Dual Cultivation บทที่ 681 เด็กอีกสักคนเป็นไง (ฟรี)
Dual Cultivation บทที่ 681 เด็กอีกสักคนเป็นไง
หลังจากช่วงการฝึกวิชาเขากับเหลียนลี่สิ้นสุดลง ซูหยางก็ปล่อยให้เธออยู่ในห้องเพื่อพักผ่อน
"โอ เจ้าไปไหนมางั้นรึ" วูจิงจิงที่เพิ่งออกมาจากการอาบน้ำถามเขา โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเหลียนลี่ได้มาที่บ้านของพวกเขา เนื่องเพราะเธอหมดสติไปก่อนหน้านั้น และซูหยางก็ไม่ได้พูดอะไรถึงเหลียนลี่
"ฝึกฝนวิชา" ซูหยางตอบด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
"หืม เจ้าได้ก้าวผ่านระดับไปอีกแล้วงั้นรึ ขอแสดงความยินดีด้วย" วูจิงจิงสังเกตเห็นว่าเขาเข้าสู่ระดับที่แปดเขตอัมพรวิญญาณไปแล้ว
เขาพยักหน้า จากนั้นเขาก็พูดต่อไปว่า "อย่างไรก็ตาม ในเรื่องการเดิมพันเล็กๆของเรา เรายังไม่เคยตัดสินใจว่าผู้ชนะจะได้รับอะไรนี่นะ"
"โอ ใช่แล้ว เจ้ามีเวลาจนถึงสิ้นวันนี้เพื่อที่จะพิชิตราชธิดา" วูจิงจิงนึกถึงการเดิมพันเล็กๆของพวกเขาและเธอก็พูดว่า "เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าต้องการทำเช่นนี้ แม้ว่าเธอได้พยายามวางยาพิษเจ้า หรือสิ่งอื่นที่เธอทำ ..."
ซูหยางยิ้มและพูดว่า "ข้าเคยนอนกับผู้หญิงที่ทำเลวร้ายต่อข้ามากกว่านี้มาแล้ว ยาพิษที่ไม่ร้ายแรงเพียงเล็กน้อยนี้ ย่อมมิหยุดข้าจากการร่วมฝึกยุทธกับพวกเธอ อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้หมายความว่าข้ามิได้มีขีดจำกัด มันก็เพียงแค่ว่า มันทำให้ข้าอดทนมากขึ้นอีกเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเรื่องสาวงาม"
"อย่างงั้นรึ..."
รึวูจิงจิงมองเขาด้วยสายตางงงัน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า "อย่างไรก็ตาม ข้าไม่รู้ว่าจะหารางวัลใด เนื่องจากข้าเป็นของเจ้าอยู่แล้ว และข้ายินดีที่จะทำทุกอย่างเพื่อเจ้า แม้จะไม่มีเงินเดิมพันก็ตาม"
เมื่อได้ยินคำพูดเธอ ซูหยางก็มีรอยยิ้มลึกลับบนใบหน้า
"มีเด็กอีกสักคนเป็นไง" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
"เอ๋" วูจิงจิงจ้องเขาด้วยดวงตาเบิกกว้างเปี่ยมไปด้วยความตกใจ เธอได้ยินเขาพูดถูกหรือไม่
"ฮ่าฮ่าฮ่า" ทันใดนั้นซูหยางก็หัวเราะออกมาทันทีที่เห็นปฏิกิริยาของเธอ และเขาก็พูดหลังจากนั้นว่า "ข้าแค่ล้อเจ้าเล่น เจ้าพูดถูกไม่ต้องมีรางวัลใดๆหรอก"
"เอาล่ะ ข้าจะไปอาบน้ำ" ซูหยางพูดขณะที่เขาเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา
อ่านตอนล่าสุดที่ my-novel.co หรือ www.thai-novel.com
"..." วูจิงจิงยังคงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้างุนงง ดูเหมือนจะอยู่ในความคิดลึกๆ
สองสามอึดใจต่อมา วูจิงจิงก็หลุดออกจากความสับสน เมื่อวูหมินเริ่มร้องไห้มาจากอีกห้อง
วูจิงจิงจึงไปรับวูหมินและเปลี่ยนผ้าอ้อมก่อนป้อนนมแม่ในห้องนั่งเล่น
ในเวลาต่อมา ขณะที่วูจิงจิงกำลังให้อาหารวูหมินอยู่ ประตูบานหนึ่งก็เปิดออกทำให้วูจิงจิงหันหน้าไปมอง
"หือ" ดวงตาของวูจิงจิงเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเธอเห็นเหลียนลี่เดินออกมาจากห้องพักห้องหนึ่งด้วยอาการที่ดูโซเซเล็กน้อย
"พ-พระองค์ท่าน..." วูจิงจิงเรียกอีกฝ่ายโดยสัญชาตญาณด้วยน้ำเสียงที่สับสน
"วูจิงจิง..." เหลียนลี่มองไปที่วูจิงจิงโดยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เนื่องจากเธอรู้เกี่ยวกับการคงอยู่ของวูจิงจิงอยู่แล้ว
