Chapter 16
หลังจากให้เงินเล็กน้อยกับแพทย์ ซอดก็ได้รับข้อมูลและข้อมูลของทหารผ่านศึกโดยละเอียด.
ไม่มีครอบครัว อายุไม่มากและไม่มีประวัติเกี่ยวกับร่างกาย ถึงอย่างนั้นผู้ที่ผ่านการคัดเลือกที่เหลือก็ยังมีมากกว่า 100 คน พูดได้ว่าแค่พวกเขาเหล่านี้ อเมริกาก็จะเต็มไปด้วยการสู้กับมาตลอด นอกจากนี้โรงพยาบาลนิวยอร์กแล้วยังมีทหารผ่านศึกจำนวนมากที่โรงพยาบาลที่เกษียณอายุแล้วอยู่ในโรงพยาบาลอเมริกา สิ่งเหล่านี้จะเพิ่มจำนวนมากในสายตาของซอด เขารู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการขาดคนในอนาคต.
อเมริกามีอาชีพนักวิ่งเต้น(lobbyist-ล็อบบี้ยิสต์) ซอดกังวลว่าเขาอาจจะพูดจาได้ไม่ดีเท่าไร เขาจึงใช้เงินจ้างนักวิ่งเต้นสอง-สามคนเพื่อช่วยโน้มน้าวทหารผ่านศึก.
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าความคิดของเขาซอดนั้นไม่ใช่เรื่องดี แต่นี่คืออเมริกาที่ต้องมีเงินเป็นอย่างแรก ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของนักวิ่งเต้นเหล่านี้ถูกทิ้งไปนานแล้ว ดังนั้นนักวิ่งเต้นเหล่านี้จึงต้องอาศัยลิ้นที่ชาญฉลาดในการหลอกลวง....ไม่อาจพูดตรงๆได้ แต่การชักชวนทหารที่พิการเหล่านี้ที่สิ้นหวังและใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อรอความตายในเตียงโรงพยาบาลได้ก็ประสบความสำเร็จ.
พวกเขาต้องการที่จะยืนหยัดสำหรับความสำเร็จ ไม่อย่างนั้นออสบอนอิทดัสทรี จะไม่มีเซรุ่มกิ้งก่า แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น คอนเนอรส์ก็ยังศึกษาต่อเพื่อที่เขาจะได้ฟื้นฟูแขนขาที่ขาดไป
หลังจากที่เซ็นสัญญาเรียบร้อยแล้ว ทหารที่พิการเหล่านี้ก็เป็นคนของซอดที่ขายตัวเองและซอดก็ให้พวกเขาไปที่เท็กซัส.
เขาได้ปิดฟาร์มอื่นๆและทำให้กลายเป็นพื้นที่เลี้ยงสัตว์ขนาดใหญ่ ในเวลานี้มันเต็มไปด้วยหญ้าสีเขียวและอากาศก็สดชื่อและรื่นรมย์ สิ่งนี้ไม่อาจเป็นไปได้ในเท็กซัส.
ฟาร์มปศุสัตว์ที่มีเนื้อที่กว่า 3,000 เอเคอร์ก็กว้างพอที่จะเล่นฟุตบอล(รักบี้)และซอดก็ยังไม่คิดเลยว่าจะใช้มันอย่างไง.
"บอส"
ทหารพิการก็รู้สึกสับสนเช่นกันเมื่อเห็นฟาร์มปศุสัตว์แห่งนี้ พวกเขาถูกสัญญาว่าจะพาไปที่ฐานลับและช่วยพวกเขาฟื้นฟู? อย่าบอกนะว่าฟาร์มแห่งนี้จะเป็นฐานทัพลับ ไม่มีสิ่งปลูกสร้างใดๆยกเว้นวิลล่า แค่นั้น.
"ตามฉันมา."
ซอดพูดกับ ไลแคนโทรป์(lycanthrope*) ที่ได้รับการเปลี่ยนแปลงตัวแรก ตอนนี้มนุษย์จระเข้กลับคืนรูปลักษณ์ของมนุษย์ในเวลานี้ แต่ร่างกายที่ผอมบางของเขาก็กลายชายที่เต็มไปด้วยก้อนเนื้อเพราะผลของเซรุ่ม ซอดพาพวกเขาไปหลังวิลล่าเพื่อเข้าประตูสู่ฐานใต้ดิน ห้องใต้ดินถูกขยายโดยซอดหลังจากที่ใช้ตาเลเซอร์หลอมละลายดิน พื้นที่นี้มีขนาดใหญ่มาก มันเต็มไปด้วยเครื่องมือที่ซับซ้อนและล้ำบุคมากมายและมันก็ดูเป็นไซไฟอย่างมาก.
