EP 278 ฉันต้องการคำอธิบาย!
EP 278 ฉันต้องการคำอธิบาย!
By loop
สำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะเมืองจางจื้อ
ท้องฟ้ากำลังเปลี่ยนเป็นสีเข้มและเป็นเวลา 17.00 น.
รองผู้อำนวยการสำนักฮวงกลับไปที่สำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะและเจ้าหน้าที่เห็นรถของเขาเข้ามาในบริเวณนั้น ถึงกระนั้นพวกเขาก็ไม่กล้าที่จะหยุดเขา ทหารยามเรียกพวกเขาขึ้นสูงทันทีขณะที่พวกเขาอ่านเอกสารและรู้ว่าทำไมผู้อำนวยการฮวงถึงกลับมา ผู้อำนวยการฮวงรู้ว่าดงซูบินเป็นใครในขณะที่เขาเพิ่งมอบเหรียญทำบุญให้กับเขา อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ว่าข้อเท็จจริงของคดีคืออะไรและจำเป็นต้องตรวจสอบบทความในหนังสือพิมพ์
“ผู้อำนวยการฮวง”
“ผู้อำนวยการฮวง”
หัวหน้าความมั่นคงสาธารณะซุนไห่และผู้นำคนอื่น ๆ รีบไปที่ล็อบบี้เพื่อต้อนรับผู้อำนวยการฮวง
ซุนไห่รู้ว่าทำไมผู้อำนวยการฮว จึงกลับมาและเริ่มอธิบายระหว่างทาง“ผู้อำนวยการฮวงบทความในหนังสือพิมพ์เป็นเรื่องเข้าใจผิด ใครบางคนมีเจตนาชั่วร้ายและแพร่กระจายข่าวลือที่เป็นอันตรายต่อเมืองของเรา เรานำดงซูบินกลับมา แต่เราไม่ได้จับกุมเขา มันวุ่นวายในที่เกิดเหตุและเราไม่สามารถยืนยันตัวตนของเขาที่นั่นได้ นั่นเป็นเหตุผลที่เราพาเขากลับมาเพื่อยืนยันตัวตน”
ผู้อำนวยการฮวงถามด้วยความโกรธ “ทำไมคุณไม่โทรมาที่จุดเกิดเหตุเพื่อยืนยันล่ะ”
ซุนไห่ถอนหายใจ “มันวุ่นวายเกินไป มีผู้ชายมากกว่าหนึ่งโหลตายและเราไม่มีเวลาทำ” ผู้อำนวยการฮวง หยุดและมองไปที่ ซุนไห่ “ตอนนี้คุณได้ยืนยันตัวตนของเขาแล้วหรือยัง? อา? ทำไมคุณไม่ปล่อยเขาล่ะ”
“ไม่ใช่ว่าเราไม่ต้องการปล่อยเขา” ซุนไห่อธิบาย “เขาทำตัวเหมือนนักเลงและไม่ยอมออกไปจากจุดนั้น คนของเราพยายามที่จะเปิดโปงเขา แต่ถูกเขาทำร้าย” ซุนไห่มองไปที่นาฬิกาของเขา “เราพยายามปล่อยเขาเมื่อสามชั่วโมงก่อน แต่เขาปฏิเสธและไม่มีอะไรที่เราทำได้” ซุนไห่โกรธมากเมื่อเห็นบทความในหนังสือพิมพ์ เขาไม่ได้คาดหวังว่าเมืองหยานไท่จะใช้เคล็ดลับนี้ แต่มันไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบายอะไรในตอนนี้ เขาต้องแน่ใจว่าเรื่องนี้ต้องได้รับการปกปิดไว้ไม่เช่นนั้นเขาจะตกที่นั่งลำบาก
ผู้อำนวยการฮวงขมวดคิ้ว “เขาไม่ยอมออกจากที่ขุมขัง?! ทำไมกัน?”