ในทางกลับกันวูจิงจิงรู้สึกสับสนว่า ทำไมเหลียนลี่ถึงมาอยู่ในบ้านเธอ และอยู่ในห้องพักแขกห้องหนึ่งของเธอด้วย อย่างไรก็ตามในขณะที่เธออ้าปากเพื่อจะถามเหลียนลี่ เธอก็สังเกตเห็นรูปร่างลักษณะที่ยุ่งเหยิงและมีเหงื่อไหลของเหลียนลี่ ดูเหมือนกับว่าเธอเพิ่งเสร็จสิ้นจากการฝึกฝนร่างกายที่หนัก
"ท่าน...ท่าน... ร-หรือว่าท่านฝึกวิชากับซูหยาง" วูจิงจิงตัดสินใจขอคำยืนยันจากเธอ
"ใช่ ข้าทำเช่นนั้น" เหลียนลี่ตอบโดยไม่ลังเล
กรามของวูจิงจิงตกห้อย หลังจากได้ยินคำตอบที่เรียบง่ายแต่น่าตกใจของเหลียนลี่ ซูหยางสามารถพิชิตเจ้าหญิงของตระกูลเหลียนได้ภายในสองวันนับตั้งแต่พบกันครั้งแรก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา เขาทำได้อย่างไรกัน พรสวรรค์ในการยั่วยวนผู้หญิงเขาเทียบได้กับวิชากระบี่ของเขาเลย หรือไม่ก็แข็งแกร่งยิ่งกว่า
หลังจากเงียบไปชั่วขณะ เหลียนลี่ก็เดินไปนั่งใกล้ๆวูจิงจิงก่อนจะพูดว่า "วูจิงจิงถ้าเจ้ามิรังเกียจ ข้าพอจะถามได้ไหมว่าทำไมเจ้าถึงตัดสินใจอุ้มลูกเขา"
"อืออ..."
หลังจากครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ วูจิงจิงก็พูดว่า "ในตอนแรกข้าเพียงต้องการเด็กที่มีความสามารถเท่านั้น และด้วยความสามารถด้านกระบี่ของซูหยาง เขามีคุณสมบัติมากเพียงพอที่จะเป็นพ่อของลูก อย่างไรก็ตามหลังจากที่ข้าได้ฝึกวิชาร่วมกับเขาแล้ว ข้าเริ่มต้องการมากกว่าแค่ลูกเขา ข้าต้องการเขาเช่นเดียวกัน และความรู้สึกนี้ก็แข็งแกร่งขึ้นหลังจากที่ข้าให้กำเนิดวูหมิน"
"อย่างงั้นรึ..." เหลียนลี่พึมพำเสียงเบา
"หืม ในที่สุดเจ้าทั้งสองก็ได้พบกันแล้วละสิ" ทันใดนั้นซูหยางก็ปรากฏตัวขึ้นด้วยท่าทางสดชื่น และรอยยิ้มหล่อเหลา
"เจ้า ทำไมเจ้าไม่บอกข้าเกี่ยวกับราชธิดาเมื่อกี้นี้" วูจิงจิงบ่นกับเขาทันที
"เพราะว่าข้าคิดว่ามันน่าสนุกมากกว่า ถ้าเจ้าค้นพบด้วยตัวเอง" เขาตอบอย่างรวดเร็ว
"ไม่น่าเชื่อ ..." วูจิงจิงส่ายหน้าใส่เขา
"ไม่ว่าอย่างไร ตอนนี้ข้าควรกลับไปที่สถาบันสี่ฤดู เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการพบกับจักรพรรดิเหลียน" ซูหยางพูดกับเธอ "เจ้าต้องการมากับข้าหรือเจ้าต้องการอยู่ที่นี่ในตอนนี้"
"เนื่องจากจักรพรรดิเหลียนเพียงตกลงที่จะพบกับเจ้าและตระกูลซีเท่านั้น ข้าจะอยู่ที่นี่ไปก่อน" วูจิงจิงพูดกับเขา "และข้าก็ต้องการให้วูหมินใช้เวลากับตาของเธอให้มากขึ้นก่อนที่เราจะจากกันไปด้วยดี"
ซูหยางพยักหน้าและพูดว่า "ก็ได้ ข้าจะกลับมารับพวกเจ้าสองคน เมื่อเราพร้อมจะเดินทาง"
เหลียนลี่เลิกคิ้วหลังจากฟังบทสนทนาของพวกเขา ฟังดูเหมือนกับว่าพวกเขากำลังจะไปที่ไหนสักแห่งที่ไกลออกไป
จากนั้นซูหยางก็หันไปมองเหลียนลี่
"เจ้ามาด้วยใช่ไหม" เขาถามเธอ
"ช-ใช่ ..." เธอพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
ซูหยางและเหลียนลี่ออกจากบ้านในเวลาต่อมาไม่นานนัก แต่ก่อนที่ซูหยางจะเดินออกจากประตู ทันใดนั้นวูจิงจิงก็คว้ามือเขาและดึงเขาเข้าหาเธอ
หลังจากที่จูบอย่างสิเนหาที่ริมฝีปากเขาแล้ว วูจิงจิงก็พึมพำกับเขาด้วยเสียงที่ชวนเสียวสันหลังวาบ "ถ้าเจ้าต้องการลูกอีกคน ข้าก็ยินดีที่จะทนรับมากเท่าที่เจ้าต้องการ ซูหยาง..."
ซูหยางมองเธอด้วยใบหน้างงงันชั่วขณะ ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าหล่อเหลา "ข้าจะไม่เกรงใจแล้วเช่นนั้น"