ตอนที่ 6: ไปซื้อของด้วยกัน

ตอนที่ 6: ไปซื้อของด้วยกัน

ลูเอนไปที่ห้องนอนและแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าคู่ใหม่ เนื่องจากเขาไม่สบายใจที่จะสวมเสื้อผ้าแบบเดิมที่เขาใส่เมื่อวานนี้ จากนั้นเขาก็ทิ้งเสื้อผ้าให้อิงกริดไว้บนโต๊ะข้างเตียง  เมื่อเห็นรอยเปื้อนสีแดงบนผ้าปูที่นอนและเตียงที่ยุ่งเหยิง เขาจึงค้นดูในตู้และพบชุดเครื่องนอนที่สะอาดเพื่อเปลี่ยนมัน

หลังจากนั้นเขาก็เดินไปที่ประตูห้องน้ำที่ อิงกริดอยู่และพูดว่า  "มีชุดใหม่ในห้อง คุณสามารถทิ้งเสื้อผ้าที่คุณใส่ไว้ในตะกร้าซักผ้าได้ ในระหว่างนี้ฉันจะรออยู่ในห้องนั่งเล่น"

"ตกลง ... " อิงกริดตอบ เธอรู้สึกอายเล็กน้อยที่ต้องคุยกับผู้ชายที่ไม่รู้จัก ในขณะที่ยังอาบน้ำอยู่

หลังจากอาบน้ำแล้ว อิงกริดก็หยิบผ้าขนหนูออกมาและพบว่าตัวเองเปลือยอยู่หน้ากระจกบานใหญ่  และเมื่อเธอมองไปที่รอยบนร่างกายของเธอ ...

รอยมือและรอยกัดนับไม่ถ้วน อยู่บนร่างกายของเธอ ดูเหมือนว่าเธอเพิ่งรอดชีวิตจากภัยพิบัติ

ความทรงจำเกี่ยวกับการกระทำที่รุนแรงและจูบของเธอยังคงดังก้องอยู่ในสมองของเธอ  ตอนนี้ที่เธอมองตัวเองอยู่ เธอรู้สึกอายมาก ใบหน้าของเธอแดงตลอดลงไปจนถึงลำคอ

อันที่จริงมันไม่ได้เจ็บขนาดนั้น รอยนั่นดูน่ากลัว แต่ส่วนใหญ่เป็นเพราะร่างกายของเธอเอง ผิวของเธอใสมาก ดังนั้นแรงกดเพียงเล็กน้อยก็ทิ้งรอยไว้ไม่ยาก ดังนั้นมันก็คงไม่ได้ดูน่ากลัวขนาดนี้เช่นกัน

'บังเอิญฉันแน่ใจว่า เมื่อก่อนฉันไม่สวยขนาดนี้ สิ่งนี้เกิดขึ้นเพราะการปลูกฝังอะไรนั่นหรือเปล่า? ' การที่บอกว่าเธอไม่มีความสุขกับเรื่องนี้ก็คงเป็นการโกหก ผู้หญิงทุกคนย่อมอยากดูดีขึ้น นี่เป็นเรื่องจริงแม้แต่กับเธอที่ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการเรียน

*

อิงกริดออกจากห้องน้ำและไปที่ห้องนอนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนนี้เธอสวมชุดที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้ ซึ่งประกอบด้วยกางเกงยีนส์แบรนด์ ‘Calvin Klein’ และเสื้อยืดรัดรูปกับเสื้อกล้ามสีฟ้าอ่อนของแบรนด์ ‘Calvin Klein’ เช่นกัน และรองเท้าเกี๊ยะเบอร์กันดี 5 เซนติเมตร

"คุณขอให้พวกเขานำเสื้อผ้าเหล่านี้มาด้วยหรอ?" อิงกริดถาม เธอไม่เคยใส่เสื้อผ้าราคาแพงและสบายขนาดนี้มาก่อน จริงๆแล้วเธอมาจากครอบครัวที่ยากจน และเงินที่เธอได้รับมา เธอก็นำมันไปซื้อหนังสือและใช้จ่ายเพื่อการศึกษาของเธอ เธอไม่เหมือนพี่สาวของเธอที่ใช้เงินไปกับเสื้อผ้าและกระเป๋า

แน่นอนว่าที่ที่โมนิกาได้เงินทั้งหมดนี้ มักจะเป็นหนี้ซะส่วนใหญ่ แต่อิงกริดไม่สนใจเรื่องนั้น และเธอก็ไม่เคยพยายามหาคำตอบ ถ้าเธอถามโมนิกา พี่สาวของเธอก็จะไม่ตอบเพราะทั้งสองไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกันมากนัก

"เมื่อกี้ฉันโทรไปและพวกเขาก็เอามันมาให้" ลูเอนตอบ

อิงกริดไม่ได้แปลกใจอะไรเลย เพราะเธอรู้ว่าเขาเป็นทายาทของ บริษัท ดีมาส เธอประเมินลูเอนอีกครั้ง และยอมรับกับตัวเองว่า เขาเป็นผู้ชายที่สวยและสง่างามที่สุดเท่าที่เธอเคยพบมา เขาสวมเสื้อโปโลสีขาวกางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบสีดำ ผมสีขาวสั้นของเขามีขนตาสีขาวขนาดใหญ่และดวงตาสีแดง เพียงพอที่จะทำให้หัวใจของอิงกริดเต้นไม่เป็นจังหวะและริมฝีปากที่เต็มไปด้วยคางและจมูกที่สมมาตรนั้น ดูงดงามมาก แม้ว่าเขาจะดูเฉยเมย แต่ก็ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยเมื่อเห็นเขาทำเช่นนี้

บางทีเธออาจรู้สึกปลอดภัยเพราะสิ่งที่เขาทำกับผู้กำกับหนังโป๊ราฟาเอล หรือแม้กระทั่งเพราะเธอค้นพบว่าเขาเป็นผู้ปลูกฝัง ... ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามเธอก็รู้สึกปลอดภัยที่ได้อยู่กับเขา

"เราจะออกไปตอนนี้หรือคุณต้องการไปทีหลัง" ลูเอนถาม

"ได้ไปเถอะ แต่ก่อนหน้านั้นฉันขอใช้โทรศัพท์มือถือของคุณได้ไหม" อิงกริดถามเพราะเธออยากโทรหาแม่

"แน่นอน " เขายื่นโทรศัพท์มือถือให้เธอ

นาทีต่อมาเธอกลับมาและส่งมอบโทรศัพท์มือถือของเขา "เสร็จแล้วขอบคุณ"

“เอาล่ะเราไปกันได้แล้วหรือยัง?” ลูเอนถามอีกครั้ง

"ใช่ไปกันเถอะ" เธอพยักหน้าและทั้งสองก็จากกันไป

เมื่อพวกเขากำลังจะจากไป อิงกริดก็ทรงตัวไม่ได้เพราะรองเท้าส้นสูงของเธอและเกือบจะล้ม

ลูเอนลงมือช่วยอย่างรวดเร็วและจับเธอพาดบ่า "คุณสบายดีไหม?"

อิงกริดหน้าแดงเล็กน้อยด้วยความละอายใจและพูดว่า "ฉันสบายดีขอบคุณ" เธอคิดต่อว่า 'ฉันแทบไม่เคยใส่ส้นสูงเลย ฉันไม่ชินกับการใส่มัน ... '

“โอเคแล้ว ถ้างั้นก็” ลูเอนปล่อยไหล่ของเธอทันทีที่อิงกริดกลับมาทรงตัวได้

*

“คุณดีมาสกำลังจะออกไปเหรอคะ? คุณต้องการให้เราจัดหารถให้คุณหรือไม่?” ทันทีที่พวกเรามาถึงชั้น 1 เราก็เจอกับซาแมนธาที่มาส่งพวกเรา เธอคือคนที่ส่งมอบเสื้อผ้าและกุญแจให้เรา

"โอ้ คุณช่วยฉันได้ไหม?" ลูเอนตั้งใจจะเรียกแท็กซี่ แต่ถ้าโรงแรมมีบริการรับส่งก็จะดีกว่านี้

"มันเป็นหน้าที่ของเราค่ะ" เจ้าหน้าที่อำนวยความสะดวกตอบด้วยรอยยิ้มและโทรออก

ไม่กี่นาทีต่อมา แฟนทอม โรล รอยส์ สีดำก็ขับเข้ามาที่หน้าโรงแรม

"คุณชายดีมาส นี่คือรถ แฟนทอม โรล รอยส์ สีดำคันนี้จะเป็นของคุณและนี่คือคนขับของคุณค่ะ" ซาแมนธากล่าว ขณะที่คนขับเข้ามาใกล้ เขาสวมชุดนักธุรกิจสีดำและหมวกคนขับพร้อมถุงมือสีขาว

“แล้วคุณล่ะ?” ลูเอนมองไปที่ชายคนนั้น

“คุณดีมาส ฉันชื่อเซบาสเตียน วันนี้ฉันจะขับรถให้คุณเอง” ชายคนนั้นพูด

"เอาล่ะเซบาสเตียน เราจะไปที่ห้างสรรพสินค้าที่ใกล้ที่สุด" ลูเอนกล่าว

"ใช่คุณชายดีมาสและคุณนาย? ... "  เซบาสเตียนพยักหน้าและมองไปที่อิงกริดโดยไม่รู้ว่าจะพูดกับเธออย่างไร

"อรุณสวัสดิ์! คุณสามารถเรียกฉันว่าอิงกริดได้ ฉันจะอยู่ในความดูแลของคุณ!" อิงกริดทักทายเล็กน้อยอย่างสงวนท่าที เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวอย่างไรในช่วงเวลาดังกล่าว แต่เธอก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด

“สวัสดีคุณอิงกริด” เซบาสเตียนมองไปที่เธอและพูดด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร

เมื่อเห็นเช่นนี้ ลูเอนก็ยิ้มเล็กน้อยทำให้ ซาแมนธาหน้าแดงตั้งแต่ที่เห็น

ลูเอนไม่ค่อยยิ้มให้กับคนแปลกหน้า แต่เขาพบว่าพฤติกรรมและการพูดคุยตลกของอิงกริดพอที่จะทำให้เขายิ้มได้

