ตอนที่ 5 ความลับ

หากเรื่องที่เกี่ยวกับดวงตาของเขาที่สามารถมองเห็นได้แล้ว เผยออกมาก่อนการสอบที่จะเริ่มขึ้น  เขาจะมีปัญหามากกว่าที่คิดไว้ก่อนหน้านี้

การนึกถึงดวงตาที่หายเป็นปกติของเขาเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่ในอีกด้านหนึ่งเจสันอ่านไม่ออกและเมื่อดวงตาของเขา

ถูกเปิดเผยและพบว่าเขาสามารถมองเห็นได้เขาก็ต้องเขียนข้อสอบข้อเขียนปกติเหมือนคนอื่น ๆ โดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจาก AI

ปัญหาคือเจสันอ่านเขียนไม่ได้!

เขาไม่รู้เรื่องสักอย่าง รวมถึงตัวอักษรเขาจึงต้องเรียนรู้อย่างช้าๆ

เขาจะสามารถเขียนทฤษฎีเกี่ยวกับการระบาดของมานาในภาษาเชิงเทคนิคขั้นสูงได้อย่างไร ไม่มีทางที่ Jason จะสามารถเรียนรู้วิธีการอ่านและเขียนได้ภายในเวลาน้อยกว่า 4 วันรวมถึงข้อกำหนดที่สำคัญ

ดังนั้นเจสันจึงตัดสินใจที่จะปลอมเป็นคนตาบอดจนกว่าการสอบจะสิ้นสุดลงมิฉะนั้นเขาต้องเขียนข้อสอบภาค ทฤษฎีซึ่งจะจบลงด้วยผลลัพธ์ที่ไม่ผ่านและทำลายความฝันของเขาที่จะเข้าเรียนในโรงเรียนมัธยม

อีกอย่างที่เจสันทำได้คือขอความช่วยเหลือจากครอบครัวเซอร์รัสเพื่อที่เขาจะได้เปิดเผยดวงตาของเขาโดยไม่ต้องกังวล แต่เขาไม่ต้องการทำเช่นนั้นเพราะเขาพึ่งพาครอบครัวนี้มามากเกินพอ

เขาจะปิดตาของเขาเป็นความลับจนกว่าเขาจะเรียนจบชั้นมัธยมต้นและจะเปิดเผยเรื่องดวงตาของเขา เมื่อเขาเข้าสู่โรงเรียนมัธยม

ความคิดมากมายวิ่งผ่านเข้ามาในจิตใจของเขา

`ฉันจะสามารถเข้าเรียนในโรงเรียนได้หรือไม่? การได้เข้าเรียนในโรงเรียนมัธยมที่แย่ที่สุดในเมืองที่มีระดับเกรด C คืออะไร? ฉันควรจะเริ่มทำงานที่ไหนสักแห่งดีไหม? ``

รู้สึกทรมานใจกับคำถามของตัวเองเจสันถอนหายใจอย่างหงุดหงิด

สำหรับแหล่งข้อมูลที่โรงเรียนมัธยมมีการให้เหตุผลที่สำคัญที่สุด ที่เจสันรู้คือการเรียนรู้เทคนิคศิลปะการป้องกันตัวและทักษะการต่อสู้มากมาย แต่เมื่อคิดถึงเทคนิคศิลปะการป้องกันตัวจากเมืองระดับเกรด C หรือโรงเรียนมัธยมที่เลวร้ายที่สุด

ของพวกเขาเจสันทำได้เพียงขมวดคิ้ว อย่างลึกซึ้ง.

" มันคุ้มค่ากับความพยายามหรือไม่ ''

”

เจสันไม่ต้องการเป็นกรรมกรเพราะพวกเขาถูกเอารัดเอาเปรียบและมีรายได้เพียงพอที่จะมีชีวิตอยู่เท่านั้น เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถเลือกอาชีพได้มากนัก หากพวกเขาเรียนจบแค่มัธยมต้น

ตอนนี้เจสันคงต้องทำบางอย่าง

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาต้องได้คะแนน 100% สำหรับคำถามเชิงทฤษฎีเพราะเขาไม่ต้องการที่จะเลือกการทำพันธะเป็นคนสุดท้าย

ในขณะที่คะแนนการปลุกความสามารถ ไม่รู้ได้ว่าจะเป็นอย่างไร แต่เจสันมั่นใจว่าเขาจะได้รับแค่ 0 คะแนน

