“อ๊ะ?” ร่างกายของเฉาอวี่เซิ่งอีกด้านหนึ่งถูกปกคลุมไปด้วยเลือด เขารู้สึกสับสนรู้สึกบางอย่าง รูม่านตาของเขาหดตัวจากนั้นเขาก็พูดเบาๆว่า“มันเป็น…ประตูใช่ไหม”

ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็เคลื่อนไหวอย่างรุนแรงทั้งร่างเปล่งประกายปราณเซียนพุ่งพล่านน่ากลัวเกินกว่าจะเปรียบเทียบได้ เขาเดินผ่านแม่น้ำโบราณนั้นทันทีโดยมองไปในทิศทางของเสียง

ในขณะนี้บนกระดูกของสือฮ่าวมีเนื้อหนังปรากฏขึ้นอีกครั้ง

ในช่วงเวลานั้นเฉาอวี่เซิ่งสั่นสะท้านเขาเห็นสือฮ่าวจริงๆ ทั้งร่างกายของเขาราวกับถูกฟ้าผ่าทำให้มึนงงในทันทีริมฝีปากของเขาสั่นกระตุกเล็กน้อย

“สือฮ่าวนั่นเจ้าเหรอ? เจ้า…ยังอยู่ที่นั่นยังมีชีวิตอยู่?!” เขาปล่อยเสียงคำรามอย่างรุนแรงเพื่อระงับอารมณ์ประเภทหนึ่ง

อย่างไรก็ตามในท้ายที่สุดเขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะแผดเสียงออกมา เขานั่งลงบนสุสานโบราณน้ำตาไหลลงมาไม่หยุด เขาจ้องมองไปที่สือฮ่าวกลัวว่าทุกอย่างจะเป็นเพียงภาพลวงตา

จากการสนทนาระหว่างเขากับศิษย์จะเห็นได้ว่าเขาทำตัวไร้สาระค่อนข้างง่ายไป แต่ตอนนี้เขากำลังร้องไห้ด้วยความดีใจ

"บอกข้าว่าเกิดอะไรขึ้น?"สือฮ่าวคำรามออกมา

เฉาอวี่เซิ่งคนนั้นอ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่างอย่างไรก็ตามสายฟ้าได้ฟาดลงที่ตัวเขาทันทีร่างของเขาไหม้เกรียมเหมือนตอไม้ที่ถูกไฟไหม้ สือฮ่าวไม่ได้ยินอะไรเลย

เฉาอวี่เซิ่งถอนหายใจพลางปิดปาก

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้” สือฮ่าวกำหมัดแน่น

“ เป็นเพราะบทสนทนาของพวกเจ้าอาจเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์สำคัญๆมากเกินไป

มันอาจมีผลกระทบต่อสายน้ำแห่งกาลเวลา ซึ่งเป็นสาเหตุให้สวรรค์เกิดความไม่พอใจ!” เสียงของอัศวินแห่งความตายกำลังสั่น นางตกใจอย่างไม่น่าเชื่อ

เฉาอวี่เซิ่งคนนั้นกำลังต้องทนกับการลงโทษจากสวรรค์ แต่เขาก็ไม่ได้จากไปไหนแต่กัดฟันทนต่อสายฟ้าสายฟ้าเซียนที่ไม่มีใครเทียบ

สือฮ่าวไม่กล้าถามเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเกิดภัยพิบัติที่ยิ่งใหญ่กว่านี้

“เราสองคนแยกจากกันด้วยกาลเวลา?” สือฮ่าวถามตัวเอง

จากนั้นเขามองไปที่เฉาอวี่เซิ่งคนนั้นและพูดว่า“เจ้าสบายดีไหม”

คำพูดเหล่านี้ไม่ส่งผลกระทบต่อเหตุการณ์สำคัญในอดีตจึงไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เฉาอวี่เซิ่งกล่าวว่า“ก่อนที่ข้าจะบรรลุความเป็นอมตะสิ่งต่างๆก็ไม่ได้เลวร้ายเกินไปเพียงแค่ถูกสุนัขลอบกัดอยู่ตลอดเวลา หลังจากบรรลุความเป็นอมตะข้าไม่เคยคิดเลยว่า…”

น่าเสียดายที่ครึ่งหลังซึ่งสำคัญที่สุดถูกจมไปด้วยทะเลสายฟ้าแห่งสวรรค์

เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เขาบรรลุความเป็นอมตะ?

สือฮ่าวต้องการที่จะรู้ แต่อีกด้านหนึ่งเฉาอวี่เซิ่งถูกสายฟ้าฟาดเข้าใส่อย่างไม่หยุดยั้งนับพันนับหมื่นเส้น มันช่างน่าตื่นตาอย่างหาที่เปรียบมิได้ สายฟ้านั้นสั่นสะเทือนได้แม้แต่สายน้ำแห่งกาลเวลา

ถูกสุนัขลอบกัด?

