บทที่ 342
ทันทีที่เข้ามาในบ้านพักรับรอง เสียงสะบัดมือดังแว่วมีดสั้นสามสิบเล่มปรากฏบนพื้น เนี่ยฟงรีบนั่งลงโคจรลมปราณสร้างอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าออกมา เข้าแก้ไขปรับแต่งจนสมบูรณ์หลังจากนั้นเร่งโคจรลมปราณบีบอัดวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ให้เล็กลงประทับลงไปที่ใบมีด วูบ เขาหยิบมีดเล่มนั้นขึ้นมามองโคจรลมปราณไปที่มีดสั้น ไม่ถึงสามลมหายใจมีดสั้นในมือขวาก็จางหายไป เนี่ยฟงแสยะยิ้มชั่วน้ำเดือดมีดสั้นก็ปรากฏออกมาเช่นเดิม เขานำมีดสั้นเก็บไว้ในแหวนมือซ้ายหลังจากนั้นทยอยประทับวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ลงในมีดสั้นที่เหลือ เกือบสามชั่วยามแสงอรุณเริ่มสาดส่องลงมา ด้านในหอการค้าจือซียังคงวุ่นวายกับการเก็บกวาดซากเศษชิ้นส่วนมนุษย์และรอยเลือด ส่วนด้านหน้ามีการสร้างเวทีไม้ยกสูงเพื่อใช้ในการประมูลที่จะเกิดขึ้น
เสียงเคาะประตูดังลั่นหน้าห้องพัก เป็นเวลาเดียวกันกับที่เนี่ยฟงจัดการมีดสั้นทั้งสามสิบเล่มจนเสร็จ เขาวาดมือซ้ายผ่านกองมีดบนพื้นหลังจากนั้นจึงเดินไปเปิดประตู หยวนอันหลงยกยิ้มอย่างดีใจที่พบเห็นเนี่ยฟง
“ข้าคิดว่าจะไม่เจอเจ้าเสียแล้ว”
“ข้ายังปลอดภัยดีขอรับ”
“โชคดีที่ท่านเคอฟู่ซางส่งคนออกมาตามหาข้า แผ่นหยกของเจ้าข้าซ้อนไว้ตามที่เจ้ากล่าวแล้ว”
เนี่ยฟงพยักหน้าตอบรับ
“ท่านมาเหนื่อยๆเชิญด้านในเถอะ ข้าจะออกไปเดินเล่นเสียหน่อย”
หยวนอันหลงยกยิ้ม เนี่ยฟงก้าวถอยหลังให้หยวนอันหลงเดินเข้ามาในบ้านพัก หลังจากนั้นเขาก็เดินออกมา
“ข้าจะแจ้งท่านเคอฟู่ซางให้คนนำอาหารมาให้นะขอรับ”
“ขอบใจเจ้ามากเนี่ยฟง”
ลมปราณถูกแผ่ออกมาจากร่าง เนี่ยฟงก้าวเดินออกมาด้านหน้าไปทางหอการค้าจือซี
“เจ้าคิดว่าเทพบัดซบผู้นั้นจะมาที่นี่อีกหรือไม่”
“แน่นอนขอรับ คนของมันตกตายลงที่นี่มันต้องส่งคนมาเก็บกวาดเป็นแน่ ข้าถึงได้ออกมาตรวจสอบ”
“เจ้าคิดที่จะสังหารมัน”
“แน่นอนขอรับ หากข้าต้องการดาบดับอสูรก็ต้องปะทะกับพวกมันอยู่ดี จัดการเสียแต่ตอนนี้ดีที่สุดแล้วขอรับ อย่างที่พวกมันกระทำ”
เมื่อมาถึงด้านหน้าหอการค้าจือซี เนี่ยฟงแอบสะบัดมือซ้ายซัดมีดสั้นแอบเอาไว้ตามซอกหลังคาทั่วบริเวณด้านหน้าหอการค้า มีหลายคนแปลกใจกับการกระทำของชายหนุ่มตาบอดที่เดินวนไปมาด้านหน้าหอการค้า ไม่นานเข้าก็เดินออกไปยังนอกเมืองวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าถูกสร้างเอาไว้บนพื้นดินหลายสิบวงเกือบชั่วยามเขาก็เดินกลับมาในเมือง ชายชราเก่อผิงรีบเดินเข้ามาหาเนี่ยฟงอย่างเร่งรีบ
“คุณชาย ท่านเคอฟู่ซางต้องการพบตัวท่านขอรับ”
“เชิญท่านนำทางขอรับ”
สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงเดินติดตามเก่อผิงกลับไปยังหอการค้าจือซี ด้านหน้าตอนนี้มีกองกำลังทหารจากเจ้าเมืองเข้ามาช่วยเหลือเก็บกวาดและจัดสถานที่ประมูลดาบทั้งแปด เมื่อขึ้นมาถึงชั้นห้าเนี่ยฟงพบเคอฟู่ซางและหญิงชราอีกผู้หนึ่งยืนรออยู่ในห้อง เนี่ยฟงก้มคารวะ