“บางทีเขาอาจจะไม่พอใจที่เราเข้ามาควบคุมคดีนี้และ เมืองหยานไท่ควรเป็นคนดำเนินการสืบสวนติดตามคดีนี้อยุ่แล้ว” ซุนไห่อธิบาย
ผู้อำนวยการฮวงขมวดคิ้ว “พวกคุณไม่ได้ทำการสืบสวนเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจน จบและคดีนี้เกิดขึ้นที่เมืองจางจื๋อ?”
ซุนไห่ยักไหล่ “นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันบอกว่าเขาเป็นคนไม่มีเหตุผลและทำตัวเหมือนนักเลง มีสื่อหนังสือพิมพ์บางแห่งแอบถ่ายภาพและก็มีการปล่อยบทความพวกนี้ออกมา พวกเขาจะมีเจตนาร้ายหรือเปล่า!” ซุนไห่บอกว่าสำนักรักษาความปลอดภัยสาธารณะเมืองจางจื๋อไม่ได้ทำอะไรผิดและดงซูบินเองตั้งหากเป็นคนสร้างปัญหา ผู้กำกับฮวงส่ายหัว ถ้าสิ่งที่ซุนไห่พูดเป็นความจริงดงซูบินเองก็เป็นพวกไร้เหตุผล
ผู้อำนวยการฮวงสงบลงเล็กน้อยและถาม “แล้วกุญแจมือล่ะ? อา? คุณจะปฏิบัติต่อเจ้าหน้าที่แบบนี้ได้อย่างไร!”
ทำร้ายคนอื่น? ใบหน้าของผู้กำกับฮซง เปลี่ยนไป
หลังจากถามคำถามอีกสองสามคำถามคนนำทางก็หยุดลง
“ผู้อำนวยการฮวง. เรามาถึงแล้ว” หัวหน้าด้านความปลอดภัยสาธารณะกล่าว
ซุนไห่ชี้ไปที่ประตูห้องเล็ก ๆ สีดำ "ที่นี่. ประตูเปิดทิ้งไว้และเขาสามารถออกไปได้ทุกเมื่อเห็นไหม”
ผู้อำนวยการฮวงโบกมือให้คนอื่น ๆ เดินออกไปและเขาเองเข้าไปในห้องคนเดียวและปิดประตูตามหลังเขา
ดงซูบินนั่งฟังความวุ่นวายอยู่ข้างนอก ไม่กี่นาทีที่ผ่านมาประตูถูกปลดล็อคและเขารู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ตอนนี้ผู้อำนวยการ ฮวงเข้ามาในห้องและเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เรื่องดังกล่าวกลายเป็นเรื่องโจทย์จันและผู้นำในจังหวัดต่างๆรับรู้เรื่องนี้กันแล้ว
“ผู้อำนวยการฮวง” ดงซูบินยืนขึ้นและทักทายเขา
รองผู้อำนวยการสำนักจ้องไปที่ดงซูบินด้วยสายตาที่ไม่พอใจ “คุณยังถือว่าเป็นผู้รักษามีวินัยอยู่หรือเปล่า? อา?! คุณกล้าทำร้ายเจ้าหน้าที่คนอื่นและทำตัวเหมือนนักเลงที่นี่?! คุณพยายามจะทำอะไร?! ฉันอยากให้คุณบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้!” ผู้อำนวยการฮวงกำลังตั้งคำถามกับดงซูบินจากสิ่งที่เขาได้ยิน เขายังคงประทับใจ ดงซูบินสำหรับการมีส่วนร่วมในการแก้ไขปคดีของเขาที่เมืองหยานไท่
ดงซูบินได้ยินดังนั้นก็แทบคลั่ง “ผู้อำนวยการฮวงพวกเขาบอกคุณว่าอย่างไรบ้าง?”
ผู้อำนวยการฮวงตะโกน “ฉันกำลังถามคุณตอนนี้! คุณพยายามจะทำอะไร?!”