สือฮ่าวต้องการที่จะหัวเราะเฉาอวี่เซิ่งคนนี้ยังคงมีอารมณ์ขันเหมือนเดิม? เขาประสบอะไรบ้างถูกสุนัขลอบกัดจริงหรือ?

อย่างไรก็ตามจากวิธีที่เขาพูดถึงมันไม่น่าจะเป็นเรื่องยุ่งยาก เป็นแค่ประสบการณ์ที่น่าจดจำ ในเวลาเดียวกันสือฮ่าวก็รู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อยอารมณ์ของเขาเริ่มซับซ้อนขึ้นในทันที

เป็นเพราะเฉาอวี่เซิ่งคนนี้ไม่ใช่เจ้าอ้วนในเมืองจักรพรรดิ์อีกต่อไป แต่เป็นคนที่มีประสบการณ์มากมายมานานแล้วถึงขั้นเป็นผู้อมตะคนหนึ่ง

มันยากที่จะจินตนาการว่าเขาถูกสายฟ้าฟาดเข้าใส่กี่ครั้งแต่เขาก็สามารถพูดประโยคง่ายๆนี้จนจบ สือฮ่าวรู้แล้วว่าเฉาอวี่เซิ่งถูกฝังไว้ใต้ดินถึงเก้าครั้ง

ทุกครั้งที่มีการเปลี่ยนแปลงของยุคสมัยเขาก็จะคลานออกมาจากหลุมนี่มันโหดร้ายแค่ไหน? คนที่มีชีวิตต้องถูกฝังอยู่ใต้ดินถึงเก้าครั้งโดยอาศัยเพียงเนื้อหนังเพื่อพัฒนาความรู้แจ้ง

รับการเปลี่ยนแปลงของศพแล้วใช้ชีวิตแบบนั้นเรื่อยมาหลายยุคหลายสมัย

ทุกครั้งที่เขาถูกฝังมันจะเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่ต้องเผชิญกับความผันผวนของชีวิตและอารมณ์ทุกประเภทที่โลกมีให้

หลังจากออกจากสุสานอาศัยอยู่ในเก้ายุคสมัยดูเหมือนว่าจะเขาได้รับโชควาสนามากมาย แต่ใครจะรู้ว่าเขาสูญเสียไปมากแค่ไหน?

ทุกโลกล้วนมีเหตุการณ์ที่น่าจดจำผู้คนที่ไม่อาจลืมเลือนสิ่งที่ไม่สามารถแยกจากกันได้ อย่างไรก็ตามในท้ายที่สุดเขาทำได้เพียงปล่อยทุกคนไปแล้วเดินเข้าสู่หลุมฝังศพเพียงเดียวดาย

หากคิดอย่างรอบคอบเซียนอ้วนคนนี้ประสบกับความสูญเสียมากเกินไป แม้ว่าเขาจะได้รับความเป็นอมตะแต่ความเสียใจมากมายถูกเก็บไว้ในใจของเขา? สิ่งที่สูญเสียไปคือสิ่งที่ไม่สามารถไขว่คว้าคืนมาได้อีกครั้ง

แม้ว่าในที่สุดเขาจะยืนอยู่ที่จุดสูงสุดขอลโลก แต่เมื่อเขาหันกลับไปเขาก็ยังคงรู้สึกผิดหวังและหงุดหงิด เสียงหัวเราะและความเศร้าโศกในอดีตเป็นสิ่งที่ไม่สามารถชดเชยได้

ไม่ต้องพูดถึงหลังจากที่เฉาอวี่เซิ่งถูกฝังไว้ถึงเก้าครั้ง ทุกครั้งที่เขาฟื้นขึ้นมาเขาก็จะเปลี่ยนเป็นคนใหม่ ตอนนี้เขายังเป็นตัวของตัวเองอยู่หรือเปล่า? คำถามนี้อาจเป็นสิ่งที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เต็มใจที่จะเผชิญ

ท้ายที่สุดจิตวิญญาณดั้งเดิมในอดีตได้เน่าสลายไปนานแล้ว สิ่งเดียวที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงคือเนื้อหนัง ร่างกายที่ทรงพลังจะสร้างเจตจำนงและวิญญาณใหม่ขึ้นมา แม้ว่ามันจะเติบโตขึ้นนอกจากนี้ยังได้รับสิ่งที่หลงเหลือจากอดีตทั้งความทรงจำอาวุธวิเศษและสิ่งอื่นๆแต่ในตอนท้ายเขาก็ยังคงแตกต่างกัน

สือฮ่าวถอนหายใจและลิ้มรสความขมขื่นในปากของตัวเอง

“ หลังจากหลายล้านปีผ่านไปแล้วยังเหลืออะไรอีก?สือฮ่าวถามตัวเอง เขามองร่างอีกด้านแม้แต่เพื่อนเก่าคนนี้ก็ไม่ได้เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไปแล้วใช่มั้ย?