ถึงแม้จะมีคะแนนทฤษฎี 100 คะแนน แต่เจสันก็จะอยู่ที่กลางๆ ของลำดับคะแนนทั้งหมด แต่ก็มีแนวโน้มที่จะเลือกการทำพันธะ แต่เขารู้สึกรำคาญเล็กน้อยเนื่องจากเขาไม่อยากทำตัวว่าตาบอด

เป็นเรื่องดีที่ดวงตาของเขาสบายดีและเขาก็มีบางอย่างที่พิเศษเหมือนอย่างที่แม่ของเขาบอกเขา แต่แค่การมองเห็นไม่สามารถแก้ปัญหาทั้งหมดของเขาได้

เมื่อสงบสติอารมณ์ลงเขาเดินไปรอบ ๆ และอารมณ์ของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อเขาได้เห้นตึกระฟ้ารอบ ๆ สวนสาธารณะดูน่าทึ่งและประหลาดใจ

เจสันเดินกลับบ้านด้วยความเหนื่อยล้า ระหว่างทางเจสันได้ซื้อหนังสือสำหรับเด็กเพื่อใช้ในการฝึกอ่านและเขียน เจสัน ใช้ AI ของสมาร์ทโฟนเครื่องเก่าเพื่อช่วยสอนเขาในการฝึกอ่าน เขียน

AI กำลังกำลังทำหน้าที่แทนพ่อกับแม่ของเขาในการฝึกสอนเจสัน อ่าน เขียน เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงสมองของเจสันก็เหนื่อยล้าหลังจากเรียนรู้วิธีการอ่านและเขียนจดหมายทุกฉบับอย่างสมบูรณ์

มันไม่ง่ายอย่างที่เขาคาดหวังและต้องใช้เวลาพอสมควรในการอ่านหนังสือเขียนประโยคและข้อความในขณะที่ใช้ไวยากรณ์ที่ถูกต้องโดยไม่มีการสะกดผิด แต่เขาก็มีความสุขมากเช่นกัน

เขาเชื่อว่าเขาจะไม่มีวันได้เห็นและเรียนรู้วิธีการเขียน เมื่อหลายปีที่ผ่านมา ครั้นเมื่อตอนที่ตาเขามองไม่เห็นสิ่งใดๆ แม่ของเจสันบอกเขาว่าจะใช้เวลาเพียงไม่กี่ปีกว่าดวงตาของเขาจะจะมองเห็น แต่เธอเข้าใจผิดเพราะต้องใช้เวลาอย่างเต็มที่เกือบสิบปี

อย่างไรก็ตามเขามีความสุขและรวบรวมมานามากขึ้นเพื่อปรับปรุงแกนมานาและร่างกายของเขาซึ่งเกินความจำเป็น

* เช้าวันรุ่งขึ้น *

เจสันตื่นขึ้นมาก่อนที่นาฬิกาจะปลุก เขาล้างตัวแปรงฟันและใส่ชุดนักเรียน เขาหยิบไม้เท้าและผ้าพันแผลออกเพื่อปกปิดดวงตาของเขาเขาออกจากอาคาร

เจสันจะต้องทำท่าที่โกหกว่าดวงตาของเขายังบอด โดยบอกวามีคนร้ายโดยเขาใช้ผ้าปิดแผลปิดบริเวณดวงตาและใบหน้า แต่ไม่มีใครสนใจเขามากขนาดนั้น

แต่เขาส่งสัยว่า ดวงตาที่เปล่งประกายสีทองของเขามันเล็ดลอดออกมาจากผ้าพันแผลหรือเปล่าเพราะเนื่องจากเขาพันผ้าพันแผลอย่างหลวมๆ  แต่มันได้ผลอย่างน่าประหลาดใจ! เจสันสังเกตเห็นรอยยิ้มสดใสปรากฏบนใบหน้าของเขาและผ้าพันแผลหนาพอที่จะปกปิดดวงตาสีทองของเขา

แต่ก็บางพอที่จะมองเห็นการไหลของมานาได้ เจสันอยากรู้ว่าการไหลของมานาหนาขึ้นตรงไหนและที่ไหนจะบางกว่าเพื่อปรับปรุงการรวบรวมมานาของเขา

มันจะเป็นประโยชน์มากที่จะหาบางจุดที่ความหนาแน่นของมานาหนาขึ้นเนื่องจากเจสันไม่มีเวลาเหลือมากนักในการปรับปรุงอันดับแกนมานาของเขา

เจสันดึงไม้เท้าออกมาขณะที่เขาสวมผ้าพันแผลอยู่แล้วคนที่โรงเรียนจะได้ไม่สังเกตเห็นอะไร หนึ่งชั่วโมงต่อมาเจสันมาถึงโรงเรียนของเขาซึ่งไม่มีใครสนใจเขาเลย

