ตอนที่ 479 ผมแค่อิจฉาและรู้สึกไม่ดี

เขาถอนหายใจและถามเบา ๆ “ที่รัก คุณร้องไห้อย่างงั้นหรือ? ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ?”

เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะถอนหายใจอีกครั้ง เขารู้สึกผิด “เป็นเพราผมหรือเปล่า?”

เฉียวเมียนเมียนมองไปที่เขาอย่างว่างเปล่า

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เอื้อมมือออกไปและเริ่มลูบไล้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา

หลังจากที่เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นบนใบหน้าของเขา เธอยืนยันว่านี่ไม่ใช่ภาพหลอน

“เหมาเยซื่อ?” เฉียวเมียนเมียนถามในขณะที่กัดริมฝีปากของตนเอง

“อืม” เหมาเยซื่อตอบเบา ๆ

เฉียวเมียนเมียนมองไปที่เขาอย่างงงงวย “คุณ...ทำไมถึงมาอยู่ที่”

เหมาเยซื่อเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบตามความจริง “เจียงหลัวลี่โทรหาผม เธอบอกว่าคุณเมา และเป็นห่วงที่คุณต้องกลับบ้านเอง เลยให้ผมมารับคุณ”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

ไม่กี่อึดใจเธอก็ทำหน้ามุ่ยไม่มีความสุขและพูดว่า “หลังหลัวบอกคุณงั้นเหรอ? ทำไมเธอต้องเข้ามายุ่งเรื่องของฉันด้วย? ฉันกลับเองได้”

พูดอย่างตรงไปตรงมา เธอมีความสุขมากที่ได้เห็นเหมาเยซื่อ

แต่เมื่อเธอรู้ว่าเขามาที่นี่เพราะ เจียงหลัวลี่ติดต่อเขา เธอก็ไม่มีความสุขอีกครั้ง

เขาคงไม่มา ถ้าหลัวหลัวไม่บอกให้เขารู้

เขาไมได้สนใจเธอเลยในตอนนี้

เห็นได้ชัดว่าเขาเพิกเฉยต่อเธออย่างตั้งใจ

เขาจะเพิกเฉยต่อเธออีกนาน ถ้าเจียงหลัวลี่ไม่โทรไปหาเขา

ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งไม่มีความสุข

“เขาไม่ได้ยุ่งไม่ได้เข้าเรื่องสักหน่อย” เหมาเยซื่อตอบ เขารู้สึกว่าเธอดูน่ารักจริง ๆ  เมื่อทำหน้ามุ่ย และจูบลงศีรษะของเธออย่างควบคุมไม่ได้ จากนั้นเขาก็ตบศีรษะเธอเบา ๆ มองเธอด้วยความรักและพูดว่า “ผมรู้สึกขอบคุณจริง ๆ ที่เขาโทรมา มันทำให้ผมรู้ว่าผมเข้าใจว่าความผิดของผมร้ายแรงแค่ไหน”

เฉียวเมียนเมียนตกใจกับการพูดของเขา เธอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าเธอ เธอรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรง เธอพึมพำออกมา “อะไรกัน คุณทำผิดอะไร”

อาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์ในเลือดของเธอ

เธอรู้สึกว่าแก้มของเธอกำลังร้อน

เมื่อทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาที่ริมฝีปากของเธอ ขณะที่เขาหายใจ

เธอได้กลิ่นหอมจากตัวเขาด้วยเช่นกัน

เหมาเยซื่อจ้องเธอและขอโทษ “ที่รัก ผมขอโทษไ

เป็นการขอโทษอย่างกะทันหัน

เฉียวเมียนเมียนไม่ทันตั้งตัว เธอใช้เวลาสักพักก่อนที่จะกัดริมฝีปากและถามว่า “คุณขอโทษทำไมกัน”

เหมาเยซื่อคว้ามือของเธอและจูบมัน จากนั้นเขาก็ตอบว่า “ที่จริงแล้ว ผมอิจฉาน่ะ ผมเลยตั้งใจไม่สนใจข้อความของคุณ”

ขณะที่เขาพูด น้ำตาของเธอเริ่มจะเอ่อคลอ

เพราะงั้น...เขาเลยตั้งใจเพิกเฉยต่อเธอ

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกผิด

เหมาเยซื่อสังเกตเห็นน้ำตาที่เอ่อล้นในดวงตาของเธอ และเริ่มตื่นตระหนก เขาขึ้นไปนั่งบนโซฟา และกอดเธอ จากนั้นเขาก็ถามว่า ที่รัก ร้องไห้ทำไม”

ด้วยดวงตาสีแดงเธอผลักเขาด้วยความโกรธ “อย่าแตะต้องฉัน ปล่อยฉันนะ”

เหมาเยซื่อได้ยิน แต่เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอ เขากอดเธอแน่นกว่าเดิม

“ที่รัก ผมผิดไปแล้ว ยกโทษให้ผมเถอะนะ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วไ

เฉียวเมียนเมียนยังคงดิ้น เมื่อเธอรู้ว่าเธอไม่สามารถหนีจากอ้อมกอดของเขาได้ เธอยิ่งโกรธไปใหญ่และกัดมือของเขา