บทที่ 7: In My Dictionary, There is No Such Word as Concession

บทที่ 7: In My Dictionary, There is No Such Word as Concession

ของสองสิ่งที่ ซวี ซีเหยียนพกติดตัวคือ ไวโอลินและเข็มกลัด

จิง หรูเยว่  แม่ของเธอเคยเป็นนักไวโอลินที่มีชื่อเสียงทั้งในและต่างประเทศ  ในเวลาต่อมา จิง หรูเยว่ ได้เลิกอาชีพนักไวโอลินและผันตัวเข้าร่วมวงการบันเทิงเพื่อช่วยให้ความฝันของ ซวี จินซาน ในการเป็นผู้กำกับที่มีชื่อเสียงเป็นจริง

เธอก็ไม่เคยคาดคิดว่า ซวี จินซาน จะกลายเป็นผู้ชายที่น่ากลัวหลังจากที่แต่งงานกัน  เข็มกลัดลึกลับนั้นเป็นเหตุเริ่มต้นที่ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาพังทลายลงและเป็นจุดเริ่มต้นของความรุนแรงภายในครอบครัว

ซวี จินซาน เชื่อมาตลอดว่า จิง หรูเยว่ มีความสัมพันธ์กับคนที่ที่มอบเข็มกลัดให้เธอ  ทุกครั้งที่เขาใช้ความรุนแรงเพื่อเอาชนะเธอ มันคือการค้นหาว่าคนนั้นค่อใคร  อย่างไรก็ตาม จิง หรูเยว่ ก็ไม่เคยบอกกับเขาเลย

ในตอนที่เธอเสียชีวิต มือของเธอก็ยังคงถือเข็มกลัดอยู่ในมือ และนี้ก็ยังคงเป็นสาเหตุที่ทำให้ ซวี ซีเหยียน มักจะสงสัยว่าเข็มกลัดนี้แม่เธอได้มาจากใคร

ใครคือคนที่แม่ของเธอเสี่ยงชีวิตที่จะปกป้อง?

หลังจากที่เธอเก็บของหมดแล้ว ซวี ซีเหยียน ก็ถือกระเป๋าเดินทางของเธอลงไปที่ชั้นล่าง  ซวี จินซาน และ ซูรุ่ย ไม่ได้อยู่ตรงนั้น มีเพียง ซวี ซินโหร่ว เท่านั้น  เธอพูดขึ้นมาว่า

“ทำไมเธอถึงดื้อขนาดนี้ ซวีเหยียน  ถ้าเธอขอโทษและยอมรับ พ่อก็จะยกโทษให้เธอ!”

“ขอโทษที พจนานุกรมของฉันไม่มีคำว่ายอม!”  ซวี ซีเหยียน เดินตออกมา

“เธอจะจากไปจริงๆเหรอ”

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่พี่คาดหวังหรอ!”  ดวงตาของ ซวี ซีเหยียน เต็มไปด้วยการประชดประชัน

“…” หัวใจของ ซวี ซินโหรว เต้นรัว เธอกำลังรู้สึกผิดเล็กน้อย

ซวี ซีเหยียน เดินออกจากประตูบ้าน อย่างเด็ดเดี่ยวโดยไม่หันกลับมามอง  มันเป็นทางเลือกที่มีทั้งความมุ่งมั่นและภาคภูมิใจเธอรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้องและมีเกียรติที่สุดในรอบ 12 ปี! แทนที่จะรอให้ถูกเขี่ยออกจากบ้าน แต่กลับเดินออกมาเองมันน่าดีใจเสียกว่า

เมื่อซวี ซีเหยียน เดินผ่านสวน เธอได้ยินเสียงใครบางคนเรียกเธอ เธอหันไปมอง  นั้นคือปู่ของเธอ

ชายชราเดินเข้ามาหาด้วยไม้ค้ำยันสี่ขา เขามองเธอด้วยรอยยิ้มที่ใจดี

“เหยียนเหยียน เลิกเรียนแล้วเหรอลูก”

“  ค่ะ คุณปู่!”  ซวี ซีเหยียย ยิ้มให้เขา  ในตระกูล ซวี คุณปู่ของเธออาจเป็นคนเดียวที่รักเธอจริงๆ

แต่น่าเสียดายที่ปู่มีอายุมากแล้ว และ มีปัญหาสุขภาพ ทั้งปัญหาสายตาและอัลไซเมอร์  เขาไม่สามารถจัดการกิจการของครอบครัวหรือปกป้องเธออย่างที่เคยเป็นได้อีกต่อไป

“โอ้ เหยียนเหยียนหลานปู่สูงขึ้นอีกแล้ว!  ลูกกำลังจะเข้าโรงเรียนมัธยมในปีหน้าใช่ไหม”  ชายชราลูบหัวเธอ และพูดตามปกติ  ในความทรงจำของเขา ซวี ซีเหยียน ยังคงเป็นเด็กน้อย

“ค่ะ คุณปู่ปีหน้าหนูจะเข้าโรงเรียนมัธยม หนูยุ่งที่โรงเรียนมากเลย หนูเลยมาหาคุณปู่บ่อยๆไม่ได้!”  เมื่อ ซวี ซีเหยียน พูดจบ เธอรู้สึกเจ็บ น้ำตาของเธอไม่สามารถหยุดไหลได้

เมื่อเธอออกจากบ้านหลังนี้เธอก็จะไม่กลับมาที่นี้อีก  เธอจะได้เห็นคุณปู่อีกไหม?

เธอหวังเพียงว่านี่จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่พบกัน

“การเรียนเป็นเรื่องสำคัญมาก  ปู่คงไม่สามารถช่วยลูกได้ นี้คือเงินในกระเป๋าที่ปู่เก็บไว้ให้!  เหยียนเหยียรเอาไปซื้อขนมซะนะลูก!”  ชายชราวางเงินลงในฝ่ามือของเธอ

ซวี ซีเหยียน มองลงไปที่ธนบัตรในมือของเธอ หนึ่งหยวน ห้าหยวน สิบหยวนและที่ใหญ่ที่สุดคือ 50 เหรียญอาจมีมากกว่า 100 ใบซึ่งทั้งหมดนี้เธอได้รับมันจากคุณปู่ เธอรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ในหัวใจของเธอ  เธอกลั้นความเศร้าและน้ำตาของเธอไว้ เธอกอดชายชราและบอกเขาว่า

“คุณปู่คุณต้องมีชีวิตอยู่อีกนานๆนะคะ หนูสัญญาว่าจะทำให้ชีวิตของคุณปู่ดีกว่านี้”

“ดีเลย คุณปู่รออยู่นะลูก!”  ชายชรามีความสุขมาก

หลังจากบอกลาปู่ เธอก็ก้าวขาออกจากบ้านตระกูล ซวี

เธอได้วางแผนขั้นตอนต่อไปของเธอแล้ว…