Chapter 10
คายยาเป็นลูกครึ่ง ญี่ปุ่น-รัสเซีย พ่อของเธอชื่อ เมาซี่และแม่ของเธอก็มาจากเกาะแห่งหนึ่งของประเทศจีน.
สำหรับสาเหตุที่พวกเขากลายเป็นทหารอาชีพอาจกล่าวได้ว่ามันเป็นงานอดิเรกส่วนตัว.
เธอสวยมาก อย่างน้อยๆก็ในความคิดของซอด คายยานั้นสุดยอด.
"ตรวจเสร็จแล้ว."
คายยาใส่อีเอิ้ลทั้งสองกระบอกเข้าไปในกล่องหลังจากที่ตรวจสอบพวกมัน.
"ฉันได้ยินมาว่า อีเกิ้ลทั้งสองกระบอกนี้แตกต่างไปจากเดิมอย่างมาก แต่การทำสอบครั้งนี้ทำให้รู้สึกดี มันเป็นเพราะเทคนิคในการปรับแต่งของคุณหรือเปล่า?"
ซอดรับกล่องพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม.
คายยาได้ยินคำชมมากมายว่าเธอสวย แต่หนุ่มหล่อตนนี้ ซอดทำให้คายยาพึงพอใจอย่างมาก.
โดยเฉพาะกล้ามอกที่เป็นแผ่นและกล้ามท้องที่ซอดเผยออกมา เสื้อผ้าร่มที่สวมอยู่นั้นไม่ได้มีซับใน แต่มันก็เพียงพอที่จะต่อสู้หากเจอการต่อสู้โดยบังเอิญ.
ที่นี่ส่วนใหญ่มักจะชอบคนสไตล์นี้ สำหรับคนที่มาจากต่างโลกอย่างคริปตอน หุ่นแบบนี้ที่เทียบได้กับรูปปั้นกรีกโบราณนั่นก็หมายถึงกล้ามเนื้อที่สมบูรณ์แบบ.
แน่นอนว่ารูปร่างหน้าตาของซอดนั้นคล้ายกับตัวละคนในเกมส์อย่าง ดันเต้ ใน Devil May Cry 4.
ในเวลาเดียวกัน ซอดยังจัดทรงและย้อมผมเป็นสีฟ้าอีกด้วย.
"เหตุผลที่อีเกิ้ลมีแต่จุดอ่อนมากมายเพราะเดิมทีแล้วมันถูกจัดอยู่ในหมวดปืนลูกซอง ซึ่งไม่อาจรองรับการต่อสู้ที่เข้มข้นได้และมีราคาแพงๆ มันเหมือนกับเด็กสาวที่ไม่ต้องการความรัก,การโดนทราย,โดนฝุ่น,โดนน้ำอาจจะทำให้เธอละคายเคืองได้ แม้กระทั่งสภาพแวดล้อมที่ไม่รุนแรงมาก มันก็ทำให้การทำงานของมันไม่เสถียร ฉันได้ใช้ความคิดมามายในการปรับปรุง ถ้าคุณคิดว่ามันใช้งานได้ดี ทำให้ฉันเห็นหน่อยว่ามันใช้งานได้มากแค่ไหน."
คายยาพูดอย่างสนใจ.
"ไม่มีปัญหา."
ซอดพยักหน้าและทั้งสองก็ไปที่ชั้น 10 ของมิดไนท์โฮลเตล นี่คือสนามทดสอบยิงปืนและเปิดกว้าง นักฆ่าหลายคนที่ห้องแยกต่างหากเป็นของตัวเองและมีพื้นที่ไม่มาก.
ซอดมาที่นี่เป็นครั้งแรก คายยาจึงเปิดห้องประจำของเธอให้.
"เป้าเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูง?"
เธอยืนอยู่ข้างปุ่มกดบนกำแพงและถามซอดที่ไม่ได้ใส่หูฟังตัดเสียงรบกวน.
ข้อเสียอย่างที่หนึ่งของอีเกิ้ลคือ เสียงที่ดังเกินไป แม้ว่าจะมีอีกเกิ้ลเวอร์ชั่นที่เงียบกว่า แต่ซอดก็ไม่เอาเพราะเขาชอบที่ความสวยงามของมัน ดังนั้นคายยาจึงทำได้ดีที่สุดคือการทำให้มันเบาที่สุด.
"เป้าหมายเคลื่อนที่ความเร็วสูง?"
