บทที่ 347

เจียงเป่ยมู่ยกมือขวาชี้มาที่ชายหนุ่มตาบอด ชายชราที่ยืนด้านหลังก็พุ่งทะยานอย่างรวดเร็วจ้วงแทงมือซ้ายไปที่หัวไหล่ขวา เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณตวัดมือขวาปัดป้องหมุนตัวแทงเข่าซ้าย ชายชราซัดฝ่ามือขวาเข้าปะทะ เปรี้ยง เขารีบใช้มือซ้ายคว้าจับแขนซ้ายกระโดดหมุนตัวบิดกระชากเสียงกระดูกแตกดังลั่น ซัดฝ่ามือขวาไปที่หัวไหล่ซ้าย เปรี้ยง ชายชรากัดฟันถีบเท้าหลบหนีออกมาแขนซ้ายห้อยแนบลำตัว พลังปราณที่แฝงไปด้วยพิษพวยพุ่งเข้ามาในโรงเตี๊ยมผู้ติดตามเจียงเป่ยมู่ลงไปนอนดิ้นกับพื้นเพราะพิษร้าย เนี่ยฟงรีบเอ่ยวาจาออกมาเสียงดัง

“ผู้อาวุโสรีบหลบออกไปขอรับ”

ทันใดนั้นเองเจียงเป่ยมู่ก็ร้องเสียงโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ทวนเหล็กขนาดใหญ่จ้วงแทงจากด้านหลังทะลุออกมาหน้าท้อง ส่วนชายชรานั้นถูกมือซ้ายของใครบางคนบีบเอาไว้ไม่ถึงครึ่งลมหายใจ เลือดสีแดงและไขสมองสีเหลืองสาดกระเซ็น เจียงเป่ยมู่หันไปมองพบเห็นชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ผิวหนังคล้ายหนังจระเข้ด้านบนศีรษะมีเขากระทิงขนาดใหญ่งอกออกมา ทวนเหล็กถูกกระชากออกมาอย่างรวดเร็ว

“เจ้าจดจำข้าได้หรือไม่ไอ้ลูกหมา”

“แน่นอนข้าจดจำกลิ่นปากของท่านได้ดีสือตี้จง”

“จากกันไม่นานเจ้ายังคงปากดีเช่นเดิม ดี ข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างสาสม”

เนี่ยฟงแผ่ลมปราณตรวจสอบพบว่าหลิวหยูฟาง หลิวเสี่ยวหลินและคนตระกูลหลิวหลบหนีออกไปหมดแล้ว ทวนเหล็กถูกหมุนควงฟาดหวดลงมา เนี่ยฟงใช้ความเร็วถีบเท้าพุ่งหลบทะยานออกไปจากโรงเตี๊ยม เปรี้ยง ปลายทวนเหล็กฟาดหวดลงพื้นเสียงดังสนั่น พื้นหินสกัดแตกละเอียดเป็นทางยาว

“คิดหนีรึไอ้ลูกหมา”

สือตี้จงระเบิดพลังปราณพุ่งทะยานติดตาม เนี่ยฟงพุ่งทะยานเหยียบกระเบื้องหลังคาหลบออกมายังด้านนอกของเมือง ลมปราณถูกแผ่ออกจากร่างตรวจสอบพบว่าสือตี้จงยังคงคิดตามมาอย่างไม่ลดละ เมื่อออกจากเมืองนับสี่ลี้เขาก็หยุดฝีเท้าหันหลังสะบัดมือขวาซัดมีดสั้นออกไป ฟิ้ว มีดสั้นหกเล่มพุ่งทะยาน สือตี้จงแสยะยิ้มตวัดทวนเหล็กต้านรับ เคร้ง เคร้ง มีดทั้งหกกระเด็นร่วงลงพื้น เนี่ยฟงแสยะยิ้มสะบัดมือขวาไปมา มีดสั้นทั้งหกพุ่งเข้าโจมตีสือตี้จงอีกครั้ง