“คารวะท่านเคอฟู่ซางและผู้อาวุโสขอรับ”
เคอฟู่ซางยกยิ้มก้าวเดินออกมา
“เชิญคุณชายทางนี้”
“ขอรับ”
“ท่านผู้นี้มีนามว่าหลิวหยูฟาง เป็นผู้นำตระกูลหลิวเป็นตระกูลใหญ่เช่นเดียวกับตระกูลข่งที่เมืองหลานชีโจว เป็นไปได้หรือไม่ที่คุณชายจะแจ้งว่าผู้ใดเป็นคนสร้างดาบทั้งแปดเล่ม”
เนี่ยฟงนิ่งเงียบหญิงชราหลิวหยูฟางแสยะยิ้ม
“กล่าวออกมาเถอะว่าคุณชายเป็นคนสร้างมันมา”
เคอฟู่ซางถึงกับขมวดคิ้วหันไปมองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา
“ใช่ เป็นข้าเองที่สร้างดาบทั้งแปดเล่ม”
หลิวหยูฟางพยักหน้าตอบรับสะบัดมือขวาโยนม้วนหนังแกะให้แก่เนี่ยฟงพร้อมกับคุกเข่าลงพื้น เนี่ยฟงยกมือขวาขึ้นรับหลิวหยูฟางก็เอ่ยวาจาออกมา
“เรียนคุณชายที่ตระกูลหลิว ตามคำสั่งอาจารย์ของท่าน”
“ท่านรู้จักอาจารย์ของข้า”
หลิวหยูฟางพยักหน้าตอบรับ
“เรื่องทั้งหมดข้าจะแจ้งต่อท่านเมื่อถึงตระกูลหลิว”
เนี่ยฟงพยักหน้าตอบรับ
“ท่านจะเดินทางเมื่อไหร่ขอรับ”
“หลังจบการประ”
ทันใดนั้นเองเนี่ยฟงยกมือขวาขึ้นห้าม
“ชายฉกรรจ์อีกคนที่มาที่นี่เมื่อวานกำลังมุ่งหน้ามาที่นี่ พวกท่านรีบพาชาวบ้านหลบหนีเถอะ”
เคอฟู่ซางถึงกับตื่นตกใจ
“จริงรึคุณชาย”
“ชายผู้นั้นมาที่นี่คงมาสังหารผู้คนทั้งหมดเพื่อแก้แค้นให้คนของมันที่ตกตายไปเมื่อวาน และคนที่ชายผู้นั้นตามหาคือข้าเอง พวกท่านรีบจัดการเถอะ”
สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงพุ่งทะยานออกไปทางรู้โหว่ผนังตรงชั้นห้า เสียงสะบัดมือขวาดังแว่วมีดสั้นสามสิบเล่มที่แอบซ่อนเอาไว้พุ่งออกมาหมุนวนรอบกายผู้เป็นนาย เขาสะบัดมือซ้ายเพื่อเก็บมีดสั้นทั้งหมดถีบเท้าพุ่งทะยานออกไปนอกเมือง
“เจ้าแน่ใจนะว่าจะสังหารชายผู้นั้นได้”
“ข้าไม่แน่ใจ อย่างน้อยทำให้ชายผู้นั้นบาดเจ็บล่าถอยออกไปก่อนขอรับ ศึกใหญ่ที่สำคัญที่สุดคือวันชิงดาบดับอสูรคงใกล้ถึงเวลาแล้ว”
เนี่ยฟงถีบเท้าเหยียบเกราะสายฟ้าเป็นฐานพุ่งทะยานขึ้นบนฟ้า เขาหมุนตัวสะบัดมือซ้ายซัดมีดทั้งสามสิบเล่มแอบเอาไว้รอบกาย ชั่วน้ำเดือดเคอฟู่ซางได้นำกำลังคนออกมาที่ด้านหน้าของเมือง มีหลายคนจ้องมองชายหนุ่มตาบอดที่ยืนอยู่ด้วยความสงสัย
“ท่านเคอฟู่ซางท่านแน่ใจที่ชายหนุ่มตาบอดผู้นี้กล่าวจริงๆรึ ถึงได้แจ้งให้พวกข้าขนย้ายผู้คนออกมาจากเมือง”
เคอฟู่ซางหันไปมองชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งสวมชุดสีฟ้ามีทหารนับสิบนายติดตามมาด้านหลัง
“ถูกแล้วคุณชายหวังซูหมิง พวกท่านรีบสั่งการทหารจัดการเถอะก่อนที่ชาวบ้านจะถูกสังหารหมดทั้งเมือง”
หวังซูหมิงหรี่ตามองชายหนุ่มตาบอด
“ไอ้หนูที่เจ้ากล่าวออกมาเป็นจริงแค่ไหนกัน”
“สิ่งที่ข้ากล่าวออกมาล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องจริง หากท่านไม่เชื่อก็มองดูเองเถอะ”
เนี่ยฟงชี้มือขวาออกไปด้านหน้า ชั่วน้ำเดือดปรากฏจุดสีแดงขนาดเล็กปรากฏขึ้นมันค่อยๆขยายจนมองเห็นเป็นชายฉกรรจ์สวมชุดสีแดงจ้องมองกลุ่มคนด้านล่างอย่างไม่วางตา หวังซูหมิงหาได้หวาดกลัวแสยะยิ้มถีบเท้าพุ่งทะยานออกมาด้านหน้า สะบัดมือขวากำชับดาบในมือชี้ออกไปทางชายฉกรรจ์สวมชุดสีแดง