ซอดรู้ว่าเป้าหมายเคลื่อนที่เร็วคืออะไร แต่เป้าหมายความเร็วสูงคืออะไร?
"เป้าหมายความเร็วสูงเป็นลูกเทนนิสและจะมีลูกเทนนิสจำนวนหนึ่งถูกยิงออกมาในเวลาเดียวกัน ลูกเทนนิสจะกระเด้งไปมาบนกำแพงทั้งสาม แต่นักฆ่าส่วนใหญ่จะไม่เลือกเป้าหมายที่มีความเร็วสูง."
คายยาพูดว่ามีนักฆ่าหลายคนที่ฝึกยิงปืนที่นี่ แต่พวกเขาจะใช้แค่เป้าหมายความเร็วปานกลางและสูง....หรือเปล่านั้นฉันก็ไม่รู้.
"นั่นมัน."
ซอดสวมหูฟังและคายยาก็กดปุ่ม.
"นับถอยหลัง 5, 4, 3, 2, 1!"
ลูกเทนนิสสามลูกลอยออกมาจากรูกำแพงทั้งสาม.
ในเวลานี้ คายยาสังเกตเห็นว่าซอดดึงปืนคู่ออกมาด้วยความเร็วเหนือจินตนาการ.
ปัง!
เสียงปืนดังสองครั้งในเวลาเดียวกัน คายยาสังเกตเห็นว่ามือของซอดนั้นนิ่งมาก แม้ว่าจะเป็นอีเกิ้ลที่ถือสองกระบอกในเวลาเดียวกันพร้อมกับยิงแทบจะพร้อมกันไปยังลูกเทนนิสซึ่งซอดทำให้รู้สึกว่าเขาเพิ่งยิงออกไปทีเดียว.
ซอดยกปืนขึ้นด้วยเวลาเพียง 0.02 วิฯซึ่งทำให้ปืนของเขานั้นดูราวกับจะโผล่ออกมาทันที.
"คุณยิงเร็วมาก..."
คายยาเข้าใจว่าทำไมซอดถึงยิงหัวได้ เพราะเขาชักและยิงปืนเร็วมากเสียจนไม่จำเป็นต้องเล็ง.
"อย่างไรก็ตามเนื่องจากเขามีความเร็วมาก เขาจึงไม่จำเป็นต้องใช้ปืนพกแบบออโต้ แต่เป็นปืนพกแบบลูกโม่แทน."
คายยาวิเคราะห์ทันทีว่าปืนลูกโม่นั่นต้องโหลดเร็วพอๆกับความเร็วของมือและการยิงที่ต้องออกมาแทบจะในทันที จนถึงวันนี้ เธอรู้ว่ามันจำเป็นใช้ปืนที่ไม่มีการจำกัดการเคลื่อนไหว.
อีเกิ้ลนั้นช้าเกินไปเพราะคันชักและไม่มีทางที่จะยิงได้ต่อเนื่อง ซึ่งทำให้ซอดเสียโอกาสในการยิงเพราะมือของเขาเร็ว.
"ฉันชอบใช้อีเกิ้ลเท่านั้น."
ซอดส่ายหัว.
"....งั้น ฉันจะปรับแต่งตามสถานการณ์ของคุณและจะลดจังหวะของไกปืนให้สั้นลงเพื่อไม่ให้ส่งผลต่อความแม่นยำของคุณ."
คายยาแสดงความเครารพต่อเลือกของลูกค้า,
จังหวะกดไกปืนสั้น ทำให้ไม่จำเป็นต้องบีบปะกับซึ่งส่งผลต่อความแม่นยำของปืน.
หลังจากพักผ่อนไม่กี่วันซอดก็รับภารกิจใหม่อีกครั้ง ตอนที่เขายังเด็กเขาจะหาเงินเพิ่มได้อย่างไร? หลังจากนั้นเขาอาจจะหมดความสนุกเพราะการหาเงินนั้นบ่อยเกินไป.
คราวนี้ภารกิจคือการสังหารชายที่ชื่อว่า ดราเคน.
รางวัล 3.5 ล้านดอลลาร์ มันเป็นรางวัลที่สูงมากพอๆกับคนที่ทรงพลังอย่างจิสต์คนก่อนหน้าที่เคยฝึกฝนอย่างลับๆมาก่อน หรือมีแก๊งค์เฮลไฟร์อย่างกับลอร์เรนซ์.