เขาเข้าห้องเรียนเหมือนทุกวันก่อนและนั่งลงแถวแรกข้างหน้าต่าง เมื่อมองผ่านผ้าพันแผลรอบ ๆ ห้องเรียน เจสัน สังเกตเห็นการไหลเวียนของมานารอบ ๆ เพื่อนร่วมชั้น

เจสันสามารถเห็นโครงร่างของทุกคนและเขาสามารถบอกได้ว่าคนใดแข็งแกร่งกว่ากัน อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถบอกได้อย่างแท้จริงว่าพวกเขาอยู่ในอันดับใดเนื่องจากดวงตาของเขาบอกเขาเพียงความแตกต่างในแกนมานาของพวกเขาซึ่งบ่งบอกถึงความแตกต่างในด้านความแข็งแกร่ง

นักเรียนส่วนใหญ่ในห้องเรียนขอเจสัน มีความแข็งแกร่งเท่ากันและเขารู้ว่าส่วนใหญ่อยู่ในอันดับที่ 8 ของพวกมือใหม่ดังนั้นเขาจึงสามารถจัดสรรระดับแกนมานาให้เป็นอันดับได้

มีคนที่แข็งแกร่งและอ่อนแอกว่าเล็กน้อย แต่ส่วนใหญ่อยู่ในอันดับที่ 8 ของระดับมือใหม่ซึ่งเป็นค่าเฉลี่ยที่รู้จักกันทั่วไปสำหรับผู้สำเร็จการศึกษาระดับกลางใน แอสทริกซ์ และเกาะรอบ ๆ บางเกาะ

โดยเฉลี่ยแล้วพวกเด็กๆ จะเริ่มสัมผัสได้ถึงมานาที่อยู่รอบตัวเมื่ออายุ 10 ขวบในขณะที่บางคนสามารถสัมผัสได้ตั้งแต่อายุยังน้อย เช่น เจสัน

แล้วพวกเด็กที่สามารถรวบรวมมานาได้มากกว่า จะได้ขึ้นไปในระดับของผู้ชำนาญได้

ส่วนใหญ่เป็นเพราะการเริ่มต้นอย่างคร่าวๆที่ทุกคนต้องผ่านโดยการเรียนรู้ว่ามานาทำงานอย่างไร  มันทำอะไรได้บ้างและวิธีจัดการอย่างรอบคอบซึ่งเป็นเรื่องยากสำหรับเด็กเล็ก

เด็กที่โชคร้ายเริ่มรู้สึกถึงมานาช้ากว่าเพื่อนซึ่งส่วนใหญ่น่าจะเป็นตัวบ่งชี้ความเข้ากันได้กับมานาที่ด้อยกว่ามีสาเหตุหลายประการที่ทำให้มนุษย์บางคนรวบรวมและดูดซึมมานาได้เร็วกว่าคนอื่น ๆ ซึ่งจะส่งผลให้พวกเขาไปถึงระดับแกนมานาที่สูงขึ้นเมื่อเทียบกับพี่น้องของพวกเขาในวัยเด็ก

ตัวบ่งชี้เหล่านี้ส่วนใหญ่แบ่งออกเป็นสองส่วนหลัก ได้แก่ ความสามารถโดยกำเนิดและพรสวรรค์ที่ฝึกฝนได้ ตัวบ่งชี้หลักสำหรับการรวบรวมมานาของมนุษย์ทุกคนและความเร็วในการดูดซับคือการควบคุมมานาของพวกเขาซึ่งฝึกฝนได้และมีความไวมานาอย่างหนึ่งซึ่งถือเป็นพรสวรรค์ที่มีมาแต่กำเนิดและแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะปรับปรุง

เกร็ก เฟลเลอร์ คนที่นั่งข้างๆ อยู่กับเจสันเขามีอายุ 14 ปี พ่อของเขาเป็นผู้ค้าขายสัตว์ร้าย

พวกเขาจับสัตว์ร้ายเพื่อขายให้คนอื่นและเป็นเจ้าของทรัพย์สินและเครดิตจำนวนมาก  มีการกล่าวกันว่าพวกเขาจะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นขุนนางชั้นรองสำหรับการกระทำอันดีงามของพวกเขา  เมื่อเปรียบเทียบความแข็งแกร่งของพวกเขา  เจสันสังเกตว่าเกร็กมีพละกำลังและพลังเวทย์มากกว่าหลายเท่าเมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมชั้น

เขาอาจอยู่ในระดับผู้ช้ำนาญ เขาจึงเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งของโรงเรียนมัธยมต้น