และหากกลุ่มทหารแตกตื่นหนีไปเขาก็เพียงแค่ ฆ่า.
"ทหาร แสดงพลังของคุณ."
ซอดสั่งให้ทหารจระเข้ที่ยืนอยู่ด้านข้าง.
"ครับ บอส!"
กล้ามเนื้อของมนุษย์จระเข้ปูดบวมทันทีและในเวลาไม่ถึง 2 วินาที ต่อหน้าทหารพิการทั้งหมด เขาก็กลายเป็นมนุษย์จระเข้สูงกว่าสองเมตรในแบบฉบับที่แม้แต่นิวตันและไอไตน์ก็รับไม่ได้.
ทุกคนอึ้ง.
"ไม่เพียงแค่ฟื้นฟูร่างกายได้เท่านั้น แต่ผมยังสามารถทำให้คุณแข็งแกร่งได้ด้วย."
ซอดแสดงท่าทีไปยังมนุษย์จระเข้ มนุษย์จระเข้เดินไปที่ยกน้ำหนักและตุ้มถ่วงก็มีตัวเลขบอกอย่างชัดเจนว่ามันหนัก 500 กก. ซึ่งเป็นน้ำหนักที่คนธรรมดาไม่อาจยกได้แน่นอนในตอนนี้.
และมนุษย์จระเข้ก็ยกน้ำหนักด้วยมือข้างเดียวและด้วยน้ำหนักที่น่ากลัวของทั้งสองข้างก็ทำให้แกนยกน้ำหนักถึงกับงอ ทำให้ทหารทั้งหมดตกตะลึง.
มนุษย์จระเข้วางที่ยกน้ำหนักลงและมันก็กระแทกพื้นอย่างแรง.
ทหารที่กลัวการปรากฏตัวของมนุษย์จระเข้ในเวลาต่อมาก็มีดวงตาที่เต็มไปด้วยประกายและไม่มีใครที่ไม่โหยหาพลัง!
"เซรุ่มทหารสัตว์แพทย์ นี่คือสิ่งที่จะได้รับ แต่คุณต้องคิดให้ดีเพราะฉันได้ฉีดยีนพิษของฉันลงไปในเซรุ่ม ถ้าไม่ได้รับยาแก้พิษเป็นครั้งคราว ร่างกายของพวกคุณก็จะพังทลายและตาย มันจะไม่เหลือซากศพใดๆ ถ้าคุณเสียใจตอนนี้ฉันจะลบความทรงจำของคุณเพื่อลืมสิ่งเหล่านี้ก่อนที่จะปล่อยตัวไป."
ซอดพูดอย่างสงบ ยีนพิษเหล่านี้หรือสิ่งอื่นๆนั้นเป็นการหลอกลวง โดยธรรมชาติดังนั้นเขาจะหลอกทหารเหล่านี้ที่ไม่รู้อะไรเลย แต่ซอดเพิ่งจะศึกษาอุปกรณ์ล้างสมองเมื่อไม่นานมานี้และเขาสามารถล้างสมองได้ทีละคน.
ไม่มีใครเสียใจเลย พวกเขามีชีวิตอยู่ในความทรมาณจากร่างกายที่พิกลพิการมามากมายแล้ว สายตาที่มองมาที่พวกเขานั้นเต็มไปด้วยความสงสารหรือการถูกเลือกปฏิบัติ.
"บอส ผมขอถามหน่อย."
ทหารผิวดำคนหนึ่งยกมือซ้ายขึ้นโดยทีเพียงโดยมีข้อมือของเขาเท่านั้น ส่วนแขนขวาของเขานั้นหายไปทั้งไหล่.
"ว่า."
ซอดเปิดใจอย่างมาก.
"ผมไม่อยากจะเป็นจระเข้ ผมชอบสิงโตเพราะมันเป็นราชาของสัตว์ร้าย."
"หาผมต้องเป็นแมลง ผมก็ต้องเป็นแมลงที่ทรงพลัง!"
เขากระตุ้นความสนใจของทหารคนอื่นๆ อันที่จริงถ้าเขากลายเป็นจระเข้ มันจะไปซ้ำกับคนอื่น.
