บทที่ 340

โรงเตี๊ยมหลังใหญ่ทรงอาคารแปดเหลี่ยมมีทั้งหมดห้าชั้น ผู้คนมากมายนับร้อยยืนรออยู่ด้านหน้า ชายฉกรรจ์สวมชุดสีน้ำเงินสี่คนยืนขวางทางประตูไม้ด้านหน้า หยวนอันหลงพาเนี่ยฟงเดินอ้อมมาทางขวามือพบชายฉกรรจ์สวมชุดสีน้ำเงินอีกสองคนยืนขวางประตูอีกทางอยู่ หยวนอันหลงรีบเดินเข้าหาชายฉกรรจ์ทั้งสองเขาสะบัดมือขวานำป้ายหยกออกมาแสดงทันทีที่ชายฉกรรจ์ทั้งสองมองเห็นป้ายหยกในมือก็รีบเปิดทาง ชายผู้นี้เคาะประตูไม้เสียงดังลั่นไม่ถึงสามลมหายใจประตูไม้ก็ค่อยๆเปิดออกมีชายชราผู้หนึ่งผมสีดอกเลายาวถึงกลางหลังสวมชุดสีเทาขลิบดำก้าวเดินออกมาเมื่อมองเห็นหยวนอันหลงยืนอยู่ก็ยกยิ้มผายมือขวาเชิญด้านใน หยวนอันหลงรีบหันหลังเดินเข้าหาเนี่ยฟงอย่างเร่งรีบ

“ไปเถอะน้องชาย”

เนี่ยฟงพยักหน้าตอบรับเดินติดตามหลังหยวนอันหลง ชายชรารีบเอ่ยวาจาออกมาทันที

“คุณชายหยวนอันหลง ชายหนุ่มตาบอดผู้นี้คือ”

“น้องชายข้าเอง เขาจะนำของมาประมูลที่นี่”

“เช่นนั้นเชิญคุณชายทั้งสองด้านใน”

เมื่อเข้ามาด้านในด้านล่างเป็นห้องโถงโล่งกว้างยกพื้นสูงตรงกลาง แต่ละชั้นถูกจัดที่นั่งโดยรอบ ชายชราพาทั้งสองเดินขึ้นบันไดไปบนชั้นห้า เสียงเคาะประตูไม้ดังลั่นทันทีที่มีเสียงเอ่ยวาจาดังออกมาชายชราก็รีบเปิดประตูเข้าไป พบชายชราอีกผู้หนึ่งรูปร่างสูงโปร่งผมสีขาวเช่นเดียวกับหนวดและเคราสวมชุดสีเทาขลิบดำนั่งอยู่กลางห้องด้านหน้ามีโต๊ะขนาดใหญ่ตั้งอยู่

“เรียนท่านเคอฟู่ซาง คุณชายทั้งสองนำของมาประมูลขอรับ”

เคอฟู่ซางยกยิ้มผายมือขวาชี้บนโต๊ะไม้ด้านหน้า

“เชิญคุณชายหยวนอันหลงครั้งนี้ท่านนำของสิ่งใดมาประมูล”

“ในครั้งนี้ตัวข้าหาได้มีสิ่งใดมาประมูลขอรับท่านเคอฟู่ซาง แต่เป็นน้องชายท่านนี้”

หยวนอันผายมือซ้ายมาที่เนี่ยฟง เนี่ยฟงรีบก้มคารวะพร้อมก้าวเดินเข้ามาที่โต๊ะไม้ เขาสะบัดมือขวาดาบทั้งแปดเล่มปรากฏอยู่บนโต๊ะ

“เชิญท่านตรวจสอบขอรับ”

เคอฟู่ซางขมวดคิ้วจ้องมองหยวนอันหลงและชายหนุ่มตาบอด

“พวกท่านทั้งสองเล่นตลกอันใดกัน มองดูก็รู้ว่าดาบทั้งแปดเล่มซื้อมาจากโรงตีเหล็กอันเป่าภายในเมือง”