“เมื่อวานพวกเจ้ามาที่นี่สังหารชาว”
หวังชูหมิงยังไม่ทันได้กล่าวจบสิ้น ชายฉกรรจ์สวมชุดสีแดงหายไปจากบนท้องฟ้าตวัดมือขวาผ่านลำคอหวังชูหมิงขาดกระเด็นร่วงลงพื้น ทหารนับสิบและคนที่เหลือต่างยืนตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว
“ลิงเหลืองเช่นพวกเจ้าอย่าคิดเอ่ยวาจาออกมาหากข้าไม่อนุญาต เอาละจงบอกมาว่าไอ้ลิงเหลืองตัวไหนสังหารศิษย์ของข้า”
กลุ่มทหารรีบยืมมือขวาชี้ไปที่ชายหนุ่มตาบอดและเคอฟู่ซาง ชายฉกรรจ์แสยะยิ้มจางหายไปอีกครั้งเข้าประชิดชายหนุ่มตาบอด มือขวาวาดผ่านลำคอในจังหวะนั้นเองเขาก็ขมวดคิ้ว เนี่ยฟงย่อตัวหลบมือขวาหมุนตัวหลบออกมาทางด้านหลัง
“มีฝีมือดี แต่คนตาบอดเช่นเจ้าจะทำสิ่ง”
เนี่ยฟงหาได้สนใจสิ่งใดเร่งโคจรลมปราณไปที่มือขวา วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าขนาดเล็กปรากฏเขาต่อยหมัดขวาไปที่หน้าท้องอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง ถึงกับขมวดคิ้วถีบเท้าถอยออกมา หมัดขวาของเนี่ยฟงถูกสกัดกั้นด้วยม่านพลังสีทองที่ปรากฏออกมา เขาตะโกนออกมาเสียงดังลั่น
“ท่านเคอฟู่ซาง รีบขนย้ายผู้คนเถอะขอรับ”
สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงระเบิดพลังออกมาด้วยเช่นกัน ตูม เขายกมือขวาขึ้นกวักเรียก
“ท่านคงมีนามว่าเก่อมู่ไป๋สินะขอรับ”
“เจ้ารู้จักข้าอย่างนั้นรึ”
“แน่นอนขอรับ เพราะคนที่ท่านตามหาเมื่อวานคือข้าเอง”
เก่อมู่ไป๋ถึงกับตื่นตกใจ เนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งเข้าประชิดเปลิวไฟลุกโชนที่หมัดทั้งสองเข้ากระหน่ำต่อยหมัดออกไป เก่อมู่ไป๋ยกยิ้มยกมือทั้งสองปัดป้องพายุหมัดที่กระหน่ำต่อยเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เนี่ยฟงรีบมุดเอียงตัวไปทางซ้ายต่อยหมัดขวาไปที่หน้าท้องอีกครั้ง เปรี้ยง แต่ก็ยังถูกสกัดกั้นด้วยม่านพลังสีทองอยู่ดี ทันใดนั้นเองประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากมือขวาต่อยไปที่ม่านพลังสีทอง เปรี้ยง ม่านพลังถูกทำลาย หมัดซ้ายที่มีเปลิวไฟก็ต่อยไปที่ชายโครงด้านซ้าย วูบ เก่อมู่ไป๋ถีบเท้าขวาหลบออกมาพร้อมกับฟาดฟันมือขวาออกมา ปราณดาบสีทองพุ่งเข้าปะทะเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับปราณดาบได้อย่างทันท่วงที เนี่ยฟงพุ่งเข้าประชิดอีกครั้งกระทืบเท้าซ้ายเหยียบไปที่เท้าขวา
“หวังว่าท่านจะไม่หลบหนีไปไหนนะขอรับ”
เนี่ยฟงแสยะยิ้มกระหน่ำต่อยหมัดทั้งสองอีกครั้ง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เสียงหมัดปะทะกล้ามเนื้อดังลั่น เก่อมู่ไป๋ตัวกระตุกทุกครั้งที่ถูกหมัดปะทะไม่ถึงสี่ลมหายใจเป็นเนี่ยฟงเองที่ต้องถีบเท้าหลบถอยออกมา เขารีบแผ่ลมปราณออกมารอบกาย เก่อมู่ไป๋ด้านหน้าจางหายไปทันใดนั้นเองเขาเร่งโคจรลมปราณยกมือขวาขึ้นมา เก่อมู่ไป๋ปรากฏออกมาด้านหลังเตะเท้าขวาออกมา เปรี้ยง เนี่ยฟงกระเด็นออกไปทางซ้าย
