ร้อยเอ็น เล่นรัก ... เรื่องที่ 2 สมหวังลูกชาวนา ... ตอนที่ 1. เมืองนอกเมืองนาหน้าตาแบบนี้นี่เอง

ร้อยเอ็น เล่นรัก - ร้อยเรียงเรื่องเล่า....

เรื่องที่ 2 สมหวังลูกชาวนา

ตอนที่ 1. เมืองนอกเมืองนาหน้าตาแบบนี้นี่เอง

สวัสดีครับ ผมชื่อสมหวัง อายุ 27 ปี มาจากภาคอีสานตอนกลางที่กำลังแห้งแล้งแสนสาหัส หลังจากจบปวช.แล้วก็ไม่ได้ทำงานอะไรเพราะไม่มีที่ไหนรับ เลยมาทำไร่ทำนาของที่บ้านตั้งแต่อายุ 23 จนถึงตอนนี้ ร่างกายของผมโดนแดดแผดเผาจนไหม้ ไม่เหลือผิวพรรณตามธรรมชาติให้เห็น หลังจากทำนามาได้ 4 ปี ก็ไม่มีวี่แววว่าชีวิตจะดีขึ้น เพื่อนที่ไปทำงานต่างประเทศเลยชักชวนให้ไปทำ บอกว่าเงินดี

ผมเลยเอาที่ไร่ที่นาไปจำนองธนาคารไว้ ได้เงินมาไม่มากก็ตัดสินใจบินไปหางานทำที่ฮ่องกงตามคำชักชวนของเพื่อนทันที ยังดีที่ไอ้ตรีมันยังมารับถึงสนามบิน กว่าจะถึงที่พักที่เป็นแบบอพาร์ตเม้นต์สูงเก่าและคับแคบก็เล่นเอาเหนื่อย ผมแชร์ห้องนอนกับมันแบบอัดๆกันนี่แหละ ถ้าได้ทำงานพอมีเงินค่อยหาเช่า คืนนี้ก็พยายามข่มตานอน คิดถึงบ้านก็คิดถึง แต่ภาระมีมากกว่าที่จะหันหลังกลับไป

วันรุ่งขึ้นไอ้ตรีมันก็พาผมไปซื้อซิมและเติมเงินโดยที่มันออกให้ก่อน ผมล่ะแปลกใจว่าทำไมมันถึงอู้ฟู่ขนาดนี้ เงินในกระเป๋ามีเป็นฟ่อน แถมมันยังพาผมไปซื้อข้าวของเครื่องใช้อีกหลายอย่าง น่าจะหมดไปหลายตังเลยทีเดียว

“ไอ้ตรี เบามือหน่อยสิวะ ซื้อๆๆๆขนาดนี้ กูไม่มีปัญญาคืนให้มึงนะโว้ย” ผมกับมันสนิทกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม ตอนเรียนปวช.ก็เรียนชั้นเดียวกัน พอจบออกมา มันก็ดิ้นรนมาหางานที่นี่เลย กว่าจะติดต่อกันได้ก็สมัยที่เฟสบุ๊กเริ่มดัง เพื่อนที่ห่างหายก็โผล่หน้ามาหมด ผมเลยติดต่อมันได้จนมันชวนมาทำงานไกลถึงเมืองนี้

“เอาน่า ไม่ต้องห่วง กูทำงานได้เงินเยอะ” มันอวด

“มึงทำงานอะไรวะ ก่อนมากูถามก็ไม่ยอมตอบ” ผมยังข้องใจไม่หาย แต่เพราะเห็นรายได้ของมันที่เยอะจนสร้างบ้านใหม่ให้พ่อแม่มันได้ แถมมีเงินออกรถกระบะสองคัน รถไถนาอีกหนึ่ง ที่ไร่ที่นาอีกหลายสิบไร่ ผมก็เลยตัดสินใจตามมา ทำงานแค่ 4-5 ปีแต่มีเงินขนาดนี้ เป็นใครบ้างล่ะไม่อยาก