“คุณควรจะถามพวกเขาว่าพวกเขาทำอะไร!” ดงซูบินด้วยอารมณ์ที่โมโห “ ผู้อำนวยการฮวง ผมดงซูบินเป็นข้าราชการเหมือนกับพวกเขาและผมไม่ได้พูดโกหก ผมพยายามอย่างเต็มที่ในการทำงานเพื่อประชาชนและมีจิตสำนึกมากพอ คุณคิดว่าผมเป็นคนที่ไม่มีเหตุผล?! ผมโดนพวกเขากระทำเช่นนั้น?! ผมทำตัวเหมือนอันธพาล?! ทำไมพวกเขาไม่บอกเรื่องที่พวกเขาเอาปืนจ่อหัวผม! ทำไมพวกเขาไม่พูดถึงพวกเขาปิดปากผมและขังผมไว้ที่นี้!
ผู้อำนวยการฮวงมองไปที่ดงซูบิน“คุณกำลังบอกว่าคุณบริสุทธิ์?!”
“ผมไม่กล้าพูดว่าตัวเองบริสุทธิ์ แต่สำนักงานตำรวจจางจื๋อนั้นเป็นพวกไม่มีเหตุผล!”
“พวกคุณเคยทำงานร่วมกันในคดีนี้และคดีนี้ได้รับไขคดีในเมืองจางจื๋อ คุณกำลังบอกว่าเมืองหยานไท่ควรได้รับผลงานทั้งหมดไปและต้องเป็นผู้ดำเนินการด้านการตรวจสอบติดต่ออย่างงั้นรึ”
ดวงตาของดงซูบินเบิกกว้าง “ผมไม่รู้ว่าหัวหน้าซุนบอกอะไรคุณ ความร่วมมือ? เราร่วมมือกับพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“แล้วพวกคุณทั้งหมดไขคดีนี้อย่างไร”
ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความโกรธ “พวกเขาปกปิดความจริงที่ว่าผมไขคดีนี้ได้แล้วเหรอ?”
ผู้อำนวยการฮวง หรี่ตาของเขา “คุณเป็นคนไขคดีนี้อย่างงั้นหรอ?”
“ผู้อำนวยการฮวง ผมไม่ได้ต้องการเรียกร้องผลงานใดๆ แต่ผมรับไม่ได้ กับที่ตำรวจเมืองจ้างจื๋อ อ้างว่าพวกเขามีส่วนร่วมในคดีนี้?!” ดงซูบินหัวเราะ “คุณสามารถถามพวกเขาได้ว่าใครคนค้นพบตัวคนร้าย และแทรกซึมเข้าไปในแก๊งของพวกมันยิงผู้ร้ายตายมากกว่า10 คน และกู้คืนของกลางเหล่านั้นกลับมาได้? ถ้าตำรวจเมืองจางจื๋อมีส่วนร่วมในการช่วยเหลือล่ะก็ หรือแม้แต่มีส่วนช่วยเล็กน้อยในคดีนี้คุณสามารถยิงผมได้ทันที!”
ผู้อำนวยการฮวงรู้ว่าต้องมีการปกปิดบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องและยังคงฟังเรื่องราวของดงซูบินต่อไป
ดงซูบินสงบสติอารมณ์ลงเล็กน้อยและพูดต่อ “สัปดาห์ที่แล้วผมได้รับคำสั่งจากหัวหน้าเหลียงให้มาสอบสวนคดีนี้ หลังจากการสืบสวนฉันพบเบาะแสบางอย่าง แต่ผมไม่แน่ใจว่ามันถูกต้องหรือไม่ ดังนั้นผมจึงไปที่ห้องอาบน้ำฮายปิงของเมืองหลิวอัน เพื่อทำการสืบสวนนอกเครื่องแบบ ไม่กี่วันต่อมาผมได้ค้นพบหลักฐานบางอย่างและเสี่ยงชีวิตเพื่อแทรกซึมเข้าไปในกลุ่มของพวกผู้ร้าย หลังจากที่พวกเขาพาผมไปยังพื้นที่เมืองจางจื๋อในที่สุดผมก็ได้เจอของกลางที่ถูกขโมยไป แต่อุปกรณ์สื่อสารทั้งหมดของเราถูกยึดและผมไม่สามารถเรียกกำลังเสริมหรือแจ้งข่าวกับใครได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ผมเตรียมพร้อมที่จะจับกุมพวกผุ้ร้ายเหล่านั้นด้วยตัวเอง”
ผู้อำนวยการฮวงถาม "คุณเพียงคนเดียว?"
