคนอื่นเขาอาจไม่คิดถึงเหตุผลของเรื่องนี้
แต่เย่เฉินนั้นแตกต่างออกไป เพราะเย่เฉินมีความทรงจำในชีวิตก่อนหน้านี้
คนอย่าง เตียวเมิ่ง ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ที่ไหน พวกเขาจะเป็นที่ต้องการไม่ว่าพวกเขาจะเป็นคนเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม
พวกเขาจะได้รับตำแหน่งทางทหาร พวกเขาอาจจะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้บัญชาการเพื่อควบคุมกองทัพด้วยซ้ำ
แต่ตอนนี้เขาเป็นเพียงผู้ลี้ภัย
เย่เฉินไม่รู้เหตุผลที่เฉพาะเจาะจง แต่เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงจากการถูกรุกรานโดยผู้มีอำนาจเหมือนกัน ดังนั้นเย่เฉินจึงเลือกที่จะพูดแบบนั้น เพื่อทำให้มันชัดเจนมิฉะนั้นเตียวเมิ่ง ไม่อาจเป็นต้องกลายเป็นผู้ที่ทรยศต่อเขาในอนาคต
เย่เฉินละสายตาและมองไปที่เตียวหยู
"ช่างเป็นหญิงสาวที่งดงาม ... "
ก่อนหน้านี้เย่เฉินไม่ได้สังเกตเห็น แต่หลังจากมองดูอย่างละเอียดแล้ว เขาผงะไปครู่หนึ่งแล้วอ้าปากพูด
เมื่อเขาพูดไปได้ครึ่งประโยค เย่เฉินก็รีบหุบปากลง ในสมัยโบราณการพูดแบบนี้กับผู้หญิงเป็นเรื่องที่ไม่สมควรเป็นอย่างมากและอาจเรียกได้ว่าเป็นการลวนลาม แม้ว่าเธอจะสวยงามมาก แต่คุณก็ไม่สามารถพูดแบบนั้นได้
" ติ้ง ความภักดีของ เตียวหยู -10"
" ติ้ง ความภักดีของ เตียวหยู -10"
" ติ้ง ความภักดีของ เตียวหยู -10"
บ้าเอ้ย!
ใบหน้าของเย่เฉินเริ่มแข็งค้างและมุมปากของเขากระตุกโดยไม่ได้ตั้งใจ
นี้มัน!! ปากของฉันพูดอะไรออกไป........โชคดี..โชคดีที่ฉันไม่พูดจนจบ คุณหมออย่างหนีฉันไป....
“หยูเอ๋ออย่าหยาบคาย!” เตียวเหิงและรีบตะโกนใส่ เตียวหยู
ในขณะที่เธอกำลังแสดงท่าทีรังเกียจต่อ เย่เฉิน
"แค๊ก แค๊ก ไม่เป็นไรความผิดข้าเอง" เย่เฉินยิ้มแข็งๆและโบกมือเพื่อบ่งบอกว่าไม่เป็นไร
ทันทีที่เย่เฉินพูดจบเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้ ผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสามที่อยู่ตรงหน้าเขาทุกคนใช้แซ่เตียว และดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาจากตระกูลเดียวกัน
ความสามารถของเตียวเหิงในการสังเกตสีหน้านั้นดีอย่างมาก หลังจากสังเกตพบข้อสงสัยของเย่เฉินเขาก็เปิดปากทันทีและกล่าวว่า:
“นายท่าน เตียวเมิ่งเขาคือลูกชายของชายชราผู้นี้ และหยูเอ๋อเป็นลูกของพี่ชายของข้าและเธอก็มีพี่ชายอีกคน แต่เขาออกไปฝึกฝนกับอาจารย์เมื่อไม่นานมานี้ ...”
เมื่อเตียวเหิงพูดจบเขาก็หยุดชั่วครู่แล้วพูดต่อ: "ก่อนหน้านี้เจ้าลูกไม่รักดีของข้าได้ฆ่าฉางซานเจ๋อหนิง ... หลานชายของผู้พิพากษาประจำมณฑล ชายชราเลยต้องพาเจ้าหมาบ้านี้และหยูเอ๋อหนีออกจากบ้านมา "
หลังจากที่เตียวเหิงพูดจบเขาก็หยุดพูดและรอเย่เฉินที่กำลังเงียบอยู่
ฆ่าลูกชายของผู้พิพากษามณฑล ...
