บาปรักอนันตกาล ... ตอนที่ 1. ผู้ถูกปล่อยให้ตายที่คุกใต้ดิน (Part IV)
Infinity Sin : บาปรักอนันตกาล
ตอนที่ 1. ผู้ถูกปล่อยให้ตายที่คุกใต้ดิน (Part IV)
เวลาผ่านไปสามสิบราตรี สองตาของชัดเริ่มคุ้นชินกับความมืด เขาอยู่ในคุกชั้นใต้ดินกับบุรุษร่างใหญ่ราวกับยักษ์ ชัดรับรู้ได้ถึงไอร้อนขนาดใหญ่เมื่อเขาอยู่ใกล้ สถานที่นี้มืดมิด มิรู้ว่าเวลาใดกลางวันหรือกลางคืน แต่ขนาดตัวใหญ่โตของคนที่อยู่ร่วมสถานที่นั้นรับรู้ได้ ใบหน้าของเจ้ายักษ์ถูกพันมิดโดยผ้าดิบสีขาว กลิ่นเหม็นเน่าโชยอบอวลไปทั่ว ผิวหน้าหลุดลอกทุกครั้งที่แกะผ้านั้นออก เผยให้เห็นความขรุขระของเศษผิวตายลอกร่อนเวลาที่ผู้คุมฉายไฟเข้ามาในช่วงตรวจตรา “ข้าโดนพิษ”
“ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะหาย”
“ข้าไม่รู้” เจ้ายักษ์ตอบ “ข้าไม่คิดว่าจะมียาใดรักษาข้าได้ดอก”
“มีสิ” ชัดตอบ “ที่บ้านข้ามีตำราว่านมหาวิเศษณ์ หากเจ้าสามารถหาได้ ข้ารับรองว่าไม่เกินปีครึ่งเจ้าจักหายขาด”
“ว่านมหาวิเศษณ์งั้นรึ ข้าพอมีวิธีหามาได้” เจ้ายักษ์พูดด้วยน้ำเสียงตื้นตัน
“เราอยู่ในคุก เจ้าจะออกไปหาว่านนั้นได้อย่างไร”
“เจ้าแค่บอกข้ามา ว่าว่านนั้นมีลักษณะอย่างไรก็พอ”
ชัดระลึกถึงตำรานั้น “ว่านมหาวิเศษณ์ มีลักษณะคล้ายคลึงกับว่านหางจระเข้มิมีผิดเพี้ยน แต่จะมีสีม่วงที่ขอบว่าน กลิ่นจะอบอวลเยี่ยงดอกลำดวน มิใช่กลิ่นเหม็นสาบดังว่านหางจระเข้”
“เจ้าบอกลักษณะละเอียดขนาดนี้ คงหาไม่ยากดอก แล้วเจ้าว่านพวกนี้มันอยู่ตรงที่ใด”
“นี่แหละที่ยาก” ชัดคลำที่บาดแผลที่แห้งตกสะเก็ด ความเจ็บยังแล่นปราด
“ว่านนี้จะอยู่ที่หุบเขาสูงของเมืองลับแล หุบเขานี้สูงชัน แม้แต่นกยังบินขึ้นมิไหว”
“ฮ่าๆๆๆ”
“เจ้าหัวเราะกระไร”
“นั่นมันนก แต่ข้ามีคนมีฝีมือมากกว่านั้น”
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” ชัดถามอย่างสงสัย “แล้วที่นี่มันที่ไหน”
“ที่นี่น่ะรึ” เจ้ายักษ์มองไปที่ชายหนุ่ม ใช้สายตามองร่างผอมนั้นในความมืด “คุกใต้ดินแห่งเมืองลับแลยังไงล่ะ”
ชัดหน้าซีด ถึงแม้จะมืดมิด แต่ก็รู้สึกว่าหน้าตัวเองไร้เลือดฝาด “แสดงว่าสมุนไพรที่ใช้สมานแผลข้า เจ้าก็เป็นคนหามางั้นรึ”