หลังจากออกจากโรงแรมเซบาสเตียนได้เปิดประตูรถ แฟนทอม โรล รอยส์ คันสีดำให้กับลูเอนและอินกริดจากนั้นเขาก็ขับรถไปยังศูนย์การค้าฟลอริป้า

20 นาทีต่อมาพวกเขาก็มาถึง

“คุณดิมัสและคุณอินกริด ฉันจะรอคุณอยู่ในรถ” เซบาสเตียนกล่าว

ลูเอนพยักหน้าพร้อมกับอินกริดที่กำลังเดินไปที่ทางเข้าห้างสรรพสินค้า

นี่ยังคงเป็นเวลาเก้าโมงเช้าและทั้งอิงกริดและลูเอนก็ยังไม่ได้ทานอาหารเช้า ลูเอนจึงเสนอว่าพวกเขาควรกินอาหารก่อนดูเสื้อผ้า

*

[MC Coffee]

เมื่อเขาเห็นป้ายด้านหน้า เขาก็แนะนำเธอ "ไปกินข้าวกันเถอะ"

"เอาสิ" อิงกริดเห็นด้วย

ไม่นานลูเอนและอิงกริดก็เข้าไปในร้านขายเสื้อผ้า หลังจากทานอาหารเสร็จ พวกเขาก็ได้ซื้อเสื้อผ้าจำนวนมาก เพื่อให้มีอายุการใช้งานถึง 1 เดือน แม้ว่าเธอจะรู้สึกอายที่ต้องเข้าร้านชุดชั้นในกับลูเอน แต่อิงกริดก็ยังคงเลือกชิ้นที่เรียบง่ายและสบายกว่า

ในขณะที่การซื้อเสื้อผ้าส่วนใหญ่เป็นชุดออกกำลังกาย แต่ก็มีเสื้อผ้าไม่กี่ชิ้น ที่พวกเขาซื้อเพื่อใช้ในการออกไปข้างนอก ในตอนแรกอิงกริดปฏิเสธที่จะยอมรับว่าลูเอน ที่ซื้อเสื้อผ้าราคาแพงมากให้เธอ แต่เธอก็ถูกโน้มน้าวจากเขา และลงเอยด้วยการยอมรับพวกมันทั้งหมด

แม้ว่าทั้งสองจะเป็น "คนแปลกหน้า" ของกันและกัน แต่ลูเอนและอิงกริดก็มีความเคารพซึ่งกันและกัน นอกจากนี้อาจถือได้ว่าเป็นการนัดบอด แม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้ทำด้วยความตั้งใจ แต่ทำเพราะเพียงแค่ลูเอนต้องการช่วยเธอเล็กน้อยเท่านั้น เพื่อตอบแทนความโปรดปรานทางอ้อมที่เธอได้ทำเพื่อเขาไว้

ในขณะที่เดิน ทั้งสองไม่ได้แสดงความรักหรือแม้แต่ดูเหมือนว่าจะอยู่ใกล้กันมากเลย แต่คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ ที่พวกเขาจะดึงดูดความสนใจของผู้คนรอบข้างและทำให้จิตใจของพวกเขาว้าวุ่น

“พวกเขาเป็นคู่กันเหรอ?”

“บางทีพวกเขาอาจจะพึ่งทะเลาะกันมา ...”

"พวกเขาทั้งคู่ดูสวยและหล่อมาก"

"ใช่ แต่ฉันก็ยังคิดว่าผู้ชายคนนั้นดีเกินไปสำหรับเธอ"

"ไม่ฉันคิดว่าเธอดีเกินไปสำหรับเขา ... "

"หุบปากน่าเกลียดไปเลย! คุณรู้อะไร?"

"คุณนั่นแหละน่าเกลียด! ถ้าเธอไม่ดีแล้วคุณเป็นใครล่ะฮ่า ๆ ๆ "

เสียงกระซิบชื่นชมจากฝูงชน พูดตามหลักเหตุผลไม่ใช่แค่เพราะเสื้อผ้าที่หล่อเหลาของพวกเขาเท่านั้น ทั้งสองคนมีลักษณะที่เป็นธรรมชาติที่มีเสน่ห์  สิ่งนั้นดึงดูดความสนใจของผู้คนเพียงอย่างเดียว ทั้งการผสมผสานรูปลักษณ์ที่ดีของลูเอนและอิงกริดมันทำให้ทั้งสองโดดเด่นยิ่งขึ้นไปอีก

แม้ว่าอิงกริดจะหน้าแดงเล็กน้อย เมื่อคนรอบข้างให้ความสนใจมาก แต่ลูเอนก็ไม่สนใจ  เขาแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่ได้ยินเสียงคนรอบข้าง และยังคงเดินต่อไปโดยไม่คำนึงถึงมัน  พอใกล้จะออกไปเขาก็ไม่ลืมที่จะโทรหาคนขับรถ

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณผู้ติดตามและเข้ามาอ่านทุกท่าน

อย่าลืมให้คะแนนและกดติดตามไว้นะคะ 〇(＞∀＜)〇