“ในเวลานั้นเจ้าหน้าที่หญิงจากเมืองหลิวอันก็ถูกจับตัวอยุ่ด้วย”
“แล้วเกิดอะไรขึ้น”
“ตอนที่ผมกำลังรอโอกาสที่จะนำของกลางกลับมาเจ้าหน้าที่ตำรวจของเมืองจางจื๋อก็ปรากฏตัวขึ้น แต่พวกเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะมาไขคดีนี้ เจ้าหน้าที่กำลังเดินผ่านบริเวณนั้นเพื่อไปปฏิบัติการในคดีอื่นและพวกเขามาเพียงสองคนเท่านั้น ขณะนั้นคนร้ายมีอาการประหม่ามากและเปิดฉากยิงทันทีเมื่อเห็นเจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่ถูกจับในไม่ช้าและเพราะสาเหตุเรื่องความปลอดภัยผมไม่สามารถทนรอได้อีกต่อไป เมื่ออาชญากรกำลังจะฆ่าเจ้าหน้าที่สองคนนั้นผมก็เคลื่อนไหวและฆ่าอาชญากรทั้งสองคนในห้องใต้ดิน หลังจากนั้นผมก็ขึ้นไปชั้นบนคนเดียวฆ่าพวกมันมากกว่าสิบคนจับตัวผู้บงการและกู้ของกลางกลับมาได้”
ผู้อำนวยการ ฮวงหยุดชั่ววินาทีและถาม “อาชญากรทั้งหมดถูกฆ่าโดยคุณคนเดียว?!”
ดงซูบินตอบ “คุณสามารถตรวจสอบสิ่งที่ผมพูดได้ ผใกำลังพูดความจริง”
“แล้วตำรวจเมือง จางจื๋อล่ะ”
“พวกเขา?” ดงซูบินหัวเราะ “ตั้งแต่เริ่มการประทะจนกระทั่งพวกผู้ร้ายทั้งหมดถูกสังหารตำรวจเมืองจางจื๋อก็ไม่ปรากฏตัว เจ้าหน้าที่หนึ่งในสองคนที่ถูกจับได้รับบาดเจ็บ แซ่ของเขาน่าจะแซ่หยู และเจ้าหน้าที่อีกคนเป็นมือใหม่และพวกเขาซ่อนตัวอยู่หลังกำแพง พวกเขาไม่ได้ก้าวออกจากที่กำบังในระหว่างการปะทะเลย แต่กลับเป็นเจ้าหน้าที่หญิงพี่สาวโฮ่วจากเมืองหลิวอัน ที่คอยให้ความคุ้มกันให้ผมจากด้านหลัง”
ผู้อำนวยการฮวงยังคงเงียบ
ดงซูบินมองไปที่ผู้อำนวยการฮวง “ถ้าคุณไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูดคุณสามารถตรวจสอบเรื่องพวกนี้ดูได้ ตำรวจเมืองจางจื๋อไม่ได้ทำอะไรเลยในคดีนี้ หลังจากที่ผมจับกุมผู้บงการและเก็บกู้ของกลางได้แล้วพวกเขาก็ปรากฏตัวขึ้น ในขณะที่พวกเขามาถึงที่เกิดเหตุพวกเขาก็เข้าควบคุมคดีอย่างจริงจัง ในเวลานั้นผู้คนมากมายอยู่รอบ ๆ และผมไม่ต้องการเรียกร้องผลงานทั้งหมดให้กับตัวเอง ผมบอกว่าพวกเขาสามารถนำผู้บงการกลับไปได้ แต่ผมต้องการนำของกลางกลับไปที่จังหวัด แต่หัวหน้าซุนไม่สนใจคำขอของผม ผมให้เขาและบอกว่าพวกเขาสามารถส่งคนไปจังหวัดด้วยได้ แต่ลองเดาสิว่าเกิดอะไรขึ้น? หัวหน้าซุนกลัวว่าผมจะได้รับความดีความชอบนี้ไปคนเดียวและขอให้คนของเขาจับกุมตัวผมไว้! พวกเขาจ่อปืนมาที่หัวของผมด้วยซ้ำ!”