“เจ้าเห็นมีคนอื่นในนี้ด้วยอย่างนั้นหรือ”
ชัดรู้สึกสับสน เหตุใดนักโทษในนี้ถึงสามารถเทียวไปเทียวมาหาสมุนไพรมารักษาเขาได้ พลันเขารู้สึกคอแห้งผากราว คงเพราะบาดแผลนั้นฉกรรจ์มากเสียจนร่างกายใช้พลังงานไปเยอะ
“น้ำ”
“น้ำหมดไปแล้ว”
“แต่ทุกครั้ง เจ้าก็หามาให้ข้าได้นี่นา” ชัดพูดด้วยความหิวกระหาย
“มีแต่น้ำจากตาน้ำ” ชัดระลึกถึงตาน้ำ เขาเคยพยายามเค้นมันสองสามครั้งตอนที่ยังมิได้สติ แต่กว่าจะได้ดื่มนั้นช่างลำบาก นับแต่อาการดีขึ้นตามลำดับ เขาก็มิเคยระลึกถึงตาน้ำอีกเลย
“แล้วมันอยู่ตรงไหน”
“มาทางนี้สิ” ชัดเพ่งในความมืด ปรับสายตาให้จับจ้องไปยังเงาใหญ่มุมห้อง ร่างนั้นดิ้นยุกยิกก่อนที่จะพูดต่อ “ตรงนี้”
ชัดจับที่ตาน้ำที่แข็งแกร่งนั้น แต่แปลกใจที่ครานี้มันอุ่นยิ่งนัก
“นี่มิใช่ตาน้ำนี่”
“นี่แหละตาน้ำ ตาน้ำที่เจ้าดูดกินมัน ตาน้ำที่ผลิตน้ำให้เจ้าดื่มทุกเมื่อเชื่อวัน”
ชัดจับมันอีกครั้ง ความแข็งนั้นอยู่ในมือเขา “ไม่” ชัดรับรู้ได้ชัดเนื่องจากสติเขากลับมาเกือบจะครบ “มันมิใช่ตาน้ำ แต่มันคือ...”
“ฮ่ะ ฮ่า รู้แล้วรึ” เจ้ายักษ์หัวเราะ
“เจ้า” ชัดรู้สึกอัปยศ ที่ผ่านมาเขามิได้ดื่มน้ำ แต่เป็น....
“โกรธข้ารึ” เจ้ายักษ์จับมืดชัดไว้ เขาพยายามขัดขืน “พวกทหารส่งน้ำมาแค่วันละครั้ง เพียงพอสำหรับคนๆเดียวเท่านั้นนั่นก็คือข้า” ชัดเงียบ พยายามชักมือออก “แต่เจ้า ถูกปล่อยให้ตายในนี้ ถ้ามิใช่ข้า เจ้าคงเป็นผีนานแล้ว”
“หิวน้ำมิใช่รึ”
“ไม่ ข้าไม่...อ๊ะ” เจ้ายักษ์อาศัยจังหวะที่เขาเผลอ ส่งตาน้ำขนาดมหึมาเข้าในปากน้อย เจ้ายักษ์อยู่ในนี้มานานกว่า สายตาปรับชินกับความมืดได้ดีกว่า ชัดดิ้นพล่านเมื่อท่อนแกร่งแน่นคับปาก ขนาดมันมากกว่าเก้าสิบหุนเห็นจะได้ เมื่อถูกบังคับให้ดูดดื่มเช่นนี้ บุรุษหนุ่มดิ้นพล่านจนน้ำตาเล็ด ความเข้มแข็งดุนดันคับแน่น ไม่มีที่ทางให้ขยับได้เลย เจ้ายักษ์ใช้มือของตนข้างหนึ่งจับชัดไว้ และที่เหลือรูดตาน้ำอย่างบ้าคลั่ง ไม่กี่อึดใจปากของชัดก็เต็มไปด้วยน้ำอุ่นทะลักทะลาย เขาถูกกดแช่ไว้อย่างนั้นจนมันไหลลงคอไปช้าๆ สุดท้ายเขาก็ดูดกลืนมันจนหมดด้วยความอดสูใจ
จบตอนที่ 1
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
เจ้ายักษ์