“คิดว่าลูกไม้แบบเดิมจะใช้กับข้าได้ผลรึ”

สือตี้จงฟาดหวดทวนเหล็กในมือทำลายมีดสั้นทั้งหก เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง หลังจากทำลายมีดสั้นเขาก็ซัดทวนเหล็กออกไป เนี่ยฟงตั้งท่าเตรียมพร้อมหมุนตัวคว้าจับทวนเหล็กพร้อมกับซัดมันกลับไปหาผู้เป็นนาย สือตี้จงเอียงคอหลบทวนเหล็ก เนี่ยฟงแอบซัดมีดสั้นติดตามคมมีดกรีดไปที่ลำคอของสือตี้จง แต่ก็หาได้มีรอยขีดขวนใดๆเกิดขึ้น

“ท่านคงปรับแต่งร่างกายมาไม่น้อย”

“แน่นอน ข้าคงต้องขอบคุณเจ้าที่ทำให้ข้ามาถึงจุดนี้ได้”

ตูม พลังปราณที่แฝงไปด้วยพิษร้ายฟุ้งกระจายไปทั้วบริเวณ เนี่ยฟงหาได้สนใจคิดทดสอบพลังใหม่ที่ได้รับมาจากแขนซ้าย เขาพุ่งเข้าประชิดต่อยเพียงหมัดซ้ายโจมตีไปที่หน้าท้อง เปรี้ยง เปรี้ยง ทุกครั้งที่เขาต่อยหมัดซ้ายปะทะเป้าหมายรอยสักรอบแขนซ้ายเริ่มมีสีเข้ม สือตี้จงเองมั่นใจในความแข็งแกร่งของตนยืนให้ชายหนุ่มด้านหน้าคงต่อยอย่างต่อเนื่อง ทันใดนั้นเองเขาโคจรลมปราณไปที่แขนซ้ายรอยสักรอบแขนส่องแสงสว่างวาบพลังปราณธาตุไฟและสายฟ้าหลอมรวมกันปลดปล่อยพลัง หมัดซ้ายต่อยไปที่ชายโครงด้านขวาอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง ผิวหนังอันแข็งแกร่งแตกร้าวเช่นเดียวกับกระดูกซีโครงสือตี้จงถึงกับกระอักเลือดกระเด็นออกไปทางขวา เนี่ยฟงแสยะยิ้มกับพลังใหม่ที่ตัวเองได้รับ

“เจ้ารู้ความลับของพลังใหม่ของเจ้าหรือยังไอ้หนู”

“ขอรับท่านลุ่ยกง หากข้าต่อยหมัดซ้ายถูกเป้าหมายครบยี่สิบครั้งรอยสักรอบแขนซ้ายจะปลดปล่อยพลังธาตุไฟและสายฟ้าเสริมพลังหมัด ความรุนแรงขึ้นอยู่กับพลังที่ปะทะ เสมือนข้าต่อยออกไปยี่สิบหมัดพร้อมกัน”

สือตี้จงตื่นตกใจไม่น้อยร่างกายที่แข็งแกร่งถูกทำลายลงอย่างง่ายดาย เขารีบถีบเท้าหลบหนีอีกครั้ง เนี่ยฟงเองก็หาได้ติดตามหันหลังพุ่งทะยานกลับเข้าไปในเมืองอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันได้เข้าเมืองก็พบคนตระกูลหลิวเดินทางออกจากเมืองมาสบทบตน

“รีบเดินทางเถอะคุณชาย”

“เกิดสิ่งใดขึ้นขอรับท่านหลินหยูฟาง”

“เจียงเป่ยมู่ถูกสังหาร เจียงเฉิงฟู่บิดาของมันประกาศตามล่าคนลงมือแล้ว ตัวข้าไม่อยากมีปัญหากับตาแก่นั้นจึงรีบออกเดินทาง ว่าแต่สือตี้จงถูกคุณชายสังหารแล้ว”