ในโรงเรียนมัธยมต้น เจสันคิดว่าเกร็กเป็นตัวของตัวเองเล็กน้อยในขณะที่เขาเอาชนะทุกคนด้วยหมัดเดียวในระหว่างบทเรียนภาคปฏิบัติ แต่เจสันไม่มีความเกลียดชังใด ๆ กับเขาเนื่องจากเกร็กไม่เคยรังแกเขา

แทนที่จะเป็นเช่นนั้น เกร็กดูเหมือนจะค่อนข้างเป็นมิตรกับเขาและเนื่องจากพวกเขานั่งข้างๆกันเจสันก็ไม่เคยถูกรังแกอีกเลยซึ่งทำให้เขาอยากรู้อยากเห็น

'เกร็กเป็นมิตรกับเขาเพราะเหตุใด'

คือสิ่งที่เจสันตั้งคำถามกับตัวเองหลายครั้งในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา

โดยปกติมีการกล่าวกันว่าผู้ที่อ่อนแอกว่าจะเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่งกว่า แต่เกร็กเป็นคนที่ค่อนข้างดีแม้ว่าเขาจะขี้เบื่อเล็กน้อยก็ตาม

ผลการเรียนของเขาไม่ได้ดีขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้แย่เช่นกัน

แต่แทนที่จะมีผลการเรียนดี เขาก็เหมือนสัตว์ประหลาดในศิลปะการต่อสู้เพราะเขาชอบที่จะต่อสู้มากกว่าสิ่งอื่นใดเจสันไม่ใช่คู่ซ้อมที่ดีและอาจไม่น่าสนใจสำหรับเกร็ก

มีเพียงเกรดของเจสัน เท่านั้นที่เกร็ก อิจฉา แต่แตกต่างจากคนอื่น ๆ ที่เขาไม่ได้ทำอะไรกับเจสันเพียงเพราะความอิจฉาของเขา

บางครั้งเกร็กก็ถามเจสันเกี่ยวกับเรื่องยาก ๆ บางอย่างและเจสันก็ตอบก่อนที่จะไม่สนใจเขาอีก

เริ่มชั้นเรียนแล้วทุกคนก็นั่งรอครูมาถึง เกร็กสังเกตเห็นผ้าพันแผลของเจสัน แต่เขาไม่ได้สนใจมันมากนัก

ขณะที่ครูเข้ามาในห้องหลังจากเสียงระฆังดังและบทเรียนก็เริ่มขึ้นเหมือนทุกวันธรรมดา

ไม่มีอะไรพิเศษเกิดขึ้นในระหว่างบทเรียนทางทฤษฎีและ เจสันตั้งใจฟังในขณะที่จินตนาการว่าทุกอย่างเขียนอย่างไร

ในขณะที่บทเรียนในโรงเรียนแบ่งออกเป็นหลักสูตรภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติ เจสันเข้าเรียนในบทเรียนทางทฤษฎีเท่านั้น เพราะครูสังเกตว่าไม่มีประโยชน์ที่เขาจะเรียนภาคปฏิบัติ

สิ่งเดียวที่เขาจะทำคือการวิ่งบนลู่วิ่งเพื่อสร้างความแข็งแกร่งและฟังคำอธิบายเกี่ยวกับเทคนิคศิลปะการต่อสู้ ที่พวกเขาเรียนรู้เคล็ดลับและรายละเอียดที่ดีที่สุดของพวกเขา

สำหรับเจสัน วันนี้ทุกอย่างแตกต่างไปจากปกติเพราะเขาสามารถเห็นโครงร่างของการเคลื่อนไหวทางเทคนิคของผู้ฝึกสอนตามคำอธิบายของศิลปะการต่อสู้เนื่องจากเทคนิคศิลปะการต่อสู้ส่วนใหญ่ใช้กับการสนับสนุนมานาในการเสริมสร้างส่วนต่างๆของร่างกาย

เจสันสแกนการเคลื่อนไหวและกลืนกินพวกเขาจดจำทุกสิ่งที่เขาเห็น

เขาจะลองทำบางอย่างที่บ้านและเขาไม่ต้องการให้มีข้อบกพร่องใด ๆ ในระหว่างการฝึกซ้อม

นอกเหนือจากนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเกี่ยวกับพฤติกรรมของเจสัน

ในขณะที่เดินกลับบ้านเขามักจะสแกนสัตว์ร้ายที่เขาเห็นและพยายามหาว่าสีที่เปล่งออกมานั้นบ่งบอกถึงอะไร แต่แทบไม่มีร่องรอย