ตอนที่ 58 ธุรกิจ
“ความช่วยเหลือของข้า? เจ้ากำลังพูดถึงผลึกออริจินัมใช่ไหม?”
ฟรอสแอ็กจัดการกับพ่อค้ามนุษย์เจ้าเล่ห์เหล่านั้นมาหลายปีแล้ว และในขณะที่โจชัวเปิดปาก ฟรอสแอ็ก ก็รู้เจตจำนงของโจชัวทันที
เมื่อมนุษย์มาตามหาคนแคระนอกเหนือจากการจ้างพวกเขาให้ทำชุดเกราะหรือบดอัญมณีแล้ว พวกเขายังต้องการซื้อผลึกออริจินัมอีกด้วย
“การผลิตเครื่องอาร์คาโนเทคนี้ต้องใช้ผลึกออริจินัมเป็นวัตถุดิบ หากเครื่องจักรนี้ต้องโหลดใจหินเวอร์ชันสมบูรณ์คุณภาพของผลึกออริจินัมจะต้องดีขึ้นอย่างน้อยสองเกรด”
คำพูดของโจชัวทำให้ ฟรอสแอ็ก ไตร่ตรอง เขายังห่างไกลจากการเป็นสมาชิกเพียงคนเดียวของกลุ่ม ฟรอสแอ็ก และเครื่องอาร์คาโนเทคนี้สามารถใช้ได้กับผู้เล่นสองคนพร้อมกัน
ถ้าเขาจะนำคนแคระทั้งหมดจากตระกูลฟรอสแอ็ก มาจริงๆ ร้านนี่จะไม่พอนั่งเสียด้วยซ้ำ
ดังนั้นเครื่องอาร์คาโนเทคเครื่องเดียวจึงไม่สามารถตอบสนองความต้องการของโจชัว และไม่สามารถตอบสนองความต้องการของ ฟรอสแอ็ก ในฐานะผู้เล่นใจหินได้
“ผลึกออริจินัมไม่ได้ได้มาฟรี เจ้าต้องเข้าใจสิ่งนี้”
ฟรอสแอ็ก หยิบฟลากอนข้างๆเขาขึ้นมา และกระดกทั้งหมดก่อนที่จะเช็ดคราบบนเคราของเขาออก เมื่อเขาดื่มอึกสุดท้ายเสร็จนั่นหมายความว่าเขาพร้อมที่จะจากไป
"แน่นอน ข้ารู้กฎของตลาดผลึกออริจินัมของนอร์แลนด์ ข้ากำลังคุยกับท่านในฐานะผู้ซื้อ ฟรอสแอ็ก ข้ามีเงินเพียงพอที่จะแลกเป็นผลึกตราบเท่าที่ท่านเต็มใจที่จะให้ช่องทางแก่ข้า”
โจชัวมีเงินมากเกินไปที่จะใช้ในตอนนี้ เขาใช้เพียงบางส่วนเพื่อลงทุนในการก่อสร้างและปรับปรุงโรงเตี๊ยม ความมั่งคั่งที่มาจาก "โฉมงามกับเจ้าชายอสูร" ในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้าจะมีแนวโน้มเติบโตสูงขึ้น
เมื่อไฮร์แลนด์สร้างเครื่องจักรขึ้นมา นางได้ซื้อวัตถุดิบจากร้านค้าของมนุษย์ในราคาที่เรียกว่า "ราคาขายปลีก"โจชัวหวังว่าจะได้รับ "ราคาขายส่ง" จาก ฟรอสแอ็ก เนื่องจากราคาโดยตรงจากซัพพลายเออร์จะดีที่สุด
“ได้ มาพบกันก่อนเที่ยงวันพรุ่งนี้ที่ 72 ถนนค้อนเหล็ก ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี! ข้ามีเด็กๆมากมายที่นั่งจับกลุ่มล้อเลียนกันทุกวันที่เหมือง และเป็นพวกบ้าพลังที่ต่อสู้กันด้วยการงัดข้อเท่านั้น”
ดูเหมือนว่า ฟรอสแอ็ก จะเชื่ออย่างหัวชนฝาว่า ใจหินซึ่งเป็นเกมที่น่าตื่นเต้นและน่าสนใจสามารถรักษานิสัยที่ไม่ดีของเด็ก ๆ ในตระกูลของเขาได้
อย่างไรก็ตามโจชัวไม่ได้บอก ฟรอสแอ็ก ถึงนิสัยที่ไม่ดีที่ใจหินจะนำมา นิสัยที่น่ากลัวยิ่งกว่าการต่อสู้ด้วยอาวุธ อย่างน้อยที่สุดการงัดข้อก็+ไม่ได้ทำให้เสพติด
“ข้าจะรีบไปให้เร็วที่สุด”
โจชัวจดที่อยู่และหลังจากสั่งให้อินอร์ส่งลูกค้าแล้ว คนแคระอาวุโสก็เหลือบมองไปที่เครื่องใจหินที่ปิดอยู่อย่างไม่เต็มใจ ขณะที่เขาระงับความอยากเล่นเกมและออกจากโรงเตี๊ยม
“ เจ้าวางแผนจะซื้อผลึกราคาเท่าไหร่?