หยวนอันรีบก้มคารวะแต่เป็นเนี่ยฟงเองที่ยกมือขวาห้าม

“เหตุใดท่านไม่ลองตรวจสอบดาบทั้งแปดเล่มดูละขอรับ หากมันเป็นเพียงแค่ดาบธรรมดาข้าจะขอชดใช้ค่าเสียเวลาให้แก่ท่านเอง”

เคอฟู่ซางถึงกับมีอารมณ์โกรธออกมาอย่างเห็นใดชัด เขารีบใช้มือขวาคว้าดาบเล่มหนึ่งขึ้นมาเร่งโคจรลมปราณไปที่ดาบอย่างเต็มกำลังหวังทำลายดาบธรรมดาเล่มหนึ่ง แต่ทว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไปตัวดาบสั่นสะท้านตอบรับพลังปราณ เคอฟู่ซางขมวดคิ้วสะบัดมือซ้ายท่อนไม้ขนาดห้าคนโอบปรากฏบนพื้น เขาฟันดาบไปที่ท่อนไม้ ฉับ คมดาบวาดผ่านท่อนไม้ประดุจเต้าหู้รอยตัดเรียบเนียน หยวนอันหลงและชายชราอีกผู้หนึ่งต่างตื่นตกใจ เคอฟู่ซางรีบวางดาบในมือขวาวางบนโต๊ะเขาสะบัดมือขวา หินสกัดก้อนใหญ่ปรากฏบนพื้นพร้อมกับดาบเล่มหนึ่ง เขาเร่งโคจรลมปราณไปที่ดาบไม่ถึงสองลมหายใจก็ฟันไปที่หินสกัด เคร้ง เสียงดาบหักกระเด็นร่วงลงพื้นเขาโยนดาบลงพื้นรีบคว้าดาบเล่มเดิมบนโต๊ะ เร่งโคจรลมปราณไปที่ดาบพร้อมกับฟันไปที่หินสกัดอีกครั้ง ฉับ คมดาบวาดผ่านหินสกัดก้องใหญ่ประดุจเต้าหู้ก้อนหินถูกตัดแยกออกจากกันถึงสองท่อน เขารีบหันไปมองชายหนุ่มตาบอดและหยวนอันหลง เนี่ยฟงแสยะยิ้ม

“เชิญท่านตรวจสอบดาบที่เหลืออีกเจ็ดเล่มเถอะขอรับ”

ไม่รอช้าก้อนหินสกัดอีกเจ็ดก้อนก็ปรากฏออกมา ทุกก้อนถูกนำมาตรวจดาบทั้งหมด มีสามเล่มเป็นดาบธาตุไฟ สองเล่มเป็นดาบธาตุลม และเล่มสุดท้ายสามารถปลดปล่อยปราณดาบได้ถึงสามเล่มในการฟาดฟันในครั้งเดียว ผนังห้องที่ทำจากไม้ถูกทำลายเป็นรูโหว่สร้างความตื่นตกใจแก่คนทั้งสามภายในห้องไม่น้อย หยวนอันหลงหันมามองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา

“ดาบทั้งแปดเล่มของข้าสามารถนำไปประมูลได้หรือไม่ขอรับ”

“แน่นอนคุณชาย ดาบทั้งแปดเล่มของท่านสามารถนำขึ้นประมูลได้ ข้าจะนำดาบทั้งแปดประมูลครั้งสุดท้ายก่อนจบงานภายในวันนี้ก็แล้วกัน”

เคอฟู่ซางหันไปมองชายชรา

“ตาเฒ่าเก่อผิงนำคุณชายทั้งสองไปรอที่ชั้นสี่ที่ห้องเบอร์เก้า ส่วนห้องนี้ให้จบการประมูลค่อยให้คนมาซ่อม”