“มันหลบหนีไปได้ขอรับ”

“เรารีบเดินทางเถอะ ดาบดับอสูรใกล้ปรากฏออกมาแล้วช้าเร็วเราต้องปะทะกับพวกมันอีกแน่”

หลังจากนั้นทั้งหมดก็ออกเดินทางอีกครั้งมุ่งหน้าสูงเขาอู่ไถ ตลอดเจ็ดวันที่เดินทางพบเห็นชาวยุทธ์มากมายเดินทางมาที่เขาอู่ไถ การปะทะมีให้เห็นตลอดเวลากลุ่มตระกูลหลิวหาได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวเดินทางหลบเลี่ยงการปะทะเรื่อยมา ไม่นานแสงอรุณก็เริ่มลาลับขอบฟ้า แต่ทว่าท้องฟ้าไม่มืดมิดแม้แต่น้อยเพราะแสงสีทองที่พุ่งมาจากยอดเขาอู่ไถ ถึงแม้จะมองเห็นเพียงยอดเขาไกลลิบตา กลางดึกคืนนั้นเองเนี่ยฟงสัมผัสบางอย่างบริเวณทางขวามือของตน ลมปราณถูกแผ่ออกมาจากร่างประกายสายฟ้าพุ่งออกจากมือขวา เมื่อตรวจสอบว่าทุกคนหลับนอนหมดแล้วเขาสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์เอาไว้เพื่อแจ้งเตือนอันตรายหลังจากนั้นจึงพุ่งติดตามประกายสายฟ้าไป เขาพุ่งทะยานออกมาไกลเกือบสิบลี้ก็พบกับรอยแยกหน้าผาขนาดใหญ่มองลงไปด้านล่างเห็นป่าขนาดใหญ่ เนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งทะยานลงไปด้านล่างเกราะสายฟ้าปรากฏใต้เท้าเป็นฐานเหยียบไต่ระดับลง ประกายสายฟ้าพุ่งหายเข้าไปในหนังดิน

เสียงสะบัดมือดังแว่วประกายสายฟ้าพุ่งไปที่หนังดิน วูป ปรากฏวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีทองออกมา เขาจ้องมองอยู่นานเกือบชั่วยามหลังจากนั้นประกายสายฟ้าพุ่งไปที่วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีทอง อักษรในวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้า เสียงสัตว์อสูรร้องคำรามดังแว่วมาจากด้านหลัง ชั่วน้ำเดือดสัตว์อสูรนกยักษ์ตัวใหญ่ปรากฏตัวมันสะบัดปีกทั้งสอง ปีกของมันพุ่งโจมตีเข้ามาประดุจห่าฝน เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับ มันร้องคำรามเสียงดังพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว กรงเล็บที่ขาทั้งสองงองุ้มหมายคว้าจับมนุษย์ด้านหน้า ทันใดนั้นเองสายฟ้าสองเส้นพุ่งออกมาจากเกราะสายฟ้ารัดที่ปีกทั้งสองของมัน ไม่ถึงครึ่งลมหายใจมันก็ร่วงลงไปด้านล่างเสียงดังสนั่น

เนี่ยฟงยังคงจดจ่ออยู่กับการแก้ไขวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ ทันทีที่เขาแก้ไขวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สำเร็จมีถ้ำขนาดเล็กปรากฏออกมาด้านหน้า เขาสะบัดมือขวาอีกครั้งประกายสายฟ้าพุ่งไปที่ถ้ำวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าบังปากถ้ำไว้เช่นเดิมไม่นานมันก็กลายเป็นม่านพลัง เนี่ยฟงรีบพุ่งทะยานขึ้นไปด้านบนกลับไปที่กลุ่มตระกูลหลิว พบว่ามีกลุ่มชายฉกรรจ์ล้อมตระกูลหลิวเอาไว้โดยรอบ จากที่แอบฟังอยู่นานเป็นกลุ่มของเจียงเฉิงฟู่ที่แอบติดตามมาจากในเมือง ทันใดนั้นคนของเจียงเฉิงฟู่ก็เข้าปะทะกับกลุ่มของตระกูลหลิว เนี่ยฟงออกจากที่ซ่อนสะบัดมือขวาออกไปมีดสั้นสิบเล่มพุ่งทะยาน สังหารคนของเจียงเฉิงฟู่อย่างรวดเร็ว