ซิริถือขนมปังไว้ในมือเพื่อทานอาหารเย็น ขณะที่นางดึงเก้าอี้มานั่งหันหน้าไปทางโจชัว
ในฐานะจอมเวทย์ซิริรู้ว่าราคาของผลึกออริจินัมผันผวนแค่ไหน ผลึกที่นางใช้เก็บคาถาง่ายๆอย่าง ‘ไฟฉาย’ นั้นมีค่ากว่าหนึ่งเหรียญเงิน
อย่างไรก็ตามสำหรับผลึกที่สามารถเก็บรูนได้เยอะๆราคาของผลึกอาจสูงถึงหนึ่งเหรียญทอง
ต้นทุนของต้นแบบตรงหน้าโจชัวคือประมาณสองร้อยเหรียญทอง
“เท่าที่ข้ามีเงิน”
โจชัวชี้ไปที่ช่องเหรียญที่อยู่ใต้เครื่อง หลังจากจารึกอักษรรูน "การประเมิน" ไว้ช่องใส่เหรียญสามารถระบุสกุลเงินนอร์แลนด์ทั่วไปได้อย่างสมบูรณ์แบบ
เมื่อโจชัวเปิดตัวฟังก์ชันเพื่อซื้อซองการ์ดสำหรับใจหินไม่ว่าเขาจะใช้จ่ายไปเท่าไหร่ในช่วงแรก ๆ ในการซื้อผลึกออริจินัมจากคนแคระ เขาจะได้รับเงินคืนจากพวกมันทุกบาททุกสตางค์
มีเพียงคนไม่กี่คนในโลกที่สามารถต้านทานการสุ่มสี่สิบหรือหกสิบซองได้ ตัวอย่างของการซื้ออย่างหุนหันพลันแล่นมีอยู่ทั่วไปในโลก
“รอเมลิน่ากลับมาเราถึงจะกลับ นอกจากนี้ ซิริ ข้าแนะนำให้เจ้าดื่มชาดำสักสองสามถ้วยจะได้สดชื่น”
“ขอครึ่งหลังของ” ลีออง“แล้วข้าจะอยู่ได้ทั้งคืน!”
ซิริสงสัยว่านางจะได้รับบทครึ่งหลังจากโจชัวตอนไหน และประตูโรงเตี๊ยมก็เปิดออกอีกครั้ง เมลิน่าที่ออกไปข้างนอกตลอดบ่ายกลับมาแล้ว
หญิงชราถอดผ้าคลุมไหล่แล้วรีบเดินมาหาโจชัว
"เกิดอะไรขึ้น?"