ดงซูบินรู้สึกกระวนกระวายใจเมื่อเขาพูดถึงเรื่องนี้ เขาชี้ไปที่หัวของเขา “ตอนที่ผมทำการสืบสวนนอกเครื่องแบบภายในแก๊งของผู้ร้าย ผมเกือบจะถูกเปิดเผยและถูกฆ่าตายหลายครั้ง ผมเสี่ยงชีวิตเพื่อไขคดีนี้และช่วยชีวิตเจ้าหน้าที่เมืองจางขื๋อสองคนนั้น แต่สุดท้ายนี่คือสิ่งที่ผมได้รับตอบแทน! นั่นคือการถูกปืนจ่อ! ทำไมพวกเขาไม่ยืนยันตัวตนของผมทันทีโดยโทรไปที่ เมืองหยานไท่? ทำไมพวกเขาต้องขังผมและปล่อยผมหลังจากที่ทุกอย่างจบลง!”
ผู้อำนวยการฮวงเงียบไปสองสามวินาที “อย่างงั้นคุณควรไปหาอะไรทานก่อนนะ”
ดงซูบินไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งของผู้นำจังหวัดและพยักหน้า “ผู้อำนวยการฮวง ผมไม่สนใจเรื่องผลงงานพวกนี้เลย ผมจะไม่พูดอะไรถ้าตำรวจเมือง จางจื๋อมีส่วนช่วยในคดีนี้น้อยที่สุด พวกเขาไม่ได้มีส่วนร่วมใด ๆ ในคดีนี้และพยายามเรียกร้องเอาผลงงานทั้งหมดไว้กับตัวเอง ลองพิจารณาดูครับ!”
ผู้อำนวยการฮวงหันหลังและเดินออกจากห้องไปพร้อมกับดงซูบิน
ซุนไห่มองไปที่ดงซูบินด้วยสายที่เย็นชา
ผู้อำนวยการฮวงมองไปที่เจ้าหน้าที่ของเมืองจางจื๋อ “ถอดผ้ากุญแจมือออกแล้วหากับข้าวมาให้หัวหน้าซูบิน!” เขาเรียกชื่อเจ้าหน้าที่แถวนั้น “พาตัวคนเหล่านี้ไป! ฉันมีคำถามบางอย่างที่จะต้องถามพวกเขา!”
สำนักงานแห่งหนึ่งในสำนักงานตำรวจจางจื๋อ
เสี่ยวหวังยืนอยู่กลางห้องทำงานอย่างประหม่า
ผู้อำนวยการฮวงมองไปที่เสี่ยวหวัง“ใครเป็นคนเจตัวคนร้ายที่พยายามขโมยของกลางไป”
“คนนั้นคือ…หัวหน้าซูบิน”
“หลังจากคุณทุกคนถูกจับใครช่วยนายไว้”
“…หัวหน้าดง”
“ตำรวจเมืองจางจื๋ออยู่ในที่เกิดเหตุก่อนที่คดีจะคลี่คลายหรือไม่”
“ไม่”
“ใครฆ่าอาชญากรเหล่านั้นทั้งหมด”
เสี่ยวหวังกำหมัดแน่นและพูด “พวกเขาทั้งหมดถูกฆ่าโดยหัวหน้าซูบิน”
ใบหน้าของผู้กำกับฮวงเปลี่ยนไป “เรียกคนถัดไป!”
เสี่ยวหวังจากไปและพี่หยูเข้าไปในสำนักงาน
ผู้อำนวยการฮวงจ้องไปที่พี่ยู “หัวหน้าซุนของนายแนะนำนายว่าอะไรบ้าง! บอกเรื่องเหล่านั้นทั้งหมดมาให้ฉันฟัง!”
พี่หยูเอาแต่เงียบ
“อาการบาดเจ็บของนายมาจากการปะทะกับอาชญากรใช่หรือไม่”
“…ครับ” พี่หยูพยายามโกหก.
ผู้อำนวยการฮวงกระแทกบนโต๊ะทำงาน “หยุดเล่นเฉไฉได้แล้ว! การบาดเจ็บนี้เกิดขึ้นก่อนที่นายจะถูกจับโดยอาชญากรใช่มั้ย! นายกำลังทำอะไรอยู่เมื่อหัวหน้าซูบินกำลังต่อสู้กับอาชญากรเหล่านั้น!? นายฆ่าผู้ร้ายเหล่านั้นพร้อมกับหัวหน้าซูบินหรือเปล่า?”
พี่ยูตอบเบา ๆ “ตอนนั้นผมได้รับบาดเจ็บดังนั้น…”
“เนื่องจากนายไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการสังหารผู้ร้ายเหล่านั้นทำไมนายถึงพูดเรื่องทั้งหมดนั้นกับฉันก่อนหน้านี้! อา?นายพยายามทำให้เราเข้าใจผิด?! นายต้องการให้ทุกคนที่ได้ยินสิ่งที่นายพูดคิดว่านายมีส่วนสำคัญในคดีนี้อย่างั้นหรือ! รู้หรือไม่ว่าสิ่งนี้เรียกว่าอะไร?! นายกำลังพยายามปกปิดผู้บังคับบัญชาของนายอยู่!”
“ผู้อำนวยการฮว’ ไม่…ผมคือ…”
ผู้อำนวยฮวงโกรธมาก “ฉันกำลังถามนายตอนนี้ ใครเป็นคนช่วยชีวิตนาย!”
พี่หยูเม้มริมฝีปาก “ดงซูบิน”
“ดี…” ผู้อำนวยการฮวงพูดจาเย้ยหยัน “นายกำลังทำอะไรอยู่ตอนที่หัวหน้าซูบินถูกจับโดยสำนักงานตำรวจของเมือง”
“ตอนนั้นเราไม่มีทางเลือก สำนักไม่สามารถยืนยันตัวตนของหัวหน้าซูบินได้”
“หยุดพล่ามได้แล้ว!” ผู้อำนวยการฮวงยืนขึ้นด้วยความโกรธ “ซูบินเสี่ยงชีวิตเพื่อแทรกซึมเข้าไปในแก๊งศัตรูและถูกบังคับให้เปิดเผยตัวเพื่อช่วยพวกนายทั้งหมด นายกำลังบอกฉันว่านายไม่สามารถบอกได้ว่าเขาเป็นอาชญากรหรือเป็นเป็นพวกของพวกเรา? นายมีสมองมั้ย?! ซูบินเคยช่วยชีวิตนายไว้และนายไม่ได้ช่วยยืนยันตัวตนของเขาด้วยซ้ำ! นายไม่มีความซื่อสัตย์ขั้นพื้นฐานด้วยซ้ำ! นายยังเป็นตำรวจได้ยังไง?! อา?!”
ผู้อำนวยการฮวงหันไปหาเจ้าหน้าที่คนหนึ่งของเขาต่อไปนี้ “บันทึกชื่อของเขาไว้!”
พี่หยูหน้าซีดและขาของเขาเกือบจะหลีกทาง
ในเวลานี้มีคนจากสำนักจังหวัดเข้ามาในห้องและพูดอะไรบางอย่างในหูของผู้อำนวยการฮวง ผู้อำนวยการฮวง ได้ยินดังนั้นจึงกล่าวว่า “ให้เธอเข้ามา”
มันคือโฮ่วชิง
ผู้อำนวยการฮวงถาม “คุณมีส่วนร่วมในคดีนี้หรือไม่”
โฮ่วซิงตอบอย่างจริงจัง “ใช่ แต่คุณสามารถพูดได้ด้วยว่าฉันไม่ได้เข้าร่วมในการสอบสวนนี้ ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากที่ฉันรู้เรื่องเกี่ยวกับห้องอาบน้ำฮายปิง ฉันก็ถูกพวกเขาจับตัวไป เป็นหัวหน้าซูบินที่ช่วยฉัน ผู้อำนวยการฮวง ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรพูดแบบนี้ แต่ตำรวจเมืองจางจื๋อทำเกินไป หัวหน้าซูบินทำคดีนี้มามากและเป็นผลงานของเขาเกือบทั้งหมด หลังจากคลี่คลายคดีแล้วตำรวจเมืองจางจื๋อชี้ปืนสี่ถึงห้ากระบอกไปที่หัวของหัวหน้าซูบินและบังคับให้เขาขึ้นรถตำรวจ ฉันได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด”
ผู้อำนวยการฮวง ถาม “คุณเห็นหัวหน้าซูบินทำร้ายเจ้าหน้าที่หรือไม่”
โฮ่วซิงพยักหน้า "เห็น. แต่ในเวลานั้นหัวหน้าซุนได้สั่งให้จับหัวหน้าซูบินและในระหว่างการจับกุมหัวหน้าซูบินบังเอิญไปโดนตัวเจ้าหน้าที่ ฉันยอมรับว่าหัวหน้าซูบินอาจจะอารมณ์ร้อน แต่ในสถานการณ์นั้นฉันไม่คิดว่าจะมีใครสงบสติอารมณ์ได้ หัวหน้าซูบินไม่ได้ร้องขออะไรที่ไร้สาระ เขาติดตามคดีนี้ตั้งแต่ต้นจนจบและสิ่งที่เขาต้องการคือคืนของกลางเพื่อคืนให้จังหวัด คำขอนี้มากเกินไปหรือป่าว? ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมกรมตำรวจเมืองจางจื๋อถึงตอบสนองแบบนี้และถึงกับชักอาวุธออกมาเมื่อพวกเขาได้ยินคำขอของหัวหน้าซูบิน นี่เป็นวิธีปฏิบัติต่อเจ้าหน้าที่ที่คลี่คลายคดีอย่างงั้นหรือ! พวกนั้นทำตัวเมืองโจร! นี่เป็นการปล้นผลงานของผู้อื่น!”
คำตอบทั้งหมดเหมือนกันหลังจากถามคนสองสามคน
ผู้อำนวยการฮวงหยุดซักถามพยานและเรียกซุนไห่เข้าไปในห้องทำงาน
“ผู้อำนวยการฮวงเหตุการณ์ทั้งหมดเป็นเช่นนี้ เรา…” ซุนไห่พยายามอธิบาย
ผู้อำนวยการ ฮวงปฏิเสธที่จะฟังคำอธิบายของเขาและเริ่มดุ “กรมตำรวจเมืองจางจื๋อของนายมีความสามารถมาก! ทุกคนกล้าโกหกผู้บังคับบัญชาด้วยซ้ำ! จับเพื่อนเจ้าหน้าที่?! เจ้าหน้าที่ของนายกำลังทำอะไรเมื่ออาชญากรซ่อนตัวอยู่ในเมืองจางจื๋อ! เจ้าหน้าที่ของนายอยู่ที่ไหนเมื่อมีการนำปืนมากกว่า 10 กระบอก เข้ามาในพื้นที่นี้! เจ้าหน้าที่ของนายอยู่ที่ไหนตอนที่ซูบินกับคนร้ายยิงกัน! พวกนายจับคนร้ายไม่ได้ดังนั้นพวกนายจึงเลือกที่จะจับเพื่อนเจ้าหน้าที่?! ดี! ทุกคนมีความสามารถมาก!”
ซุนไห่พยายามโต้แย้ง:“ผู้อำนวยการฮวงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้คือ…”
ผู้อำนวยการฮวงพูดขัดจังหวะเขา “ทำบันทึกเรื่องนี้มาถึงฉันด่วยที่สุด!” ตำแหน่งของผู้อำนวยการฮวงไม่สูงพอที่จะลงโทษซุนไห่และเขาก็ไม่ต้องกังวลที่จะพูดกับเขา ความจริงหมดแล้ว เป็นเพราะกรมตำรวจของเมืองจางจื๋อ และความโลภของซุนไห่ พวกเขาพยายามยึดเครดิตทั้งหมดและส่งผลให้ดงซูบินถูกจับกุมตัวและสื่อต่างๆก็เปิดโปงเหตุการณ์นี้ ผู้อำนวยการฮวงรังเกียจการกระทำของพวกเขา เขาไม่ได้รังเกียจที่ซุนไห่พยายามเรียกร้องผลงานทั้งหมดให้ตัวเอง แต่กลับรังเกียจพวกเขาที่จับคนที่ไขคดีได้แล้วแย่งผลงานไปเป็นของตัวเอง !!
ผู้อำนวยการฮวงรายงานการค้นพบของเขาต่อสำนักงานจังหวัดทันที
คนที่อยู่อีกสายหนึ่งตะโกนด้วยความโกรธและแม้แต่ซุนไห่ก็ยังได้ยิน
ใบหน้าของซุนไห่เปลี่ยนไปและรู้สึกเสียใจ เขาไม่ได้คาดหวังว่าสิ่งต่างๆจะกลายเป็นแบบนี้และเขาต้องรับผิดชอบต่อเหตุการณ์นี้ ตั้งแต่เริ่มต้นเขาไม่เคยคาดหวังว่าเทศมณฑลหยานไท่เล็ก ๆ และรองหัวหน้าสำนักรักษาความปลอดภัยสาธารณะของมณฑลที่ต่ำต้อยจะตอบโต้เช่นนี้ได้ เขาคิดว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้ว่าเขาจะฉกผลงงานไปก็ตาม แต่เขาไม่เคยคาดหวังว่าเมืองหยานไท่จะใช้ประโยชน์จากสื่อเพื่อเปิดเผยแผนการของเขา
ดงซูบิน! ดงซูบิน!
ซุนไห่กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ!
……
ดงซูบินและคนอื่น ๆ อีกมากมายรอให้เหตุการณ์นี้จบลงอย่างอดทน ด้วยความประหลาดใจผลการสอบสวนครั้งนี้จบลงอย่างรวดเร็ว!
ในตอนกลางคืนพี่หยูและเจ้าหน้าที่ร่างผอมคนนั้นถูกสั่งพักงานและอาจถูกลงโทษทางวินัยในภายหลัง วันรุ่งขึ้นจดหมายเตือนปรากฏบนโต๊ะทำงานของซุนไห่ การดำเนินการอย่างรวดเร็วของสำนักงานความมั่นคงสาธารณะจังหวัดทำให้หลายคนตกใจ จดหมายเตือนนี้ส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่ออาชีพการงานของซุนไห่ หนังสือพิมพ์ภาคค่ำของจังหวัดไม่ได้ระบุอะไรเกี่ยวกับเมืองจางจื๋อที่พยายามฉกฉวยผลงานของดงซูบินแต่เปลี่ยนแผนกที่แก้ไขคดีนี้เป็นสำนักความปลอกภัยสาธารณ์เมืองหยานไท่
ไม่กี่วันต่อมาดงซูบินไปที่เมืองเหอเป่ยเพื่อรับการประกาศเกีตรติคุณของเขา!
ในที่สุดพายุนี้ก็สิ้นสุดลงสักที!