“เออ กูว่าจะบอกมึงอยู่เหมือนกัน แต่มึงรู้แล้ว ถ้ามึงไม่อยากทำ จะกลับไทย หรือจะไปหางานอย่างอื่นทำ กูก็ไม่ว่านะ แต่ขออย่างเดียว มึงห้ามปริปากบอกเรื่องงานของกูให้ใครรู้เด็ดขาด เข้าใจมั้ย”

“อะไรของมึงวะ เออ ก็ได้”

“คือ กูทำงานเป็นเด็กขายว่ะ”

“ไอ้ชิบหาย มึงล้อกูเล่นปะเนี่ย”

“กูไม่ได้ล้อเล่น ทีแรกกูก็หางานรับจ้างทั่วไปแหละ แต่แม่งเงินไม่ดี เดือนชนเดือน จนได้ไปทำงานล้างจานที่ร้านบาร์โฮสต์ เจ้าของเห็นหน่วยก้านกู ดำๆบ้านๆแบบเราเนี่ย คนชอบนัก เลยทาบทามกูมาลองเป็นเด็กนั่งดริ๊งค์”

“แล้วไงต่อวะ”

“ก็ทำไปทำมา แขกติด ชวนกูอ๊อฟ ทีแรกกูก็ไม่ยอมหรอก แต่มันจ่ายหนักไง ตอนโดนเปิดมีคนซื้อกูให้ตั้งสามหมื่น”

“เชี่ย โดนเปิด...”

“เออ โดนอัดถั่วดำนั่นแหละ เจ็บชิบหาย แต่ได้เงินเยอะ กูเลยยอม”

“ตอนนี้มึงก็ยังทำอยู่เหรอวะ”

“เออสิวะ ไม่งั้นกูจะมีเงินอู้ฟู่แบบนี้เหรอ”

“แล้วทำไมมึงไม่ไปหาเช่าที่อยู่ให้มันดีๆกว่านี้ล่ะ”

“โอย กูน่ะไม่ใช่ไม่เคยคิด แต่ลูกค้ากูน่ะสิ มันตาม บางคนยังกะโรคจิต กูเลยพยายามหาที่อยู่ที่มันไม่กล้าทำอะไรกู”

“แล้วมึงจะทำงานนี้อีกนานแค่ไหนวะ”

“บอกตรงๆนะ กูไม่รู้ว่ะ ตอนนี้เงินที่กูหามาได้ก็ส่งไปที่บ้านหมดแล้ว ไม่รู้ว่าพ่อแม่กูเก็บใส่ธนาคารให้กูบ้างมั้ย คนสมัยเก่าอะนะ มีเงินก็เอาไปเปลี่ยนไปสิ่งของหมด”

“มึงกลับดูสิ มึงจะเห็นว่าบ้านมึงใหญ่ยังกะวัง รถก็มี ที่ก็เยอะ”

“กูยังกลับไม่ได้วะ”

“ทำไมวะ”

“กูแอบมา ถ้ากูกลับไป กูก็จะโดนแบนไม่ได้กลับมาอีก แล้วกูก็จะอดได้เงิน”

“ไอ้หน้าเงินเอ๊ย”

“เออ กูยอมรับว่าหน้าเงิน แต่ตอนนี้เป็นช่วงขาขึ้น ลูกค้าติด กูจะยอมเสียโอกาสเหรอวะ”

“มึงไม่กลัวโรคเหรอวะ”

“ฮ่าๆๆๆ ทีแรกก็กลัวชิบหาย แต่หลังๆมากูปล่อยวางแล้วว่ะ ถุงยางก็มี กูไม่ยอมสดกับใคร อีกอย่างตอนนี้กูโดนขาประจำเหมา รู้ใจกันดี”

ผมได้ฟังก็ยิ่งสะท้อนใจ ความจนบังคับผู้ชายแมนๆมีลูกมีเมียให้หันเหทำได้ขนาดนี้เชียวเหรอ...

“แต่กูก็เคยคิดนะ ว่าถ้าได้เงินอีกซักก้อน พอส่งเสียให้ลูกกูเรียนจนจบ กูก็คงเลิกทำอาชีพนี้แล้วล่ะ”

“ถึงตอนนั้นมึงขี้ไหลไม่หยุดแน่”

“ไอ้หวัง ไอ้สัด ตูดกูยังแน่นเว้ย” มันตบตูดให้ผมดู ไอ้ผมน่ะที่ไม่รู้เรื่องอะไรแบบนี้มาก่อนก็อยู่ในภาวะจำยอม จะไปหางานรับจ้างทั่วไปก็ไม่พอยาไส้แน่ๆ ไหนจะที่ทางที่เอาไปจำนองหมดแล้วเพื่อมาที่นี่ มันบีบคั้นจนผมใช้เวลาคิดนานไม่ได้

“เออ...กูจะลองทำงานแบบมึงดู”

“มึงแน่ใจนะ” มันตบไหล่ผมครับ ผมได้แต่คอตก

“ทำไงได้วะ กูต้องสู้ โดนผู้ชายเย็ดคงไม่ตายหรอก” ผมกลั้นหายใจครับ รูตูดขมิบวาบด้วยความเสียว...

ผมอยู่ในห้องนอนกับไอ้ตรีสองคนครับ เมื่อวานวันพาผมไปสมัครงานกับเจ้านายมันแล้ว ปรากฎว่าผมผ่านครับ เพราะหน้าตาบ้านๆดำๆลูกค้าชอบ แถมคนไทยเอาใจเก่ง ลูกค้าบอกปากต่อปาก วันนี้มันเลยต้องสอนงานให้ผมก่อนไปจริงๆ

“กูต้องทำขนาดนี้เลยเหรอวะ”

“เออสิ ประเทศนี้ไม่ที่ฉีดตูด ก้นมึงต้องสะอาด ก่อนไปทำงานต้องล้างและล้วงภายในให้หมด”

“มึงคิดว่ากูจะโดนอ๊อฟตั้งแต่คืนแรกเลยเหรอวะ ไม่คิดบ้างเหรอว่ากูจะเป็นคนทำบ้าง”

“แขกที่นี่ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายว่ะ ผู้หญิงไม่เข้าเพราะอาย แถมแต่ละคน ตัวบักเอ้ก” ตัวบักเอ้ก = ตัวใหญ่มหึมา

“แต่ กูอึดอัด อื้อ” ไอ้ตรีมันสวมถุงมือยางแล้วใช้นิ้วของมันล้วงก้นผมครับ นิ้วแรกนี่เจ็บจี๊ดจนน้ำตาเล็ด นิ้วที่สองที่ก็ตึงจนร้องไห้

“แม่ง มึงยังซิงนี่หว่า ถ้าไม่ทำแบบนี้ไปก่อน มีหวังตูดมึงแหกแน่”

“สัด พูดซะกูกลัว” ผมกลัวจริงนะครับ น้องชายหดกลายเป็นจิ๊มิซะละ

“มึงต้องหัดเอาไว้ เชี่ย อย่าตอด ... นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกัน กูจับมึงเปิดซิงก่อนละนะ”

“ไอ้ห่า ฟ้าผ่าพอดี ภาวนาให้กูได้แขกผู้หญิงหรือเกย์รับออกสาวละกัน เพี้ยง”

เปรี้ยง! ฟ้าผ่าจริงๆครับ ฝนตกหนักด้วย

“ไงล่ะ สมพรปากมั้ย ที่นี่เกย์สาวๆไม่มี เค้ามีแต่เก๊กมาดแมนๆ ประเทศยังไม่ค่อยเปิดเท่าไหร่”

“เออ ยังไงก็ขอให้เจอเล็กๆเท่านิ้วก้อยละกัน”

ฟึ่บ!

“อะ นิ้วก้อย”

“ไอ้ตรี ไอ้เหี้ย ยัดพรวดมาได้ กูเจ็บ ไอ้สัด”

“ฮ่าๆๆๆ ก็กูช่วยให้สิ่งที่มึงขอเป็นจริงไง นิ้วก้อย เป็นไงล่ะ...”

น้ำตาเล็ดเลยครับ....