เมลิน่าได้ออกไปเพื่อหาบุคคลที่มีคุณสมบัติเหมาะสมเพื่อบรรจุในตำแหน่งพ่อครัวของโรงเตี๊ยม
แต่เมื่อเห็นสีหน้าประหม่าของเมลิน่าดูเหมือนว่านางจะเจอปัญหา
“โจชัวข้าเห็นเหล่าเทมพลาร์บนถนน พวกเขาอยู่ไม่ไกล”
เมลิน่านึกถึงเทมพลาร์ที่นางเห็นบนถนนก่อนหน้านี้ ชุดเกราะสีเงินพร้อมแขนเสื้อขลิบทอง แน่นอนว่าเป็นของพวกนักบวชคริสตจักรศักดิ์สิทธิ์
พวกเขาถอดหมวกบนถนน และแม้จะไม่ได้มีอาวุธใด ๆ แต่เพียงการอยู่ในนอร์แลนด์ในฐานะนักท่องเที่ยวก็ทำให้เมลิน่ารู้สึกไม่ดี
“ทำไมเจ้าถึงบอกข้า”
โจชัวมองไปที่นักธุรกิจหญิงอย่างใจเย็น แม้เมลิน่าจะรู้ว่านางได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของนักแสดงเรื่อง“โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” แต่เมลิน่าไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของอินอร์หรือโจชัว
ในสายตาของนักธุรกิจหญิงสูงอายุโจชัวยังคงเป็น“แกสตัน” ที่ช่วยนางจากเงื้อมมือของปีศาจ
“นี่ไม่ใช่อินอร์ที่…เต้นรำร่วมกับเจ้าชายอสูรในภาพยนตร์เหรอ? ข้าก็ปรากฏตัวในนั้นด้วย”
เมลิน่าไม่สงสัยในตัวตนของโจชัวหรืออินอร์ นางรู้แค่ว่าโจชัวใช้วิธีพิเศษบางอย่างเพื่อบันทึกช่วงเวลาที่อินอร์และอสูรร้ายอยู่ด้วยกัน ช่วงเวลาเหล่านั้นทำให้เมลิน่าประทับใจไม่น้อย มันเป็นความรู้สึกของ "ใครบางคนที่เต็มใจจะแต่งงานกับลูกสาวของข้า"
ตอนนี้ความนิยม“โฉมงามกับเจ้าชายอสูร’” แพร่กระจายไปทั่วนอร์แลนด์ แต่ชาวเมืองเมสซาคงจะเคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้างแล้ว หากใครในหมู่พวกเขาเคยดูภาพยนตร์เรื่องนี้ พวกเขาคงจะจำทั้งรูปลักษณ์ของอินอร์และเมลิน่าได้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถกวาดล้างปีศาจได้เหมือนปกติ แต่ก็ยังมีปัญหาในระยะยาว!
“ไม่ต้องกังวลนี่คือนอร์แลนด์เมืองแห่งเวทมนตร์ ไม่ใช่เมสซาประเทศแห่งคริสตจักร มาดามเมลิน่าท่านแค่ต้องอยู่ในโรงเตี๊ยมถ้าเจอพวกเขา” โจชัวกล่าว
“อยู่ในโรงเตี๊ยมเหรอ? โจชัวข้าเคยไปเมสซาตอนเด็กเพื่อทำธุรกิจ และได้เห็นว่าพวกเทมพลาร์มีวิธีการยังไง ข้าไม่คิดว่าพวกเขาจะนั่งลงและพูดคุยกับเราดีๆ”
เมลิน่ามองไปที่โรงเตี๊ยม ในขณะที่การปรับปรุงเสร็จสมบูรณ์ไม่มีที่ให้พวกเขาซ่อนตัวหรือหลบหนี
“ไม่จำเป็นต้องวิ่งและไม่จำเป็นต้องให้ท่านคุยกับพวกเขา เมื่อสงครามมาถึง ท่านแค่ต้องนั่งลงและเปิดโรงเตี๊ยมต่อไป”
จุดประสงค์ของการสร้างใจหินของโจชัวไม่ใช่แค่การสร้างรายได้เท่านั้น!
“มาดามเมลิน่า ท่านรู้ไหมว่าคนแคระปฏิบัติต่อผู้ก่อปัญหาในโรงเตี๊ยมที่พวกเขาอุปถัมภ์อย่างไร?”
“คนแคระ?”
เมลิน่าส่ายหัว
“คำตอบนั้นง่ายมาก โยนเหล้าและทุบตีเขาอย่างแรง!” โจชัวกล่าว
ผู้วิเศษและคนแคระเป็นปรมาจารย์ของนอร์แลนด์ และพวกนักบวชก็คือผู้มาเยือน สิ่งที่โจชัวต้องทำคือเปลี่ยนโรงเตี๊ยมใจหินให้เป็นสนามของคนแคระ
ด้วยวิธีนี้ไม่ว่าจะเป็นสมาคมหรือโรงเตี๊ยมเองก็ไม่จำเป็นต้องกังวลว่าคนเหล่านั้นจะก่อปัญหา