หลายปีผ่านไปจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่

อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าภายใต้ผลกระทบของเวลาที่ไม่มีที่สิ้นสุดเพื่อนสนิทของเขาทั้งหมดในโลกนี้อาจไม่มีอยู่อีกต่อไป พวกเขาอาจจะแก่ลงไปตามยุคสมัยหรือบางทีอาจจะตกตายอยู่ในสนามรบจนหมดสิ้นแล้ว!

เป็นเพราะเขาสัมผัสได้บางอย่างจากคำพูดของเฉาอวี่เซิ่ง ในที่สุดวันนั้นก็จะมาถึง

“ข้าก็ยังคงเป็นข้า!” อีกด้านหนึ่งสายฟ้าก็หยุดลง ชุดเกราะเซียนของเฉาอวี่เซิ่งถูกฉีกขาด แต่เขายังตะโกนออกมาราวกับเขาสามารถเดาได้ว่าสือฮ่าวสือฮ่าวกำลังคิดอะไรอยู่

“ข้าไม่ได้เปลี่ยนร่างแบบง่ายๆหรอกนะ ข้าได้ฝึกฝนรอยประทับแห่งการเกิดใหม่ถึงเก้าแห่งเพื่อจดจำอดีตให้ได้อย่างแท้จริง! ข้าก็ยังเป็นข้า!” เขาตะโกน

แม้ว่าการฝึกฝนของเขาจะลึกซึ้งขึ้น แต่ตอนนี้เขาก็ยังไม่ลืมที่จะใช้คำพูดยียวนกวนประสาทเหมือนเดิม เป็นเพราะหลังจากเวลาผ่านไปไม่รู้จบนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นสหายเก่าที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อบุคคลผู้นี้คือฮวง คนที่ทิ้งตำนานมากมายไว้เบื้องหลังเป็นผู้ที่ทรงพลังอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่เขาไม่เคยปรากฏตัวอีกเลยหลังจากยุคอันมืดมิดแห่งประวัติศาสตร์

ยุคที่ยิ่งใหญ่ครั้งสุดท้ายนองเลือดเกินไปโหดร้ายเกินไปยากที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

ดวงตาของเฉาอวี่เซิ่งเป็นสีแดงก่ำ เมื่อเขาเห็นสหายเก่าของตัวเองยืนอยู่ต่อหน้าอีกครั้ง ก็มีหยาดน้ำตาที่เปล่งประกายราวกับว่าเขาย้อนกลับไปเมื่อเขายังเป็นเด็กและระลึกถึงอดีตที่เต็มไปด้วยความสุขและความเศร้า

เหตุการณ์เก่าๆและผู้คนปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีกครั้ง กระต่ายน้อยที่น่ารักและมีชีวิตชีวานางเคี้ยวเนื้อสัตว์เต็มปากเต็มคำและดื่มสุราชามใหญ่กว่าตัวนาง มดเขาสวรรค์ผู้ที่แข็งแกร่งเป็นอันดับหนึ่งในสิบอสูรผู้ยิ่งใหญ่ ... ในที่สุดเขาก็ทำได้แค่ถอนหายใจ ไม่มีช่วงเวลาใดที่เขาจะสามารถลืมเลือนไปได้!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุคนั้นเขาอดทนและเปิดฉากเข่นฆ่าตามลำพังค่อยๆมุ่งหน้าต่อไปเรื่อยๆ

เขาอยากจะช่วยทุกคนแต่มันก็น่าเสียใจ ในเวลานั้นสวรรค์พังทลายลงมาปฐพีถูกแยกออกภูติเทพร่ำไห้โหยหวนแค่คิดย้อนกลับไปก็เหมือนกับตกนรกทั้งเป็นแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นในท้ายที่สุดเขาก็ถูกสังหารและฝังไว้ใต้พื้นดินด้วยความเสียใจ

เฉาอวี่เวิ่งไม่รู้ว่าใครเป็นคนต่อสู้เคียงข้างกับฮวง แต่ถ้าไม่มีมันก็จะเป็นความขมขื่นเกินไปแล้ว สือฮ่าวต้องเผชิญกับความโดดเดี่ยวอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเช่นเดียวกัน

แม้ว่ายุคมืดนั้นจะผ่านไปแล้ว แต่ตำนานที่เกิดขึ้นในตอนนั้นก็ยากที่ผู้คนจะลืมเลือนได้!

นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเมื่อเฉาอวี่เซิ่งเห็นสือฮ่าวที่ยังเป็นเด็กหนุ่มทำให้เขาลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองคือชายชราคนหนึ่ง มันเป็นเพราะเขาคิดมากเกินไป เด็กหนุ่มผู้อ่อนโยนในปัจจุบันเขาต้องเผชิญกับเส้นทางที่โหดร้ายแบบไหนในอนาคต?

เขาอยากรู้ แต่เขาไม่สามารถรู้ได้!

มันเหมือนกับที่ศิษย์ของเขาพูด ในท้ายที่สุดเขาก็ถูกฝังอยู่ในดิน หลังจากอยู่ใต้ดินเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในส่วนที่สำคัญที่สุดของประวัติศาสตร์!

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด