บทที่ 350

ซากศพกองเกลื่อนพื้น กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ชาวยุทธ์และคนของพรรคอัคคีหาได้มีผู้ใดหวาดกลัวคงชิงหยาง ผู้คนทั้งหมดต่างต้องการเป็นใหญ่ คงชิงหยางตอนนี้ร่างกายปูดบวมเพราะรับพลังมากเกินไป เงาสีดำวูบวาบปรากฏขึ้นที่ด้านหลัง ทวนเหล็กจ้วงแทงกระดูกสันหลังทะลุมาออกมาที่หน้าอก คงชิงหยางกัดฟันหันไปมองด้านหลังมองเห็นเป็นสือตี้จงแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ในที่สุดเจ้าก็ตกตายด้วยน้ำมือของข้า หัดใช้สมองหน่อยไอ้โง่”

สือตี้จงปล่อยมือขวาจากทวนเหล็กกระชากดาบในมือคงชิงหยางพร้อมกับฟาดฟันออกไป ฉับ คมดาบวาดผ่านร่างกายคงชิงหยางเป็นสองซีก เลือดทั้งหมดถูกดาบดูดกลืนสือตี้จงหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

“ข้าคือเจ้าแห่งฟ้าดินที่ไร้เทียนทาน”

ดาบในมือส่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างต่อเนื่องแสงสีม่วงส่องสว่างเจิดจ้า ร่างกายที่ปรับแต่งมาใหม่ของสือตี้จงดูดซับพลังจากดาบจนหมดปราณสีม่วงถูกแผ่ออกมาจากร่างกายพร้อมกับกลิ่นเหม็นเน่าของพิษร้าย

“พวกเจ้าทั้งหมดต้องคุกเข่าให้ข้า”

ตูม สือตี้จงระเบิดพลังปราณออกมาเสียงดังสนั่น ผู้คนที่หลบหนีออกมาไม่ทันถูกพิษร้ายลงไปนอนดิ้นทุรนทุรายบนพื้น สือตี้จงกวัดแกว่งดาบในพุ่งเข้าสังหารผู้คนเป็นผักปลา เลือดทุกหยดถูกดาบดูดกลืนเพิ่มพลังให้แก่ผู้เป็นนาย ปราณพิษถูกแผ่ออกมาจากร่างน่าแปลกที่ร่างกายสือตี้จงหาได้ปูดบวมเช่นคงชิงหยาง เห็นเช่นนั้นชาวยุทธ์มากมายก็หาได้มีผู้ใดหวาดกลัว ปราณดาบและกระบี่ปลิวว่อน บางคนพุ่งเข้าประชิดตัวสือตี้จงแต่ก็ไม่มีผู้ใดสร้างรอยแผลได้ ดาบในมือยังคงดูดกลืนเลือดเพิ่มพลังให้ผู้เป็นนายอย่างต่อเนื่อง คนจากพรรคอัคคีเองก็พุ่งทะยานเข้าร่วมต่อสู้หวังล้างแค้นให้ทูตทั้งสอง เสียงร้องโหยหวนจากพิษร้ายแทรกซึมเข้าร่างกาย สือตี้จงประดุจอสูรร้าย

“พวกเจ้าทั้งหมดต้องตกตายลงที่นี่”

ทันใดนั้นเองมีบางอย่างพุ่งลงมาจากท้องฟ้าปรากฏตัวด้านหน้าสือตี้จงเป็นชายฉกรรจ์ผู้หนึ่ง

“ต่อให้เป็นเทพข้าก็หาได้หวาดกลัวพวกเจ้า”

สือตี้จงพุ่งทะยานเข้าหาชายฉกรรจ์ด้านหน้า เคร้ง เคร้ง เคร้ง เสียงดาบปะทะกันดังลั่นพลังปราณจากการปะทะผลักดันชาวยุทธ์มากมายกระเด็นไปด้านหลัง ไม่ถึงครึ่งเค่อสือตี้จงก็แทงดาบในมือสังหารชายฉกรรจ์ด้านหน้า เลือดในกายถูกดูดกลืนอย่างรวดเร็ว สือตี้จงระเบิดพลังออกมาอย่างบ้าคลั่ง ตูม

“ข้าคือผู้ไร้เทียนทาน”

สิ้นเสียงกล่าวสือตี้จงตวัดดาบในมือ ปราณดาบสีม่วงสังหารชาวยุทธ์ผู้หนึ่งพุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าไม่ถึงครึ่งลมหายใจสายฟ้าขนาดใหญ่พุ่งลงมาที่ดาบในมือสือตี้จง เปรี้ยง พื้นดินยุบตัวลงแตกเป็นใยแมงมุม ควันสีเทาพวยพุ่งออกมาจากรอยแยก สายฟ้ามากมายผ่าลงมาที่ดาบในมือสือตี้จง เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้วรีบแอบพุ่งทะยานเก็บแหวนในมือคงชิงหยางและทูตทั้งสองพุ่งลงจากเขาอย่างเร่งรีบ ไม่ถึงสิบลมหายใจเขาก็ได้ยินเสียงระเบิดดังสนั่นจากด้านหลัง เมื่อหันไปมองแสงสีทองจางหายไปภูเขาอู่ไถระเบิดเสียงดังสนั่นลาวาพุ่งออกมาประดุจน้ำพุ ด้านบนมองเห็นสือตี้จงกวัดแกว่งดาบในมือต้านทานสายฟ้า ผู้คนมากมายต่างหลบหนีจากลาวาที่พุ่งลงมาจากยอดเขา ทันใดนั้นเองหางตาข้างขวาของสือตี้จงก็เหลือบมองเห็นเนี่ยฟง

“ข้าพบเจอเจ้าแล้วไอ้ลูกหมา ครั้งนี้ข้าจะสังหารเจ้าล้างอาย”

เสียงตะโกนดังลั่นมาจากด้านหลัง เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้วอีกครั้งสือตี้จงติดตามมาจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว เสียงสะบัดมือดังแว่วกำชับดาบในมือแน่นประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากดาบ เขาหันหลังฟาดฟันดาบออกไปด้วยทักษะผ่าธรณีปราณดาบสีฟ้าพุ่งทะยาน สือตี้จงแสยะยิ้มฟาดฟันดาบในมือปราณดาบสีม่วงพุ่งเข้าปะทะ เปรี้ยง ตูม

“แม้เจ้าจะมองเห็นแล้วก็ต้องตกตายอยู่ดี”

เนี่ยฟงถึงกับส่ายศีรษะไปมาเพราะดาบในมือหักสะบั้นจากการฟาดฟันเพียงครั้งเดียว

“หวังว่าดาบที่ได้มาใหม่จะทนรับพลังของข้าได้”

เสียงสะบัดมือดังแว่วเนี่ยฟงกำชับดาบเล่มใหม่ประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากดาบ ดาบทั้งหกเล่มสั่นสะท้านอยู่ในตันเถียน พลังปราณหมุนวนภายในร่าง ทันทีที่สือตี้จงพุ่งเข้ามาในระยะเขารีบใช้ทักษะจิตแห่งเทพมังกร สือตี้จงนิ่งค้างชั่วครู่เขาก็ฟาดฟันดาบในมือออกไปด้วยทักษะผ่าธรณีด้วยพลังถึงแปดส่วนปราณดาบสีฟ้าพุ่งเข้าปะทะดาบในมือสือตี้จง เคร้ง ใบดาบหักสะบั้นปราณดาบปะทะเข้าไปที่หน้าอก เปรี้ยง สือตี้จงกระเด็นออกไปด้านหลัง หน้าอกเป็นแผลฉกรรจ์กรีดยาวถึงหน้าท้องเลือดสีแดงพุ่งกระฉูด เนี่ยฟงหรี่ตามองดาบในมือขวายังคงปกติหลังจากเก็บดาบไว้ในแหวนเขาก็พุ่งทะยานลงเขาไปอย่างเร่งรีบ สือตี้จงตื่นตกใจที่ดาบดับอสูรในมือหักสะบั้น ร่างกายร่วงลงไปยังลาวาที่ไหลลงเขา ตูม ความร้อนจากลาวาไหลเข้าไปที่บาดแผลฉกรรจ์ยาวที่หน้าอก สือตี้จงเร่งโคจรลมปราณระเบิดพลังพุ่งทะยานขึ้นจากลาวา สมุนที่แอบเฝ้ามองพุ่งเข้าช่วยเหลือผู้เป็นเจ้านาย สือตี้จงหันไปมองดาบในมือขวาที่ตอนนี้ถูกหลอมละลายเหลือเพียงด้าม

“บัดซบ หมอตาบอดกล่าวว่าผู้ที่จะได้ครอบครองดาบดับอสูรจะมีคำว่าฟ้าอยู่ในชื่อ ดาบดับอสูรของจริงอยู่ที่ไอ้เด็กเวรนั้นได้อย่างไร พาข้ากลับไปรักษาตัว ให้คนของเราติดตามไอ้เด็กสารเลวนั้น”

เนี่ยฟงที่พุ่งทะยานลงมาจากเขาพบเจอกับตระกูลหลิวที่กำลังปะทะกับกลุ่มคนจากเผ่ายักษ์

“ท่านฉูเทียนเฉียน ผู้อาวุโสหลิวหยูฟางหยุดมือก่อนขอรับ”

“คุณชายเนี่ยฟง ดวงตาของท่านมองเห็นแล้ว”

“ขอรับ ดวงตาข้าหายดีแล้วพวกท่านรีบหนีเถอะ”

สิ้นเสียงกล่าวของเนี่ยฟง ตูม ตูม ภูเขาอู่ไถระเบิดออกมาอีกครั้งเสียงดังสนั่น ลาวาไหลลงมาจากยอดเขาอย่างรวดเร็วพื้นรอบเขากลายเป็นดั่งขุมนรก สัตว์อสูรน้อยใหญ่ต่างหลบหนีตายความร้อนจากลาวา เนี่ยฟงพุ่งเข้าประชิดหลิวหยูฟาง

“พวกท่านรีบหนีไปก่อนข้าจะสกัดกั้นลาวาพวกนี้เอง”

เนี่ยฟงสะบัดมือขวาดาบที่ได้จากห้องลับปรากฏบนพื้นสองเล่ม เขาหยิบดาบทั้งสองจ้วงลงไปบนพื้น พลังปราณหมุนวนภายในร่างเขาหรี่ตามองหลิวหยูฟางกำลังพาคนในตระกูลหลบหนี เขาดึงดาบออกมาเล่มหนึ่งพร้อมกับฟาดฟันออกไปด้วยทักษะตัดสายฟ้า ปราณดาบสีฟ้าพุ่งทะยาน ปะทะลาวาที่ไหลลงมาจากเข้า เปรี้ยง ตูม พื้นดินถูกทำลายเป็นหลุมลึกลาวาทั้งหมดไหลลงไปในหลุมดาบในมือแหลกละเอียดร่วงลงพื้น เขาคว้าจับดาบอีกหนึ่งเล่มถีบเท้าพุ่งทะยานยืนอยู่บนเกราะสายฟ้าพร้อมกับฟาดฟันดาบออกไปแนวขวาง ปราณดาบปะทะพื้นดินเสียงดังสนั่น เปรี้ยง พื้นดินเป็นแนวยาวถูกยกขึ้นเพราะปราณดาบสกัดกั้นลาวาที่ไหลลงมา เขาแผ่ลมปราณตรวจสอบโดยรอบพบว่าตระกูลหลิวและกลุ่มของฉูเทียนเฉียนหลบหนีออกไปไกลแล้วจึงพุ่งทะยานติดตาม

ทั้งหมดหลบหนีออกจากเขาอู่ไถนับสิบลี้ฝุ่นควันจากลาวาปกคลุมไปทั่วบริเวณ หลิวหยูฟางสั่งการตระกูลหลิวทั้งหมดเร่งเดินทางไปยังเมืองด้านหน้าทันทีที่เข้ามาในเมืองมุ่งตรงไปยังโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว หลิวหยูฟางเหมาโรงเตี๊ยมทั้งหลังสำหรับเข้าพัก อาหารหลายสิบอย่างถูกนำมาส่งบนโต๊ะ เนี่ยฟงแผ่ลมปราณตรวจสอบพบว่ามีกลุ่มคนแอบซุ่มมองพวกตนอยู่เขาจึงแอบสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ใต้เท้า เกือบสองเค่อในระหว่างที่พวกเขากำลังทางอาหารอยู่ ประตูหน้าโรงเตี๊ยมก็ถูกทำลายลงอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง เศษไม้ปลิวว่อนหลิงหยูฟางเพียงสะบัดมือขวาเศษไม้ถูกปัดกระเด็น ชายฉกรรจ์สี่คนก้าวเดินเข้ามาแสยะยิ้มจ้องมองหลิวหยูฟางและหลิวเสี่ยวหลินอย่างไม่วางตา

“พรรคสุขาวดีฟ้าดินเรียนเชิญพวกท่านเยี่ยมเยือนที่สำนัก”

หลิวหยูฟางยกยิ้มกล่าววาจาตอบ

“พวกเจ้าคงเป็นตุลาการทั้งสี่สินะ พวกเจ้ากลับไปบอกนายของเจ้าเถอะ ว่าพวกเราตระกูลหลิวหาได้มีผู้ใดสนใจคบค้ากับพรรคมารเช่นพวกเจ้า ข้าให้โอกาสพวกเจ้าสิบลมหายใจหาไม่เช่นนั้นจะหาว่าข้าไม่เตือน”

“เหอะ ปากดีนักนะ เห็นแก่แม่นางหลิวเสี่ยวหลินข้าจะไม่ทำอะไรพวกเจ้าทั้งสอง”

สิ้นเสียงกล่าวชายผู้นั้นก็ยกมือขวาขึ้น ผนังไม้รอบโรงเตี๊ยมก็ถูกทำลายลง เปรี้ยง เปรี้ยง ผู้คนมากมายนับร้อยพุ่งทะยานเข้ามาล้อมพวกเขาเองไว้ เถ้าแก่และเสี่ยวเอ้อรีบหลบหนีแต่ก็ถูกคนจากพรรคสุขาวดีสังหารทั้งหมด เนี่ยฟงหันไปเอ่ยวาจากับหลิวหยูฟาง

“พวกท่านยังพอมีที่หลบภัยหรือไม่ขอรับ”

หลิวหยูฟางพยักหน้า

“เช่นนั้นท่านพาคนของท่านไปหลบที่นั่นก่อนเถอะ ข้าคิดว่าคนพวกนี้คงมาจับกุมเหล่าชาวยุทธ์เป็นแน่ อีกอย่างดาบดับอสูรปรากฏขึ้นมาแล้ว พวกมันคงหาข่าวผู้ครอบครองดาบ”

“บัดซบ พวกเจ้าแอบเอ่ยวาจาสิ่งใดกัน”