“ผู้อาวุโสหลิวหยูฟางแจ้งต่อท่านแล้วว่าคนที่สังหารบุตรของท่านคือสือตี้จงคนของพรรคสุขาวดีฟ้าดิน เหตุใดพวกท่านถึงต้องการเอาผิดพวกข้า”

ชายชราผู้หนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ผมสีดอกเลามัดผมหางม้าหน้าตาคล้ายเจียงเป่ยมู่ไม่น้อยหันมามองชายหนุ่มตาบอดผู้หนึ่งอย่างไม่วางตา มีเสียงชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งเอ่ยวาจาออกมาเช่นกัน

“ท่านหัวหน้าตระกูล เป็นมันขอรับที่ลงมือกับนายน้อยจนนายน้อยต้องให้อาจารย์ฉู่จวินออกหน้า”

“เหอะ แล้วอย่างไรคุณชายของพวกเจ้าเองไม่ใช่รึที่ลงมือก่อน เหตุใดเจ้าไม่แจ้งต่อหัวหน้าตระกูลของเจ้าเล่า อีกอย่างคนที่ลงมือสังหารหาใช่พวกข้าแต่เป็นสือตี้จง”

“ถึงอย่างไรเสียหากเจ้าไม่ทำร้ายลูกข้าก็คงไม่เป็นเช่นนี้ เสือร้ายมันก็ยังรักลูกของมัน”

“หากเสือร้ายเลี้ยงดูสั่งสอนลูกของมันดีคงไม่ตกตายโง่ๆแบบนี้”

เจียงเฉิงฟู่กำหมัดในมือแน่น

“หุบปากของเจ้าซะ”

พุ่งทะยานเข้าหาชายหนุ่มตาบอดพร้อมกับต่อยหมัดขวาออกมา เนี่ยฟงแสยะยิ้มเร่งโคจรลมปราณไปที่มือขวาต่อยออกไป เปรี้ยง เจียงเฉิงฟู่กระเด็นถอยหลัง มือขวากระดูกแตกหักเลือดสีแดงไหลหยดลงพื้น

“หวังว่าท่านคงไม่รีบกลับเมืองเพื่อแจ้งให้บิดาท่านมาแก้แค้นข้าหรอกนะ”

เจียงเฉิงฟู่ทุบหมัดซ้ายลงพื้นดินสบถเสียงดังลั่น

“โธ่เว้ย พวกเรากลับ”

หลังจากกลุ่มของเจียงเฉิงฟู่จากไปเนี่ยฟงก็รีบเข้าพบหลิวหยูฟาง

“ขออภัยผู้อาวุโสที่ทำให้เรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น”

“อย่ากล่าวเช่นนั้นเลย ว่าแต่คุณชายเถอะออกไปไหนมา”

“ข้าออกไปหาที่ปลดทุกข์ขอรับ เอ่อข้ามีบางอย่างจะกล่าวต่อท่าน”

หลิวหยูฟางยกมือขวาขึ้นห้าม

“ข้ารู้ว่าท่านจะกล่าวสิ่งใด เอาเถอะเมื่อถึงเวลาชิงดาบพวกข้าจะช่วยเหลือท่านเอง”

เนี่ยฟงรีบก้มคารวะ

“ขอบคุณผู้อาวุโสที่เข้าใจ”