เก่อผิงก้มคารวะเคอฟู่ซางพร้อมกับเชิญหยวนอันหลงและเนี่ยฟงลงไปรอในห้องที่ชั้นสี่ เมื่อลงชั้นสี่มาก็พบว่ามันสร้างเป็นห้องขนาดใหญ่เก้าห้องมองเห็นห้องโถงบริเวณทางเข้าชัดเจนเพียงแค่มีฉากกั้นด้านหน้า เก่อผิงพาทั้งสองเดินไปทางขวามือเข้าไปที่ห้องสุดท้าย ด้านในประดับตกแต่งสวยหรูมีชุดขนมและน้ำชาวางอยู่บนโต๊ะไม้ทางขวามือ ส่วนทางซ้ายมือเป็นเตียงไม้สำหรับนอนพักผ่อนสามเตียง ตรงกลางมีเก้าอี้ไม้นั่งอยู่สองตัวพอดี หยวนอันหลงพาเนี่ยฟงนั่งเก้าอี้ทางขวามือของตน

“ข้าคงไม่รบกวนคุณชายทั้งสองแล้ว อีกไม่ถึงครึ่งชั่วยามการประมูลจะเริ่มขึ้น การประมูลถูกแบ่งเป็นสามรอบ เช้า บ่าย และกลางคืน”

สิ้นเสียงกล่าวเก่อผิงก็เดินออกจากห้อง ทันทีที่เสียงประตูเงียบสนิทหยวนอันหลงก็หันมามองเนี่ยฟง เป็นเนี่ยฟงที่เอ่ยวาจาออกมาพร้อมกับสะบัดมือขวานำดาบออกมาหนึ่งเล่ม

“ข้ารู้ว่าท่านจะเอ่ยถามสิ่งใด แต่มีบางอย่างที่ข้าเอ่ยวาจาออกมาไม่ได้ท่านคงเข้าใจ ดาบเล่มนี้ถือเป็นของน้ำใจเล็กน้อยจากข้าก็แล้วกัน มันมีพลังธาตุลมและดินแผงอยู่ สามารถปลดปล่อยปราณดาบได้ถึงสี่เล่มในครั้งเดียว”

หยวนอันหลงนั่งนิ่งเพราะตื่นตกใจ เนี่ยฟงยกยิ้มยื่นดาบให้แก่หยวนอันหลง

“ท่านรับไว้เถอะ ถือว่าเป็นน้ำใจจากข้า”

หยวนอันหลงยื่นมือขวาคว้ารับจับดาบขึ้นมาสั่นสะท้าน เขารีบเก็บดาบอย่างรวดเร็วพร้อมกับเอ่ยวาจาออกมา

“ข้าขอบใจเจ้ามากเนี่ยฟง”

“เมื่อถึงเวลาประมูลข้าคงต้องรบกวนท่านช่วยเหลือแล้ว”

“ไม่มีปัญหาน้องชาย ข้าจะรับหน้าไว้เอง”

“รบกวนพี่ชายหยวนอันหลงแล้วขอรับ”

เกือบสองเค่อผู้คนเริ่มเดินเข้ามาด้านในหอการค้า แต่ละชั้นถูกแบ่งตามฐานะของแต่ละคนชั้นล่างส่วนใหญ่เป็นชาวบ้านธรรมดา ชั้นสองถูกแบ่งให้ผู้คนจากต่างเมือง ชั้นสามให้ผู้มีอำนาจในเมืองเช่นตระกูลใหญ่ต่างๆ ส่วนชั้นสี่เป็นแขกพิเศษสำหรับเคอฟู่ซาง ไม่นานประตูด้านหน้าก็ถูกปิด ชั่วน้ำเดือดชายชราเคอฟู่ซางก็ปรากฏตัวกลางหอการค้าด้านล่าง เสียงสะบัดมือดังแว่วโต๊ะหินขนาดใหญ่ปรากฏออกมาด้านหน้า พร้อมกับขวดยาสีขาวนวล ทันทีที่เคอฟู่ซางเอ่ยวาจาบอกสิ่งที่อยู่ด้านใน เสียงตะโกนราคาดังลั่นไปทั่วชั้นหนึ่ง สินค้ารอบเช้าส่วนใหญ่เป็นเม็ดยาและอาวุธธรรมดาผู้คนส่วนใหญ่ที่ร่วมประมูลมีเพียงและได้สิ่งของมีเพียงผู้คนจากชั้นหนึ่ง ทันทีที่เข้าช่วงประมูลรอบบ่ายจะมีสมุนไพรเข้ามาเพิ่มเติม เนี่ยฟงขมวดคิ้วเมื่อพบว่าตอนนี้เริ่มมีกลุ่มคนขึ้นมาบนชั้นสี่บ้างแล้วเหลือเพียงห้องที่หนึ่งและแปดเพียงเท่านั้น