เย่เฉินผงะไปชั่วขณะ เขาไม่คาดคิดว่าครอบครัวของเตียวเมิ่งจะกลายเป็นผู้ลี้ภัยเพราะเหตุนี้
" ติ้ง ความภักดีของ เตียวหยู -10"
" ติ้ง ความภักดีของ เตียวหยู -10" และความสัมพันธ์เริ่มกลายเป็นรังเกียจ"
นี้มัน!
เย่เฉินรีบมองไปที่เตียงเหิงและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "ข้าเคยพูดไว้ก่อนแล้วว่าพวกเจ้าคือคนของหมู่บ้านหลุนฮุยแม้ตายเป็นวิญญาณก็เป็นคนของหมู่บ้านหลุนฮุย ไม่ต้องพูดถึงว่าเตียวเมิ่งฆ่าบุตรชายของผู้พิพากษาเขต ถึงแม้ว่าเขาจะฆ่าบุตรชายของจักรพรรดิเขาก็เป็นคนของหมู่บ้านหลุนฮุย! "
“นายท่าน!” เตียวเหิง หลั่งน้ำตาออกมาทันที และ เตียวเมิ่งก็กำหมัดแน่น
"เตียวเมิ่งสาบานว่าจะภัคดีต่อท่านลอร์ด!" จ้าวเมิ่งคุกเข่าข้างหนึ่งและตะโกนเสียงดัง "ปัง"
" ติ้ง ความภักดีของ เตียวหยู +10"
" ติ้ง ความภักดีของ เตียวหยู +10"
" ติ้ง ความภักดีของ เตียวหยู +10"
"ติ้ง ระดับความชื่นชอบของ เตียวหยู +10 และความสัมพันธ์ก็เปลี่ยนเป็นปกติ"
"ติ้ง ระดับความชื่นชอบของ เตียวหยู +10 และความสัมพันธ์ก็เปลี่ยนเป็นมิตร"
"ติ้ง ระดับความชื่นชอบของ เตียวหยู +10”
อ๊า ในที่สุดฉันก็เป็นปกติ ฉันวางใจได้ซักที แมวตัวน้อยคนนี้ ...
เย่เฉินลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกจากนั้นมองไปที่เตียวหยูและพูดว่า
"เจ้าจะต้องดูแลห้องโถงพยาบาลในหมู่บ้านหลุนฮุยต่อจากนี้ไป"
“ค่ะท่านลอร์ด” เตียวหยู พยักหน้าและตอบกลับ
เย่เฉินพยักหน้า แต่เขาไม่กล้าคุยกับเธอคนนี้ต่อไป เธอคือแมวป่าตัวน้อย และมันเสี่ยงจะทำให้อารมณ์ของเธอระเบิดทุกครั้งเมื่อยั่วยุเธอ
หืม?
ดูเหมือนฉันจะมองข้ามบางอย่างไป ...
เย่เฉินผงะไปชั่วขณะแล้วเมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้
หลังจากผ่านไปไม่กี่ลมหายใจเย่เฉินก็จ้องมองไปที่เตียวเหิงอย่างจริงจัง
“นายท่าน?” เตียวเหิงผงะและกล่าวออกมาอย่างสงสัย
“พวกเจ้ามาจาก มณฑลเจินติ้ง เมืองเสียงสาน หรือเปล่า?” เย่เฉินถามอย่างรีบร้อน
"ขอรับนายท่าน ชายชราผู้นี้มาจากอำเภอเจินติ้ง เมืองเสียงสาน " เตียวเหิงพยักหน้าตอบรับ แต่สีหน้าของเขาสับสนยิ่งกว่าเดิม
“เจ้ารู้จัก เตียวหยุน ไหม?” เย่เฉินถามด้วยแววตาที่สดใส
"เขาเป็นพี่ชายของหยูเอ๋อหลานของชายชรา ท่านลอร์ดท่านรู้จักเขาหรอ?" เตียวเหิงถามด้วยสีหน้างงงวย
บ้าเอ้ย!
เมื่อ เย่เฉิน ได้ยินสิ่งนี้เขาก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก จากนั้นเขาก็มองไปที่ เตียวเหิง, เตียวเมิ่ง และ เตียวหยู ด้วยความเป็นมิตร
***อธิบายเล็กน้อยครับ เตียวหยุนเป็นชื่อจริงของ จูล่ง ซึ่งเป็นตัวละครในวรรณกรรมจีนอิงประวัติศาสตร์เรื่องสามก๊ก ที่มีตัวตนจริง และเป็นหนึ่งในห้าทหารเสือแม่ทัพคนสำคัญของเล่าปี่