ซอดเพียงแค่ดูรูปถ่ายและข้อมูลของสถานที่ของดราเคน จากนั้นก็ออกเดินทาง การจู่โจมของนักฆ่าคนอื่นๆอาจจะต้องใช้เวลาเตรียม 10-15 วันกว่าจะพร้อมและยังต้องทำการวางแผนต่างๆก่อนที่จะลงมือ.
เป็นเหมือนกับเมื่อก่อน ด้วยการส่งด่วนของมิดไนท์โฮลเตล ซอดก็มาถึงนิวยอร์ก.
เมื่อมาถึงเมืองที่จะกลายเป็นจุดศูนย์กลางของโลกมาร์เวล ซอดรู้สึกใจสั่นอย่างยิ่ง.
สำนักงานใหญ่ของสตาร์กอินดัสทรีย์ ในตอนนี้ยังอยู่ที่ลอสแองเจลิสและในไม่ช้ามันจะย้ายมาอยู่ที่นิวยอร์ก เขาจำไม่ได้ว่าใครเป็นฮีโร่คนแรกของนิวยอร์กนอกจากซอด อย่างไรก็ตามที่เขารู้มีเพียงแค่สถิติอย่างเป็นทางการของนิวยอร์กคือ มีฮีโร่อย่างน้อย 6,000 คนอาศัยอยู่ที่นี่ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นฮีโร่ข้างถนน แต่มันก็เป็นตัวเลขที่เกินจริง เพราะไม่อย่างนั้นหากพวกเขาออกมาจัดการ จำนวนอาชญากรคงไม่มีมากขนาดนี้.
โชคดีที่ตอนนี้ยังมีแต่ความธรรมดาๆ.
เขายังหาเป้าหมายพบอย่างง่ายดาย ดูเหมือนว่าจะไม่มีผู้คุ้มกันอยู่รอบๆตัวเขา ซอดเดินตามเป้าหมายเข้าไปในผับบาร์ที่เสียงดัง เสียงดนตรีดังอยู่ข้างๆจนซอดรู้สึกเจ็บหู ก่อนที่จะปรับตัวได้ด้วยสุดยอดการฟังของเขา
(ผู้แปล:หากเป็นซุปเปอร์แมนจริงๆการที่จะมายังที่แห่งนี้คงเป็นไปไม่ได้เพราะนี่เป็นหนึ่งในจุดอ่อนของซุปเปอร์แมนในDC).
สิ่งที่น่าสนใจที่สุดนอกจากการอาบแดดเมื่อเร็วๆนี้ก็คือในที่สุดเขาก็ตื่นมาพร้อมกับการมองเห็นความร้อน(thermal vision) แม้ว่าการมองเห็นความร้อนก่อนหน้านี้จะใช้ได้กับเนื้อย่างเท่านั้น แต่มันก็ได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้น!
ดราเคนได้พาสาวผมบลอนด์ที่กำลังเต้นอยู่บนฟลอร์ที่ได้เต้นด้วยกันอยู่พักหนึ่งไปที่ห้องน้ำ ซอดตามเขาไปทันที เมื่อเหลือเพียงดราเคนซอดก็เข้าไปและชักปืนของเขาออกมาตรงๆ.
"ปัง!"
เกิดเสียงดังที่ดังมาจากดนตรีด้านนอก ดราเคนก็ถูกเจาะกระโหลกก่อนที่จะล้มลงกับพื้น.
ซอดเก็บปืนของเขาและกำลังจะออกไป แต่ทันใดนั้นลมก็พัดมาจากด้านหลัง ซอดเอียงคอเพื่อหลบหมัดและเมื่อเขาหันกลับมาเขาก็เห็นว่าเป็นดราเคนที่โจมตีเขา.
ความเร็วของเขานั้นเร็วมาและการโจมตีก็รุนแรงจนพอที่จะได้ยินเสียงลมหวด ซอดหลบอีกครั้งและอีเกิ้ลสีเงินก็โผล่ออกมาก่อนที่จะยิงไปที่หน้าอกของเขา.
ปัง!
เกิดเสียงดัง หัวใจของดราเคนถูกยิงและเขาก่อนที่เขาจะเซล้มลงกับพื้น.
ซอดมองดราเคน หลังจากที่เขาตายไปสักพักเขาก็ลุกขึ้นยืนและพุ่นเข้าใส่ทันที คนปกติอาจจะถูกพุ่งเข้าชนจนล้มโดยที่ไม่อาจตอบสนองได้ แต่ซอดเอื้อมือออกไปบีบคอของเขาราวกับสายฟ้า.
"แวมไพร์?"