“บนชั้นสี่มีแต่พวกยอดฝีมือทั้งนั้น ระวังตัวหน่อยไอ้หนูหากคนพวกนั้นรับรู้ว่าเจ้าเป็นคนสร้างดาบทั้งแปดเล่มจะมีปัญหาตามมา”

“เรื่องนั้นข้าทราบดีหวังว่าสิ่งที่ข้าต้องการผู้คนชั้นสี่จะไม่แย่งนะขอรับ”

“หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น”

ในที่สุดแสงอรุณก็เริ่มลาลับขอบฟ้า แสงไฟถูกจุดให้แสงสว่างประดุจกลางวัน คนรับใช้นับสิบคนขึ้นมาบนชั้นสี่เพื่อส่งมอบอาหารแก่ห้องทั้งเก้า ส่วนชั้นสามและสองต่างออกไปหาทานด้านนอก ยามซวีผู้คนเริ่มกลับเข้ามาอีกครั้ง ครั้งนี้ต่างออกไปด้านล่างรอบพื้นยกสูงมีชายฉกรรจ์นับสิบคนยืนล้อมเอาไว้เพราะสินค้ารอบกลางคืนส่วนใหญ่เป็นสินค้าหาอยาก ไม่นานสินค้าชิ้นแรกก็ปรากฏออกมาเป็นแผ่นหินสลักขนาดเท่าตัวคน มีอักษรโบราณสลักเอาไว้ทั้งสองด้านความเงียบเข้าปกคลุมพื้นที่หาได้มีผู้ใดเสนอราคา เนี่ยฟงยกยิ้มเอ่ยวาจาออกมาอย่างแผ่วเบา

“รบกวนพี่ชายหยวนอันหลงเสนอราคา สองร้อยก้อนทองขอรับ”

หยวนอันหลงหันไปมองเนี่ยฟงด้วยความแปลกใจ

“เจ้ารู้จักแผ่นหินนั้นรึ”

“ไม่ทราบขอรับ ข้าเพียงอยากศึกษามันดู”

หยวนอันหลงเอ่ยวาจาออกมาเสียงดังลั่น หลายคนหันไปมองที่ชั้นสี่ห้องหมายเลขเก้า แน่นอนว่าไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจาออกมาแข่งขัน ย่างเข้ายามจื่อดาบเล่มแรกของเนี่ยฟงก็ปรากฏ ผู้คนต่างหัวเราะเสียงดังลั่นเพราะแต่ละคนล้วนจดจำได้ดีว่าเป็นดาบธรรมดาที่ตีขึ้นมาโดยโรงตีเหล็กอันเป่าภายในเมือง แน่นอนว่าชายชราอันเป่าเองยิ่งจดจำได้ดีเพราะดาบทั้งหมดเขาเป็นคนสร้างมันมากับมือ เคอฟู่ซางแสยะยิ้มสะบัดมือขวาก้อนหินสกัดขนาดใหญ่ปรากฏออกมา เขาเร่งโคจรลมปราณไปที่ดาบพร้อมกับฟันไปที่หินสกัด ฉับ ก้อนหินถูกผ่าออกเป็นสองซีกร่วงลงพื้น ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วทั้งหอการค้าจือซี