"จากมุมมองส่วนตัวและทางวิทยาศาสตร์ สัตว์เลื้อนคลานและสัตว์ขาปล้องนั้นแข็งแกร่งกว่าสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมและความสามารถในการงอกส่วนอื่นๆนั้นก็มากกว่าสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม ถ้าคุณยังยืนกรานที่จะเอาสิงโตหรือเสือ สำหรับผม มันก็ไม่เป็นไร."
ซอดยักไหล่.
"บอส องค์กรของเราเรียกว่าอะไร?"
ยังคงเป็นชายผิวดำ เขาคิดว่าเขากำลังได้เข้าร่วมองค์กรที่ลึกลับนี้ ท้ายที่สุดด้วยเซรุ่มที่ทรงพลังเช่นนี้ องค์กรนี้ต้องมีอนาคตที่สดใสแน่นอน.
"เวิร์ดสเน็ก(World Snake)."
ซอดกล่าวอย่างมีความหมาย.
"ผมชอบชื่อนี้นะ."
ทหารพิการทั้ง 90 นายที่กำลังดิ้นรนเพื่อมีชีวิตใหม่บนโต๊ะปฏิบัติการ จากการวิจัยของซอด เซรุ่มทหารสัตว์แพทย์จะส่งผลต่อความคิดของพวกเขาในระดับหนึ่ง ซึ่งเป็นที่รู้จักกันทั่วไปในชื่อของสัตว์นั้นๆ.
มองแวบแรกดูเหมือนกลุ่มสัตว์ประหลาดที่มีขนและเขา.
ทหารสัตว์สังเกตเห็นซอด.
ซอดเดินเข้ามาด้วยมือไพร่หลัง มนุษย์จระเข้ก็เดินเข้ามาเพื่อทำความเครารพด้านหน้าซอด.
"ไม่ต้อง ฉันต้องยืดเส้นยืดสายสักหน่อย."
ซอดพูด.
มนุษย์จระเข้ก็รีบถอยออกไปทันที.
จากคำแนะนำของซอด ทหารสัตว์เหล่านี้ส่วนใหญ่ไม่ได้เลือกยีนที่เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม ส่วนใหญ่จะเป็นจระเข้และกิ้งก่า.
บางคนยังเลือกแรดและสัตว์ขาปล้อง.
แรดเป็นสัตว์ผิวหยาบกำวิ่งเข้าหาซอด ด้วยน้ำหนักในตอนนี้ของเขา ผิวที่หนากว่าของแรดแม้แต่รถถังก็กระเด็น แต่ซอดเพียงแค่ยื่นมือออกไปและบีบคอแรด เขาของมันใหญ่กว่าตัวมนุษย์ จากนั้นด้วยพลังที่ท่วมท้นมนุษย์แรดก็ถูกโยนใส่ทหารสัตว์ตัวอื่นๆ.
แรดถูกโจมตีอย่างรวดเร็วและยังทำให้ทหารสัตว์ตัวอื่นๆสามสี่คนบาดเจ็บตาม จากนั้นซอดก็พุ่งเข้าใส่เหล่าหทารสัตว์ เขาทั้งต่อยและเตะทหารสัตว์ทุกตัวจนได้รับความบาดเจ็บ หลังจากนั้นไม่นานก็มีเพียงซอดคนเดียวเท่านั้นที่ยืนอยู่ในกลุ่มของเขา.
สำหรับตัวตนของสัตว์ในสายตาของทหารสัตว์ ความคิดที่ซอดจะเป็นมนุษย์ได้ถูกปัดทิ้งไป.
"ทุกคนตื่นหรือยัง?"
ซอดถามหลังจากที่เขาขยับกล้ามเนื้อและกระดูก.
(สารผู้แปล)*lycanthrope ไม่ใช่จำเพาะเจาะจงที่จะต้องเป็นมนุษย์หมาป่าเท่านั้นแต่ยังรวมถึงมนุษย์ครึ่งสัตว์ต่างๆก็จะใช้คำนี้เช่นกัน โดยรวมแล้ว lycanthrope จะใช้กับมนุษย์ครึ่งสัตว์ซึ่งต่อไปจะใช้คำว่ากึ่งมนุษย์หรือมนุษย์ครึ่งสัตว์เพื่อเป็นการแยกแยะ
เริ่มขายตอนที่ 21 เป็นต้นไป กติกาเดิม เปิดฟรีตอนที่ลงท้ายด้วย 5-6 เจอก็อปเลิกแปล เพราะเรื่องนี้แปลยากมากกกกกก (O-ฯ")a มีอะไรทักที่เพจได้ ตอบช้าแต่ตอบแน่ ^^
